O Andrei Tarkovsky και ο κινηματογράφος του βυθίζονται μέσα στην επιστημονική φαντασία και την τέχνη.Εμπνεόμενος από το σενάριο των Boris και Arkady Strugatsky , δημιουργεί μια ταινία βασισμένη στο μυθιστόρημα τους “Roadside Picnic”. Η διάνοια του Tarkovsky δημιουργεί μια ταινία η οποία σκηνοθετικά έχει χαρακτηριστεί ως αριστουργηματική για πολλούς ή και ιδιαιτέρως και αχρείαστα αργή όντας 163 λεπτά. Παρόλα αυτά η ιστορία , τα έμμεσα ηθικά μηνύματα και οι βαθιές ερμηνείες των ηθοποιών σίγουρα ισοσταθμίζουν οποιαδήποτε αρνητική κριτική. Το 1979 θα ήταν η χρονιά της που η ταινία “Stalker” θα εμφανιστεί στους κινηματογράφους και θα εισάγει τους θεατές σε ένα δαιδαλώδες ταξίδι προς τον κέντρο του ανθρώπου. Η αναζήτηση της πραγματοποίησης των επιθυμιών του καθενός είναι ένα ασταμάτητο ταξίδι προς τα πιο μυστήρια μέρη της ψυχής.
Ο τόπος οπού οι χαρακτήρες εναποθέτουν τις ελπίδες τους ονομάζεται “The Room” αλλά βρίσκεται μέσα σε ένα περιφραγμένο και προφυλαγμένο χώρο που είναι γνωστό ως “The Zone” . Η περιοχή αυτή θεωρείται σημαντική γι’αυτό και φυλάσσεται από ένστολους αστυνομικούς. Στα πλαίσια της επιστημονικής φαντασίας, η περιοχή έχει δημιουργηθεί από την πρόσκρουση ενός μετεωρίτη δίνοντας ιδιαίτερες εξωπραγματικές δυνάμεις στη ζώνη. Οι χαρακτήρες της ιστορίας εμφανίζονται με συγκεκριμένους ρόλους έχοντας κωδικοποιημένα ονόματα. Ο οδηγός των πελατών ονομάζεται “The Stalker” ενσαρκωμένος από τον Alexander Kaidanovsky. Οι πελάτες του είναι γνωστοί ως “The Writer” και “The Professor” υποδυόμενοι αντιστοίχως από τους Anatoli Solonitsyn και Nicolai Grinko . Τι να θέλουν άραγε ένας αποτυχημένος και αποδυναμωμένος συγγραφέας και ένας υποψήφιος νικητής του βραβείου Nobel? Φαινομενικά οι δυο χαρακτήρες αναζητούν έμπνευση ( “The Writer”) και φήμη (“The Professor”). Μικρή αλλά συγκλονιστικά σημαντική λεπτομέρεια σχετικά με τις επιθυμίες τους είναι ότι το δωμάτιο δεν πραγματοποιεί τις εμφανείς και ενσυνείδητες φιλοδοξίες. Αντιθέτως, το δωμάτιο στοχεύει στις σκοτεινές και πρωτόγονες λαχτάρες οι οποίες μπορεί να μην συνάδουν με τα γνωστά θέλω των ανθρώπων. Ένα πολυαναμενόμενο πρόσωπο στην ταινία είναι ο Porcupine μέντορας του τωρινού Stalker και προκάτοχος του ο οποίος μαθαίνοντας την κρυφή επιθυμία του να γίνει αδελφοκτόνος οδηγείται στην αυτοκτονία λόγω των ακατάπαυστων τύψεων. Έτσι , η πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση με τον υποσυνείδητο τους , τρομάζει τους δυο ενδιαφερόμενους και έτσι επέρχεται η αναβολή του ταξίδι τους προς το δωμάτιο. Βέβαια , το μυστηριώδες δωμάτιο αποτελεί ένα είδος λύσης και προκαλεί αισθήματα ελπίδας στην γυναίκα του Stalker υποδυόμενη από την Alisa Freindlich. Η κόρη τους “Monkey” ( Natasha Abramova) είναι άρρωστη έχοντας κάποιου είδους αναπηρίας αλλά και ξεχωριστές δυνατότητες. Μετά από όλα αυτά, η ζωή μπορεί να φαίνεται δύσκολη και μερικές φορές πνιγηρή αλλά η εκτίμηση των θετικών της ζωής είναι απαραίτητη για τη συνέχιση της.
Ο Tarkovsky θέλοντας να αναδείξει τον εσωτερικό κόσμο των πρωταγωνιστών του συγκεντρώνει τα πλάνα του στα μάτια. Τα μάτια αποτελούν τις πόρτες της ψυχής που σε συνδυασμό με τον γκρι ουρανό και τα λυπητερά τοπία συνδράμουν στην δημιουργία μιας ξεχωριστής ατμόσφαιρας. Η ταινία αποτελεί ένα μεγάλο αίνιγμα συμπεριλαμβάνοντας χιλιάδες σύμβολα όπως το περιπλανώμενο σκυλί και την τελευταία υπερφυσική σκηνή με την κόρη του Stalker. Μπορεί να μην είναι όλα ευδιάκριτα και κατανοητά αλλά η ταινία κάνει μια βαθιά βουτιά μέσα στον κόσμο του συνειδητού και του υποσυνείδητου που είναι γεμάτος αναμνήσεις, φόβους, επιθυμίες και εφιάλτες. Μετά από όλα αυτά, η ζωή μπορεί να φαίνεται δύσκολη και μερικές φορές πνιγηρή αλλά η εκτίμηση των θετικών της ζωής είναι απαραίτητη για τη συνέχιση της.Ίσως το μόνο που μένει στη ψυχή του θεατή είναι η ασταμάτητη θέληση για κάτι καλύτερο και η άσβεστη δύναμη της ελπίδας ακόμη και στα πιο σκοτεινά μέρη…
