Το τελευταίο τραίνο του Φιτζέραλντ Κους, από την αποβάθρα του Ρούφ, σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Φίλιππα, με επιβάτες τη Μαρία Ροβάκη και την Ιωάννα Μυλωνά. Η εταιρεία Αντιγόνη και η ομάδα Δοκιμή επέλεξαν το έργο του σύγχρονου βραβευμένου γερμανού συγγραφέα, από τη μετάφραση του Πέτρου Μάρκαρη, σε μια παράσταση για το εσωτερικό ταξίδι του καθενός στην αυτογνωσία καθώς αναμετράται με τους φόβους και τις ανάγκες του.
Κρατοῦσα μιὰ λάμπα καὶ κατέβαινα τὴ σκάλα,
ἔπρεπε ν᾿ ἀνακαλύψω ποιὸς εἶμαι, τί εἶχα κάνει στὸ παρελθόν,
καὶ τὸ σπίτι πῶς ἔστεκε ἀκόμα,
ἀφοῦ ἐμεῖς εἴχαμε κάποτε γκρεμίσει ὅλους τοὺς τοίχους,
γιὰ νὰ χωρέσουν ἐκεῖνοι ποὺ ἔφευγαν(…)
Τάσος Λειβαδίτης, Ἀλκοολισμός, ἀπὸ τὴ συλλογὴ Νυχτερινὸς ἐπισκέπτης (1972)
Λίγα λόγια για Το τελευταίο τραίνο
Το τελευταίο τραίνο του Φιτζέραλντ Κους είναι ο μακρύς διάλογος δύο αδελφών, εντός ενός στενάχωρου και ακατάστατου βαγονιού, καθώς ταξιδεύουν προς την πόλη όπου έχει ταφεί η μητέρα τους, για την ετήσια φροντίδα του μνήματος. Ένα ταξίδι σαν προσδοκία φυγής από το παρελθόν που όμως επιφυλάσσει έντονες συγκρούσεις στη βάση μιας διαταραγμένης σχέσης, φορτισμένης με σωρό συμπλεγμάτων και τραυματικών εμπειριών. Η κοινή τους πορεία προδιαγράφει την έκβαση.
Για τον Φιτζέραλντ Κους
Ο συγγραφέας γεννήθηκε το 1944 στη Νυρεμβέργη και σπούδασε Γερμανική και Αγγλική Φιλολογία και Γλωσσολογία στο Ερλάνγκεν. Διετέλεσε για ένα χρόνο βοηθός καθηγητής στο Nuneaton (Κεντρική Αγγλία) και στη συνέχεια εργάστηκε για δέκα χρόνια ως καθηγητής στη Νυρεμβέργη. Τη μεγαλύτερη επιτυχία και αποδοχή γνώρισε με το θεατρικό έργο Schweig, Bub!(=Σιωπή, νεαρέ!) το οποίο έγραψε στη φραγκική διάλεκτο. (Από το πρόγραμμα της παράστασης).
Το τελευταίο τραίνο: «Τίποτε δε με εκπλήσσει τελικά με τους ανθρώπους»
Ο Δημοσθένης Φίλιππας επέλεξε ένα κείμενο πολυσύνθετο και πυκνογραμμένο καλώντας τις Μαρία Ροβάκη και Ιωάννα Μυλωνά να ανταπεξέλθουν σε μια παράσταση σχεδόν υπό τους όρους του θεάτρου site specific, καθώς δραματικός και σκηνικός χώρος ταυτίζονται στο Θεατρικό Βαγόνι του Πολιτιστικού χώρου, Τρένο στο Ρούφ.
Πρόκειται για ένα έργο πυκνό ως προς το ύφος και σφιχτό ως προς τη δομή, με ρυθμό τέτοιο που θυμίζει καρδιογράφημα καρδιοπαθούς ασθενή. Οι χαρακτήρες, πολυδιάστατοι με ιδιοσυγκρασίες στα όρια της νευρικής ή ίσως ακόμη και της ψυχικής διαταραχής, βιώνουν μια αδιάκοπη σύγκρουση της οποίας οι όροι παραμένουν μεν σταθεροί αλλάζοντας δε τα δεδομένα συνεχώς, με αύξουσα πορεία τέτοια που ο παλμός της να δυναμιτίζει όχι μόνο το βαγόνι αλλά ολόκληρο το τραίνο που ταξιδεύει τα πρόσωπα. Οι εμμονές των ηρωίδων, εμφανίζονται ως επαναλαμβανόμενα μοτίβα για να ενισχύσουν την ήδη επιβαρυμένη συναισθηματικά εικόνα τους, φορτίζοντας ενεργειακά τις σκηνές και επιτείνοντας την απόσταση μεταξύ τους.
