Αντίθετα με την ελληνική πραγματικότητα που δικαίως ταυτίζει την τηλεόραση με τη φθηνή διασκέδαση, η αμερικάνικη TV διανύει την τελευταία δεκαετία μια σύγχρονη χρυσή εποχή με σειρές-διαμάντια, που η καλλιτεχνική τους αξία κοντράρεται άνευ δυσκολίας με τις πιο αξιόλογες κινηματογραφικές παραγωγές. Κάποτε το Lost κατάφερε να ταράξει τα τηλεοπτικά νερά και προσωπικά με αιχμαλώτισε όπως καμία άλλη σειρά δεν μπόρεσε πριν. Αφοσιώθηκα σαν φανατικός τηλεθεατής, πίστεψα στο μεγαλείο του και ύστερα από την απογοητευτική τελευταία σαιζόν, φοβήθηκα ότι δε θα με μάγευε ποτέ ξανά ένα τηλεοπτικό προϊόν. Μέχρι το Leftovers.
Με τον Damon Lindelof να βρίσκεται πίσω και από τις δύο σειρές, σε συνεργασία με τον J. J. Abrams στο Lost και τον Tom Perrotta στο Leftovers, υπάρχει πλήθος κοινών στοιχείων, με δύο κύρια να ξεχωρίζουν. Πρώτον, ο τρόπος παρουσίασης των χαρακτήρων με μεθοδική αποκάλυψη της προσωπικής τους ιστορίας καταφέρνουν, άγνωστο πώς, να εκπλήσσουν ασταμάτητα και να μαγνητίζουν. Δεύτερον, το μυστήριο της πλοκής μοιάζει τόσο γιγάντιο και εξαπλώνεται στον πραγματικό κόσμο, με αποτέλεσμα το τέλος ενός επεισοδίου να οδηγεί σε αδιάκοπη αναζήτηση στο διαδίκτυο για περισσότερες λεπτομέρειες. Η βασική διαφορά, όμως, των δύο σειρών είναι πως πλέον ο Lindelof έμαθε από τα λάθη του.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του συνδημιουργού Tom Perrotta, το Leftovers εξελίσσεται τρία χρόνια μετά από ένα είδος Αποκάλυψης που συνέβη στις 14 Οκτωβρίου και ονομάστηκε «Sudden Departure», όταν το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού απλά εξαφανίστηκε. Τοποθετώντας το μυστήριο γύρω από το παράξενο συμβάν σε δεύτερη μοίρα, η ιστορία παρακολουθεί την οικογένεια Garvey, που παρότι δεν έχασε κανένα μέλος της, έχει διαλυθεί σε τέσσερα κομμάτια. Ο πατέρας βρίσκεται στα όρια της τρέλας, η μητέρα μπλέκει με μια νεοσύστατη αίρεση, ο γιος ακολουθεί έναν άντρα που υπόσχεται θαύματα και η κόρη παλεύει με τη μοναξιά και την εγκατάλειψη. Άλλοι βασικοί χαρακτήρες είναι ένα δημόσιο πρόσωπο που έχασε όλη την οικογένειά της, ένας παπάς που μάχεται ενάντια στην αγιοποίηση όσων εξαφανίστηκαν και μια ευκατάστατη γυναίκα που καταλήγει στην αίρεση.
Η σειρά ξεκινάει ως μια ωδή στο πένθος και την απώλεια, εμπλουτισμένη με ένα πέπλο μυστηρίου που ενισχύεται με το πέρασμα των επεισοδίων. Είναι εξαρχής φανερό ότι ο στόχος δεν έγκειται στη λύση της ξαφνικής αποχώρησης, αλλά στο πώς επηρεάστηκε η κοινωνία ατομικά και συνολικά, επομένως κρίνεται λανθασμένη όποια απαίτηση του τηλεθεατή για εξηγήσεις (παρόλο που φυσικά υποκύπτω κι εγώ ο ίδιος). Η πιο έντονη κοινωνική αλλαγή σε αυτόν τον διαφορετικό κόσμο είναι η επίδραση στις θρησκείες, με τρανταχτό παράδειγμα τη δημιουργία μιας αίρεσης: οι Guilty Remnants απαγορεύεται να μιλούν, φοράνε άσπρα, καπνίζουν ασταμάτητα και αρνούνται να συνεχίσουν τη ζωή τους μετά το «Sudden Departure». Ή αλλιώς, η πιο εξοργιστική αίρεση που έχετε παρακολουθήσει ποτέ.
