Προσοχή στη συνέντευξη που ακολουθεί μας μιλά μία σπουδαία καλλιτέχνης, ένας ξεχωριστός άνθρωπος, μία αλλιώτικη προσωπικότητα σε μία αυθόρμητη, ειλικρινή αλλά και χειμαρρώδη συνομιλία, με πολύ ενδιαφέρον και χωρίς μάσκες. Μία συζήτηση εφ’ όλης της ύλης που θα απολαύσετε όσο την απόλαυσα και εγώ…
Σημ.: Το σύνηθες εισαγωγικό σημείωμα και τα βιογραφικά στοιχεία εδώ παραλείπονται, λόγο του εξαιρετικά πλήρους αλλά και ενδιαφέροντος κειμένου που ακολουθεί!
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, κάπου στην Πλ. της Νέας Σμύρνης έλαβε χώρα μία διεξοδική συνέντευξη με την Κατερίνα Κυρμιζη…
– Καλημέρα Κατερίνα, μάθαμε πως ετοιμάζεσαι να κυκλοφορήσεις νέο δίσκο σε συνεργασία με τον τραγουδοποιό και σύντροφό σου Νίκο Γρηγοριάδη στις αρχές της νέας χρονιάς, θέλεις να μας πεις δυο λόγια;
Ετοιμάσαμε με τον Νίκο το δεύτερο άλμπουμ συνεργασίας. Το πρώτο μας, με τίτλο Είναι εδώ! κυκλοφόρησε από τον Μικρό Ήρωα το 2009. Επισημαίνω τη φράση «άλμπουμ συνεργασίας», γιατί πριν το Είναι εδώ! ο καθένας είχε την προσωπική του δισκογραφία και άρα τη δική του ιστορία να αφηγηθεί μέσω των τραγουδιών του. Ένα άλμπουμ συνεργασίας, που είναι δύσκολο εγχείρημα, ξεκινάει από το σημείο όπου ορίζουμε ως κοινό έδαφός, που σημαίνει πρακτικά ότι ψάχνουμε να βρούμε ότι μας ενώνει.
Το νέο άλμπουμ λέγεται Λάρβα! Λάρβα είναι η προνύμφη ή αλλιώς κάμπια στον κύκλο ζωής της πεταλούδας. Η πεταλούδα, για μένα, είναι το πιο όμορφο σύμβολο μεταμόρφωσης : αυγό, λάρβα, χρυσαλίδα και τέλος πεταλούδα. Αλλάζει με τόσο δραστικό τρόπο και γεννιέται τρεις φορές! Είναι ζωντανή απόδειξη της αέναης αλλαγής. Μου αρέσει πολύ η σκέψη ότι αυτό που σήμερα κάποιος το βλέπει να σέρνεται αύριο θα μεταμορφωθεί σε κάτι αέρινο και όμορφο.
“…αν ήμουν η μητέρα μου δε θα με άφηνα ποτέ να το κάνω! Και ανοίγω μια παρένθεση που αφορά τα reality με παιδιά…”
-Πώς καταλήξατε στον τίτλο και γιατί; Τι θα ακούσουμε σε αυτή τη νέα δισκογραφική δουλειά ;
Ο τίτλος του άλμπουμ ήταν δική μου έμπνευση. Οι ετοιμασίες του συνέπεσαν χρονικά με την προσπάθειά μου να τελειώσω τις σπουδές μου στην κλασσική κιθάρα. Έπρεπε να μελετάω καθημερινά 3-5 ώρες και έπρεπε να υποφέρω το μέτριο παίξιμό μου με την επίγνωση ότι μπορεί τώρα να ακούγεται μέτριο, αργό και άτσαλο αλλά κάποια στιγμή θα τα καταφέρω να παίξω έτσι όπως το ακούω στο κεφάλι μου. Με τον καιρό κατάλαβα βέβαια πως δεν έχει σημασία το αποτέλεσμα αλλά η προσπάθεια, η επιμονή και η αδυσώπητη προσήλωση στην κάθε νότα. Δεν έμαθα μόνο κιθάρα αυτά τα 3 χρόνια, έμαθα πώς να ζήσω τη ζωή μου. Το πτυχίο μου το πήρα με άριστα και συνεχίζω για το δίπλωμα. Έχω τουλάχιστον 2-3 χρόνια μαθητείας ακόμα.
