Βιργινία Ταμπαροπούλου: “Στο Μαυροπούλι δύο αγρίμια ψάχνουν τη λύτρωση”

Η ηθοποιός Βιργινία Ταμπαροπούλου πρωταγωνιστεί στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας σε μια ιστορία πάθους, κακοποίησης και πόνου ανάμεσα σε δυο ανθρώπους που έζησαν κάτι μεταιχμιακό. Δεκαπέντε χρόνια μετά τον παράξενο ερωτικό δεσμό της 12χρονης Oύνα και του 42χρονου Ρέυ η Ούνα εμφανίζεται μπροστά του ζητώντας από το Ρέυ απαντήσεις. Γιατί κατάφερε αυτός να προχωρήσει τη ζωή του και όχι κι αυτή; Ο Ρέυ θα προσπαθήσει να της εξηγήσει. Έχει ανάγκη τη συγχώρεσή της.

Δυο φαντάσματα του παρόντος, αθώα όσο και ένοχα, με μια διαφορετική αλήθεια, ένα διαφορετικό τραύμα ο καθένας. Ποιος είναι  ο θύτης και ποιο είναι το θύμα; To Μαυροπούλι είναι μια ιστορία παιδοφιλίας και κακοποίησης ή μια ιστορία αγάπης σε λάθος χρόνο;

Αυτή την ιστορία “αφηγείται” επί σκηνής με τον Αλέξανδρο Μυλωνά αποδίδοντας το τολμηρό κείμενο του Σκωτσέζου David Harrower σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Καραντινάκη. Η Βιργινία Ταμπαροπούλου μιλά για την παράσταση στο Artic.gr

Βιργινία Ταμπαροπούλου

Μαρία: – Πείτε μου μερικά λόγια για τον τίτλο του έργου.

Βιργινία Ταμπαροπούλου: – Ο τίτλος του έργου, η λέξη Mαυροπούλι, δεν αναφέρεται πουθενά στο έργο. Κι αυτό είναι το παράξενο κι ενδιαφέρον αυτής της ιστορίας. Τα μαυροπούλια είναι άσχημα πουλιά με πολύ βρώμικες συνήθειες. Δεν τους αρέσει ιδιαίτερα να πετούν. Πηγαίνουν σε “χώρους σκουπιδιών” και τρέφονται απ´αυτά. Και κάπου εκεί, νομίζω, βρίσκεται κι η αναγωγή του τίτλου σε σχέση με την πραγματική ιστορία του έργου.

Οι δύο ήρωες είναι σαν δύο μαυροπούλια, σαν δύο ζώα τραυματισμένα, εγκλωβισμένα στις μνήμες τους και τις πληγές τους, που προκειμένου να βρουν τη λύτρωση επιστρέφουν ξανά και ξανά στα ίδια ερωτήματα. Συναντιούνται και ξύνουν τις πληγές τους, τσιμπολογάνε από τα σκουπίδια του ίδιου τους του παρελθόντος, γιατί μόνο έτσι ξέρουν πια να επιβιώνουν.

Μαρία: – Τί διαδραματίζεται μεταξύ του Ρέυ και της Ούνα και τί εκπροσωπεί κάθε χαρακτήρας αρχετυπικά; 

Βιργινία Ταμπαροπούλου: – Οι δύο αυτοί χαρακτήρες έζησαν κάτι απόλυτα αγνό, δυνατό, ειλικρινές και ταυτόχρονα απαγορευμένο. Η Ούνα ήταν 12 χρονών κι ο Ρέυ 40, όταν ερωτεύτηκαν. Και χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη, γιατί πραγματικά ήταν μια ιστορία έρωτα όσον αφορά στους δύο ήρωες, τουλάχιστον.

Για ‘μένα ο συμβολισμός έγκειται περισσότερο στην ιδιόμορφη σχέση τους παρά στον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά. Όταν μια σχέση ορίζεται από το πάθος, από τον απόλυτο έρωτα, τα όρια σπάνε κι η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται. Ή, ακόμη καλύτερα, παύει να αφορά τους εμπλεκομένους. Δημιουργείται ένα άλλο σύμπαν, μυστικό και καθαρό, μέσα από το οποίο αναπνέουν και υπάρχουν τόσο η Ούνα όσο κι ο Ρέυ. Ένας κόσμος που αφορά μόνο αυτούς και στον οποίο δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος και τίποτα απαγορευμένο. Αρχετυπικά, λοιπόν, μιλάμε για μια απόλυτη, ακραία ερωτική ιστορία που φυσικά δεν έπρεπε ποτέ να υπάρξει και φυσικά είχε μοιραίες και καταστροφικές συνέπειες για τους δύο πρωταγωνιστές της.

