Ο Αλέξης Σταμάτης στο Artic.gr με αφορμή το νέο του βιβλίο

Ο Αλέξης Σταμάτης στο Artic.gr με αφορμή το νέο του βιβλίο: Ο Αλέξης Σταμάτης είναι ένας πολύγραφος και πολυμεταφρασμένος εκπρόσωπος της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας, ενώ έχει ασχοληθεί επίσης με την ποίηση και εξακολουθεί να ασχολείται ενεργά και με το θέατρο. Έχοντας σπουδάσει αρχιτεκτονική στην Ελλάδα και την Αγγλία, κατάλαβε νωρίς πως αυτό που πραγματικά τον εκφράζει είναι η συγγραφή και έτσι αφοσιώθηκε στην “αρχιτεκτονική” όχι χώρων πια, αλλά μυθιστορημάτων και άλλων ειδών λόγου. Στις 17 Νοεμβρίου είναι η πρεμιέρα του θεατρικού του έργου Innerview στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, ενώ συμπτωματικά την ίδια μέρα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη το νέο του μυθιστόρημα Μελίσσια. Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου, είχαμε μαζί του μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, αποκαλυπτική για τον Σταμάτη ως συγγραφέα και τον Αλέξη ως άνθρωπο…

Μαριάννα: Πες μας λίγα λόγια για το καινούργιο σου βιβλίο, τα «Μελίσσια». Πώς προέκυψε ο τίτλος του;

Αλέξης Σταμάτης: Υπήρξε κατ’ αρχάς ένα θεατρικό με τον ίδιο τίτλο, «Μελίσσια», το οποίο εμπεριέχεται κατά κάποιον τρόπο στον πυρήνα του ομώνυμου βιβλίου, παρόλο που έγινε εντελώς διαφορετική επεξεργασία για το πεζογραφικό έργo. Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο μυθιστόρημα, πολύ διαφορετικό από το προηγούμενό μου, τους «Χαμαιλέοντες». Είναι ένα μικρότερο σε έκταση  βιβλίο και ο χώρος στον οποίο εκτυλίσσεται η πλοκή είναι απλώς ένα δωμάτιο. Κάποτε ο Πασκάλ έλεγε ότι όλα τα δεινά του ανθρώπου οφείλονται στο ότι δεν μπορεί να κάτσει ήσυχος σ’ ένα δωμάτιο, στο βιβλίο όμως τα πράγματα αντιστρέφονται… Ο άνθρωπος ακόμη και εγκλωβισμένος σε τέσσερις τοίχους μπορεί με το νου του να «ταξιδέψει» στο παρελθόν, να “επέμβει στο παρόν”, να φαντασιώσει το μέλλον. Δεν είναι τυχαίο πως η κεντρική ηρωίδα είναι μια ηλικιωμένη, συγγραφέας, κατάκοιτη λόγω ενός προβλήματος αρρώστιας. Στο δωμάτιό της θα συναντήσει κάποια πρόσωπα που διαμορφώνουν και την πορεία της αφήγησης.

Μαριάννα: Στα «Μελίσσια» είναι έντονο το στοιχείο της αυτοαναφορικότητας, αφού γίνονται πολλές αναφορές στην ίδια την τέχνη της αφήγησης. Το να εξελίσσεσαι ως αφηγητής, το να δοκιμάζεις νέους τρόπους και να πειραματίζεσαι με τη δομή της αφήγησης είναι κάτι που σε απασχολεί;