Τώρα ως προς το ύφος, ο κύκλος τραγουδιών που αποτελεί το νέο άλμπουμανιχνεύει πιο ανήλιαγα ψυχικά τοπία. Περιγράφουν μια σκληρή πραγματικότητα -προσωπική και κοινωνική με τρόπο όμως ευαίσθητο και λυρικό. Ο Νίκος υπογράφει και τα 10 τραγούδια του άλμπουμ. Εγώ, συνεισφέρω δημιουργικά μόνο στους στίχους της Δεύτερης ευκαιρίας, τραγούδι που έπαιζε ο σταθμός Μελωδία τον Σεπτέμβριο. Μοιραζόμαστε με τον Νίκο το credit της ενορχήστρωσης και της μουσικής παραγωγής, ενώ την παραγωγή έχει κάνει ο Νίκος με τον εξαιρετικό ηχολήπτη, Ηλία Λάκκα.
– Η παρουσία σου στην δισκογραφία δεν είναι πολύ συχνή, για ποιο λόγο έχεις επιλέξει να εμφανίζεσαι τόσο αραιά;
Οι λόγοι είναι πολλοί. Εισήλθα στον χώρο πολύ νωρίς -ήμουν δεν ήμουν είκοσι όταν υπέγραψα το καλλιτεχνικό μου συμβόλαιο στη Virgin- τόσο νωρίς και ανίδεη που αν ήμουν η μητέρα μου δε θα με άφηνα ποτέ να το κάνω! Και ανοίγω μια παρένθεση που αφορά τα reality με παιδιά . Παρακαλώ θερμά τους γονείς να το σκεφτούν διπλά πριν στείλουν τα παιδιά τους σε τέτοιου είδους show που εκμεταλλεύονται την παιδική αθωότητα. Η θέση των παιδιών είναι στα σχολικά θρανία κι όχι στα τηλεοπτικά πλατό. Αν θέλουν να μάθουν μουσική ας πάνε σε έναν κανονικό δάσκαλο, ας πάνε στο Ωδείο. Αυτή η μαθητεία «και καλά» με όρους και συνθήκες δημόσιας κατανάλωσης είναι για εμένα κάτι το εξωφρενικό. Θέλω να πω, ήμουν είκοσι και δυσκολεύτηκα πολύ να διαχειριστώ τη δημοσιότητα. Ήμουν ανίδεη και ιδεολόγος και εντελώς ανέτοιμη για να κάνω ότι χρειαζόταν για να επιβιώσω στον καλλιτεχνικό επαγγελματικό στίβο.
Η μουσική βιομηχανία με απωθούσε και με απωθεί. Πότε δεν αισθάνθηκα ότι ανήκω σε αυτήν την κοινότητα. Δε μπορώ να καταλάβω τη σχέση που έχει η μουσική με το χρήμα (είναι πολύ μεγάλη κουβέντα αυτό, θέλουμε ώρες). Και τέλος, όντας τραγουδοποιός πρέπει να υπερασπιστείς αυτό που κάνεις. Δε μπορεί να τα κάνεις όλα και να συμφέρεις. Έτσι αποφάσισα να πάρω αποστάσεις και να μετέχω όσο αντέχω. Και πάντα να προσπαθώ για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και στα καλά και στα άσχημα.
–Πώς αποφασίζεις πότε πρέπει να κυκλοφορήσεις ένα νέο δίσκο;
Πρέπει να είμαι εντελώς σίγουρη για κάτι που θα εκδώσω. Δεν έχω τη ματαιοδοξία να είμαι διαρκώς στο προσκήνιο. Θα με δεΙς μπροστά σου μόνο όταν έχω κάτι να πω. Έρχεται κάποια στιγμή που θέλεις να ελευθερωθείς από τα τραγούδια, εκδίδοντάς τα, για να φτιάξεις καινούργια. Όταν έχεις τελειώσει με μια εκκρεμότητα εντός σου. Όταν θες να μηδενίσεις το ρολόι και να πας για άλλα. Κι εγώ, κι ο Νίκος πετάμε μελωδίες και στιχάκια που άλλοι θα τα κυκλοφορούσαν χωρίς δεύτερη σκέψη. Με τους δίσκους όμως κι εγώ κι ο Νίκος κλείνουμε εκκρεμότητες και τακτοποιούμε τις υποθέσεις μας. Μπορώ να πω ότι είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας και μονοπάτι για προσωπική τελείωση. Άρα πως θα μπορούσα να βγάζω δίσκους κάθε 2 χρόνια -για να επανέλθουμε στην προηγούμενη ερώτηση- όπως συνηθίζεται και να έχω στο ενδιάμεσο 4-5 συμμετοχές σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών. Χρειάζομαι χρόνο να επεξεργαστώ και να αποτυπώσω ότι με απασχολεί και –ίσως κάποιους να σοκάρει, να το πετάξω από πάνω σα βάρος περιττό. Με τη μουσική ασκητεύω και προσδοκώ άφεση αμαρτιών.
