Η γκαλερί Elika παρουσιάζει μέχρι τις 9/11 την εγκατάσταση του Κώστα Ρουσσάκη με τίτλο : «Η αλήθεια είναι αγάπη μου ότι δεν θυμάμαι τίποτα». Στο κείμενο της ιστοσελίδας της γκαλερί αναφέρονται : «Σε συνέχεια της δουλειάς του η οποία αποτελείται συνήθως από εφήμερες, μεγάλων διαστάσεων εγκαταστάσεις, η έκθεση παρουσιάζει ένα έργο, μία ξύλινη κατασκευή η οποία εκτείνεται σε όλο το χώρο της αίθουσας. Είναι ένα ξύλινο δάπεδο σε μοτίφ ψαροκόκαλου από ξύλινα μαδέρια που χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία καλουπιών στις οικοδομές. Τόσο το υλικό όσο και η τεχνική, αναγκάζουν τον καλλιτέχνη να πάρει το ρόλο του τεχνίτη – εργάτη. Ως αποτέλεσμα, βασικό στοιχείο του έργου είναι η σημασία της χειρονακτικής εργασίας. Το μοτίφ του ψαροκόκαλου χρησιμοποιήθηκε ευρέως κατά την αναγέννηση στη διακόσμηση παλατιών ενώ τώρα αποτελεί στοιχείο της σύγχρονης εσωτερικής αστικής αρχιτεκτονικής. Η τραχύτητα του υλικού έρχεται σε αντιπαράθεση με την πειθαρχημένη γεωμετρία και το «οικείο» πλέον σχήμα που προκύπτει. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα του υλικού που χρησιμοποιήθηκε είναι ότι μπορεί να ανακυκλωθεί και να ξαναχρησιμοποιηθεί. Αυτό έρχεται σε πλήρη αρμονία με το μοτίφ που είναι αέναο, χωρίς αρχή και τέλος. Το έργο εστιάζει στη λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ αλήθειας και πραγματικότητας».
Σχόλια για το έργο
Επισκέφθηκα την Elika και είχα προσωπική άποψη για το έργο. Πράγματι, ο Ρουσσάκης είχε φτιάξει μία μνημειώδη για εσωτερικό χώρο κατασκευή από μαδέρια καλουπιών οικοδομής, δεξιοτεχνικά κατασκευασμένη ώστε η φορά των ξύλων να σχηματίζει ένα συνεχόμενο μοτίφ. Είμαι πάντα καχύποπτος με τις πολύ μεγάλες κατασκευές μια και ο αρχικός εντυπωσιασμός επηρεάζει την ορθολογιστική κρίση ορισμένων βαθύτερων παραμέτρων αλλά πολύ σύντομα η εξοικείωση με το έργο βοήθησε στην αντίληψη του σημαντικού του ρόλου. Αν ξεκινήσει να αναλύει κάποιος φορμαλιστικά τη κατασκευή προσπαθώντας να την εντάξει κάπου, είναι μοιραίο να αποτύχει και να μην αντιληφθεί την πραγματική του διάσταση. Το βασικό υλικό είναι το ξύλο των καλουπιών, με τη μυρωδιά του, τον χαρακτηριστικό ήχο όταν περπατάς πάνω του, τις αναμνήσεις που μπορεί να φέρει από τον χώρο της οικοδομής και ότι συνεπάγεται από αυτόν. Πολλά μπορεί να υποθέσει κανείς κάνοντας μία άκρως εννοιολογική προσέγγιση : ότι ο καλλιτέχνης θέλησε να δαμάσει το τραχύ υλικό φτιάχνοντας με αυτό γεωμετρία, ότι θέλησε να μας το κάνει οικείο και να μας συμφιλιώσει αφήνοντάς μας να περπατήσουμε πάνω, ότι έφερε σε αντιπαραβολή το καλούπωμα αντιαισθητικών πολυκατοικιών με ένα πιο ελκυστικό σχήμα, αλλάζοντάς του ρόλο κ.α. Το σίγουρο είναι ότι μία εσωτερική παρόρμηση και ένα αρχέγονο ένστικτο τον οδήγησαν σε μία δοκιμασία κατάθεσης μίας πραγματικότητας. Το πόσο αυτή η πραγματικότητα προσεγγίζει την αλήθεια, είναι ένα ζήτημα προσωπικού διαλόγου, το έργο και το υλικό είναι απλά το μέσον. Αυτή η παρόρμηση δεν είναι τίποτα άλλο παρά η συνισταμένη αναμνήσεων, παιδικής μνήμης και καλλιτεχνικής εμπειρίας. Μίλησα με τον Ρουσσάκη και σύντομα διαπίστωσα ότι είναι από τους καλλιτέχνες που έχουν πάρει ένα κόσκινο και με το πέρασμα του χρόνου αφήνουν να περάσουν μόνο τα σημαντικά δίνοντας ελεύθερο πεδίο στον θεατή να προσεγγίσει το έργο του. Σαν να τον καλεί να αξιολογήσουν μαζί τα δεδομένα της δημιουργίας του. Σαν να αποζητάει ο ίδιος την αμφισβήτηση της «αλήθειας» που προτείνει. Ο ίδιος, ταπεινός, δείχνει να μην ασχολείται με ότι έχει να κάνει πέρα από τη δημιουργία και την περιπέτεια του να είσαι εικαστικός.
