Η νέα ταινία του Ρουμάνου σκηνοθέτη Κρίστι Πουίου, Sieranevada, η οποία συμμετείχε στο επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Καννών 2016, θα προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες από την Πέμπτη, 10 Νοεμβρίου.
Λίγα λόγια για την ταινία Sieranevada
Τρεις ημέρες μετά την τρομοκρατική επίθεση στα γραφεία της Charlie Hebdo και σαράντα ημέρες μετά το θάνατο του πατέρα του, ο Λάρι σχεδιάζει να περάσει ένα Σαββατόβραδο με την οικογένεια του, για να τιμήσουν τον εκλιπόντα. Βρίσκει τον εαυτό του όμως αντιμέτωπο με τους φόβους του και το παρελθόν του, αναγκασμένος να αμφισβητήσει τη θέση του στην οικογένεια.
Sieranevada (2016)
Μια ταινία του Κρίστι Πουίου (Cristi Puiu)
Με τούς: Μίμι Μπρανέσκου Ντάνα Ντογκάρου Σορίν Μεντελένι Μπόγκνταν Ντουμιτράσε
Διάρκεια: 173’
Γλώσσα: Ρουμανικά
Διαβάστε τη συνέντευξη του σκηνοθέτη της ταινίας Sieranevada
- Πως προέκυψε το Sieranevada;
Ήταν Αύγουστος του 2012, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ του Σαράγεβο, και ήμουν στο σπίτι μου. Ο διευθυντής του φεστιβάλ με κάλεσε και με ρώτησε αν είχα κάποιο σενάριο. Δεν είχα, αλλά θα έγραφα. Θα λάμβανε χώρα σε ένα κλειστό σκηνικό με σχετικά πολλούς ανθρώπους.
- Γιατί επιλέξατε ένα μνημόσυνο ως αιτία συνάντησης των χαρακτήρων σας;
Ο πατέρας μου απεβίωσε το 2007. Ήμουν τότε μέλος της επιτροπής για το Ένα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Καννών. Επέστρεψα αμέσως στο σπίτι, και στο πρώτο μνημόσυνο, τα πράγματα άρχισαν να γίνονται περίεργα. Υπήρχαν άνθρωποι που δε γνώριζα καν, γνωστοί του πατέρα μου με τους οποίους μπορεί να είχε πιει ένα ποτό κάποια στιγμή, ακόμη και γείτονες. Θυμάμαι ότι τσακώθηκα με μία συνάδελφο της μητέρας μου για την ιστορία του κομμουνισμού.
- Όπως η συζήτηση στην ταινία για την κομμουνιστική περίοδο;
Ναι. Επί χρόνια το συζητούσα με τον αδερφό μου. Του έλεγα «Γράφω ένα σενάριο για το μνημόσυνο του μπαμπά. Θυμάσαι τον καβγά για τον κομμουνισμό;». Ο αδερφός μου, που είχε συμμετάσχει παθιασμένα στη συζήτηση, δε θυμόταν τίποτα. Ξεκίνησα να του περιγράφω τη σκηνή κι εκείνος επέμενε ότι δε θυμόταν τίποτα. Με τρέλαινε γιατί ήθελα να συμπληρώσω τις λεπτομέρειες. Μερικές φορές οι άνθρωποι καταγράφουν τα πράγματα διαφορετικά.
- Οι αναμνήσεις αποτελούν την καρδιά της ιστορίας σας. Οι μνήμες, ίσως καλύτερα, που διαμορφώνουν την κοινωνία
Όταν αποκτούμε αυτογνωσία, στην ηλικία των δέκα ετών περίπου, έχουμε ήδη σχηματίσει προσωπικότητα, εν μέρει λόγω της ιστορίας της χώρας μας. Βλέπουμε τα πράγματα με ένα τρόπο ήδη προδιαγεγραμμένο. Αυτό οδηγεί σε αδράνεια. Είμαστε προετοιμασμένοι να αποδεχτούμε μια δεδομένη αλήθεια και να κάνουμε τα στραβά μάτια σε πιθανά λάθη. Είναι το τίμημα του να είσαι μέλος της κοινωνίας και να γίνεις αποδεκτός.