Αλέξης Σταμάτης: Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Σαφώς και με απασχολεί και πιθανότατα και γι’ αυτό να γράφτηκε αυτό το βιβλίο. Πιστεύω πως ένας συγγραφέας και ένας καλλιτέχνης, γενικότερα, δε θα πρέπει να εφησυχάζει ποτέ. Αν το κάνει, μιλάμε για καλλιτεχνικό θάνατο. Έχω πολλές επιρροές από πολλά είδη και δε θεωρώ πως η αφήγηση πρέπει να είναι κάτι στατικό. Θεωρητικά υπάρχουν κάποιοι αφηγηματικοί «νόμοι», τους οποίους όταν ξεκίνησα να γράφω απλώς είχα υπόψη μου καταστρώνοντας σχεδιαγράμματα κλπ., όσο όμως ο συγγραφέας μεγαλώνει, ωριμάζει και αποκτά συγγραφική εμπειρία, τόσο περισσότερο απομακρύνεται από αυτά, τόσο έχει την ανάγκη να πειραματιστεί, να μπει στην ίδια την «κουζίνα» της δουλειάς του, να την αμφισβητήσει και, όσο και να φαίνεται περίεργο, να μην είναι απόλυτα σίγουρος για την αφήγησή του. Αντίθετα να αφήνει τον εαυτό του να τον εκπλήσσει. Αυτό το τελευταίο συμβαίνει για παράδειγμα όταν ένας συγγραφέας έχει δημιουργήσει έναν ήρωα, έχει αποφασίσει για μια δράση του και αυτός αρνείται να το κάνει. Όταν συμβαίνει αυτό σημαίνει ότι «πάμε καλά», ότι ο ήρωας έχει ζωή. Αυτές είναι και οι δυσκολίες του καλλιτέχνη, τις οποίες όμως απολαμβάνω και επιδιώκω.

Μαριάννα:Ένας από τους ήρωες του βιβλίου είναι αλκοολικός. Έχεις μιλήσει αρκετές φορές ανοιχτά για το πρόβλημα που αντιμετώπισες ο ίδιος με τον αλκοολισμό. Τροφοδοτείς τα βιβλία σου με τις εμπειρίες της ζωής σου; Θα μπορούσε ο αναγνώστης να αναγνωρίσει στον αλκοολικό ήρωα του βιβλίου εσένα τον ίδιο;

Αλέξης Σταμάτης: Θα επαναλάβω αυτό που είχε πει ο Μπόρχες, ότι όλα τα βιβλία είναι αυτοβιογραφικά. Η συγγραφή είναι σαν ανάποδο στριπτίζ. Αρχίζεις με τον εαυτό σου γυμνό και στην πορεία φοράς τόσα ενδύματα στον εαυτό-ήρωα που στο τέλος έχεις ξεχάσει από πού προήλθε. Μπορεί να εξελιχθεί σε έναν σκύλο, για παράδειγμα, ή και να επανέλθει σε εσένα, να του ξαναφορέσεις τα δικά σου ρούχα. Θα έλεγα ότι ως συγγραφέας αντλώ εκ περιουσίας. Έχω ζήσει μια πολύ περιπλοκή και δύσκολη ζωή, με πολλές ανατροπές και αντιφάσεις, που έχω υλικό για άλλες πέντε.

Μαριάννα: Στο βιβλίο οι χαρακτήρες ψυχογραφούνται σε βάθος και αυτό γίνεται κυρίως μέσα από τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις τους. Πόσο δύσκολο είναι για έναν συγγραφέα να καταφέρει να παρουσιάσει ρεαλιστικά και πειστικά ήρωες με διαφορετικά βιώματα, διαφορετικό φύλο, διαφορετική ηλικία ή ιδιότητα από τον ίδιο; Αφορμώμενος από τι ερεθίσματα διαμορφώνεις τα προφίλ των ηρώων σου;

Αλέξης Σταμάτης: Από τη φαντασία. Κάποτε έγραψα ένα θεατρικό μονόλογο για μια γυναίκα που μόλις έχει γεννήσει. Από πού άντλησα την εμπειρία; Από πουθενά, το φαντάστηκα. Αυτή ακριβώς είναι η ιδιαιτερότητα του συγγραφέα, ότι μπορεί να δημιουργεί κόσμους, να γεννάει καταστάσεις. Τα σπέρματα αυτής της ιδιότητας είναι κάτι που  σ’ εμένα τουλάχιστον υπήρχαν από πολύ μικρή ηλικία, αφού είχα την αίσθηση ότι είμαι και μέσα και έξω από τα πράγματα. Ενώ μιλούσα με ανθρώπους, παρατηρούσα ταυτόχρονα το πώς είναι, πώς κινούνται, τι κάνουν, χωρίς όμως να είμαι αφηρημένος.Με λίγα λόγια μπορώ να βρίσκομαι σε μία κατάσταση εκατό τοις εκατό ενεργού παρουσίας, ενώ την ίδια στιγμή είμαι σε θέση να την παρατηρώ, κάτι που βέβαια μικρό με είχε μπερδέψει πολύ. Σταδιακά κατάλαβα ότι η έκφραση αυτού του πανοραμικού, αυτού του πρισματικού τρόπου οράσεως της ζωής είναι για μένα η τέχνη και ειδικότερα η γραφή.