Μαρία: – Πώς θα χαρακτηρίζατε τη γραφή του Harrower και πώς διαχειρίστηκε ο σκηνοθέτης σας το κείμενο; 

Βιργινία Ταμπαροπούλου: – Θα χαρακτήριζα τη γραφή του συγγραφέα θραυσματική, ατέλευτη και λίγο εμμονική. Και φυσικά, αυτή η ιδιαίτερη γραφή του αντικατοπτρίζει απόλυτα και την ψυχολογία των δύο ηρώων του. Oι προτάσεις μένουν στον αέρα, φράσεις ξεκινούν και δεν καταλήγουν πουθενά, λέξεις διάσπαρτες, συχνά σκληρές, κάποτε τρυφερές, διάλογος ζωντανός, επιθετικός, ερωτικός…

Ο σκηνοθέτης μας, Γρηγόρης Καραντινάκης, κινήθηκε και καθοδήγησε την σκηνική πράξη με μεγάλη ακρίβεια και συνέπεια όσον αφορά στους χαρακτήρες και τα τραύματα των δύο ηρώων. Σ´έναν χώρο, όπου κυριαρχούν τα σκουπίδια και τα αποφάγια οι δύο ήρωες κινούνται παράξενα, παρατηρούν έντονα ο ένας τον άλλον, παρακολουθούν ο ένας τις κινήσεις του άλλου, κρατάνε αποστάσεις, φοβούνται, επιθυμούν, κρύβονται μέχρι να επιτεθούν ή να αμυνθούν.

Ο κύριος Καραντινάκης έφτιαξε ένα σύμπαν όπου δύο αγρίμια, τραυματισμένα και με πληγές χρόνων ψάχνουν την εξιλέωση, ψάχνουν εξηγήσεις, ψάχνουν από κάπου να κρατηθούν. Κινούνται ανάμεσα στα σκουπίδια και στο τέλος γίνονται ένα μ´αυτά.

Μαρία: – Ποιο είναι, αν κάνει, το κοινωνικό σχόλιο του έργου;

Βιργινία Ταμπαροπούλου: – Το κοινωνικό σχόλιο είναι, κατά τη γνώμη μου, πολύ ξεκάθαρο: η κοινωνία, και σ´αυτό συμπεριλαμβάνω και την οικογένεια, πολύ εύκολα βάζει ταμπέλες, καταδικάζει και κατά συνέπεια καταστρέφει τις ζωές των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, η πραγματική κακοποίηση καμιά φορά είναι καλά κρυμμένη πίσω από το προσωπείο της σεμνοτυφίας, του κοινωνικού φόβου κι ενός ξεπερασμένου πουριτανισμού.

Στην ιστορία μας, λοιπόν, δεν ήταν ο Ρέυ που κακοποίησε την Ούνα, όχι. Ήταν η οικογένειά της, η μητέρα της, η γειτονιά της και μια ολόκληρη κοινωνία, όταν αυτή η ιστορία αποκαλύφθηκε· αυτοί οι δύο, παρότι σε λάθος χρόνο, ερωτεύτηκαν. Και για αυτή τους την πράξη τιμωρήθηκαν σκληρά, κακοποιήθηκαν, ατιμάστηκαν. Σχεδόν ηδονικά ένας ολόκληρος κοινωνικός ιστός τους πάτησε κάτω και τους ρήμαξε. Κι οι ίδιοι ξέμειναν κάπου στο παρελθόν να ψάχνουν τις απαντήσεις και να βιώνουν την ντροπή και την κακοποίηση κάθε ώρα και στιγμή.

Μαρία: – Τί θα λέγατε για το συμπρωταγωνιστή σας και τη μεταξύ σας υποκριτική διαπλοκή; 

Βιργινία Ταμπαροπούλου: – Για τον κύριο Μυλωνά τί να πει κανείς! Ο Αλέξανδρος είναι φυσικά ένας εξαιρετικός ηθοποιός, αλλά, επίσης, είναι κι ένας υπέροχος άνθρωπος. Σας πληροφορώ ότι δε χρειάστηκε καν να αναζητήσουμε τις ισορροπίες, προέκυψαν μόνες τους και οι πρόβες κύλησαν πολύ δημιουργικά και με μπόλικη αγάπη μεταξύ μας. Α, κι επίσης πολλά ανέκδοτα κι αστείες ιστορίες!

