Την Παρασκευή 3 Μαρτίου, ώρα 19.00, εγκαινιάζεται στο Poems n’ Crimes η έκθεση ζωγραφικής με τίτλο: Ο Ζωγράφος Αργύρης Χιόνης. Μια παράλληλη δραστηριότητα του ποιητή, ελάχιστα γνωστή στους περισσότερους.
Η έκθεση που θα παρουσιαστεί στο βιβλιοπωλείο και μπαρ των εκδόσεων Γαβριηλίδης, θα διαρκέσει έως 24 Μαρτίου. Στα εγκαίνια της έκθεσης θα μιλήσει, για τον εικαστικό Αργύρη Χιόνη, η συγγραφέας Ηρώ Νικοπούλου.
Ο Ζωγράφος Αργύρης Χιόνης
Χρονολογικά οι ζωγραφιές του ξεκινούν από το 1958 (μία νεκρή φύση) και οι υπόλοιπες μοιράζονται στις δεκαετίες του ογδόντα, του ενενήντα και στις αρχές του 2000. Έργα του είχε χρησιμοποιήσει σε πέντε από τα βιβλία του, με τελευταίο το «Ό,τι περιγράφω με περιγράφει» το 2010. Ωστόσο, πέρα από αυτά, δεν είχε εκθέσει ποτέ.
Η πρώτη φορά που εκτέθηκαν κάποια έργα του ήταν – τέσσερα χρόνια μετά τον θάνατό του – το 2015 στην ξεχωριστή έκθεση που οργάνωσε η Εταιρεία Συγγραφέων, της οποίας ήταν μέλος. Η έκθεση έλαβε μέρος στο Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, με τίτλο «Βίοι Παράλληλοι», παρουσιάζοντας έργα διφυιών καλλιτεχνών. Δηλαδή, συγγραφέων που διακονούν παράλληλα δύο ή και περισσότερες μορφές τέχνης.
Ακριβά ζατρίκια και φωτεινή ευαισθησία στη ζωγραφική του Αργύρη Χιόνη
«Γιατί ζωγραφίζει ένας λογοτέχνης, πρώτιστα ένας ποιητής; Τί δεν του φτάνει στις λέξεις και το ψάχνει στα χρώματα; Η εικονοποιία στην ποίηση του Αργύρη Χιόνη ειδικά μετά την τρίτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Μεταμορφώσεις» κινείται στην ατμόσφαιρα του παραμυθιού. Εκεί, το «παράδοξο» και η «μεταμόρφωση» αποτελούν τις δυναμικές και σημαντικές συνιστώσες της ιδιοπροσωπίας του. Συνολικά έχουμε περίπου είκοσι πέντε έργα μικρών διαστάσεων. Το μεγαλύτερο είναι 35×26 και το μικρότερο 15×10, ζωγραφισμένα με υδατοχρώματα, συνήθως πάνω σε χαρτόνια.
Οι ζωγραφιές του Χιόνη ακολουθούν αυστηρά τους νόμους της προοπτικής. Εξωτερικοί και εσωτερικοί χώροι, πατώματα οργανωμένα με ακριβή ζατρίκια που πάνω τους τριγυρνούν χορευτικά οι αγαπημένες του γάτες. Ξεκάθαρα φωτεινά χρώματα, σκηνές γεμάτες τρυφερή παρατηρητικότητα και λεπτομέρεια. Πάντα η μοναχικότητα είναι παρούσα. Αδειανές πάνινες πολυθρόνες, μακρινά θαλασσινά τοπία, ακατοίκητα δωμάτια με μοναδικό παρατηρητή τον καθρέφτη του τοίχου. Στη ζωγραφική του κυριαρχεί το φως ως ισότοπο του σκότους της ποίησης του».
Ηρώ Νικοπούλου