Μαριάννα: Yπάρχει μέσα σου ο φόβος ότι κάποια στιγμή μπορεί να χάσεις την έμπνευσή σου;

Αλέξης Σταμάτης: Όχι, δεν το φοβάμαι καθόλου αυτό. Υπάρχει μία υπερχείλιση σ’ εμένα, έχω μέσα μου πολλά παράθυρα ανοιχτά την ίδια στιγμή. Το θέμα μου είναι το αντίστροφο, να μπορέσω να συγκεντρωθώ σε ένα από αυτά. Πέρα από τις εμπειρίες δηλαδή, πραγματικά πιστεύω πως υπάρχει και μια δυνατή φαντασία, η οποία δεν έχει όρια, αλλά βλέπει τα πάντα γύρω σαν υλικό, από τα πιο σημαντικά μέχρι τα πιο ταπεινά, τα οποία , παρεμπιπτόντως, είναι και τα πιο ενδιαφέροντα. Ταυτόχρονα, έχω την ικανότητα να είμαι και στη ζωή εκατό τοις εκατό… Αυτό άλλοι πιθανόν να το διοχέτευαν στην υποκριτική, κάτι που εγώ δε το “έχω”. Επίσης η ηθοποιία είναι μια τέχνη πληθυντικού αριθμού, εξαρτάσαι από τον άλλον, ενώ ως συγγραφέας έχεις την πολυτέλεια να είσαι μόνος μαζί με το κείμενο, όσο κι αν αυτό είναι βέβαια κάπως μοναχικό. Αυτή η μοναχικότητα έσπασε για μένα μόλις ήρθε η κρίση και ασχολήθηκα και με άλλα πράγματα, όπως το θέατρο.

Μαριάννα: Νιώθεις πως σε κάθε έργο σου καταθέτεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, πως κατά κάποιον τρόπο λυτρώνεσαι; «Ακουμπώντας» κάποια από τα βιώματά του στο χαρτί ελαφρώνει τελικά μέσα του ο συγγραφέας;

Αλέξης Σταμάτης: «Λυτρώνομαι» σημαίνει πετάω τα δεσμά, έχω ένα βάρος που φεύγει από πάνω μου. Κάτι τέτοιο δε συμβαίνει κατά τη συγγραφή. Ούτε “ψυχανάλυση” είναι, ούτε λύτρωση. Η συγγραφή είναι αποτέλεσμα μιας βαθιάς επιθυμίας. Ποτέ δε μου έχει τύχει να γράψω ένα βιβλίο και να νιώσω ξαλαφρωμένος, γιατί δεν είναι ο στόχος μου αυτός. Στόχος είναι η δημιουργία, η γέννα.

Μαριάννα: Έχεις δηλώσει ότι το ταξίδι ενός βιβλίου ξεκινάει αφού το εγκαταλείψει ο συγγραφέας. Σου έχει τύχει, ξεφυλλίζοντας μετά από καιρό ένα βιβλίο σου, να εύχεσαι να μπορούσες να αλλάξεις κάτι σ’ αυτό, να μην το είχες εγκαταλείψει; Γενικότερα επιστρέφεις σε παλιά σου βιβλία, τα κρίνεις ή μετανιώνεις για πράγματα που έγραψες;

Αλέξης Σταμάτης: Το βιβλίο σου ουσιαστικά το εγκαταλείπεις όταν έρθει η στιγμή που λες ότι τελείωσε, όταν αποφασίζεις να το παραδώσεις στους αναγνώστες, στους άλλους. Αυτή η στιγμή δεν είναι προαποφασισμένη, αλλά αντίθετα, έπειτα από πολλές διορθώσεις, έρχεται η ώρα που το κείμενο από μόνο του λέει «τελείωσε, φτάνει». Αφού ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία δεν αλλάζω τίποτα. Για παράδειγμα, όταν επανεκδόθηκε το βιβλίο μου Μπαρ Φλωμπέρ είχα τη δυνατότητα να αλλάξω κάποια πράγματα, αλλά αποφάσισα να μην αλλάξω ούτε ένα «και», γιατί το βιβλίο αυτό είναι η αποτύπωση τού πώς ήμουν το 1998 όταν το έγραψα. Θα μπορούσα να αλλάξω κάποια στοιχεία, όπως μερικές κάπως υπερβολικές περιγραφές, αλλά δε θα το έκανα με τίποτα. Είναι σα να γυρνάς στο παρελθόν σου και να κάνεις photoshop. Ακόμη και κακό να ήταν ένα βιβλίο δε θα το αποκήρυττα, αυτός ήμουν όταν το έγραψα.

