Η Σκελετογυναίκα είναι μια παράσταση της ομάδας «Κυματομορφή». Τη σκηνοθεσία ανέλαβε η Μαίρη Παππά, ενώ τη χορογραφία η Μελίνα Αργυρίου. Η τελευταία πρωταγωνιστεί και στην παράσταση στον ρόλο της Σκελετογυναίκας. Παρτενέρ της στο ρόλο του ψαρά είναι ο Γιάννης Μήτσος. Η παράσταση πραγματεύεται την ιστορία ενός σκελετού και ενός ανθρώπου. Είναι μικρή σε διάρκεια, ωστόσο η πλοκή εξελίσσεται αργά.
Λίγα λόγια για τον μύθο στον οποίο βασίστηκε η παράσταση «Η Σκελετογυναίκα»
Αν και ο τίτλος «Η Σκελετογυναίκα» παραπέμπει σε ιστορία τρόμου, από αυτές που λέει κανείς σε παρέες με ένα φακό κάτω από το κεφάλι του, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ιστορία αγάπης. Σύμφωνα με έναν αρχαίο μύθο που προέρχεται από τον Βορρά, ένας πατέρας πετάει την κόρη του στη θάλασσα. Η αιτία που προκάλεσε το συμβάν αυτό είναι άγνωστη. Ο σκελετός της γυναίκας αυτής παραμένει για πολλά χρόνια στο βυθό της θάλασσας, ώσπου πιάνεται στα δίχτυα ενός ψαρά. Ο ψαράς τρομάζει αρχικά, όμως σταδιακά αρχίζει να τη λυπάται. Την περιθάλπει στο σπίτι του και της φέρεται ευγενικά. Η αγάπη του ψαρά θα έχει μαγική επίδραση στον παρατημένο αυτό σκελετό.
Στην πραγματικότητα οι ρίζες του μύθου αυτού βρίσκονται βαθιά στην προφορική παράδοση του Βορρά. Το 1992 η Clarissa Pinkola Estés κατέγραψε τον μύθο «Η Σκελετογυναίκα» ως ιστορία αγάπης και στην εκδοχή αυτή είναι που βασίστηκε και η παράσταση. Οι συντελεστές αφαίρεσαν ορισμένα κομμάτια από τον αρχικό μύθο και στάθηκαν περισσότερο στην ερωτική ιστορία ανάμεσα στη Σκελετογυναίκα και τον ψαρά. Όμως επιλογή αυτή υποβίβασε αρκετά τα νοήματα περί βίας και ενδοοικογενειακής κακοποίησης που θα μπορούσε να έχει η performance.
Η αισθητική της παράστασης «H Σκελετογυναίκα»
- Η Μελίνα Αργυρίου και ο Γιάννης Μήτσος δημιούργησαν όμορφες εικόνες στην παράσταση «Η Σκελετογυναίκα». Σε αυτό συνέβαλε και το αρχικό κοστούμι της Μελίνας Αργυρίου που είχε κάτι το παραμυθένιο, αλλά ταυτόχρονα παρέπεμπε σε σκελετό. Και οι δύο χορευτές εκτέλεσαν καλά τη χορογραφία. Η τελευταία περιείχε πολλά στοιχεία από contact, δηλαδή σηκώματα και κινήσεις που ξεκινάνε από ένα σημείο επαφής ανάμεσα στους δύο χορευτές. Επίσης ήταν εμφανείς οι επιρροές από την παράσταση Sacred Monsters της Sylvie Guillem και του Akram Khan. Η ίδια η χορογράφος μάλιστα έχει δηλώσει σε συνέντευξή της ότι θαυμάζει πολύ την δουλειά των χορευτών αυτών.
Αναφορικά με τα σκηνικά παρέπεμπαν επίσης σε παραμύθι. Ειδικά η αρχή της παράστασης ήταν αρκετά αντιπροσωπευτική αν αναλογιστούμε την υπόθεση του μύθου. Η αφηγήτρια κρατούσε ένα κοχύλι και η Σκελετογυναίκα με τεχνικές aerial παρουσιαζόταν μέσα από μεγάλα πανιά κρεμασμένα από το ταβάνι του κινηματογράφου. Συνολικά η παράσταση διατήρησε μια ρομαντική προσέγγιση. Αυτό είναι εμφανές όχι μόνο από τα σκηνικά και τη γενικότερη αισθητική παιδικού παραμυθιού, αλλά και από τα αποσπάσματα που επέλεξε η ομάδα «Κυματομορφή» να κρατήσει από τον μύθο.
