Ο Νίκος Πασχίδης είναι απόφοιτος της Σχολής Βεάκη, μαθήτευσε ως βοηθός σκηνοθέτη δίπλα στον Σ. Ντουφεξή, ενώ συνεργάστηκε με το Απλό Θέατρο ως βοηθός σκηνοθέτη του Α. Αντύπα και με το Θέατρο Badminton ως βοηθός σκηνοθέτη του Φωκά Ευαγγελινού και του Rob Ruggiero καθώς και ως Stage Manager. Με την Ομάδα 11 παρουσίασε την πρώτη του σκηνοθεσία με το έργο «Παλιοί Καιροί» του Χ. Πίντερ στην Νέα Σκηνή του Απλού Θεάτρου και στο Θέατρο Ροές τα έργα του Σ. Μπέκετ «Εκείνη τη φορά… Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραππ». Πέρσι, απολαύσαμε τη σκηνοθετική του οπτική στο έργο “NINA” του Steven Dietz που παρουσίασε σε πανελλήνια πρώτη στο θέατρο 104.
Φέτος, ο Νίκος Πασχίδης επιστρέφει στον Χάρολντ Πίντερ, με το αινιγματικό μονόπρακτό του, Ο Βουβός Σερβιτόρος, με συνοδοιπόρο στο σκηνοθετικό αυτό ταξίδι τη Νουρμάλα Ήστυ. Η παράσταση παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων και τους πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν οι ηθοποιοί Κωστής Μπούντας και Θανάσης Ισιδώρου. Ο ίδιος, μιλά στο Artic.gr για το εν λόγω έργο, το στοιχείο που ξεχωρίζει στην πιντερική δραματουργία, τη συνεργασία του με τους υπόλοιπους συντελεστές, αλλά και για τη «θεληματική υπεκφυγή επικοινωνίας» σήμερα.
Λυδία: – Η πρώτη σας σκηνοθεσία ήταν με την Ομάδα 11 στο έργο «Παλιοί καιροί» του Χάρολντ Πίντερ στη Νέα σκηνή του Απλού Θεάτρου και στο Θέατρο Ροές στα έργα του Σ. Μπέκετ «Εκείνη τη φορά» και «Η τελευταία μαγνητοταινία του Κραππ». Τώρα επανέρχεστε στη δραματουργία του Χ. Πίντερ με το μονόπρακτο του 1957, Ο Βουβός Σερβιτόρος. Έχετε κάποια ιδιαίτερη προτίμηση στο θέατρο του παραλόγου;
Νίκος Πασχίδης: – Θα έλεγα ότι έχω μια προτίμηση στο παράλογο και στο παράδοξο του θεάτρου εν γένει. Και στα καλογραμμένα κείμενα. Ιδιαίτερα με προσελκύει ο ελλειπτικός λόγος που χαρακτηρίζει την αγγλική δραματουργία και γλώσσα του 20ου αιώνα καθώς και οι Κλασσικοί.
Λυδία:- Τι σας ώθησε στην ενασχόληση με το συγκεκριμένο έργο τη δεδομένη χρονική περίοδο;
Νίκος Πασχίδης: – Η πολιτική του διάσταση και η κωμικότητα του από τη μία αλλά και ότι ήταν μια μεγάλη ευκαιρία που στην πορεία της αποδεικνύεται ιαματική και πολύ γόνιμη-τουλάχιστον για μένα- να συνεργαστώ με ανθρώπους κοντινούς μου που εκτιμώ βαθύτατα και να μπορέσουμε έμπρακτα να υπενθυμίσουμε, αρχικά στους εαυτούς μας, ότι το θέατρο είναι μια πρόσκληση σε ένα ομαδικό παιχνίδι
Λυδία: – Ποια χαρακτηριστικά του πιντερικού λόγου ξεχωρίζετε στο έργο του εν γένει, αλλά και στο συγκεκριμένο μονόπρακτο;
Νίκος Πασχίδης: – Η ελλειπτική του γραφή και το πόσα πράγματα διακυβεύονται κάτω από τα λόγια και τις παύσεις του.