Μαριάννα: Σε ομιλία σου έχεις ορίσει την αφήγηση ως επιμέλεια ενός χάους, παραλληλίζοντας μάλιστα την αφήγηση με την ίδια τη ζωή. Ως συγγραφέας παίρνεις το χάος και το βάζεις σε τάξη και μάλιστα με επιτυχία, αφού έχεις έμπρακτα επιβεβαιωθεί από το αναγνωστικό κοινό. Ως άνθρωπος, πιστεύεις ότι επιμελείσαι με την ίδια επιτυχία το χάος της ζωής σου;

Αλέξης Σταμάτης: Ενδιαφέρουσα ερώτηση και η ειλικρινής απάντηση είναι πως όχι. Η επιμέλεια χάους που κάνεις όταν στήνεις μια αφήγηση ενέχει και επιλογή. Εσύ είσαι εκείνος, ο οποίος επιλέγει ότι θα ασχοληθεί με κάποιον χαρακτήρα, ότι θα τον «γεννήσει». Μιλάμε για μια «κατασκευή», ή αν θέλετε για μια «καλλιτεχνική χειρονομία», την οποία έχεις επιλέξει ο ίδιος. Τη ζωή σου όμως δεν την έχεις διαλέξει εσύ… Είσαι ένα τυχαίο αποτέλεσμα μιας χημικής ένωσης. Από εκεί και μετά, μετά την πρωταρχική συνειδητοποίηση τού εγώ, της ξεχωριστής μοναδικότητα που σε κάνει να είσαι εκείνος που είσαι, ακόμη και με το σοκ που εκείνη περιέχει, η αρχική επιμέλεια αυτού του υλικού, του εαυτού σου, που είναι αποτέλεσμα χάους, και πάλι αρχικά δεν εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα. Μεγάλο ρόλο, συνήθως παίζουν οι συνθήκες: η οικογένεια, το περιβάλλον, η κοινωνία. Στη δική μου περίπτωση, υπήρξε μια ιδιαιτερότητα σε αυτόν τον τομέα. Είμαι παιδί χωρισμένων γονέων και έζησα μια πάρα πολύ ιδιαίτερη και δύσκολη παιδική ηλικία. Το αποτέλεσμα , όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, είναι πως έπαιξα πολύ μεγάλο ρόλο στην επιμέλεια του εαυτού μου, αφού από ένα σημείο και μετά είχα καταλάβει, με έναν όχι και τόσο «παιδικό» τρόπο, ότι «οι μεγάλοι έχουν άδικο». Εντέλει, μεγάλωσα λίγο-πολύ μέσα σε «φαντασιακούς», «επινοημένους» μέσα από τα βιβλία δρόμους (από παιδάκι ήμουν τρελός βιβλιόφιλος), έχοντας ως πρότυπα όχι ανθρώπους, αλλά ήρωες, από τον Όλιβερ Τουίστ μέχρι μητρικές και πατρικές λογοτεχνικές φιγούρες που συνδύαζα με τις δικές μου, δημιουργώντας ένα αμάγαλμα. Σίγουρα πάντως είναι πολύ πιο δύσκολη η επιμέλεια μιας ζωής, αφού δεν έχει την ασφάλεια της επινόησης, δεν είναι εύκολο να δημιουργείς την αφήγηση του εαυτού σου. Φυσικά και δεν είναι ασφαλής, αλλά εδώ δεν λέω και τίποτα πρωτότυπο, μιας και ασφάλεια ως γνωστόν δεν υπάρχει. Είναι μια ψευδαίσθηση. Η ζωή είναι πλήρως απρόβλεπτη, όσο κι αν ο άνθρωπος προσπαθεί να την ελέγξει.

