Ο Θρόνος-Αντίκα, η νουβέλα της Λιλής Ζωγράφου, ανεβαίνει στον πολυχώρο Vault σε σκηνοθεσία και διασκευή Θωμά Βελισσάρη. Το έργο είναι ένας μονόλογος με την Δέσποινα Γιαννούλη.
Θρόνος: μια πεισματική εμμονή;
Θρόνος-Αντίκα. Τι συμβαίνει όμως όταν μια αντίκα προσπαθεί όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά και να κυριαρχήσει παρά το πέρας της εποχής της; Μια πεισματική επιμονή -ή μάλλον εμμονή-, μια άρνηση αποδοχής του τέλους μιας εποχής και της αναπόφευκτης παρακμής που έπεται της κάθε ακμής; Ο θρόνος ανήκει στο παρελθόν. Η ισχύς των συμβολισμών του όμως είναι τόσο δυνατή, ώστε να δημιουργεί στον (δυνητικό) κάτοχό του, μια αίσθηση εξάρτησης και συνεπώς να ανάγει την έννοια του θρόνου, σε έννοια πολύτιμη και αναντικατάστατη, η οποία αξίζει την οποιαδήποτε θυσία, με σκοπό την επίτευξη της διατήρησής της. Ο θρόνος αποτελεί το ισχυρότερο σύμβολο της εξουσίας και κατ’ επέκταση της κοινωνικής αναγνώρισης που αυτή προσφέρει.
Ξοδεμένη παράσταση η ζωή της;
Ως πού είναι διατεθειμένος να φτάσει κανείς προκειμένου να αποκτήσει ή να διατηρήσει αυτήν την εξουσία; Μέχρι την μετατροπή της ζωής του σε μια προσεκτικά σκηνοθετημένη, αλλά κούφια παράσταση; Ακόμη και αν η παράσταση αυτή στηρίζεται στο κενό; Ή ακόμη και μέχρι την αυτοκτονία με σκοπό την χρέωσή της στον σύζυγο που τόλμησε να σκεφτεί να αποχωρήσει από αυτό το παιχνίδι; Πόσο βασανιστική και δυσκίνητη καθίσταται μια τέτοια ποιότητα ζωής; Μία έκπτωτη μεγαλοαστή -η κεντρική ηρωίδα στο έργο Θρόνος-Αντίκα-, που δεν θέλει να παραδεχθεί την πτώση της και που παλεύει να την κρατήσει καλά κρυμμένη από το κοινωνικό σύνολο.
Πόση επιτυχία άραγε θα έχει μια τέτοιου είδους παράσταση ζωής; Ουσιαστικά είναι καταδικασμένη στην αποτυχία. Διότι όσο καλοσχεδιασμένη, όσο καλοπαιγμένη κι αν είναι, θα υπάρχει πάντα αυτό που ονομάζουμε «αρνητικότητα της συνείδησης», όπου η συνείδησή μας θα είναι ο πάντα άγρυπνος και διαρκώς παρών θεατής του εαυτού μας, από τον οποίο κανείς δεν κατορθώνει να ξεφύγει ή να ξεγελάσει. Συνεπώς, ο Θρόνος-Αντίκα, η παράσταση ζωής της κεντρικής ηρωίδας, η οποία μπορεί να πείσει το κοινωνικό γίγνεσθαι, όχι όμως και τον εαυτό της. Ξοδεμένη παράσταση λοιπόν η ζωή της;
Η ηρωίδα, η Τζένυ, λειτουργεί σαν ένα σύμβολο, ένας εκπρόσωπος, μιας ολόκληρης νοοτροπίας, των ανθρώπων-έρμαιων της απαστράπτουσας κοινωνικής βιτρίνας, του μεγαλοϊδεατισμού. Σύμβολο της αδυναμίας ενός έκπτωτου μεγαλοαστού να αποδεχθεί πως μπορεί να υπάρξει ακόμη και σαν κάτι πέραν της ταξικής ιδιότητάς τους, πως το σύνολο της ύπαρξής του δεν εξαντλείται εκεί. Το γεγονός όμως, πως το κοινωνικό φαίνεσθαι έχει κυριολεκτικά στοιχειώσει -σε βαθμό μάλιστα τρομακτικό- την ζωτική πορεία των ατόμων που η Τζένυ εκπροσωπεί, αποδεικνύεται από την υπέρβαση του ορίου: την επιλογή της αυτοκτονίας και την ενοχοποίηση του συζύγου που αποπειράθηκε να εγκαταλείψει την καλοσχεδιασμένη αυτή παράσταση.
