Σκηνοθεσία: Ντέρεκ Σιανφράνς Πρωταγωνιστούν: Ράιαν Γκόσλινγκ, Μπράντλεϊ Κούπερ, Εύα Μέντες, Ρέι Λιότα, Ρόζι Μπερν Υπόθεση: Ο Λουκ (Ράιαν Γκόσλινγκ) είναι ένας μοτοσικλετιστής κασκαντέρ, που περιοδεύει με ένα θίασο από πόλη σε πόλη, κάνοντας το λεγόμενο «γύρο του θανάτου». Στο πέρασμα του από το Σενέκταντυ, στα βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης, θα θελήσει να ξαναβρεί μια χαμένη του αγάπη, τη Ρομίνα (Εύα Μέντες). Εκεί θα ανακαλύψει ότι όσο έλειπε, απέκτησε ένα γιο, το Τζέισον. Αποφασίζει να εγκαταλείψει τη ζωή στους δρόμους, και να βρει μια νέα δουλειά για να συντηρήσει την οικογένεια που μόλις ανακάλυψε ότι έχει.
Ο νέος του εργοδότης (Μπεν Μέντελσον) βλέπει φιλοδοξία και ταλέντο στο νέο του υπάλληλο, και τον εμπλέκει σε μια σειρά τραπεζικών ληστειών, κάτι που θα τον τοποθετήσει έτσι, υπό τη στενή επίβλεψη ενός φιλόδοξου αστυνομικού, του Έιβερι Κρος (Μπράντλεϋ Κούπερ). Ο Έιβερι, εργάζεται σε ένα πλήρως διεφθαρμένο αστυνομικό τμήμα, δεχόμενος εντολές από το Ντε Λούκα (Ρέι Λιόττα). Παλεύει κι εκείνος με τη σειρά του να βρει ισορροπίες μεταξύ της επαγγελματικής και προσωπικής του ζωής, και να στηρίξει τη σύζυγο του και το μικρό τους παιδί. Η αντιπαράθεση των δύο αντρών θα αντηχήσει και στις επόμενες γενιές. Οι γιοι τους, θα βρεθούν αντιμέτωποι με την μοιραία κοινή κληρονομιά τους.
Κριτική
Αμαρτίες γονέων…
Οι προσδοκίες για την τελευταία ταινία του Ντέρεκ Σιανφρανς “Στο Τέλος του δρόμου” ήταν αναμενόμενα μεγάλες, καθώς η προηγούμενη ταινία του “Blue Valentine” είχε θέσει εξ’ αρχής τον πήχη πολύ ψηλά με τον πρωταγωνιστή της Ραιαιν Γκόσλινγκ να έχει εκτοξευθεί έκτοτε στη σφαίρα του πιο ταλαντούχου ποιοτικού νέου ερμηνευτή του αμερικάνικου σινεμά – και ευτυχώς για όλους μας δεν απογοητευτήκαμε.
Το “Στο τέλος του δρόμου” είναι ένα φιλόδοξο και ασυνήθιστο παραμύθι διαδρομής που αν και στον πυρήνα του πάλλεται από ένα υπερβατικό και πρώτο-χριστιανικό ύφος διδαχής διαπραγματευόμενο την πρωτόλεια σχέση πατέρα-γιου, το παραστράτημα και την εξιλέωση, η άρτια ποιητική σκηνοθετική γραφή, το πυκνογραμμένο σενάριο και οι εξαίρετες ερμηνείες από όλο το κάστ σε καθηλώνουν κάθε λεπτό αφήνοντας στο τέλος την αίσθηση ολοκλήρωμένης διαδρομής.
Η ιστορία ουσιαστικά διαρθρώνεται σε τρία μέρη και αντίστοιχα σε τρεις υπό-αφηγήσεις δεμένες αλλά και διαχωρισμένες χρονικά μεταξύ τους. Στην πρώτη που μάλλον τοποθετείται κάπου στα μέσα των ’90s στην περιφέρεια της Νέας Υόρκης, ο Ράιαν Γκόσλινγκ υποδύεται τον Λουκ, ένα περιφερόμενο μοτοσικλετιστή τσίρκου που ανακαλύπτει σε μια νύχτα πως έχει γιο με τη σκληρά εργαζόμενη Ρομίνα (Εύα Μέντες). Κάπου εκεί έρχεται η επιφοίτηση και ο Λουκ αποφασίζει να αναλάβει τις ευθύνες του, να συμπαρασταθεί οικονομικά στην νέα οικογένεια εξ΄ουρανού και έτσι τελικώς καταλήγει στη δουλειά που ξέρει καλύτερα: καβαλάει την εντούρο του και το ρίχνει με άνεση στις ληστείες τραπεζών.
