Ο Τάσος Δημητρόπουλος αυτό το διάστημα πρωταγωνιστεί στην παράσταση Μαύρο Χιόνι –δραματοποίηση του μυθιστορήματος του Μιχαήλ Μπουλγκάκωφ- που σκηνοθετεί ο Κώστας Φιλίππογλου στο Θέατρο Πόρτα. Ο ανερχόμενος ηθοποιός αποφοίτησε πριν μερικά χρόνια από τη Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε. και τα τελευταία χρόνια ζει κι εργάζεται στην Αθήνα. Φέτος συμμετέχει σε δύο παραγωγές του Θεάτρου Πόρτα, την παιδική παράσταση Ένας δράκος… μα ποιος δράκος; σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου και το Μαύρο Χιόνι.
Στο Μαύρο Χιόνι φέρει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Μαξούντοφ, ενός φέρελπιδος συγγραφέα που προσπαθεί να δει το έργο του επί σκηνής παρά τη λογοκρισία και τη ματαιοδοξία που δεσπόζουν στον καλλιτεχνικό χώρο της εποχής του. Ο Τάσος Δημητρόπουλος μίλησε αποκλειστικά στο Artic.gr για τους προβληματισμούς του Μαξούντοφ, τη σχέση του με τον χρόνο και τη συνήθειά του να περπατά αναζητώντας βλέμματα ανθρώπων.
Αναστάσης: – Υποδύεσαι τον Μαξούντοφ. Ποια διαδρομή ακολουθεί το όνειρό του να γίνει ένας αναγνωρισμένος θεατρικός συγγραφέας;
Τάσος Δημητρόπουλος: – Το βασικότερο για τον Μαξούντοφ είναι να καταφέρει να ζήσει, όχι απλά να επιβιώσει, σύμφωνα με τις φιλοδοξίες του. Εκεί εντοπίζεται και η σύγκρουσή του με τους υπόλοιπους χαρακτήρες του έργου, εκπροσώπους του καλλιτεχνικού χώρου, για να καταλήξει τελικά στην αυτοχειρία. Δεν μπορεί να διαχειριστεί την πεζότητά τους, κι οραματίζεται κάτι πιο φωτεινό. Η αυτοχειρία του Μαξούντοφ ήταν η αντίδραση του σε όσους του έλεγαν ν’ αφήσει τα όνειρά του για την ζωή, θέλησε με το έργο του να πάει κόντρα στον εδραιωμένο τρόπο ζωής και έκφρασης μέσω της Τέχνης.
Αναστάσης: – Ποια είναι τα εμπόδια που συναντά ο Μαξούντοφ στην υλοποίηση των ονείρων του;
Τάσος Δημητρόπουλος: – Αυτό που συναντά ο Μαξούντοφ μπαίνοντας στον καλλιτεχνικό χώρο –και μ’ απασχολεί κι εμένα- είναι η έλλειψη ειλικρίνειας, η πόζα και η αυταρέσκεια. Υπάρχει ένα κομμάτι της Τέχνης που σχετίζεται πολύ με το θεαθήναι κι αυτό τον προβληματίζει. Ο Μαξούντοφ έχει ένα πολύ γοητευτικό χαρακτηριστικό: μπορεί να υπάρξει μόνο παραμένοντας ειλικρινής στον εαυτό του. Αυτό είναι ζητούμενο και για εμένα τον ίδιο. Για μένα, υπάρχουν οι ηθοποιοί και οι σταρ. Ένας σταρ καυχιέται για τη δημοφιλία του και την προσωπικότητά του, ενώ ένας ηθοποιός μιλάει μέσω της δουλειάς του.
Αναστάσης: – Ο Μαξούντοφ ήταν ο Μαξούντοφ του Μαξούντοφ ή ο Μαξούντοφ των άλλων;
Τάσος Δημητρόπουλος: – Ο Μαξούντοφ ήταν/είναι πάντα ο Μαξούντοφ του Μαξούντοφ, γιατί δε θα γινόταν ποτέ των άλλων κι αυτό ήταν που τελικά τον οδήγησε στην αυτοχειρία. Αυτό που έκανε ο Μαξούντοφ ήταν ν’ ακούει τις γνώμες των άλλων και να τις φιλτράρει για να προσπαθήσει να βελτιώσει αυτό που δημιούργησε. Ο Μπουλγκάκοφ εξέφρασε μέσα από αυτόν μια πολύ ειλικρινή ανησυχία για την έκφραση μέσω της Τέχνης.
