Ο ηθοποιός Χάρης Χιώτης πρωταγωνιστεί στην παράσταση “Narita Airport” που παρουσιάζεται στο Θέατρο 104 από την Παρασκευή 10 Μαΐου και ως το Σάββατο 1 Ιουνίου 2019. Το έργο του Ramiro Torres de Miguel γράφτηκε, σύμφωνα με τα λεγόμενα του ίδιου, εξ ολοκλήρου σε αεροπλάνα και αεροδρόμια και ασχολείται με την εγκατάλειψη, την απόρριψη και την υποτίμηση των παιδιών από τους γονείς τους. Ακόμη, καταπιάνεται και με τη νέα μορφή οικογένειας (ομοφυλόφιλοι γονείς), χωρίς να δίδεται έμφαση όμως στη σεξουαλικότητα των μελών της, αλλά στον τρόπο λειτουργίας ή δυσλειτουργίας της, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις «συμβατικές».
Ο ταλαντούχος Χάρης Χιώτης, απόφοιτος του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει πάρει μέρος και έχει ξεχωρίσει υποκριτικά σε διάφορες παραστάσεις, όπως οι εξής: «Πλούτος» σε σκηνοθεσία Γ. Κιμούλη, «7 Κρεμασμένοι» των Πασπαλιάρη-Γώγουλου, «Αχαρνής» σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Φέτος, τον συναντήσαμε στο «Έπος… της Μαλάμως» της Ελένης Γκασούκα, ενώ το καλοκαίρι θα περιοδεύσει με την παράσταση του Πέτρου Φιλιππίδη ως κος Πυργκόν στον «Κατά φαντασίαν ασθενή.»
Ο Χάρης Χιώτης μιλά στο Artic.gr για την παράσταση “Narita Airport”, τις οικογενειακές σχέσεις, την αγάπη, τις διαμάχες, τον σεβασμό και την ελευθερία.
Μαριάννα: – «Φέτος, συμμετέχετε στην παράσταση «Narita Airport». Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;»
Χάρης Χιώτης: – Με τον Luis έχουμε ξανασυνεργαστεί, γνωριστήκαμε το 2010 και από τότε τα βήματά μας συναντιούνται με ποικίλους τρόπους. Η τελευταία μας συνάντηση ήταν πέρυσι με το Serengeti ( επίσης έργο του Ramiro Torres de Miguel) στο οποίο σκηνοθέτησε την Δέσποινα Σαραφείδου και εμένα. Οι συναντήσεις μας ανά τα χρόνια μας έχουν φέρει κοντά και υπάρχει επικοινωνία και αλληλοεκτίμηση. Κάπως έτσι, προέκυψε και το «Narita Airport».
Μαριάννα: – «Στην παράσταση «Narita Airport» παίζεται τον Βίκτορα. Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο σας και τον τρόπο που τον προσεγγίσατε.»
Χάρης Χιώτης: – Ο Βίκτωρας είναι ένας 25χρονος που έχει ειλικρινή αγανάκτηση και φέρει υποτίμηση ως προς τον πατέρα του. Είναι ένας νέος με ανασφάλειες, κόμπλεξ και ειλικρινή ανωριμότητα. Είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται στο μέρος της δράσης παρά τη θέληση του. Έχει πολλά ερωτήματα τα οποία πλέον δεν μπορούν να απαντηθούν διότι ο πατέρας του είναι νεκρός, δίπλα του, σε μία τεφροδόχο. Είναι ένας ρόλος με βαθειά αλήθεια και μόνο έτσι μπορεί να προσεγγιστεί, με αλήθεια και βουτιά μέσα του. Αυτό προσπάθησα και εγώ, να βουτήξω μέσα του. Το αποτέλεσμα, επί σκηνής.
Μαριάννα: – «Πώς ήταν η συνεργασία σας με τους σκηνοθέτες Luis Gómezbeck και Ramiro Torres de Miguel, και ειδικά από την στιγμή που ο δεύτερος είναι και ο συγγραφέας του έργου «Narita Airport»;»
Χάρης Χιώτης: – Πολύ γόνιμη και ωφέλιμη. Και οι δύο συμπεριφέρθηκαν με μεγάλη ανοιχτωσιά και γενναιοδωρία. Λειτούργησαν με ανοιχτές κεραίες και αυτό ήταν πολύ εποικοδομητικό και αγχολυτικό. Είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις που πραγματεύεται το έργο. Και αυτές οι σχέσεις χρειάζονται εύπορο έδαφος για να ανθίσουν όπως τους πρέπει. Ο Luis και ο Ramiro το προσέφεραν.