Ο οργανικός ρόλος του κειμένου της έκθεσης
Οφείλω να αναφέρω τη θετική μου εντύπωσή από το κείμενο του Γιώργη Πετρίδη. Όπως έχω ξαναγράψει, τα εισαγωγικά κείμενα εικαστικών εκθέσεων είναι μία αμαρτωλή ιστορία. Κατά κανόνα αποτελούν αφορμή επίδειξης του γλωσσικού λυρισμού του συγγραφέα (συνήθως κριτικού τέχνης) και ανάλωσής του σε πολύπλοκες, δυσνόητες ακροβασίες που ελάχιστη σχέση έχουν με την ουσία των έργων. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί πρέπει να γράφονται τόσο πολλά λόγια ειδικά σε δουλειές που προϋποθέτουν την αφαίρεση, την αναζήτηση, τη σιωπή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση συμβαίνει αυτό που αναφέρεται στη τελευταία σελίδα του φυλλαδίου : « Το κείμενο γράφτηκε για να αποτελέσει δομικό στοιχείο του έργου». Πράγματι, είναι ένα τρισέλιδο πόνημα που δεν αναφέρεται καθόλου στο έργο του καλλιτέχνη ωστόσο συλλαμβάνει με ακρίβεια την αποστολή του. Είναι μία ανάλυση που κινείται με μαθηματική, γραμμική πορεία (ο Πετρίδης είναι μαθηματικός) προς την ανίχνευση των εννοιών αλήθεια και πραγματικότητα και πως αυτές προσεγγίζονται. Αντί να αγιογραφήσει και να πολυλογήσει για τον καλλιτέχνη, κινείται παράλληλα, στο ίδιο μήκος κύματος σκέψης και συνυπάρχει δομικά με το έργο. Ο Πετρίδης είναι μικρός σε ηλικία αλλά αποδεικνύει το πώς η αντίληψη σε συνδυασμό με τη μαθηματική – Πλατωνική δομή σκέψης μπορούν να οδηγήσουν σε μία επιτυχημένη εμβάθυνση σε δύσκολες έννοιες που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ανέφικτη. Μεταφέρω ένα αντιπροσωπευτικό απόσπασμα : «Η συνέπεια και ακρίβεια της σκέψης και του λόγου είναι απαραίτητες για την κατανόηση μιας πραγματικότητας. Παράλληλα όμως δρουν διαβρωτικά. Χρειάζεται ισορροπία μεταξύ σαφήνειας και ασάφειας, του συγκεκριμένου και του γενικού. Το πρώτο μπορεί να καταλήξει τόσο ειδικευμένο που να πάψει να είναι χρήσιμο, ενώ το δεύτερο τόσο θολό που η ερμηνεία του να καθορίζεται από τα πιστεύω του υποθετικού αναγνώστη. Η ισορροπία μεταξύ της ακρίβειας και της καλώς εννοούμενης γενικότητας μου φαίνεται πως πρέπει να αφήνεται στο πνευματικό και αισθητικό ένστικτο. Αυτό έχει να κάνει με την μοναδική ικανότητα των δύο ενστίκτων να εκφράζουν το παρελθόν και την εμπειρία του ανθρώπου λακωνικά. Καλό είναι να αναγνωρίζεται τόσο ο σημαντικός τους ρόλος, όπως και τα όρια της αυθεντίας τους.»
Ο Κώστα Ρουσσάκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1971 και σπούδασε γλυπτική στην Καλών Τεχνών με τον Γιώργο Λάππα. Από το 1996 εργάστηκε ως γλύπτης στην Λυρική Σκηνή. Έχει συμμετάσχει σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων και διοργανώσεων με σημαντικότερη αυτή στην 2η biennale της Αθήνας. Αυτή είναι η δεύτερη ατομική του μετά την «Pier Paolo Caminetti» σε ανοικτό γήπεδο basket στο Μοσχάτο όπου και εκεί εξέθεσε ένα έργο πολύ μεγάλων διαστάσεων. Η ιστοσελίδα της Elika περιλαμβάνει φωτό από όλες τις σημαντικές δουλειές του.
Πληροφορίες
Elika Gallery
Διεύθυνση : Ομήρου 27, Κολωνάκι – Αθήνα
Ώρες λειτουργίας : Τρίτη – Παρασκευή : 12.00 – 20.00
Σάββατο : 12.00 – 16.00
Επικοινωνία : Τηλ. : 210 3618045
Email : welcome@elikagallery.com
Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 9/11/2013