Ο συμπιεσμένος χωροταξικά αέρας ενός βαγονιού, εικονοποιείται κατά κυριολεξία στο Θεατρικό Βαγόνι και οι ηρωίδες, στα όρια «αλληλοεξόντωσης» και «αλληλοεξάρτησης», μοιάζουν να συνθλίβονται μέσα στα λίγα τετραγωνικά επιμελημένα από τη Μαντώ Ψυχουντάκη και φωτισμένα όσο τους ταίριαζε από την Μελίνα Μάσχα. Η πρωτότυπη μουσική της Κατερίνας Ελοσίτου συμπλήρωσε και ανέδειξε σημεία ενώ οι ενδυματολογικές επιλογές επίσης της Μαντώς Ψυχουντάκη, ολοκλήρωσαν την εικόνα, με μέτρο.
«Το τελευταίο τραίνο είναι ένα δυνατό έργο με διαστάσεις σύγχρονες και επίκαιρες, για το ταξίδι της ζωής μέσα από το φόβο, την ανάγκη και την προσδοκία.»
Το απαιτητικό κείμενο ζητούσε από τις ηθοποιούς όσα και φάνηκε εν γένει να αποδίδουν. Καλά προετοιμασμένες και με ενέργεια τέτοια που ακολουθούσε πιστά τη ροή, λειτούργησαν συντονισμένα και αρμονικά. Η Μαρία Ροβάκη, συγκεντρωμένη και σωστή στο μεγαλύτερο μέρος μας έπεισε ως ψυχαναγκαστική και αφόρητα ιδιότροπη, με υπερβολική επιτήδευση σε κάποια σημεία. Η Ιωάννα Μυλωνά, σίγουρη και βαθιά συναισθηματική, έδωσε στην ηρωίδα της πραγματική σάρκα και δέρμα. Δύο αδελφές, κόλαση η μια για την άλλη που κατασπαράσσονται σε ένα βαγόνι-κελί, αναζητώντας τη διέξοδο που ποτέ δεν βρίσκουν.
Το τελευταίο τραίνο είναι ένα δυνατό έργο με διαστάσεις σύγχρονες και επίκαιρες, για το ταξίδι της ζωής μέσα από το φόβο, την ανάγκη και την προσδοκία.
Συντελεστές της παράστασης Το τελευταίο τραίνο
- Κείμενο: Φιτζέραλντ Κους
- Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Φίλιππας
- Μετάφραση: Πέτρος Μάρκαρης
- Σκηνικά – Κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη
- Πρωτότυπη Μουσική: Κατερίνα Ελοσίτου
- Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα
- Φωτογραφίες: Βαγγέλης Γουβέλης
- Παραγωγή: «Αντιγόνη» – αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία, θεατρική ομάδα «Δοκιμή»
- Ηθοποιοί: Μαρία Ροβάκη, Ιωάννα Μυλωνά
Πληροφορίες
- Τοποθεσία: Το τρένο στο Ρουφ – Σιδηροδρομικός Πολιτιστικός Χώρος, Θεατρικό Βαγόνι
- Διεύθυνση: Σιδηροδρομικός & Προαστιακός Σταθμός Ρουφ, Λεωφόρος Κωνσταντινουπόλεως και Αμφιπόλεως
- Παραστάσεις: μέχρι το Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018
- Ημέρες: κάθε Παρασκευή και Σάββατο
- Ώρα: 21:15
- Διάρκεια: 75 λεπτά
- Τιμές Εισιτηρίων: 5 – 10€
- Τηλέφωνα: 210 5298922 και 6937604988 (καθημερινά, εκτός Δευτέρας: 10:00 – 14:00 & 18:00 – 22:00)
- Site
-Βία: Καθόλου
-Γυμνό: Καθόλου
Διαβάστε περισσότερες Θεατρικές κριτικές εδώ
