Με μια ανεξάντλητη δική τους ενέργεια και μια λαχτάρα να «ρουφάνε» την ενέργεια του κόσμου που τα περιβάλλει, τα παιδιά ζουν και χαίρονται το τώρα. Μιμούνται τους μεγάλους και μαθαίνουν τη ζωή αναπαριστώντας ό,τι βλέπουν, ακούν και αισθάνονται. Από πολύ νωρίς στο παιχνίδι τους αναπαράγουν πρότυπα και συμπεριφορές που παρατηρούν στο άμεσο και έμμεσο περιβάλλον τους. Συχνά, σε αυτό το παιχνίδι, είτε είναι ατομικό, είτε με άλλα παιδιά, είτε ακόμα και με μεγάλους, αρέσκονται να φαντάζονται ότι είναι κάποιοι άλλοι. Μετατρέπουν τα αντικείμενα σε κάτι άλλο από αυτό που είναι προς εξυπηρέτηση του παιχνιδιού τους και ζητάνε κι από τους «συμπαίκτες –συνεργούς» τους να παριστάνουν κάποιον που στην πραγματικότητα δεν είναι.
Με δυο λόγια παίζουν θέατρο με τον δικό τους τρόπο. Τι καλύτερο μπορούν να προσφέρουν οι μεγάλοι στα παιδιά από μία επίσκεψη σε μια θεατρική σκηνή ώστε να γνωρίσουν αυτό το τόσο γνώριμο τους μέσο έκφρασης και παιχνιδιού ως τέχνη; Να το ονομάσουν και να το μάθουν ως αυτό που όντως είναι δηλαδή! Να μυηθούν έτσι σε αυτόν τον τόσο μακριά και τόσο κοντά στην καθημερινότητα κόσμο των τεχνών, γενικότερα!
Όσο για μετά την παράσταση που ολοκληρώνεται σε τόσο σύντομο χρόνο –μία με δύο ώρες-, συνήθως μένει μια απλή εντύπωση που ίσως χαθεί σύντομα ανάμεσα στις τόσες προσλαμβάνουσες -παραστάσεις . Επιπλέον, ο ενήλικας συνοδός στο παιδικό θέατρο από μεγάλους για παιδιά, περιορίζεται στο να παρίσταται απλώς και μόνο γιατί πρέπει, (αν δεν αποφασίσει να περάσει το χρόνο που διαρκεί η παράσταση στο φουαγιέ του θεάτρου νευρικά και ανυπόμονα). Αυτή η έλλειψη διάθεσης για συμμετοχή στο βίωμα του παιδιού μπορεί να επιφέρει τις εξής αρνητικές συνέπειες: το παιδί δεν βρίσκει ανταπόκριση στην επιθυμία του να μοιραστεί αυτό που είδε και άκουσε. Αντιλαμβάνεται διαισθητικά την αγγαρεία του ενήλικα σε ένα χώρο που θα μπορούσε εν δυνάμει να αποτελεί πηγή έμπνευσης και χαράς εξίσου για τους δύο. Εντέλει το παιδί απαξιώνει το θέατρο και μεγαλώνοντας χάνει την επαφή.
Με λίγη διάθεση να είμαστε πιο κοντά στα παιδιά και να ικανοποιούμε το δικό μας παιδί που πάντα βρίσκεται κάπου μέσα μας, αυτή η πεζή πραγματικότητα μπορεί να αλλάξει. Μετά την παράσταση, αν και εφόσον μας άρεσε, υπάρχουν δραστηριότητες και παιχνίδια που μπορούμε να παίξουμε με τα παιδιά, βασισμένοι σε αυτό που παρακολουθήσαμε. Με τον τρόπο αυτό, τους προσφέρουμε την ευκαιρία για ανατροφοδότηση του βιώματος που έζησαν στο θέατρο μέσα από το ίδιο το θέατρο. Μα πάνω από όλα, τους χαρίζουμε την πολύτιμη εμπειρία να εκφράσουν τον δικό τους εαυτό και τις δικές τους επιλογές. Για παράδειγμα, κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μπαίνοντας στη θέση των ηρώων που παρακολούθησαν. Πάντα με παιχνίδι και εν συνεχεία με λίγη συζήτηση αν το επιθυμούν και το επιθυμούμε.
Η εμπειρία για τα παιδιά καθίσταται ολοκληρωμένη και οι ενήλικες, μέσω αυτού του παιχνιδιού, έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν περισσότερο τα παιδιά τους. Κάποιος είπε:
Απολαμβάνετε τα παιδιά σας. Είναι ο μόνος τρόπος να τα μεγαλώνετε σωστά.
