Οι «Παράλληλες Μητέρες» (Madres Paralelas) αποτελούν ένα ακόμα εξαιρετικό δείγμα της «ώριμης» περιόδου του Πέδρο Αλμοδόβαρ, κατά την οποία ο Ισπανός δημιουργός ακομπλεξάριστα και πιο αποστασιοποιημένα από τα φετίχ και τις εμμονές του, αγγίζει με τη μέγιστη ευαισθησία και ενσυναίσθηση τις αγαπημένες του θεματικές.
Διότι οι «Παράλληλες Μητέρες» παραμένουν μια αμιγώς αλμοδοβαρική ταινία. Ένα φιλμ αφιερωμένο στη γυναίκα η οποία εκτός από μαχήτρια και αγωνίστρια σε έναν τραχύ ανδροκρατούμενο κόσμο, στην προκειμένη περίπτωση λειτουργεί σαν σύμβολο. Ένα σύμβολο που διαφυλάσσει την ιστορική μνήμη, που γίνεται εγγυητής της αναγνώρισης του παρελθόντος, αλλά και της «συνέχειας» της ζωής μέσω της μητρότητας, η οποία μοιάζει να ανυψώνεται υπερβατικά ως κάτι παραπάνω από μια βιολογική σύνδεση.
Η πλοκή της ταινίας
Δύο γυναίκες γεννούν την ίδια μέρα. Και οι δύο μόνες, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Όταν λίγο καιρό μετά η φωτογράφος Τζάνις αρχίζει να αμφιβάλλει για το αν είναι η βιολογική μητέρα της κόρης της, ξεκινά μια περιπέτεια «επανασύνδεσης» των δύο «παράλληλων» μητέρων, την ώρα που η Τζάνις παλεύει να προχωρήσει η εκσκαφή ενός ομαδικού τάφου Δημοκρατικών Αγωνιστών από τον εμφύλιο.
Κριτική της ταινίας
Πιάνοντας το νήμα όλης της φιλμογραφίας του Αλμοδόβαρ, ο κεντρικός συνεκτικός άξονας της ομορφιάς και της δύναμης των εικόνων και των ιστοριών του Ισπανού δημιουργού παραμένει διαχρονικά η «ζεστασιά» με την οποία περιβάλλει τους – ως επί το πλείστον – καταραμένους ήρωες του. Τα έντονα χρώματα του, η έμφαση στα ανθρώπινα κορμιά, στα βλέμματα, στα αγγίγματα, στην ηδονή, αλλά και στον πόνο, εκτός από μια «προσωπική ανάγκη» του ίδιου του σκηνοθέτη να καταθέσει τα δικά του βιώματα στην οθόνη, υπήρξαν μια μοναδική κινηματογραφική δίοδος που συνέδεε το κοινό σχεδόν σωματικά και «χειροπιαστά» με τις ιστορίες που σκαρφιζόταν ο Πέδρο.
Κάπως έτσι συνδεόμαστε και με την Τζάνις της Πενέλοπε Κρουζ. Την ηρωίδα που επιλέγει συνειδητά να μεγαλώσει μόνη το παιδί της. Την γυναίκα που αργότερα δεν θα διστάσει να διασαλεύσει την ευτυχία της μητρότητας για να μάθει την αλήθεια για τους βιολογικούς γονείς του μωρού που έχει στην αγκαλιά της.
«Καμία ιστορία δεν είναι βουβή»
Πασπαλίζοντας την πορεία αυτή της Τζάνις προς την αλήθεια και την λύτρωση με τις κατάλληλες και πολύ μετρημένες δόσεις «μελό» και «ερωτισμού», ο Αλμοδόβαρ μας οδηγεί μεθοδικά και με τρόπο – παραδόξως ταιριστά – αγωνιώδη (βλ. το μουσικό θέμα) στη μεγαλειώδη κορύφωση της ταινίας του.
Εκεί όπου η «γυναίκα» εμφανίζεται σαν μια «μεγαλύτερη από τη ζωή» οντότητα που επιτελεί το ιστορικό της χρέος, υπερνικά τον πόνο και τις νευρώσεις της ζωής και «αγκαλιάζει» προστατευτικά την ιστορία και το μέλλον, τον κύκλο από τη ζωή στο θάνατο που γλυκόπικρα και μελαγχολικά θα συνεχιστεί. Το μωρό κοιτά τα λείψανα των αγωνιστών του εμφυλίου, η μουσική του Αλμπέρτο Ιγκλέσια δυναμώνει και η φράση του Γκαλεάνο συνοψίζει μια ακόμη «μεγάλη» στιγμή του Πέδρο Αλμοδόβαρ: «Καμία ιστορία δεν είναι βουβή. Όσο κι αν την σφετεριστούν και την τσαλακώσουν με ψέματα, η ιστορία αρνείται να κλείσει το στόμα της.»
Πληροφορίες της ταινίας
- Παράλληλες Μητέρες (Madres Paralelas)
- Σκηνοθεσία: Πέδρο Αλμοδόβαρ
- Σενάριο: Πέδρο Αλμοδόβαρ
- Πρωταγωνιστούν: Πενέλοπε Κρουζ, Ρόσι ντε Πάλμα, Μιλένα Σμιτ
- Μουσική: Αλμπέρτο Ιγκλέσιας
- Παραγωγή: Ογκουστίν Αλμοδόβαρ, Έσθερ Γκαρθια, Σέζαρ Παρντίνιας
- Φωτογραφία: Χοσε Λουις Αλκεν
- Διάρκεια: 120 λεπτά.
