Σκηνοθεσία: Francis Lawrence
Πρωταγωνιστούν: Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Liam Hemsworth, Woody Harrelson, Elizabeth Banks, Julianne Moore, Philip Seymour Hoffman,κ.α
Υπόθεση: Η Κάτνις Έβερτιν (Jennifer Lawrence) ξυπνάει. Ξυπνάει σε ένα μέρος άγνωστο και σκοτεινό. Οι Αγώνες Πείνας δεν υπάρχουν πια. Η ίδια άλλωστε κατέστρεψε την ψηφιακή τους αρένα. Το μέρος που βρίσκεται δεν έχει τίποτα το ψηφιακό. Είναι καθαρή πραγματικότητα. Και αυτό που συμβαίνει εκεί, συμβαίνει για να προετοιμάσει πραγματικούς Αγώνες. Η Κάτνις βρίσκεται στην κατά κόσμο κατεστραμμένη Περιοχή 13, που εδώ και πολύ καιρό λειτουργεί υπόγεια και μυστικά ως μια ελεύθερη περιοχή, όπου κατοικούν και προετοιμάζονται οι αντάρτες που θα ξεκινήσουν την επανάσταση ενάντια στην απολυταρχική ολιγαρχία της Κάπιτολ. Μόνο που κάθε επανάσταση χρειάζεται και τον ήρωα της. Τον άνθρωπο σύμβολο που θα μπορέσει να πυροδοτήσει το θυμικό των εξαθλιωμένων κατοίκων των Περιοχών της Πάνεμ, ώστε να ακολουθήσουν την επανάσταση. Και αυτή είναι αναμφισβήτητα η Κάτνις. Η Κάτνις είναι η Κοτσυφόκισσα.
Γι’ αυτό βρίσκεται εκεί. Με την βοήθεια της προέδρου Άλμα Κόιν (Julianne Moore) και φυσικά του έμπειρου mediaman Πλούταρκ Χέβενσμπι (Philip Seymour Hoffman), πρέπει να μετατραπεί σε σύμβολο του Αγώνα. Μόνο που η Κάτνις δεν είναι και πολύ σίγουρη ότι μπορεί να το κάνει. Η αλήθεια είναι ότι τίποτα από αυτά που κατάφερε ως τώρα δεν τα επιδίωξε. Απλά πάντα προσπαθούσε να προστατέψει αυτούς που αγαπά. Αυτό ήταν το συναισθηματικό έρεισμα που απελευθέρωνε στην Κάτνις την ελεύθερη και παθιασμένη αγωνίστρια που κρύβει μέσα της. Και σε αυτή την περίπτωση αυτό είναι που θα λειτουργήσει και πάλι. Η Περιοχή 12 απ’ όπου προέρχεται δεν υπάρχει πια, η Κάπιτολ την κατέστρεψε. Η Κάτνις δεν έχει πια πατρίδα. Και όχι μόνο. Υπάρχει και κάτι πιο σημαντικό. Ο σύντροφος της όλον αυτόν τον καιρό και στους δυο Αγώνες Πείνας, είναι αιχμάλωτος της Κάπιτολ. Ο Πίτα (Josh Hutcherson) κινδυνεύει.
Κριτική
Παγιωμένη πρακτική πια στις νεανικές σειρές block buster ταινιών, που βασίζονται σε σειρές βιβλίων, ο τεμαχισμός του επιλόγου σε δύο μέρη. Το υλικό ενός βιβλίου χωρίζεται στα δυο, και αντί μιας, έχουμε δυο ταινίες επιλόγου. Η αγωνία των φανατικών της σειράς ανεβαίνει, και μαζί με αυτήν φυσικά και το κέρδος. Το είδαμε στο Harry Potter, το είδαμε στο Twilight, ήρθε λοιπόν και η ώρα του Hunger Games. Μόνο που σε αυτήν την περίπτωση, το υλικό του βιβλίου δεν ήταν αρκετό για να γεμίσει δυο ταινίες, με αποτέλεσμα το Mockingjay Part 1 να αποτελεί έναν αργόσυρτα τραβηγμένο πρόλογο της πολύαναμενόμενης τελικής πράξης του έργου.