Αναστάσης: – Αντέχει το θέατρο τις «ποιητικές φυσιογνωμίες» σαν τον Μαξούντοφ;
Τάσος Δημητρόπουλος: – Η Ποίηση χρειάζεται ακόμα κι όταν περιγράφεις την πεζότητα. Για μένα η Ποίηση είναι η δύναμη που σταματά τον χρόνο. Μ’ αρέσει να δίνω τον χρόνο που θέλω εγώ στα πράγματα. Διάβαζα πρόσφατα μια συνέντευξη του Λευτέρη Βογιατζή όπου έλεγε πως «ο καλός ηθοποιός είναι αυτός που μπορεί να μετατρέψει τον χρόνο σε χώρο» και για κάποιον λόγο κόλλησα. Είναι μια μαγική σκέψη που προσπαθώ ακόμα ν’ αποκωδικοποιήσω σε αυτό που κάνω
Αναστάσης: – Πιστεύεις πως θα τα καταφέρεις να μιλήσεις μέσω του θεάτρου;
Τάσος Δημητρόπουλος: – Αυτό είναι που φιλοδοξώ. Αν δεν πιστεύεις σε κάτι, δεν μπορείς να προχωρήσεις. Πιστεύω πως πρέπει να βάζεις μπροστά στην πίστη σου, την ανασφάλειά σου, για να την ακυρώνεις και να προχωράς. Χρειάζονται πειθαρχία και σεβασμός προς τον άλλο μέσω του σεβασμού σου σ’ εσένα για να το καταφέρεις. Βέβαια, δεν έχω κατασταλαγμένες απόψεις γι’ αυτό που με ρωτάς. Η πορεία θα δείξει αν εφαρμόζονται ή όχι αυτά που πιστεύω.
Αναστάσης: – Αξιολογείς τι κριτικές που διαβάζεις για τις παραστάσεις που συμμετέχεις;
Τάσος Δημητρόπουλος: – Η αλήθεια είναι πως διαφωνώ με αυτό που έχει επικρατήσει ως «κριτική». Σέβομαι την υποκειμενική άποψη κάποιου και είμαι ανοιχτός στα σχόλια του είτε είναι ειδικευμένος θεατής είτε είναι ένας θεατής με πιο ελεύθερο βλέμμα. Ο τρόπος που έχει επικρατήσει με τον όρο «κριτική», που σκοπό έχει ν’ αξιολογήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μια παράσταση δε μου προκαλεί κάτι. Δε μου αρέσουν ακραίες εκφράσεις και «εύκολες» παρομοιώσεις που σκοπό έχουν να μειώσουν μια δουλειά. Μου αρέσει περισσότερο να παραμένω ανοιχτός στη γνώμη του άλλου όταν αυτή διατυπώνει με σεβασμό. Ζούμε σε μια κοινωνία που δε μας αφήνει πρώτα να τα βρούμε τον εαυτό μας για να τα βρούμε στη συνέχεια με τον άλλο.
Αναστάσης: – Τα έχουμε βρει αρκετά με τον εαυτό μας κρίνοντας από τα κοινωνικά δίκτυα…
Τάσος Δημητρόπουλος: – Αυτό ακριβώς θα ήθελα να θίξω. Αυτό που έχει επικρατήσει στα κοινωνικά δίκτυα με την αυτοπροβολή και την δήλωση της παρουσίας σου κάπου είναι κάτι που δεν μπορώ και δε θέλω να μπορέσω να καταλάβω. Βλέποντας ν’ ανεβάζουν αρκετοί φωτογραφίες διακοπών, καταλήγω ν’ απορώ: «έκανε αυτός διακοπές;». Γιατί το μόνο που βλέπω είναι αυτόν να δείχνει στους άλλους πως περνάει καλά εκεί που είναι και απορώ αν του έμεινε τελικά χρόνος να κάνει διακοπές. Περνάει πραγματικά ωραία ή σκηνοθετεί καλά πως περνάει ωραία; Κάτι που κάνω συχνά, είναι να περπατάω και να ψάχνω με το βλέμμα μου να βρω άλλα βλέμματα, αλλά συχνά καταλήγω να σκέφτομαι πως δεν βρίσκω μάτια να κοιτάξω. Όλα τα βλέμματα είναι τόσο βιαστικά και φευγαλέα που καταλήγω στο χάος.
