Υπόθεση: 2077: Ο Τζακ Χάρπερ, ένας από τους τελευταίους εναπομείναντες ανθρώπους στη Γη, έχει ως αποστολή του να επιδιορθώνει τα ρομποτικά σκάφη που επιτηρούν τη Γη και την προστατεύουν από τους εισβολείς. Όταν σε μια από τις τελευταίες περιπολίες του προτού εγκαταλείψει κι εκείνος τη Γη, ο Τζακ θα συναντήσει μια μυστηριώδη, γοητευτική γυναίκα και οι δυο τους θα ζήσουν μια μεταφυσική εμπειρία που θα τους αλλάξει για πάντα, ενώ την ίδια στιγμή, όλα όσα γνώριζε ο ήρωας θα τεθούν υπό αμφισβήτηση, καθώς μια εναλλακτική αλήθεια αποκαλύπτεται ολοζώντανα μπροστά του… Η μοίρα της ανθρωπότητας είναι τώρα στα χέρια ενός ανθρώπου που πίστευε πως ο κόσμος μας ήταν προδιαγεγραμμένος να καταστραφεί.
Κριτική
ΙΚΕΑ Sci-Fi…
Σαν μια προσεκτικά στημένη ανθολογία Best-of από επιλεγμένες Sci-Fi ταινίες, το Oblivion δεν πρόκειται να απογοητεύσει τους fun τόσο του είδους όσο και του Τομ Κρουζ αλλά σίγουρα δεν αποτελεί κάποια αξιομνημόνευτη εξελικτική ματιά πάνω στο ολίγον τι κουρασμένο δυστοπικό σινεμά του φουτουριστικού στο Χόλιγουντ.
Η ιστορία τα έχει όλα και προς τιμήν της σε ιδιαίτερα ισορροπημένες και διακριτικές δόσεις: εξωγήινη εισβολή, ρομπότ, διαστημόπλοια, αντάρτες και πολλά άλλα τέτοια κλασικά που δε θα αναφέρουμε γιατί θα αποτελούσαν spoiler και παρ’ όλο που κατόπιν προσεκτικής σκέψης σεναριακά πάσχει από… διαστημικά κενά, σε πρώτη ανάγνωση οπωσδήποτε κρατάει το ενδιαφέρον του θεατή.
Έτσι ο Τομ Κρουζ υποδύεται για άλλη μια φορά τον…Τομ κρουζ , δηλαδή τον Τζακ Χάρπερ, τον ήρωα της διπλανής πόρτας, ελπίδα των ανθρώπων για την επιβίωση του είδους σε έναν κόσμο κατεστραμμένο από πυρηνική καταστροφή μεν, αλλά επιπλωμένο από τους καταλόγους των ΙΚΕΑ και εξοπλισμένο με στυλάτα Μάκιντος δε… Ο Μόργκαν Φρίμαν είναι ο σοφός αφροαμερικανός ηγέτης του αντάρτικου κινήματος στην έρημο και κάπου πιο δίπλα δυο πανέμορφα κορίτσια, η Αγγλίδα Άντρεα Ράιζμποροου και η Ουκρανίδα Όλγα Κιριλένκο διεκδικούν την καρδία του ξενέρωτου Τζακ.
Ο Τζόσεφ Κοσίνσκι του Τron Legacy είναι μανούλα στο μεταμοντέρνο οπτικό οφθαλμόλουτρο και στήνει τον κόσμο του σαν διαφημιστικό κρυστάλλινου μεταλλικού νερού για γιάπηδες με γραφιστική απλότητα και απαλές ψυχρές νότες να ντύνουν τους χώρους και τη συνολική διάθεση. Ο Χιλιανός διευθυντής φωτογραφίας Κλαούντιο Μιράντα (“Tron Legacy”, Life of Pi”) ξέρει τη δουλειά του και εικονοποιεί εντυπωσιακά τα ψυχρά πανοραμικά τοπία και τις αχανείς ερήμους μιας γης σε αποσύνθεση. Έτσι το πρώτο μισάωρο της ταινίας είναι -όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις ιστορίες- και το πιο δυνατό, καθώς έρχεσαι σε πρώτη επαφή με αυτές τις δυνατές εικόνες και το μυστήριο του σεναρίου να απλώνεται σταδιακά αλλά μετά την πρώτη ώρα η ταινία ξεφουσκώνει και οι ιδέες εξαντλούνται με το τέλος της να προκαλεί μπανάλ συγκίνηση -και τους σεναριογράφους να τετραγωνίζουν κυριολεκτικά τον κύκλο για χάρη του Τομ.
Η elektro μουσική συνοδεύει ατμοσφαιρικά τις εικόνες, οι ερμηνείες δεν έχουν τίποτα ξεχωριστό με τον Τομ Κρουζ να μοιάζει με το φουσκωτό ανθρωπάκι της Μισελίν και το Φρίμαν να παριστάνει όπως πάντα τον αγέρωχο-σοφό και δυστυχώς αν και το πνεύμα του Oblivion αφορά την πάλη ανάμεσα στο ψυχρό μηχανικό και το ζεστό ανθρώπινο , στην πράξη η ταινία πέφτει θύμα της αυταρέσκειας της με την αισθητική φόρμα να κυριαρχεί κατά κράτος και κάνα-δυο φιλοσοφικές μπαρούφες για νήπια (που θυμήθηκαν την ποίηση του Οράτιου;) να προσπαθούν να προσδώσουν το απαραίτητο ξεκαρφωματικό βάθος.
Σε γενικές γραμμές το Οblivion -των 200 εκατομμυρίων μπάτζετ παρακαλώ – είναι ότι πρέπει για τη νέα γενιά των 15-25 ετών για να περάσει ευχάριστα την ώρα της στην οθόνη με ελεγχόμενες δόσεις διασκέδασης, προβληματισμού και συγκίνησης σε ένα μηχανικά ομοιογενές χαρμάνι από άρτιες τεχνικά εικόνες και καλό-αναμασημένες Sci-Fi ιδέες.
Ο Τζόσεφ Κοσίνσκι του Τron Legacy είναι μανούλα στο μεταμοντέρνο οπτικό οφθαλμόλουτρο και στήνει τον κόσμο του σαν διαφημιστικό κρυστάλλινου μεταλλικού νερού για γιάπηδες με γραφιστική απλότητα και απαλές ψυχρές νότες να ντύνουν τους χώρους και τη συνολική διάθεση. Ο Χιλιανός διευθυντής φωτογραφίας Κλαούντιο Μιράντα (“Tron Legacy”, Life of Pi”) ξέρει τη δουλειά του και εικονοποιεί εντυπωσιακά τα ψυχρά πανοραμικά τοπία και τις αχανείς ερήμους μιας γης σε αποσύνθεση. Έτσι το πρώτο μισάωρο της ταινίας είναι -όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις ιστορίες- και το πιο δυνατό, καθώς έρχεσαι σε πρώτη επαφή με αυτές τις δυνατές εικόνες και το μυστήριο του σεναρίου να απλώνεται σταδιακά αλλά μετά την πρώτη ώρα η ταινία ξεφουσκώνει και οι ιδέες εξαντλούνται με το τέλος της να προκαλεί μπανάλ συγκίνηση -και τους σεναριογράφους να τετραγωνίζουν κυριολεκτικά τον κύκλο για χάρη του Τομ. 
