Στη νοσηρή ατμόσφαιρα της επαρχίας, σε μια πόλη του αμερικανικού Νότου, συναντώνται ο Τσανς Γουέην και η Αλεξάντρα ντε Λάγκο, δύο άνθρωποι μόνοι, κυριευμένοι απ’ τους φόβους και τις παραισθήσεις τους. Εκείνος, ένας φιλόδοξος επαγγελματίας εραστής που αδίστακτα κυνηγά το όνειρο του και εκείνη μια σπουδαία ηθοποιός του Hollywood στη δύση της λάμψης της, εξαρτημένη από το αλκοόλ και τις ουσίες. Μέσα σ’ ένα βίαιο, ρατσιστικό περιβάλλον όπου κυριαρχεί μόνο το δίκαιο/άδικο του ισχυρού επινοούν τον «παράδεισο» και αναμετρώνται με τις επιθυμίες, τα πάθη, το χρόνο και τη μνήμη. Δύο τραγικοί ήρωες, δέσμιοι της ουτοπίας που στο τέλος θα τους κατακρημνίσει.
Ο Όμηρος Πουλάκης φέτος πρωταγωνιστεί στο Γλυκό Πουλί της Νιότης που παίζεται σε σκηνοθεσία της Αναστασίας Ρεβή στο Θέατρο Άλμα με συμπρωταγωνίστρια την Κατερίνα Μαραγκού, ενώ κάθε Δευτέρα και Τρίτη, παίζει στον μουσικοθεατρικό Δον Ζουάν του Χρήστου Σουγάρη στο Faust. Στην σκηνή του Άλμα σιγοτραγουδά το Love Me Tender του Elvis Presley και μας μεταφέρει στον αμερικανικό Νότο, κάτω από την σκηνή, ο Όμηρος –πάντα ευθύς, ανήσυχος κι ευγενικός- μας μιλάει για το πώς συλλαμβάνει τόσο το ρόλο του όσο και τη δραματουργία του T. Williams όσο και τη θεατρική έκφραση εν γένει που μόνο ελεύθερη μπορεί να είναι, με τους καλλιτέχνες να επιλέγουν τα έργα ή τα αποσπάσματα που επιθυμούν.
Αναστάσης: – Ποιες συντετριμμένες φιλοδοξίες και ποιους ανοιχτούς λογαριασμούς αντιμετωπίζει ο Chance όταν επιστρέφει στο Saint-Claude;
Όμηρος Πουλάκης: – Στο έργο του Ουίλιαμς παρουσιάζεται μια συντετριμμένη φιλοδοξία που σχετίζεται με το Hollywood, με όλα αυτά τα απομακρυσμένα και φαντασιακά el dorado της απαστράπτουσας επιτυχίας καθώς και με κώδικες που φαντάζομαι πως θα δημιουργούνται γύρω και μέσα σε βαριές και υπερβολικά διευρυμένες βιομηχανίες θεάματος όπως εκείνη της Αμερικής. Όσον αφορά στους ανοιχτούς λογαριασμούς, διαφαίνονται δύο. Η διεκδίκηση της Χέβενλυ που υπήρξε ο πρώτος έρωτας καθώς και μία διάθεση επίδειξης σε ανθρώπους της γενέτειρας πόλης του, οι οποίοι τον αντιλαμβάνονται ως αποτυχημένο.
Αναστάσης: – Ποια δύναμη πιστεύεις ασκεί ο έρωτας της Heavenly στην ταραγμένη του ψυχή;
Όμηρος Πουλάκης: – Εκείνη την δύναμη που ασκεί ο έρωτας. Που δεν ορίζεται.
Αναστάσης: – Τι συνδέει ωστόσο τον Chance με την ιμπρεσσάριο του Alexandra De Lango;
Όμηρος Πουλάκης: – Δραματουργικά διαφαίνεται ανάμεσα στις δύο αυτές θεατρικές μορφές μια σχέση εκμετάλλευσης η οποία μετατοπίζεται σε σχέση εξάρτησης και οδηγείται στην απομάκρυνση.