Λυδία: – Πώς συνενώνεται το μυστηριώδες και υπερφυσικό υλικό με το κωμικό στοιχείο στο Βουβό Σερβιτόρο;
Νίκος Πασχίδης: – Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει κάτι το υπερφυσικό. Υπάρχει κάτι απλά στο δίπλα δωμάτιο. Κάτι έξω από αυτό το χώρο που βλέπουμε. Το κωμικό και το σοβαρό είναι ότι υπάρχει έξω από τον χώρο που βρισκόμαστε το φαντασιωνόμαστε, το φτιάχνουμε όπως θέλουμε. Για παράδειγμα ο διάδρομος έξω από την πόρτα μας. Ξέρουμε ότι είναι εκεί ξέρουμε ότι υπάρχει μια πόρτα για το διπλανό διαμέρισμα, το ασανσέρ, οι σκάλες, αλλά δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει εκεί έξω, μπορούμε να φαντασιωθούμε ότι θέλουμε από την μία και ακόμα περισσότερο αν δεν το φέρουμε στο μυαλό μας παύει να υπάρχει, δεν είναι στο οπτικό μας πεδίο, και τότε επανέρχεται κάποιος εξωτερικός-ερέθισμα να μας υπενθυμίσει την ύπαρξη του.
Λυδία: – Πού έγκειται το παράλογο στις συζητήσεις αλλά και στη σχέση μεταξύ των Μπεν και Γκας;
Νίκος Πασχίδης: – Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι παράλογο, και γενικά δεν μ’ αρέσει η λέξη παράλογο. Το παράλογο κατά την γνώμη μου συνδέεται με μια πρακτική, με μια θέση ή έξη. Το να αποκρύπτεις κάτι ή να αποφεύγεις μια απάντηση δεν είναι παράλογο, είναι στοιχείο σχέσης και επικοινωνίας
Λυδία: – Ο Πίντερ είχε αναφέρει το εξής: «Νιώθω πως στη θέση της οποιασδήποτε ανημπόριας για επικοινωνία, υπάρχει μια θεληματική υπεκφυγή της επικοινωνίας.» Συνδέεται κατά κάποιον τρόπο η συγκεκριμένη οπτική με το περιεχόμενο του Βουβού Σερβιτόρου;
Νίκος Πασχίδης: – Φυσικά. Είναι νομίζω κύριο χαρακτηριστικό σε κάθε σχεδόν έργο του. Αλλά και εν γένει πρακτική του σύγχρονου ανθρώπου. Η ανημπορία μας και η έλλειψη κέντρου (ιδεολογία, θρησκεία, εν γένει συντεταγμένες) μας οδηγούν στη θεληματική υπεκφυγή είτε για να είμαστε αρεστοί και να μην φανούμε «κακοί» είτε για να αποφύγουμε την έκθεση.
Λυδία: – Πού επικεντρωθήκατε σκηνοθετικά με τη Νουρμάλα Ήστυ για την απόδοση του πιντερικού αυτού έργου;
Νίκος Πασχίδης: – Στον Κωστή, στον Θανάση, στη μεταξύ τους σχέση και στο ρυθμό του κειμένου
Λυδία: – Πώς θα προσδιορίζατε την επίδραση της Τέχνης στο σημερινό κοινωνικοπολιτικό σκηνικό;
Νίκος Πασχίδης: – Δεν πιστεύω ότι η τέχνη μπορεί να προσφέρει κάτι παραπάνω από μια ψυχαγωγία αρχικά και μέσα από αυτή την ψυχαγωγία ίσως ένα αναστοχασμό και να καταδείξει κάτι.
Λυδία: – Υπάρχουν κάποια ανακοινώσιμα καλλιτεχνικά σχέδιά σας;
Νίκος Πασχίδης: – Αυτή τη στιγμή όχι. Πολλές σκέψεις πολλές συζητήσεις αλλά τίποτα σίγουρο ακόμα.