Μαριάννα: – «Το «Narita Airport» ασχολείται με την εγκατάλειψη, την απόρριψη και την υποτίμηση των παιδιών από τους γονείς τους. Θα έλεγε κανείς πως πρόκειται για ένα διαχρονικό ζήτημα. Πού οφείλεται και πώς πιστεύετε ότι θα μπορούσε να μειωθεί το ποσοστό στο οποίο συμβαίνει;»
Χάρης Χιώτης: – Όπου υπάρχουν άνθρωποι υπάρχει αγάπη, έρωτας, φόβος, μοναξιά, παρέα, εγκατάλειψη, αγκαλιές. Είναι αναπόφευκτο. Οι γονείς και τα παιδιά είναι άνθρωποι, άρα στις σχέσεις τους ενυπάρχουν και όλα τα παραπάνω. Είναι τόσο κοντινή η σχέση τους που όλα τα παραπάνω πολλαπλασιάζονται και βιώνονται στον υπερθετικό βαθμό. Και όπου υπάρχει ο υπερθετικός, τα πράγματα οξύνονται και παρεξηγούνται οι προθέσεις. Είναι ζητήματα ειλικρινούς και ανιδιοτελούς αγάπης που δεν ξέρω πως προσεγγίζονται και αντιμετωπίζονται. Κατά την άποψη μου, τα ζητήματα αγάπης βιώνονται. Και έτσι αντιμετωπίζονται. Δεν χωράνε ποσοστά και στατιστικά, παρά μόνο άνθρωποι και συναισθήματα.
Μαριάννα: – «Το «Narita Airport» ασχολείται και με τη νέα μορφή οικογένειας (ομοφυλόφιλοι γονείς), χωρίς να δίδεται έμφαση όμως στη σεξουαλικότητα των μελών της, αλλά στον τρόπο λειτουργίας ή δυσλειτουργίας της, όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις «συμβατικές». Τελικά σε μια συμβατική ή μη οικογένεια τι είναι αυτό που μένει; Τι είναι αυτό που την καθιστά λειτουργική;»
Χάρης Χιώτης: – Αυτό που καθιστά λειτουργική οποιαδήποτε μορφή σχέσης, γονεϊκή, συναισθηματική, σεξουαλική, φιλική, ερωτική, αδελφική, συντροφική είναι ο σεβασμός και η ελευθερία, όλα τ’ άλλα περισσεύουν και έπονται.
Μαριάννα: – «Το έργο γράφτηκε εξ ολοκλήρου σε αεροπλάνα και αεροδρόμια και οι χαρακτήρες βρίσκονται μακριά από τη βάση τους και είναι ταλαιπωρημένοι από ένα πολύωρο ταξίδι και αποσυντονισμένοι από την επαφή με μια διαφορετική κουλτούρα. Σύμφωνα με τον Ramiro Torres de Miguel, σε έναν τέτοιο χώρο οι πιθανότητες συμφιλίωσης μπορεί να είναι μεγάλες. Πιστεύετε πως οι άνθρωποι προτιμάμε τις διαμάχες κι όχι την συμφιλίωση;»
Χάρης Χιώτης: – Οι διαμάχες είναι χρήσιμες για να επέλθει η συμφιλίωση. Όλα τα πράγματα αποκτούν αξία λόγω της ύπαρξης του αντιθέτου τους. Προσωπικά πιστεύω στην ήρεμη αντιμετώπιση των πραγμάτων. Βέβαια μετά από ισχυρές καταιγίδες πάντα ο ουρανός ηρεμεί και γαληνεύει. Χρειάζονται οι διαμάχες για να έχει αξία η συμφιλίωση.
Μαριάννα: – «Ποια είναι τα όνειρα σας και οι ελπίδες σας για το μέλλον;»
Χάρης Χιώτης: – Παρά τις δυσκολίες των καιρών, όλοι μας να αντέχουμε και να επιλέγουμε αυτά που θέλουμε, και αυτά με την σειρά τους να πραγματώνονται.
Χάρης Χιώτης | «Narita Airport»: Πληροφορίες παράστασης