Η δεύτερη ιστορία ακολουθεί χωροχρονικά την πρώτη με κεντρικό ήρωα τον Έιβερυ Κρος (Μπράντλευ Κούπερ) ο οποίος είναι ο αστυνομικός καριέρας που είχε κυνηγήσει ηρωικά(;) το Λουκ δίνοντας έμφαση στη σχέση του με το διεφθαρμένο αστυνομικό σώμα και την προσωπική του ρήξη με με τον πλούσιο πατέρα του αλλά και την οικογένειά του με την ανήσυχη γυναίκα του (Ρόζι Μπερν) και τον ενός έτους γιο του.
Στην κατακλείδα της ταινίας 15 χρόνια μετά τις πρώτες αφηγήσεις, παρακολουθούμε την ιστορία επιμύθιο που ακολουθεί τις διαδρομές των υιών του Λουκ και του Έιβερι οι οποίοι ως χαωμένοι έφηβοι συναντιούνται στο Λύκειο κουβαλώντας τις αμαρτίες των πατεράδων τους…
Δε χωράει αμφιβολία πως μπορεί να δει κάποιος την ιστορία ως μελόδραμα τραβηγμένο από τα μαλλιά που φέρει στο τέλος κάθε πρότασής το κλασικό παραβολικό ηθικό σχήμα: πατέρας-αφέντης/γιος, παραστράτημα/αμαρτία, συνέπεια/εξιλέωση άντρες σε αμφισβήτηση /γυναίκες- μητέρες Μαρίες. Ο Σιανφρανς όμως εξ’ αρχής τοποθετεί τις ιστορίες του στη σφαίρα ενός άχρονου παραμυθιού και ξέρει να αφηγείται τις λέξεις ανάμεσα στις γραμμές, να πυκνώνει τις σιωπές ρυθμίζοντας στο διαπασών την υπόκωφη ένταση τους αποσπώντας ερμηνείες σαγηνευτικά μαγνητισμένες. Κανένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες που δημιουργεί δεν αποζητά τη συμπάθεια ούτε και την ηθική καθαρότητα: Ο Λουκ είναι ψιλοκάθαρματάκι, ο Έιβερυ ματαιόδοξος μπάτσος και οι γιοι τους σε αυτοκαταστροφική αναζήτηση ταυτότητας. Στο τέλος βέβαια η πλάστιγγα κλίνει προς ..τα κάτω και ο κύκλος του παραμυθιού κλείνει με θρησκευτική εκτόνωση.
Ο Γκόσλινγκ είναι ότι υποδύεται στις τελευταίες 5-6 ταινίες του: ο ήσυχος, μυστηριώδης άντρας με το προβληματικό παρελθόν και το αινιγματικό μειδίαμα μόνο που εδώ δεν επαναλαμβάνεται ως καρικατούρα όπως στο “Gangster Squad” αλλά φτάνει το σχήμα του χαρακτήρα του στα όρια. O Μπράντλευ Κούπερ δίνει μια έξοχη ερμηνεία κάτω από τα ραντάρ του Χόλιγουντ (ακόμη και σε σύγκριση με το “Οδηγός αισιοδοξίας” ), η Εύα Μέντες συγκινεί στο ρόλο της μητέρας-Μαρίας , οι Έμορυ Κοέν και Ντέιν ΝτεΧάαν δημιουργούν ενδιαφέρουσα ορμονικά διαταραγμένη χημεία ως έφηβοι γιοι και οι Χάρις Γιούλιν, Ρέι Λιότα και Μπεν Μέντελσον (τον είδαμε και στο εξαίρετο ” Κilling them softly”) έρχονται από τον πάγκο δημιουργώντας σε λίγο χρόνο πολυδιάστατους χαρακτήρες.
Ο εξαίρετος διευθυντής φωτογραφίας Σιν Μπόμπιτ (“Shame” ,”Hunger”) χτίζει με νοσταλγική νωθρότητα την αίσθηση της παραμυθένιας συνέχειας/ασυνέχειας αποτυπώνοντας υπόγεια και λυρικά τα αμερικανικά τοπία στη φύση, τους δρόμους και τα μοναχικά σπίτια, ενώ ο Μάικ Πάτον (των Faith No More) χαρίζει ένα από τα καλύτερα soundtrack της χρονιάς.
“Στο τέλος του δρόμου” είναι ένα μελόδραμα υψηλής αισθητικής που μαζί με το έτερο φετινό διαμαντι τα “Μυθικά πλάσματα του Νότου” ρίχνουν δημιουργικά τα δίκτυα τους όχι στο θέαμα αλλά στο παραμύθι και την ποιητική παραβολή.