Μαρία: – Ποια ήταν η ανταπόκριση του κοινού στην παράσταση κατά τη σεζόν που πέρασε;

Βιργινία Ταμπαροπούλου: – H ανταπόκριση του κοινού, παρά το σκληρό θέμα του έργου, υπήρξε πολύ θετική και ζεστή. Αυτό που επιχειρήσαμε όλοι οι συνεργάτες αυτής της παράστασης ήταν να διηγηθούμε αυτή την ιστορία με αξιοπρέπεια, ακρίβεια, σεβασμό, αλήθεια και χωρίς κανέναν συναισθηματικό εκβιασμό. Κι αυτό το στοίχημα πέτυχε, νομίζω. Η παράσταση στο τέλος, πέρα από τα πολύ εγκάρδια και θετικά σχόλια, προκαλούσε προβληματισμό και ανάγκη για συζήτηση. Αυτός δεν είναι κι ο στόχος μιας παράστασης;

Μαρία: – Ποια είναι η άποψή σας για τα θεατρικά δρώμενα και ποια είναι τα προσωπικά σας όνειρα και στόχοι;

Βιργινία Ταμπαροπούλου: – Αυτή τη στιγμή που με ρωτάτε είμαι πραγματικά τόσο μπερδεμένη κι απογοητευμένη από τα γενικότερα τεκταινόμενα αυτής της χώρας, όχι μόνο από τα θεατρικά. Ζούμε σε καιρούς σκοτεινούς και παράξενους θαρρώ και κάπως έτσι βιώνω και την σημερινή θεατρική πραγματικότητα. Υπάρχει, βέβαια, και θετική πλευρά, η κρίση έκανε πιο έντονη την ανάγκη για δημιουργία, για έκφραση, για συσπείρωση…

Οι παραστάσεις αυξήθηκαν, οι άνθρωποι που συμμετείχαν σ´αυτές κάτι προσπαθούσαν να πουν, να βοηθήσουν με τον τρόπο τους, να ταράξουν τα νερά αυτού του χάους στο οποίο ζούμε. Αλλά νιώθω ότι με αφορά πια μια πολύ μικρή μερίδα ανθρώπων και παραστάσεων κι ότι το τοπίο είναι κάπως θολό και χαμένο. Δεν υπάρχει πρόθεση, δεν υπάρχει έμπνευση. Μαλλον δεν είμαι αισιόδοξη. Αγαπάω πολύ αυτή τη δουλειά, αν μπορεί να ειπωθεί έτσι, κι έτσι γίνομαι αυστηρή, ίσως, κι απόλυτη. Θέλω να δουλεύω με ανθρώπους που θαυμάζω και σέβομαι και να είμαι περήφανη και γεμάτη για κάθε παράσταση στην οποία συμμετέχω -κάτι που συνέβη στην περίπτωση “Μαυροπούλι”. Αλλιώτικα προτιμώ να απέχω.
Ευχαριστώ πολύ.

Το Μαυροπούλι: Πληροφορίες παράστασης

Συντελεστές

• Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης
• Μετάφραση: Λευτέρης Γιοβανίδης
• Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης
• Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
• Κοστούμια: Γιούλα Ζωιοπούλου
• Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
• Κίνηση: Ζωή Κολλάτου
• Βοηθός σκηνοθέτη: Νεφέλη Παπαδέρου
• Βοηθός σκηνογράφου: Αμαλία Θεοδωροπούλου
• Φωτογραφίες: Δημήτρης Κοιλαλούς
• Σχεδιασμός αφίσας & προγράμματος: Κατερίνα Σταματοπούλου
• Ερμηνεύουν: Αλέξανδρος Μυλωνάς, Βιργινία Ταμπαροπούλου, Έλενα Δελακούρα
• Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Από Σάββατο 15 Οκτωβρίου έως Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016, Πέμπτη έως Σάββατο στις 21.00, Κυριακή στις 20:00
• Διάρκεια παράστασης: 85 λεπτά
• Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 12 ευρώ, φοιτητικό 8 ευρώ, άνεργοι & ατέλειες 5 ευρώ