Δυσκολεύτηκα πολύ για να βρω τις κατάλληλες λέξεις για αυτό το άρθρο. Προσπάθησα να γράψω βάζοντας μπροστά τη λογική, αλλά τελικά νίκησε το συναίσθημα… Και είναι και αυτοί οι στίχοι που έχουν κάνει κατάληψη στο κεφάλι μου μέρες τώρα: «Πέφτω με βία καταγής. Λόγω τιμής. Με ακούει κανείς;» Οπότε λέω, δε βαριέσαι, θα το γράψω όπως μου βγαίνει, έτσι κι αλλιώς είδαμε τα χαΐρια μας ως λογικά όντα.
«Η Πόλη του Καρχαρία» σε μουσική και στίχους του Βαγγέλη Βαζαίου αλλάζουν το σκηνικό. Είναι κάτι νέο που λέει «Ε, είμαι εδώ και αν σ’ αρέσει». Κάτι νέο που έρχεται σε μια εποχή που όλα βρίσκονται σε μια διαρκή αμφισβήτηση, σε μια αμφίβολη κατάσταση, σε ένα συνεχές «περίμενε». «Περίμενε» για ένα καλύτερο μέλλον, για μια καινούρια αρχή, για κάτι πέρα από το παρόν. «Η Πόλη του Καρχαρία» είναι όλα εκείνα που μας τρώνε. Ο Βαγγέλης Βαζαίος και οι SertiCo δημιούργησαν την ιδανική μουσική πόλη. Με έντεχνο / ροκ ήχο προσθέτουν ένα μικρό διαμάντι στην ελληνική δισκογραφία και ανασύρουν τη μουσική και τον ελληνικό στίχο από τη μάζα, για να της δώσουν ψυχή και συναίσθημα. Βαρύ και σέρτικο, όπως της αξίζει. Τα κομμάτια ισάξια, αληθινά, ερμηνευμένα με κατάθεση ψυχής. Ο Μίλτος Πασχαλίδης, Γιάννης Ζουγανέλης, Γιώργος Μπίλιος, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και η Βίκυ Καραντζόγλου συμμετέχουν με τις φωνές τους και μας χαρίζουν ερμηνείες που ένα είναι σίγουρο: ήρθαν για να μείνουν.
Ακούγοντας τα κομμάτια, προσπάθησα να διακρίνω τι είναι εκείνο που τα κάνει να πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα, εκείνο που τα βγάζει από την τυποποίηση και τις φόρμες. Τελικά αποφάσισα. Οι στίχοι. Οι στίχοι που σε βάζουν σε διαδικασία να σκεφτείς τι τραγουδάς, όχι άντε το μάθαμε και το τραγουδάμε. Μην το ακούς καλύτερα…
«Η Πόλη του Καρχαρία» κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2014 από την Αυλός Records και την Τετάρτη, 25 Φεβρουαρίου στις 22:00, όλοι οι συντελεστές θα βρίσκονται στον Σταυρό του Νότου για την ολοκληρωμένη παρουσίαση του cd. Μαζί τους θα είναι και ο Διογένης Κυρατζόγλου, υπεύθυνος για την ενορχήστρωση και επιμέλεια.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί μιλά ο Βαγγέλης Βαζαίος για την Πόλη του Καρχαρία και για θέματα γύρω από τη δημιουργία του ιδιαίτερου αυτού δίσκου.
-Γιατί «Η πόλη του καρχαρία»;
Είναι το σύμβολο της τρικυμίας που επικρατεί στη χώρα μας. Μέσα της σιγοβράζουμε με ενοίκους καρχαρίες. Τα κοίτη είναι οι άρχοντες κι εμείς ανυπεράσπιστα χρυσόψαρα. Τα συνοφρυωμένα αυτιά μας ψάχνουν απεγνωσμένα να ακούσουνε τροπάρια που μοιάζουν με το βουητό ενός μελισσιού. Ζητούν να γλυκαθούν. Να τα κεντρίσουμε χωρίς να ζοριστούν. Να ξεγελάσουμε τα ήθη μας χωρίς να κολλήσουμε βλεννόρροια. Να στήσουμε γέφυρες για να έρθουνε κοντά μας της όχθης οι απέναντι ματάκηδες.
-Πώς ήταν η διαδρομή μέχρι και την κυκλοφορία του δίσκου για εσένα και τους συνεργάτες σου;
Ασύλληπτη απόσταση. Την Πόλη την επήραμε μετά από πενταετή πολιορκία. Ματώσαμε. Σπουδαία νίκη. Ακόμα κι οι πιο αυστηροί ωτακουστές, καχεκτικοί μαζώχτηκαν σαν απορημένα αρνιά στο facebook να ακούσουνε τους ήχους μας. Τελικά ντουβάρια καταντήσαμε να γράφουνε τους στίχους μας συνθήματα. Στο τοίχο διαιωνίζουμε τις φρούδες ονειρώξεις μας.
