Ακόμα ένα αρχιτεκτονικό στολίδι ήρθε για να κοσμήσει με τη  διακριτική παρουσία του την πόλη του Φωτός. Αυτή τη φορά με αέρα… Ανατολής. Οι σχέσεις της Γαλλίας με το Ισλάμ είναι βαθιές και αμφίσημες. Τα εκατομμύρια των μουσουλμάνων στο ανεκτικό Παρίσι δεν εμπόδισαν βέβαια προ ετών τον Νικολά Σαρκοζί να απαγορεύσει την ισλαμική μαντίλα στους δημόσιους χώρους ως θρησκευτικό σύμβολο. Είναι το επιστέγασμα στο δεκαετή “ψυχρό πόλεμο” μεταξύ της συντηρητικής πλέον Δύσης και του ακραία φονταμενταλιστικού Ισλάμ. Τα λιμνάζοντα νερά των διεθνών σχέσεων έρχεται να ταράξει το μουσείο του Λούβρου με μια συμβολική κίνηση φιλίας με προφανή αρχιτεκτονικά προτερήματα.

Ένα γυάλινο φωτεινό πέπλο


Η πολύτιμη συλλογή υπό την προστασία του πολυτελούς "πέπλου"Το οργανικής λογικής επιστέγασμα που καλύπτει πλέον το αίθριο “Βισκόντι” με την αξιόλογη συλλογή Ισλαμικής τέχνης κάθε άλλο παρά τυχαία θυμίζει τη ρευστότητα υφάσματος. Η περί ης ο λόγος πτέρυγα με την περιώνυμη συλλογή -από τις πλουσιότερες διεθνώς- αποτελεί πολιτική βούληση της Γαλλίας και είχε προωθηθεί με στόχο την αποδέσμευση της χώρας από την αντιπαράθεση σχετικά με τον πόλεμο στ Ιράκ. Δέκα χρόνια χρειάστηκαν για να πάρει σάρκα και οστά το 3.000 τ.μ. μεγαλεπήβολο σχέδιο των αρχιτεκτόνων Μάριο Μπελίνι και Ρούντι Ριτσιότι, οι οποίοι δημιούργησαν ένα “γυάλινο φωτεινό πέπλο” σε χαμηλό ύψος, το οποίο και αποτελεί τη μεγαλύτερη προσθήκη στο σημαντικό μουσείο από το 1989 και την εμβληματική πλέον γυάλινη πυραμίδα. Το κόστος υπερβαίνει τα 100 εκατομμύρια ευρώ, ποσό πρωτοφανές ακόμα και για τα δεδομένα της Γαλλίας, ενώ σημαντικό μέρος των χρημάτων διατέθηκαν από το Σαουδάραβα πρίγκιπα Αλ Ουαλίντ μπιν Ταλάλ, σε μια  συμβολική και όχι μόνο κίνηση με απώτερο στόχο την ανάδειξη του “πραγματικού” Ισλάμ μέσω της τέχνης, ως μιας ειρηνικής θρησκείας, κάτι που όπως υπpστηρίζει ο ίδιος, ιδίως μετά τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου θεωρεί χρέος κάθε μουσουλμάνου.

Όσον αφορά τη συλλογή καθαυτή, οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: Τα εκθέματα υπερβαίνουν τις 18.000, καλύπτωντας ένα ευρύ χρονολογικό φάσμα, από τον 7ο ως το 19ο αιώνα, από πλήθος χωρών. Πρόκειται για πραγματικά αριστουργήματα, κάποια εκ των οποίων σπανιότατα, που αποτελούν τον καλύτερο πρεσβευτή του μουσουλμανικού κόσμου και δίνουν τη διάχυτη αίσθηση του μυθικού και του παραμυθένιου. Οι σχέσεις του Λούβρου βέβαια με το Ισλάμ δε σταματούν εδώ, καθώς το διάσημο μουσείο ετοιμάζει παράρτημα στο Άμπου Ντάμπι, το οποίο και αναμένεται να λειτουργήσει περί το 2015.

Ας γίνει το Λούβρο παράδειγμα προς μίμηση και για την ελληνική μισαλλόδοξη πραγματικότητα. Ασφαλώς και δεν τίθενται αξιώσεις χρηματικών δωρεών από εγχώριους άπληστους πλουτοκράτες για την Τέχνη, αλλά η ανεκτικότητα αποτελεί το επιβεβλημένο εκείνο στοιχείο που κάθε μητρόπολη με μεικτό πληθυσμό οφείλει να σέβεται και να απαιτεί. Ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται τη δημιουργία λατρευτικών χώρων για αλλοθρήσκους. Ωστόσο, κρίνοντας από τις πρόσφατες ανακοινώσεις περί λειτουργίας του Ε.Μ.Σ.Τ. μέσα στο 2014, ας είμαστε αισιόδοξοι πως όντως κάτι αρχίζει να κινείται και να συνειδητοποιήσουμε έστω και έσχατα, ότι η ανάδειξη της πολιτισμικής μας κληρονομιάς και της Τέχνης γενικότερα, σε μια εποχή που τα μουσεία διεθνώς αλλάζουν και επικαιροποιούνται, είναι αυτή που θα δώσει την ώθηση για την έξοδο από την παρακμή.

Προηγούμενο άρθροPGA Awards: Οι νικητές
Επόμενο άρθροΈκθεση Σύγχρονης Τέχνης : Rooms 2013