Η πολιτική χροιά του μύθου, (αν και επιφανειακή, παρόλα αυτά υπαρκτή) καθώς και το στοιχείο της μιντιακής συμβολής στην χειραγώγηση των μαζών, είναι τα δυο πολύ ιδιαίτερα και δυνατά στοιχεία που ξεχωρίζουν το Hunger games από τις υπόλοιπες υπερπαραγωγές που στοχεύουν στο νεανικό κοινό. Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη σειρά ταινιών έχει απήχηση και σε μια μερίδα θεατών που έχουν ξεπεράσει κατά πολύ την εφηβεία. Η δυνατή περιπέτεια της ιστορίας, σε συνδυασμό με την ύπαρξη μιας πολύ δυνατής δραματουργικά κεντρικής ηρωίδας, (μικρή αλλά ανεξάρτητη, εσωστρεφής αλλά αυθόρμητη, ευαίσθητη αλλά γενναία) συμπληρώνουν την δυναμική του μύθου. Και η ύπαρξη όλων αυτών των στοιχείων και στις δυο προηγούμενες ταινίες της σειράς, είναι που οδήγησαν το Hunger games σε αυτήν την παγκόσμια εμπορική επιτυχία. Η ιδανική συνταγή όμως απουσιάζει στο τρίτο αυτό μέρος, και αυτό γιατί το μισό υλικό του βιβλίου, έπρεπε να τραβηχτεί από τα μαλλιά για να μπορέσει να γεμίσει ένα κινηματογραφικό δίωρο.
Αυτήν την φορά το υπερπολυτελές σκηνικό της τηλεοπτικής υπερπαραγωγής των Αγώνων Πείνας δεν υπάρχει πια, και μαζί του χάνουμε και το excess glam στοιχείο της ιστορίας. Αντ’ αυτού έχουμε προσγειωθεί στην στρατευμένη πραγματικότητα της Περιοχής 13, που αισθητικά αναφέρεται στην στρατιωτική ομοιομορφία των κομουνιστικών καθεστώτων. Ο πόλεμος έχει ουσιαστικά ξεκινήσει και τα γύρω συντρίμμια των βομβαρδισμένων από την Κάπιτολ περιοχών το μαρτυρούν. Η ατμόσφαιρα θέλει να γίνει σαφώς πιο σκοτεινή και μελαγχολική. Αυτός είναι ο στόχος του Lawrence, όσον αφορά το ύφος αυτού του μέρους. Η έλλειψη δράσης να αντισταθμιστεί από την παρουσίαση της δημιουργίας μιας πολιτικής ιδεολογικής βάσης που θα ισχυροποιήσει δραματουργικά και αφηγηματικά την επανάσταση της ιστορίας και κυρίως θα δημιουργήσει το πλατό για την δράση της ιδιαίτερης ηρωίδας του. Η Κάντις δεν είναι αφυπνισμένη ιδεολογικά, αλλά λειτουργεί πάντα με συναισθηματικά κίνητρα (αυτό είναι άλλωστε και το μεγάλο της ατού ως «χαρακτήρας»). Έχει λοιπόν αμφιβολίες για το αν μπορεί να ανταπεξέλθει στον νέο ρόλο που της ανατίθεται, να γίνει το εμβληματικό πρόσωπο μιας ολόκληρης επανάστασης. Και αυτή η συναισθηματική σύγκρουση υποτίθεται ότι πρέπει να τροφοδοτήσει και δραματουργικά όλη την ταινία. Μόνο που δυστυχώς δεν λειτουργεί. Έτσι έχουμε πολλές σκηνές που δεν προωθούν την δράση, πολλά πλάνα της ηρωίδας που όσο πειστική και αν είναι η πάντα καλή Jennifer Lawrence, δεν καταφέρνουν από μόνα τους να δηλώσουν εσωτερική σύγκρουση, πολλοί χαρακτήρες που περιφέρονται ως έρμαια γύρω της, χωρίς να εξελίσσονται οι παλιοί (μοναδική εξαίρεση ο Γκέιλ) και να ξετυλίγονται οι καινούργιοι. Και μόνο στο τελευταίο μισάωρο ανεβαίνουν οι ρυθμοί της δράσης και αυτό για να δοθεί μια πρόγευση του τι θα ακολουθήσει στο δεύτερο μέρος. Και έτσι όλη η ταινία καταντά ένας πρόλογος για τα προσεχώς. Τα μόνο στοιχείο, που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι αυτό της μιντιακής προπαγάνδας από πλευράς των επαναστατών. Αυτή η επανάσταση κυρίες και κύριοι θα είναι τηλεοπτική. Μόνο που προς το παρόν έχουμε μείνει με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, περιμένοντας να τελειώσουν οι διαφημίσεις.
Trailer
