Σκηνοθεσία: Francois Ozon
Πρωταγωνιστούν: Marine Vacth, Geraldine Paihas, Frederik Pierrot, Charlotte Rampling, κ.α
Υπόθεση: Η Ιζαμπέλ (Marine Vacth) θα γιορτάσει τα δέκατα έβδομα γενέθλια της, στην διάρκεια των καλοκαιρινών της διακοπών. Είναι το καλοκαίρι της σεξουαλικής της αφύπνισης. Θα κάνει έρωτα για πρώτη φορά. Το καλοκαίρι θα τελειώσει. Γρήγορα και απογοητευτικά. Όταν θα ξανασυναντήσουμε την Ιζαμπέλ, έχει έρθει το φθινόπωρο. Η Ιζαμπέλ πια, ζεi μια διπλή ζωή. Παράλληλα με την κανονική της ζωή ως έφηβη μαθήτρια, ζεi και μια άλλη ζωή. Αυτήν του πληρωμένου έρωτα. Η Ιζαμπέλ έχει γίνει πόρνη. Ο Francois Ozon επανέρχεται με μια ακόμα ταινία επικεντρωμένη στην γυναικεία σεξουαλικότητα. Αυτήν την φορά κινηματογραφώντας την αινιγματική και αφοπλιστική ομορφιά της εικοσιτριάχρονης Marine Vacth, αφηγείται την ιστορία μιας ιδιαίτερης ενηλικίωσης, και μας δίνει μια διαφορετική ματιά του τι σημαίνει να είσαι νέα και όμορφη.
Κριτική
Λίγο μετά την αποκάλυψη της διπλής ζωής της Ιζαμπέλ, ακολουθεί μια σεκάνς όπου η Ιζαμπέλ μαζί με τους συμμαθητές της απαγγέλουν το ποίημα Roman του Arthur Rimbaud. Το ποίημα αρχίζει και τελειώνει με τον στίχο: « Κανείς δεν είναι σοβαρός στα δεκαεφτά του». Με έναν τρόπο αυτός ο στίχος συνοψίζει όλο το νόημα και την ατμόσφαιρα της καινούργιας ταινίας του Ozon. Το Jeune & Jolie (Νέα και Όμορφη) είναι το πορτρέτο μιας δεκαεφτάχρονης στην διάρκεια τεσσάρων εποχών μέσα από τέσσερα τραγούδια, της Francoise Madeleine Hardy. Η αφήγηση ξεκινά με την παρακολούθηση της Ιζαμπέλ στην παραλία μέσα από κυάλια. Αυτή η έναρξη προσδιορίζει εξ’ αρχής την ματιά της ταινίας. Είναι η παρακολούθηση του μυστηρίου της νεανικής ομορφιάς, μιας ψυχρής ομορφιάς, που θα διατηρηθεί σε όλη την διάρκεια της ταινίας, χωρίς ηθικοπλαστικές προβολές, και ψυχολογική εμβάθυνση. Η αφήγηση μιας μελαγχολικής εφηβείας που οδηγεί σε με μια μη συνηθισμένη εξέλιξη, στα πλαίσια του σεξουαλικού πειραματισμού. Ποιος είναι σοβαρός στα δεκαεφτά του; Κι όμως ο τρόπος που βιώνεις τα πράγματα στα δεκαεφτά σου έχει όλο το βάρος του κόσμου. Το πέρασμα από τον φαντασιακό αισθησιασμό της εφηβείας στο βίωμα της σαρκικής εμπειρίας, μπορεί να έχει τον αντίκτυπο μιας μετωπικής σύγκρουσης. Μετωπική με την πραγματικότητα. Τίποτα δεν είναι όπως το είχες φανταστεί, Η Ιζαμπέλ στη πρώτη της άχαρη σεξουαλική εμπειρία, είναι σαν να βλέπει τον εαυτό της από απόσταση. Αυτό παρουσιάζεται και οπτικά. Ακόμα μια επιβεβαίωση της ματιάς του Ozon. Μια ματιά που θα κρατήσει η ηρωίδα σε όλες τις μετέπειτα σεξουαλικές της επαφές με τους μεγαλύτερους πελάτες της. Τι είναι αυτό που την οδηγεί στον πληρωμένο έρωτα; Η υποκρισία των μεγαλύτερων;Η απουσία του πατέρα; Το καπιταλιστικό περιβάλλον της προσφοράς και της ζήτησης, οπού όλα έχουν μια τιμή; Η ηδονή του απαγορευμένου; Απλά η ανία; Όλα τα παραπάνω ή και τίποτα από αυτά. Η ταινία αφήνει τα ερωτήματα να μετεωρίζονται σε μια ατάραχη επιφάνεια. Άλλωστε η υπογράμμιση των εποχών της αφήγησης με τα νεανικά και τρυφερά τραγούδια της Hardy,τραγούδια με την αθωότητα μιας άλλης εποχής, υπενθυμίζουν το ανάλαφρο της ηλικίας.Ίσως είναι απλά μια μελαγχολική φύση που αποζητά την ανάταση της ευδαιμονικής στιγμής. Και την αναζητά στην σαρκική επαφή. Η μόνη στιγμή που η Ιζαμπέλ βιώνει μια στιγμή ανάτασης είναι σε ένα εφηβικό πάρτυ,μετά από ένα εφηβικό φιλί, όταν όλα πάλι μπορούν να αποκτήσουν μια φαντασιακή προβολή.Η επανεκκίνηση του φαντασιακού αισθησιασμού. Είναι άραγε αργά; Η αθωότητα έχει χαθεί ανεπίστρεπτα; Ποιος είναι σοβαρός στα δεκαεπτά;
Ο Ozon φτιάχνει μια ταινία που “χαϊδεύει” τα μάτια. Με μια προσεγμένη χρωματικά εικόνα ώστε αυτό που αναδεικνύεται να είναι η εκθαμβωτικά όμορφη Vacth, δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που μαγνητίζει τις αισθήσεις. Μια ατμόσφαιρα που στηρίζεται στο αινιγματικό και ψυχρό βλέμμα της Vacth. Ένα βλέμμα που μοιάζει συναισθηματικά μουδιασμένο. Όπως και όλη η ταινία. Το να είσαι νέος και όμορφος, σου εξασφαλίζει μια άμεση αποδοχή.Μια άμεση αποδοχή που όμως μπορεί να σου στερήσει το βάθος γιατί δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις πολύ. Αυτό ακριβώς συμβαίνει και με την ταινία. Μια ταινία για μια ιδιαίτερη ενηλικίωση, χωρίς ενοχοποιήσεις και δραματικά μηνύματα, που δεν απαιτεί κανέναν βαθύτερο στοχασμό, και προτιμά τον υπόγειο σαρκασμό,και την ματιά μιας ανάλαφρης μελαγχολίας. Η συνάντηση της Ιζαμπέλ στο τέλος της ταινίας με την χήρα πια γυναίκα ενός πελάτη της (Charlotte Rampling), θα λειτουργήσει σαν ένα απενοχοποιητικό καθρέφτισμα για την ηρωίδα επιβεβαιώνοντας και την ματιά της ταινίας πάνω στην ιστορία που αφηγήθηκε. Μια άλλη αινιγματικά μελαγχολική φύση από το παρελθόν έρχεται να την καθησυχάσει. Και είναι σαν να της λέει: “Ησύχασε. Όλο αυτό είναι απλά η επαφή σου με όλο το βάρος του κόσμου. Και εσύ είσαι μόλις δεκαεπτά, νέα και όμορφη”.