Μαριάννα: Η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου-συγγραφέας και η ίδια- λέει σε κάποιο σημείο πως ο θάνατος, μαζί με τον έρωτα και την εξουσία, είναι από τα βασικά θέματα ενός συγγραφέα. Στη δική σου συγγραφική φαρέτρα υπάρχουν κεντρικά θέματα, στα οποία συνειδητά ή ασυνείδητα επιστρέφεις ξανά και ξανά στα έργα σου;

Αλέξης Σταμάτης: Σίγουρα υπάρχουν, αν και ο συγγραφέας είναι ο χειρότερος κριτής του εαυτού του. Όταν γράφει κανείς ένα βιβλίο, η πλοκή, οι χαρακτήρες, η αφήγηση, είναι ένα με την “χειρονομία”, τη διαθεσιμότητα, την πράξη του συγγραφέα, εξ’ ου και δεν μπορεί εύκολα να τα δει αποστασιοποιημένα. Πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια για να μπορέσει να αντικρίσει το βιβλίο του με καθαρή ματιά και να αναγνωρίσει σ’ αυτό τον εαυτό του. Την ώρα όμως που γράφεις το βιβλίο, υπάρχουν υπόγειες αναφορές σε κάποια θέματα. Οι κριτικοί έχουν πει, για παράδειγμα, ότι κεντρικό μου θέμα είναι η αυτογνωσία, αλλά αυτό είναι μια γενικότητα. Και οι γενικότητες είναι κάτι που δεν συμπαθώ. Εν τέλει βέβαια δεν έχουν και τόση σημασία, ή και καμία, τα «κεντρικά θέματα». Στη λογοτεχνία είναι και άλλα πράγματα που μετράνε, όπως ο ρυθμός, το στυλ, το «κλείσιμο του ματιού», το «another way to see», όπως λέει η Έμιλι Ντίκινσον.

Μαριάννα: Σε συνέντευξή σου έχεις πει ότι τα «θέλω» του ήρωα διαμορφώνουν την πορεία της αφήγησης. Στη ζωή σου αποτελούν οι επιθυμίες σου κινητήρια δύναμη που καθορίζουν την πορεία της; Ακολουθείς πάντα τις επιθυμίες σου πιστά;

Αλέξης Σταμάτης: Σαφέστατα. Μάλιστα αυτό πραγματεύεται και το καινούργιο μου θεατρικό έργο. Η επιθυμία είναι το κεντρικό κινούν, δεν υπάρχει τίποτα αν δε θέλεις κάτι. Για να πετύχεις βέβαια τις επιθυμίες σου απαιτείται προσπάθεια, δε θα έρθει μαγικά, δε θα κερδίσεις το λόττο.  Αρχίζεις με ένα ισχυρό «θέλω» και σταδιακά μπαίνουν εμπόδια. Το πρώτο εμπόδιο είναι λίγο πιο ήπιο και σταδιακά υπάρχει rising tension (επιταχυνόμενη ένταση). Τελικά καταλήγεις πιθανόν  σε μία πολύ έντονη αντιπαράθεση με αυτό που θέλεις να κάνεις, το οποίο μπορεί να είναι για παράδειγμα να κατακτήσεις τη γυναίκα των ονείρων σου ή να ανέβεις στο Έβερεστ. Αυτό όμως είναι μία διαδικασία, της οποίας σημασία έχει η πορεία και όχι τόσο το αποτέλεσμα. Ό,τι στόχους και αν έχουμε, αυτό που έχει σημασία είναι το τώρα, εκείνο ζούμε εκείνη τη στιγμή. Η ποιότητα αυτού του «τώρα» είναι εξαιρετικά σημαντική. Προσωπικά οι επιθυμίες μου με έχουν καθορίσει πλήρως . Φυσικά και τις έχω πληρώσει και μάλιστα πολύ ακριβά και αρκετές φορές, αλλά δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να κάνω πίσω σε κάτι. Τελικά νομίζω πως δεν υπήρξε κάτι που ήθελα να κάνω και δεν έκανα ή έστω δεν το προσπάθησα.

 Μαριάννα: Γιατί να διαβάσει κάποιος τα «Μελίσσια»;

Αλέξης Σταμάτης: Τα «Μελίσσια» είναι ένα βιβλίο πολυεπίπεδο και μπορεί στον κάθε αναγνώστη να βγάλει διαφορετικά πράγματα, κάτι που αν το πετύχω ως συγγραφέας θα έχω εκπληρώσει την πρόθεση μου. Παρόλο που πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο, οι χαρακτήρες του είναι αναγνωρίσιμοι τύποι της ελληνικής κοινωνίας και μπορεί να υπάρξει ταύτιση του αναγνώστη μαζί τους. Ταυτόχρονα, οι ήρωες είναι ζωντανοί άνθρωποι, «ανάγλυφοι», «τρισδιάστατοι».