- Είναι τόσο σημαντικό για εσάς να είναι οι χαρακτήρες σας μέλη μιας κοινωνίας;
Είναι θέμα δομής. Όπως οι μέλισσες, τα μυρμήγκια και οι άνθρωποι ζουν σε κοινωνίες. Αν αφαιρέσεις ένα στοιχείο της, πρέπει να επαναπροσδιοριστούν τα πάντα. Όταν κάποιος πεθαίνει, τα πάντα αλλάζουν για τη μικρή κοινωνία της οικογένειας. Υπάρχει μια διαμάχη για το ποιος θα αποκτήσει περισσότερη δύναμη. Ο καθένας τοποθετείται ξεχωριστά, όπως στις εκλογές.
- Γιατί χρησιμοποιήσατε μόνο ένα διαμέρισμα ως σκηνικό;
Ζούμε σ’ έναν κόσμο στον οποίο γνωρίζουμε τα όρια. Γι’αυτό είναι κλειστό το σκηνικό κι αποκομμένο από τον κόσμο. Αυτός ο χώρος είναι η μινιατούρα του κόσμου. Η μέρα και η νύχτα υπάρχουν σ’ αυτό το διαμέρισμα. Κάποια δωμάτια είναι πιο φωτεινά, κάποια έχουν άλλη διακόσμηση, σαν τοπία. Δε μπορείς να αποδράσεις από αυτό το διαμέρισμα, όπως δε μπορείς να αποδράσεις από τον κόσμο.
- Ποιο είναι το νόημα του τίτλου;
Προέκυψε από ένα ερώτημα που έκανα στον εαυτό μου «Γιατί αλλάζουν οι τίτλοι ανάλογα με την εθνικότητα;» Με τρελαίνει. Αρχικά σκέφτηκα να δίνω εγώ τίτλους σε κάθε γλώσσα. Τώρα κατέληξα σε ένα τίτλο που δε θα άλλαζε. Το ενδιαφέρον είναι ότι συχνά εμφανίζεται με δύο λέξεις: Sierra Nevada. Στα Ρουμάνικα εμφανίζεται ως μία λέξη, όπως ο τίτλος. Άλλαξα την ορθογραφία της λέξης, έτσι ώστε ο κόσμος να σκέφτεται «Δε γράφεται έτσι». Πώς γράφεται λοιπόν; Στα Ιαπωνικά; Στα Γεωργιανά; Είναι τελείως χαζό. Το γεγονός ότι ο κόσμος κρατάει λογαριασμό, κι έρχεται και μου λέει ότι έχω κάνει λάθος με ευχαριστεί. Ποιόν ενδιαφέρει αλήθεια! Το μυαλό μας έχει τέτοια δίψα για νόημα, που θα δημιουργήσει νόημα από το τίποτα. Στην πραγματικότητα, οποιοσδήποτε τίτλος θα δούλευε, αλλά δε μπορείς να το κάνεις αυτό. Πρόκειται για μια πολύ προσωπική ερώτηση. Είναι ένας τίτλος που μου ήρθε στο μυαλό. Πως προέκυψε; Είναι ένα μυστήριο, όπως τόσα άλλα. Η λέξη Sieranevada ακούγεται σαν κάποιο γουέστερν, παρότι δεν υπάρχει κάποιο με αυτό τον τίτλο. Θυμίζει χιονισμένα τοπία που με τη σειρά τους θυμίζουν κομμουνιστικές πολυκατοικίες, τις αλυσίδες των μπλοκ που είναι φτιαγμένες από ανοιχτόχρωμη πέτρα.
Κρίστι Πουίου
Ο Κρίστι Πουίου γεννήθηκε το 1967 στο Βουκουρέστι. Σπούδασε στο τμήμα κινηματογράφου στο École Supérieure d ‘Arts Visuels της Γενεύης τη δεκαετία του ’90, όπου και ολοκλήρωσε διάφορα φιλμ μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ. Με την επιστροφή του στην Ρουμανία καταπιάστηκε με την ζωγραφική.
Το 2001, σκηνοθέτησε την πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του Stuff and Dough, ένα road trip γυρισμένο με φορητή κάμερα και ύφος ντοκιμαντέρ, η οποία συμμετείχε στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών και στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου για την ταινία Καφές και Τσιγάρα το 2004. Ακολούθησε Ο Θάνατος του κ.Lazarescu , η οποία τιμήθηκε με το Μέγα Βραβείο του Τμήματος Ένα Κάποιο Βλέμμα στο Φεστιβάλ των Καννών το 2005 μεταξύ των αναρίθμητων βραβείων που απέσπασε. Η ταινία του Αurora (2005) , είναι το δεύτερο μέρος από μία σειρά έξι ταινιών με τίτλο Έξι Ιστορίες από τα προάστια της Βουδαπέστης.
Το Sieranevada είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του.