Η τεχνική του Lost όπου κάθε επεισόδιο περιστρεφόταν γύρω από έναν χαρακτήρα μετατρέπεται σιγά-σιγά σε επεισόδια που ακολουθούν οπτικές γωνίες συγκεκριμένων χαρακτήρων (Point Of View – POV) και έτσι το Leftovers μας χαρίζει στον πρώτο χρόνο του δύο επεισόδια («Two Boats and a Helicopter», «Guest») που κατά την άποψή μου αξίζουν μια λαμπρή θέση στην ιστορία της τηλεόρασης. Με την ολοκλήρωσή του ο πρώτος κύκλος καλύπτει το σύνολο του μυθιστορήματος και παρά τις ανάμεικτες απόψεις του κοινού, καταφτάνει η δεύτερη σαιζόν με άγνωστους σκοπούς και ίσως χαμηλές προσδοκίες.
Οι επιβλητικοί τίτλοι αρχής με μια σύγχρονη Καπέλα Σιξτίνα αντικαθίστανται από ένα country τραγούδι, που ταιριαστά προτάσσει «Let the Mystery Be», προκαλώντας κάποιες αρνητικές αντιδράσεις, αλλά με τους αληθινούς φαν να το λατρεύουν σύντομα. Και στις δύο περιπτώσεις, κανείς δεν περίμενε αυτό που θα επακολουθούσε σχετικά με το περιεχόμενο. Η νέα οικογένεια των Garvey μετακομίζει στο Jarden του Τέξας, μια πόλη όπου δε σημειώθηκε καμία εξαφάνιση, και έρχεται σε πολυδιάστατη αντιπαράθεση με την οικογένεια Murphy. Το POV πλέον καθιερώνεται, το μεταφυσικό κομμάτι εκτροχιάζεται με καθηλωτικό τρόπο και κάθε εβδομάδα χτίζεται λιθαράκι-λιθαράκι μια πλοκή δυνατότερη, τολμώ να πω, ακόμη και από το βιβλίο.
Προσπαθώντας να απαριθμήσω όλα τα θετικά του Leftovers, θα αρκεστώ στην άκρως δραματική σκηνοθεσία, στη βαθιά ψυχοσύνθεση των προσώπων, στις τρομερές υποκριτικές ικανότητες του καστ και φυσικά στο εθιστικό soundtrack του Max Richter, δίχως το οποίο η μαγεία θα ήταν μισή. Ευτυχώς έχει ανακοινωθεί η τρίτη και τελευταία σαιζόν, οπότε για να ικανοποιήσω το στερητικό σύνδρομο μέχρι τότε, θα ακούω το piano version του Where is My Mind, θα διαβάζω το τεύχος Μαΐου 1972 του National Geographic προς αναζήτηση οποιουδήποτε στοιχείου και ίσως αγοράσω ένα σουβενίρ από το Miracle.
Εάν έχετε παρακολουθήσει τις δύο σαιζόν ή δε σας τρομάζουν τα spoilers, ακολουθεί μια λίστα με τις δέκα αγαπημένες μου σκηνές:
10. Η διαδικασία της κατασκευής των κουκλών του μικρού Χριστού.
9. Η Erika Murphy έχει απομείνει μόνη στην κουζίνα και ακούγεται ο γρύλος.
8. Η Laurie κοιτάει την οθόνη του υπέρηχου τη στιγμή του «Sudden Departure».
7. Η επίθεση της Laurie στον εκδότη που ενδιαφέρεται για το βιβλίο της σχετικά με τους Guilty Remnant.
6. Ο Kevin αγκαλιάζει την Patti μέσα στο πηγάδι και εκείνη του διηγείται την ιστορία της νίκης της στο «Jeopardy!».
5. Το όραμα του Matt όταν μένει αναίσθητος από μια πέτρα.
4. Η Nora κάνει το ερωτηματολόγιο στην Erika για να την προετοιμάσει και καταλήγουν σε μια σκληρή αντιπαράθεση.
3. Το ράγισμα της Nora μόλις βλέπει τις κούκλες «Loved Ones» στην κουζίνα της.
2. Όλες οι σκηνές του επεισοδίου «Guest»!
1. Ο Kevin προσπαθεί να επιστρέψει στη ζωή και το μόνο που έχει να κάνει είναι να τραγουδήσει σε καραόκε το «Homeward».
