Οι «Παρόντες», το νέο ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου («Agora», «Agora II- Δεσμώτες») είναι εκείνη η «ματιά» που μας έλειπε όλη αυτή την πνιγηρή περίοδο πάνω σε όσα ζήσαμε τον τελευταίο χρόνο της Πανδημίας. Μια άμεση καταγραφή της υγειονομικής κρίσης που επέφερε η εξάπλωση του COVID-19 στην Ελλάδα, υπό το πρίσμα των συλλογικών διεργασιών, των πολιτικών επιλογών εντός και εκτός της χώρας, αλλά και των μικρών ανθρώπινων ιστοριών όσο αυτός ο «αόρατος εχθρός» κατέκλυζε τις ζωές μας.
«Παρόντες» – Κριτική της ταινίας:
Η κινηματογράφηση του Αυγερόπουλου στους «Παρόντες» διαδραματίζεται σε πολλά επίπεδα. Όπως και στο «Agora» έτσι και εδώ, η γραφή του έργου είναι σε πρώτο επίπεδο απολύτως πολιτική. Οι «Παρόντες» δεν είναι απλώς μια εξιστόρηση, αλλά μια κριτική και αναλυτική αποτύπωση της πανδημικής κρίσης. Κάπως έτσι οι μαρτυρίες και οι προσεγγίσεις επιστημόνων, καθοριστικών πολιτικών σε θέσεις ευθύνης, αλλά και απλών πολιτών συνθέτουν την «θέση» του ντοκιμαντέρ. Μια θέση που, ευτυχώς, δεν κρατάει ίσες αποστάσεις αλλά καταδεικνύει ευθύνες, ερμηνεύει και αξιολογεί.
Οι αφηγήσεις υγειονομικών, γιατρών και νοσηλευτών, άμεσων «αφηγητών» της ιστορίας από πρώτο χέρι, σε συνδυασμό με μια απόπειρα σκιαγράφησης της «παγκόσμιας» μεγάλης εικόνας, δίνουν στους «Παρόντες» μια αίσθηση κατ’ επείγοντος, αλλά συνάμα και μια διαλεκτική διάθεση που υπερβαίνει το «τώρα» και κοιτάει προς το «αύριο». Και αυτό αποτελεί αναμφίβολα το μεγάλο παράσημο για τον Αυγερόπουλο και τους συντελεστές στο επίπεδο της πολιτικής και οικονομικής ανάλυσης.
Στο δεύτερο επίπεδο, οι μικρές ιστορίες των αόρατων πρωταγωνιστών της διπλανής πόρτας, λειτουργούν δραματουργικά ως το απαραίτητο συναισθηματικό αποκούμπι. Άλλωστε η Πανδημία δεν υπήρξε μόνο μια υγειονομική υπόθεση. Πάνω από όλα υπήρξε ένας καταλύτης στην αναπροσαρμογή των κοινωνικών σχέσεων και ευρύτερα της κοινωνικής μας ζωής. Η εισβολή της κάμερας του Αυγερόπουλου σε ένα γηροκομείο, όπου τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης έχουν χωρίσει οικογένειες και ανθρώπους είναι τουλάχιστον συγκινητική. Όχι με την μελό διάσταση, αλλά για τον απλό λόγο ότι είναι μια ιστορία απολύτως αληθινή. Ομοίως και το «zoom» στην καθημερινότητα μιας μητέρας με τον αυτιστικό γιό της σε συνθήκες «Μένουμε Σπίτι» και καραντίνας.
Στο τρίτο επίπεδο, ο Αυγερόπουλος αποπειράται μια τομή στην πυκνή κοινωνική κίνηση που διαδραματίστηκε παράλληλα με την Πανδημία. Οι καθημερινές δράσεις αλληλεγγύης. Οι κινητοποιήσεις των μαθητών και των καλλιτεχνών. Τα νέα δεδομένα στην προσφυγική κρίση. Άλλοτε περισσότερο (βλ. την τολμηρή ανάδειξη της επικίνδυνης καθήλωσης της Εκκλησίας) και άλλοτε λιγότερο πετυχημένα (βλ. το ελλιπές «άνοιγμα» του κινήματος «Support Art Workers»), οι «Παρόντες» διαπερνούν πλήρως τις μικρές και μεγάλες εντάσεις της καθημερινής κοινωνικής ζωής, τις νίκες της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού, αλλά και τα μέτωπα κοινωνικών αγώνων που άνοιξαν αυτόν τον έναν χρόνο που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Ζωντανό και αναγκαίο κύτταρο προβληματισμού
Ζωντανό κύτταρο πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού. Απόπειρα ανάλυσης και αποκάλυψης πτυχών μιας πολυεπίπεδης κρίσης. Υφέρπον και εκ των πραγμάτων ημιτελές «κατηγορώ» στην πολιτική και οικονομική εξουσία. Μια ταινία «εκτάκτου ανάγκης» που παρεισφρύει σε μια συνθήκη ενεργή σε χρόνο ενεστώτα. Όλα αυτά σίγουρα χαρακτηρίζουν το ντοκιμαντέρ του Γιώργου Αυγερόπουλου. Πάνω από όλα όμως, οι «Παρόντες» κατορθώνουν να σταθούν ως μια αναγκαία και τολμηρή «αντί» – προσέγγιση πάνω στην Πανδημία. Μια προσέγγιση που λείπει και αποσιωπάται συνειδητά από τα συστημικά Μ.Μ.Ε, αλλά που εν τέλει αγγίζει το κοινωνικό ενδιαφέρον σε τρομακτικά επίπεδα.
Πληροφορίες:
- «Παρόντες» (2021)
- Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος.
- Σενάριο: Γιώργος Αυγερόπουλος.
- Παραγωγοί: Αναστασία Σκουμπρή, Γιώργος Αυγερόπουλος.
- Μοντάζ: Βασίλης Τσουκαλάς.
- Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης.
- Χώρα Παραγωγής: Ελλάδα.
- Διάρκεια: 83 λεπτά.
Η ταινία θα προβάλλεται δωρεάν online μέχρι τις 19/3 εδώ: Watch – Παρόντες
