Στο πλαίσιο των Χριστουγεννιάτικων γιορτών, 9 ηθοποιοί συγκεντρώθηκαν να διαβάσουν παραμύθια του Αναστάση Πινακουλάκη. Τα παραμύθια της πόλης που την λένε Αθήνα, είναι φανταστικές ιστορίες βασισμένες στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα.
Το project διοργάνωσαν ο Αναστάσης Πινακουλάκης κι ο Λάζαρος Βαρτάνης, ενώ την βιντεογράφηση και το μοντάζ έκανε ο Thanos Spiliopoulos. Τα βίντεο για τα παραμύθια είναι διαθέσιμα στο youtube, ανοιχτά στο κοινό. Οι ηθοποιοί που συμμετείχαν είναι οι: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Λάζαρος Βαρτάνης, Κωνσταντίνος Καϊκής, Νάντια Κοντογεώργη, Πάνος Παπαδόπουλος, Λένα Παπαληγούρα, Στέφανος Παπατρέχας και Σταύρος Τσουμάνης.
«Μπορεί και να συνέβησαν στ’ αλήθεια αν στα παραμύθια πιστεύετε.»
«Τα παραμύθια της πόλης που την λένε Αθήνα»: Αλεξάνδρα Αϊδίνη – Το καναρίνι έξω από το κλουβί
Σ’ ένα ρετιρέ στα Κάτω Πετράλωνα ζούσε ένα καναρίνι που δεν ήταν κίτρινο. Το καναρίνι αυτό ζούσε από τότε που θυμόταν τον εαυτό του κλεισμένο σ’ ένα κλουβί. Στο ίδιο κλουβί έζησαν μέχρι που σταμάτησαν να ζουν οι γονείς του, καναρίνια κι αυτοί που δεν ήταν κίτρινα. Το καναρίνι μας από μικρό είχε συνηθίσει το κλουβί γιατί δεν είχε γνωρίσει ποτέ του κάτι διαφορετικό. Μέρα παρά μέρα του έπιανε κουβέντα η κυρά Αννιώ, η μόνη του συγκάτοικος στο ρετιρέ.
Κωνσταντίνος Ασπιώτης – Το άσχημο παγώνι
Σε μία συνοικία της Αθήνας, ήταν –λέει– της μόδας, όλοι οι πλούσιοι και οι φιλότεχνοι να έχουν για κατοικίδιο αντί για σκυλί ή γατί, παγώνι. Μάλιστα παγώνι. Αν είχες παγώνι, είχες κάτι όμορφο άρα ήσουν κι εσύ όμορφος.
Λάζαρος Βαρτάνης – Το αγόρι που έκανε το φόβο αστέρια
Ήταν ένα αγόρι που το έλεγαν απλώς «Αγόρι» κι ήταν και μία πόλη που την έλεγαν απλώς «Αθήνα». Την πόλη την ήξεραν όλοι ως τα πέρατα του κόσμου γιατί κάποτε έζησαν σε αυτήν μεγάλοι και σπουδαίοι. Την πόλη την ήξεραν όλοι με το όνομά της, αλλά του αγοριού το όνομα δεν το έμαθε ποτέ κανείς.
Κωνσταντίνος Καϊκής – Το καΐκι που ήθελε να γίνει γλάρος
Ήταν ένα καΐκι αραγμένο στο λιμάνι της Ραφήνας, κάποια χιλιόμετρα μακριά από την πόλη που την έλεγαν Αθήνα. Το καΐκι ήταν αραγμένο εκεί χρόνια πολλά, από τότε που ο μπαμπάς του Νικόλα, σταμάτησε να ψαρεύει ή να κάνει οτιδήποτε άλλο. Ο Νικόλας ήταν πολύ μικρός για να κυβερνά το καΐκι του πατέρα του και κανένας άλλος στην οικογένεια δεν είχε όρεξη για ψάρεμα. Το καΐκι ζούσε εκεί, αραγμένο, και δροσιζόταν από την θάλασσα νύχτα-μέρα και πάλι από την αρχή. Είχε μόνο έναν φίλο, που ήταν γλάρος και πετούσε με τα κατάλευκα φτερά του απ’ άκρη σε άκρη σε όλη την ακροθαλασσιά.