Η ανάμνηση της εξουσίας
Ο Θρόνος-Αντίκα αποτελεί μια απολογία στο δικαστήριο ενός τέτοιου συζύγου-κατηγορούμενου για την δολοφονία της συζύγου του, της Τζένυ. Μέσα από την απολογία παρακολουθούμε την αναδρομή και κυρίως την αναβίωση των παρελθοντικών γεγονότων. Ο θρόνος μετατρέπεται από αντικείμενο-σύμβολο εξουσίας στο εδώλιο του κατηγορούμενου, δηλαδή στον σύμβολο της αφαίρεσης κάθε εξουσίας. Μια ακραία κατάληξη του συμβόλου του θρόνου, ο οποίος είχε ύστερα μετατραπεί σε αντίκα, δηλαδή σε μια α ν ά μ ν η σ η της εξουσίας.
Η παράσταση
Στην παράσταση, μέσα από την σκηνοθεσία του Θωμά Βελισσάρη, ο θρόνος στο κέντρο της σκηνής φαντάζει μελαγχολικός και μοναχικός, σα να αποκτά πλέον μορφή και υλική υπόσταση η αιώνια αιτία της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και δυστυχίας. Έτσι, ο θρόνος φαντάζει τραγικός. Την μορφή του θρόνου συμπληρώνει η μορφή της Δέσποινας Γιαννούλη. Με ενδυμασία που παραπέμπει σε περσόνα πολιτικού καμπαρέ -επιλογή ιδιαίτερα εύστοχη καθώς αποτελούσαν μέρη άσκησης κριτικής στα σύγχρονα κοινωνικά γεγονότα-, μοιάζει με φιγούρα των συγκεκριμένων σόου, με μια ύπαρξη μαγική: προκαλεί παράλληλα την γοητεία, αλλά και την θλίψη. Μας ταξιδεύει, μας προβληματίζει, μας συγκινεί, μας κάνει να χαμογελάσουμε, έστω και με χαμόγελο πικρό.
Trailer
Συντελεστές παράστασης Θρόνος – Αντίκα
- Κείμενο: Λιλή Ζωγράφου
- Διασκευή – Σκηνοθεσία: Θωμάς Βελισσάρης
- Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Rosa Karac
- Ενορχήστρωση – Μουσική: Ντίνος Τσέλης
- Σχεδιασμός Αφίσας: Σοφία Παπαδοπούλου
- Video/Trailer: Σταύρος Συμεωνίδης
- Φωτογραφίες: Δημήτρης Βλάικος
- Επικοινωνία – Πολιτιστική Διαχείριση: The Crab
- Ερμηνεία: Δέσποινα Γιαννούλη
- Γυμνό: Καθόλου
- Βία: Καθόλου
Πληροφορίες
- Τοποθεσία: Vault Theatre Plus
- Διεύθυνση: Μελενίκου 26, Βοτανικός
- Παραστάσεις: από την πρεμιέρα την Τετάρτη 15 Μαρτίου στις 20:00 έως την Πέμπτη 6 Απριλίου 2017.
- Ημέρες και Ώρες: κάθε Τετάρτη στις 20:00 και κάθε Πέμπτη στις 21:00
- Διάρκεια Παράστασης: 65 λεπτά
- Τιμές Εισιτηρίων: 10 ευρώ (γενική είσοδος), 8 ευρώ (φοιτητικό και ομαδικό) και 5 ευρώ (ατέλειες και ανέργων)
- Σημεία Προπώλησης: στο ταμείο του Vault Theatre Plus
- Τηλέφωνα Κρατήσεων: 213 0356472 και 6977773875
- Facebook παράστασης
Χορηγός επικοινωνίας