-Στον δίσκο συμμετέχουν κάποιοι από του πιο αξιόλογους καλλιτέχνες της χώρας. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Εδώ θα ξαναπώ τα ίδια πράγματα γιατί έτσι είναι. Τίποτα δεν έγινε τυχαία. Μιλάμε για συγκινητικές απαγγελίες και όχι νεκροζώντανες διεκπεραιώσεις. O σωστός καλλιτέχνης αγωνίζεται να εκφράσει τη συγκίνηση των στιγμών που δεν έζησε, αλλά του τις εμπιστεύτηκε ο στιχουργός. Για να φανεί αληθινός πρέπει να αφουγκραστεί τα εσώψυχα του συγγραφέα αφού ο δημιουργός δεν μπορεί να αποκτήσει το βάρος της φωνής του ερμηνευτή. Ο στόχος μου θα πήγαινε στράφι με λάθος φωνές. Τους ευχαριστώ όλους. Βίκυ. Γιάννη. Γιώργο. Λαυρέντη. Μίλτο.
-Όλα τα κομμάτια έχουν να κάνουν με τις δύσκολες εποχές τις οποίες ζούμε, όχι μόνο σε θέμα οικονομικής κρίσης αλλά και κρίσης αξιών. Όλοι επιλέγουν να γράψουν τραγούδια αισιόδοξα. Εσύ επέλεξες να βγάλεις έναν δίσκο…σέρτικο. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως εξιλέωση; Ως παρηγοριά στον κόσμο μέσω μιας ταύτισης;
Μη περιμένετε παρηγοριά με χαδιάρικα παιξίματα. Γι’ αυτό μιλάμε για SertiCo υλικό. Τα τραγούδια δεν είναι ραβασάκια πρόχειρα με πρόστυχα μισόλογα ούτε ακούσματα παράφωνα για αποχαυνωμένους οπαδούς. Είναι βίος και πολιτεία. Το έμπα και το έβγα μας. Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Όταν ξεκλειδώνεις πόρτες δεν μιλάς για εξιλέωση. Απλά προχωράς. Ακόμα και τζάμπα να μας καταβροχθίσετε στο YouTube δεν θα ζητήσουμε τα ρέστα σας. Έτσι είναι η ζωή. Όσα δεν πιάνει η αλεπού στο παζάρι τα κάνει απόκρυψη η delete.
-Στη διάρκεια κατά την οποία έγραψες και μελοποίησες τα κομμάτια, υπήρχε κάποιο σημείο αναφοράς; Κάποιος που σε επηρέασε για να βγει αυτό το αποτέλεσμα;
Σε όλους εσάς που τραβάτε ζόρι και μπουσουλάτε στα περιττώματα του βιοπορισμού λέω ότι δεν είμαστε προϊόντα τερατογένεσης αλλά πειραματόζωα πολυετούς εργαστηριακής έρευνας. Φυσικά και υπάρχει σημείο αναφοράς. Η δημιουργία έχει αφετηρία και σημείο επιστροφής. Είναι σαν το μυστικό εικονοστάσι. Απόρρητο.
-Τα κομμάτια έχουν μια μελαγχολία γνώριμη για το κοινό που ακούει ελληνικό έντεχνο – ροκ. Ο δίσκος είναι κάτι καινούργιο ή μια επιστροφή στο παλιό ελληνικό ροκ;
Το ροκ δεν έχει χρόνο. Στον μουσικό χάρτη είμαστε νέο στίγμα. Ο ήχος μας είναι αυτό που θέλουμε να ακούμε. Μας αρέσει η πορεία δίχως προορισμό αλλά όχι η τυφλή πεζοπορία. Ο δίσκος είναι ένα ταξίδι.
-Τα video των τραγουδιών παίζουν με το video art σε ένα ασπρόμαυρο σκηνικό. Αυτό αποτελεί μια αντανάκλαση της σημερινής κατάστασης της χώρας;
Ακριβώς. Είναι η αντανάκλαση του μακελειού όλων αυτών των στριμωγμένων φαρσέρ της Τρόικας που τους χορήγησαν μια γερή δόση φυτοπλαγκτόν. Βαράνε παλαμάκια και βγαίνουνε έξω περήφανοι σαν τους σακατεμένους νικητές. Χαζεύουν με στόματα ανοιχτά βεγγαλικά σε φόντο ασπρόμαυρο σαν σε βουβή ταινία.
-Τέλος, ποιο είναι το επόμενο βήμα στα καλλιτεχνικά σου σχέδια;
Μιας και ρωτάτε να μαρτυρήσω μακρινές κι αβέβαιες φιλοδοξίες σας ανακοινώνω ότι Διογένη θέλοντος θα βγάλουμε ΕΝΤΑΛΜΑ.
Μίλτος Πασχαλίδης & SertiCo – Πυγολαμπίδες