Αναστάσης: – Είμαστε βέβαια και σε μια χώρα όπου ελάχιστοι κάνουν τη δουλειά που αγαπούν…
Τάσος Δημητρόπουλος: – Συμβαίνει αυτό, αλλά δε θα πρέπει να επηρεάζει την ανθρωπιά μας. Αν πάω να πιω ένα καφέ, θέλω ο σερβιτόρος να είναι ευγενικός μαζί μου. Έχω κάνει κι εγώ δουλειές που δεν ήταν πάνω στο αντικείμενό μου, αλλά πάντα έβρισκα τον λόγο ύπαρξης μου σε αυτές. Συχνά, η βιοποριστική ανάγκη και ο κορεσμός του αντικειμένου που έχουμε σπουδάσει, μας περιορίζει στο ν’ απασχοληθούμε σε κάτι διαφορετικό, αλλά πάντα υπάρχει κάτι να κερδίσεις. Δε μου αρέσει όταν μεταφέρουμε τις δικές μας ανεπάρκειες ή απογοητεύσεις στους άλλους όταν σχετιζόμαστε μαζί τους, γιατί δεν φταίνε σε τίποτα. Μέσα στα επαγγέλματα που σχετίζονται με ανθρώπους όπως το σέρβις, μαθαίνεις πράγματα όπως το να βρίσκεις τον άνθρωπο μέσα σου.
Αναστάσης: – Η μονομανία κάποιου σ’ ένα αντικείμενο ή μια ιδέα πιστεύεις πως μπορεί να τον καταστρέψει;
Τάσος Δημητρόπουλος: – Ναι! Όσο θρέφεις το εγώ σου μια και μόνο ιδέα, τόσο κινδυνεύεις να το σκάσεις. Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στις άλλες ιδέες, να στρέψουμε το βλέμμα προς τα μέσα για να δούμε τι άλλο μπορούμε να βγάλουμε. Χρειάζεται ταλέντο να δέχεσαι τις απόψεις των γύρω σου, ακόμα κι αν δε τις κάνεις τίποτα, αλλιώς είναι αυνανισμός το πράγμα.
Αναστάσης: – Ποια απορία έκανε εσένα ν’ ασχοληθείς με το θέατρο;
Τάσος Δημητρόπουλος: – Το πολύ απλό: τι είναι αυτό που μπορώ να κάνω εγώ για να μοιάζει ο κόσμος λιγότερο βαρετός.
Συντελεστές της παράστασης Μαύρο Χιόνι
- Σκηνοθεσία: Κώστας Φιλίππογλου
- Διασκευή: Δήμητρα Κονδυλάκη, Κώστας Φιλίππογλου
- Σκηνικά: Όλγα Μπρούμα
- Κοστούμια: Μαργαρίτα Δοσούλα
- Συνεργάτης σκηνογράφος: Μιχαήλα Πλιαπλιά
- Σχεδιασμός φωτισμών: Σάκης Μπιρμπίλης
- Μουσική: Lost Bodies
- Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώτα Σερεμέτη
- Β’ Βοηθός σκηνοθέτη: Σίλια Κόη
- Φωτογραφίες-Promo video: Όλγα Μπρούμα (art direction) – Βαγγέλης Πουλής (κάμερα)
- Κατασκευή σκηνικού: Παναγιώτης Μπλάνας
- Παραγωγή: GoodHeart Productions
- Με τους: Εύα Αγγελοπούλου, Γιάννη Γιαννούλη, Τάσο Δημητρόπουλο, Δημήτρη Δρόσο, Εύα Οικονόμου Βαμβακά, Γιάννη Στεφόπουλο και Κώστα Φιλίππογλου
Πληροφορίες
Δεύτερη χρονιά (19/20/2017 – 22/10/2017):
- Τοποθεσία: Θέατρο Άλφα-Ιδέα
- Διεύθυνση: 28ης Οκτωβρίου (Πατησίων) 37 & Στουρνάρα 51, Πολυτεχνείο, 10432 Αθήνα
- Τηλέφωνο: 210 5238742
- Ημέρες παραστάσεων: Πέμπτη, 19 – Παρασκευή, 20 – Σάββατο, 21 και Κυριακή, 22 Οκτωβρίου, Ώρα έναρξης: 21.00
- Τιμές εισιτηρίων: 15 € (κανονικό), 12 € (φοιτητικό, πολυτέκνων), 8 € (ανέργων) και 5 € (ατέλειες)
- Διάρκεια: 100’ (με διάλειμμα)
- E-mail θεάτρου Άλφα-Ιδέα