Νάντια Κοντογεώργη – Η πεταλούδα με τα τρυπημένα φτερά
Ζούσε πριν λίγο καιρό μία τόση δα μικρή τριχωτή κάμπια από αυτές που τα παιδιά κάνουν «μπιαξ» όταν τις δουν και τα παιδιά λογίζουν για τροφή. Η κάμπια μας δεν είχε κάποιο ξεχωριστό όνομα για να την θυμάστε. Μεγάλωνε με τις εκατομμύρια αδερφές της σ’ ένα λιβάδι. Από μικρή ονειρευόταν να γίνει πεταλούδα, για να πετάει ψηλότερα από τα λουλούδια κι από τους κινδύνους. Καθώς σερνόταν στη γη ή πάνω στα δέντρα, άκουγε ιστορίες για ένα σωρό μέρη που δεν είχε ποτέ της επισκεφτεί. Ήταν εμπειρίες από τα ταξίδια πεταλούδων κι άλλων πτηνών.
Ήθελε να φτερουγίσει πάνω από την Ακρόπολη όπου 5 εκατομμύρια ζευγάρια ματιών θα προσπαθούσαν να την πιάσουν, να πάει στη Ρόδο να επισκεφτεί τις πεταλούδες που πετούν ελεύθερες κι ερωτεύονται σ’ ένα καταπράσινο πάρκο, να πετάξει ως την Άρτα για να δει το γιοφύρι του ποιήματος ενός γνωστού ποιητή κι αν της έμενε χρόνος να δει τις τουλίπες της Ολλανδίας, τον πύργο του Άιφελ στο κοσμοπολίτικο Παρίσι και τα κανάλια της Βενετίας όπου οι άνθρωποι μετακινούνται με γόνδολες.
Πάνος Παπαδόπουλος – Τα μαγικά παπούτσια του Πάνου
Ο Πάνος μεγάλωσε σ΄ ένα διαμέρισμα στη Νέα Σμύρνη, ανάμεσα σε πενταόροφες πολυκατοικίες. Όλοι τον αγαπούν τον Πάνο, μα δεν ξέρουν το μυστικό του. Ο Πάνος έχει ένα ζευγάρι μαγικά παπούτσια. Κάθε φορά που πατάει με αυτά το ταβάνι οι πιο τρελές ευχές του βγαίνουν αληθινές. Τις προάλλες -ας πούμε- ευχήθηκε να βρέξει χυμό βύσσινο–μπανάνα κι αμέσως άκουσε βροντές κι αστραπές.
Λένα Παπαληγούρα – Η Λένα κι η Γκρίζα Πλατεία
Σε μία συνοικία της πόλης που την λένε Αθήνα, είχε χτιστεί πρόχειρα μία πλατεία. Στην αρχή όλοι επεδίωκαν να περνάνε χρόνο εκεί. Μαζεύονταν εκεί ανά παρέες και κάθονταν με τις ώρες. Με τα χρόνια όμως, οι άνθρωποι σκλήρυναν και ξέχασαν την πλατεία που κάποτε αγαπούσαν. Το σιντριβάνι που κάποτε ανάβλυζε νερό, γέμισε σκουπίδια και χώμα. Οι κάδοι ξεχείλιζαν μέρα τη μέρα ώσπου οι άνθρωποι απέφευγαν την πλατεία. Κι η πλατεία από καταπράσινη που ήταν, τώρα είχε γκριζάρει από τα πελεκημένα δέντρα. Λίγα μέτρα μακριά από την γκρίζα Γκρίζα Πλατεία, ζούσε ένα σκυλάκι που δεν το κουνούσε από τη γωνιά του. Για να είμαστε ακριβείς, δεν θα μπορούσε να κουνηθεί από εκεί, ακόμα κι αν το ήθελε, γιατί το αριστερό του μπροστινό πόδι ήταν σφηνωμένο για τα καλά στο τσιμέντο.
Στέφανος Παπατρέχας – Ο Ορφέας και η μουσική της βροχής
Ο Ορφέας είναι ένα παιδί που όλα πάνω του μοιάζουν με όλα τ’ άλλα παιδιά κι όμως φαίνονται τόσο διαφορετικά. Πολλές φορές κάνει ώρα ν’ απαντήσει και τελικά μεταχειρίζεται λέξεις που έχουμε ξανακούσει. Τις κάνει όμως ν’ ακούγονται σα νότες ενός τραγουδιού που συγκίνηση φέρνει στο άκουσμά του. Ο Ορφέας μέσα στον ήσυχο κόσμο του είχε ένα σωρό παραξενιές που ήξερε καλά να τις κρύβει από τα μάτια και τ’ αυτιά των γύρω του.
Σταύρος Τσουμάνης – Σάρου
Ο Μιχάλης Ευθυμίου θα περνούσε μόνος του τις γιορτές των Χριστουγέννων, αν δεν γνώριζε την Σάρου, μια πανέμορφη γατούλα. Η Σάρου θα ζεστάνει τους ένοικους μιας ολόκληρης πολυκατοικίας, όταν θα χιονίσει στην Αθήνα.
Περισσότερα θεατρικά νέα εδώ