Μαριάννα: Κατά πόσο σε επηρέασε το ότι μεγάλωσες σε ένα τόσο καλλιτεχνικό περιβάλλον, με μητέρα σου την Μπέτυ Αρβανίτη, μία διακεκριμένη ηθοποιό, και θεία σου την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, μία εξαιρετική ποιήτρια;

Αλέξης Σταμάτης: Μεγαλώνοντας σε έναν καλλιτεχνικό χώρο με τη συγκεκριμένη μητέρα, η οποία από την αρχή της καριέρας της είχε μεγάλη αναγνωρισιμότητα λόγω των ταινιών της Φίνος Φιλμ, εισέπραξα από μικρός τι συμβαίνει με αυτό που ονομάζουμε «σταριλίκι». Αυτό, απ’ έξω βέβαια, γιατί την ίδια δεν την επηρέασε ούτε στο ελάχιστο. Ήταν εντελώς αντί-σταρ, έκανε πλάκα με αυτό που συνέβαινε.  Εκείνο που ήθελε βαθιά μέσα της να κάνει ήταν θέατρο και τελικά το έκανε. Αισίως το θέατρο της οδού Κεφαλληνίας κλείνει 27 χρόνια ζωής. Λόγω και της μικρής διαφοράς ηλικίας που έχουμε, ήμασταν πάντοτε φίλοι, συζητούσαμε πάρα πολύ για τα πάντα, γα ζωή και για τέχνη, ενώ μέσω της ίδιας είχα την τύχη να γνωρίσω σημαντικούς ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου και να διαβάσω εξαιρετικά «προχωρημένα» βιβλία. Την κλασική βιβλιοθήκη την είχε ο πατέρας μου, που είναι αρχιτέκτονας και επίσης φιλότεχνος και φιλέρευνος. Όλα αυτά προσπάθησα να τα διαχειριστώ και να εισπράξω απ’ όλα, από την αρχιτεκτονική, από την κλασική λογοτεχνία, από το πειραματικό θέατρο, από το σινεμά, από την ποίηση μέσω της Κατερίνας. Και το ότι έγραψα ποίηση σίγουρα πρέπει να είναι υποσυνείδητη επιρροή της θείας μου.

Μαριάννα: Τι είναι για εσένα η ποίηση και η λογοτεχνία;

Αλέξης Σταμάτης: Η ποίηση είναι μία ακαριαία έμπνευση, αυτό που λέει ο Joyce “epiphany”, μία δοξαστική στιγμή, η οποία απλώνεται στο χώρο, έρχεται σαν κεραυνός και την οποία αργότερα φυσικά την επιμελείσαι. Αντίθετα, το μυθιστόρημα είναι μία κατασκευή, η οποία είναι χρονοβόρα και θέλει δουλειά και υπομονή. Και για να έρθω και στο ποτό, έχουν υπάρξει αλκοολικοί ποιητές που έχουν γράψει αριστουργήματα, κάτι που δε συμβαίνει με το μυθιστόρημα που απαιτεί νηφαλιότητα και δεν το βοηθάει οποιουδήποτε είδους εξάρτηση. Όσοι μάλιστα αλκοολικοί έγραψαν αριστουργηματικά μυθιστορήματα τα έγραψαν σε περιόδους που ήταν νηφάλιοι.

Μαριάννα: Ευχαριστούμε πολύ για την τόσο ενδιαφέρουσα συζήτηση και για όσα μοιράστηκες μαζί μας! Ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο έργο σου!

Αλέξης Σταμάτης: Εγώ ευχαριστώ! Καλή επιτυχία και στο δικό σας έργο!

To καινούργιο βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη, “Μελίσσια”, κυκλοφορεί στις 17 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Πληροφορίες παράστασης Innerview

Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ

Σκηνικά – Κοστούμια: Μαρία Παππά

Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου

Παραγωγή: Λυκόφως

Ερμηνεύουν

Νίκος Αρβανίτης, Λάζαρος Βαρτάνης, Εύα Σιμάτου