Αναστάσης: – Τα όνειρα που συγκρούονται με την πραγματικότητα στον Αμερικανικό Νότο του ’50 και του ’60 είναι ένα κλασικό μοτίβο στη δραματουργία του Tennessee Williams. Σε μια παράσταση του 2016, τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι κρατάει το έργο «Το Γλυκό Πουλί της Νιότης» κλασικό και συγκινητικό ενδεχομένως;
Όμηρος Πουλάκης: – Νομίζω ότι το έργο παρουσιάζει μια ονειρική πραγματικότητα, όχι μια σύγκρουση πραγματικότητας και ονείρου ως αντίθεση. Είναι μια “ναρκωμένη” δραματουργία ποιητικού ρεαλισμού. Αλλά από την στιγμή που ασκήθηκε λογοκρισία σε μια παράσταση όλες οι αναλύσεις και οι ερμηνευτικές γύρω από τα έργα, όλος ο διάλογος αυτός σε σχέση με τον διαχρονικό και επίκαιρο χαρακτήρα έργων θεατρικών και όχι μόνο, έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Σημασία έχει να υπερασπιστούμε το δικαίωμά μας να συνομιλούμε ελεύθερα για όλα αυτά καθώς και να μπορούμε να επιλέγουμε οποιοδήποτε έργο ή απόσπασμα έργου επιθυμούμε.
Αναστάσης: – «Κανείς δεν είναι πια νέος. Κανείς δε θα γεράσει». Πώς αντιλαμβάνεσαι αυτό το απόφθεγμα έξω από το έργο στο οποίο εκφέρεται;
Όμηρος Πουλάκης: – Δεν βρίσκω λόγο να το απομονώσω από το έργο, ούτε να το αντιληφθώ αποκομμένο από το δραματουργικό του περιβάλλον. Αντιλαμβάνομαι την φράση σαν υποστήριξη από πλευράς του Ουίλιαμς στη “ναρκωμένη” δραματουργία του έργου του, σαν κάποιο σιβυλλικό σχόλιο σχετικά με το αίσθημα αδράνειας του χρόνου.
Αναστάσης: – Αν ήσουν ο Σγκαναρέλος του Chance, πώς θα παρατηρούσες την συμπεριφορά του και ποια παθογενή του χαρακτηριστικά θα ειρωνευόσουν;
Όμηρος Πουλάκης: – Το να συνδέσω δυο μορφές από δύο ετερόκλητες δραματουργίες και μέσα από αυτό να παίξω ένα αυτοερμηνευτικό παιχνίδι κατόπτρων δεν με αφορά ιδιαίτερα. Έχω απαντήσει από καλή διάθεση σε ορισμένα τέτοια ερωτήματα κατά καιρούς αλλά παρατήρησα πως τροφοδοτούν μια συζήτηση η οποία και στερείται νοήματος και διαμορφώνει παρερμηνείες.
Αναστάσης: – Με ποια όνειρα ξεκίνησες να εκφράζεσαι και να εργάζεσαι στο θέατρο και πόσο έχουν διαφοροποιηθεί τα κίνητρά σου μέσα από την πραγματικότητα του επαγγελματικού χώρου;
Όμηρος Πουλάκης: – Με το ίδιο όνειρο που ξεκίνησα με το ίδιο εξακολουθώ. Η δημιουργία και η συνύπαρξη εντός παραστατικών συμβάντων με ποικιλότροπη επενέργεια στους θεατές και η δυνατότητα να βιοπορίζομαι από αυτό. Η εμπειρία με διδάσκει παραπέρα ως προς το πώς θα το κατορθώσω όχι ως προς το τι ονειρεύομαι να κατορθώσω.
Αναστάσης: – Διαμόρφωσε μια φράση χρησιμοποιώντας τις λέξεις: έρωτας, νιάτα, χρόνος, επιπόλαια, εξουσία.
Όμηρος Πουλάκης: – Η εξουσία που ασκεί ο έρωτας στα επιπόλαια νιάτα είναι παιχνίδι του χρόνου.
Trailer
Πληροφορίες της παράστασης Το Γλυκό Πουλί της Νιότης
Συντελεστές
- Απόδοση: Μάριος Πλωρίτης
- Σκηνοθεσία: Αναστασία Ρεβή
- Σκηνικά / Κοστούμια: Μάιρα Βαζαίου
- Φώτα: Γιάννης Κατσαρής
- Ηχητική/Μουσική επιμέλεια: Ζηνοβία Αρβανιτίδη
- Βοηθός σκηνογράφου: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου
- Βοηθός παραγωγής: Ιωάννα Βουδούρη
- Τα κοστούμια της κυρίας Μαραγκού για το ρόλο της Αλεξάντρα ντε Λάγκο σχεδίασε η ΛΟΥΚΙΑ.
- Παίζουν: Κατερίνα Μαραγκού, Όμηρος Πουλάκης, Λευτέρης Βασιλάκης, Αργύρης Γκαγκάνης, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Αγγελική Μητροπούλου, Βέφη Ρέδη
- Ημέρες κι ώρες παραστάσεων: Τετάρτη και Κυριακή στις 19.00, Πέμπτη στις 20.00, Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00
- Τιμές εισιτηρίων: 18, 12, 10
Πληροφορίες θεάτρου