-Από πόσο χρονών γράφεις τραγούδια;
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Τα πρώτα μου «ενήλικα τραγούδια» άρχισα να τα γράφω στα 17 και ήταν αυτά που μπήκαν στο «Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα». Βλέπετε, με την πρώτη σταγόνα έρωτα μεταμορφώθηκα, έφτιαξα ένα μύθο που με τα ψέματα λέει αλήθεια, τη δική μου αλήθεια, ή αυτή που νομίζω ότι είναι η δική μου αλήθεια.
“Συνήθως αυτό που ακούω είναι τραγουδιστές να υποδύονται τους ερμηνευτές, στιχοπλόκοι να υποδύονται στους στιχουργούς, οργανοπαίκτες να υποδύονται τους μουσικούς και τραγουδοποιοί να υποδύονται τους καλλιτέχνες.”
– Οι γονείς σου ήταν τραγουδιστές και νονά σου η Ρίτα Σακελαρίου! Πόσο σε έχουν επηρεάσει;
Θα την πω την αμαρτία μου. Με εκνεύριζε που στο κουδούνι του σπιτιού μας έγραφε : Κώστας Κυρμιζής, Καλλιτέχνης. Το θεωρούσα ιεροσυλία. Με εκνεύριζε που ο πατέρας μου έπαιρνε παντού την κιθάρα του και όχι μόνο τραγουδούσε εκείνος μα έβαζε και τη μητέρα μου κι εμένα και την αδερφή μου στο χορό. Ήμασταν η οικογένεια Φον Τραπ από τη Μελωδία της ευτυχίας, ένα πράγμα. Επίσης ο πατέρας μου, επειδή από το τραγούδι μας ζούσε, είχε ένα πολύ αυστηρό πρόγραμμα με ασκήσεις γιόγκα, αναπνοές ,φωνητική, τρέξιμο και δημόσιες σχέσεις καθημερινά κάτι που σαν έφηβη μου έφερνε αηδία! (Γέλια) Και τέλος με έναν μπαμπά τραγουδιστή καμιά γιορτή δεν ήτανε γιορτή γιατί πάντα δούλευε στο φουλ εκείνες τις μέρες. Η δε νονά μου με πέταξε στην κολυμπήθρα και μην την είδατε. Ήμουν πάντα το παιδί που το Πάσχα δεν είχε λαμπάδα ούτε δώρο από τη νονά του. Οπότε μάλλον τραυματικές εμπειρίες έχω. Όμως το ότι γεννήθηκα μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον μου δίνει πλεονέκτημα σε σχέση με άλλους που παλεύουν να μάθουν αυτά που για μένα ήταν αυτονόητα από 4 χρονών και ίσως την έπαρση να λέω πως δεν έχω σε εκτίμηση τους τραγουδιστές, τους οποίους δε θεωρώ υποχρεωτικά καλλιτέχνες, ούτε τους εμπιστεύομαι γιατί όπως λέει και ο Αριστοτέλης -νομίζω στα ηθικά: «Πολλά ψεύδονται αοιδοί». Καταλαβαίνω πλέον ότι ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ ευσυνείδητος επαγγελματίας που εγώ ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι δε φτάνω, όμως δε θεωρώ τον εαυτό μου τραγουδίστρια, ούτε καλλιτέχνη.
Θέλω να συμπληρώσω τέλος πως είναι σκανδαλώδες το ότι όλη η προσοχή πέφτει πάνω στους τραγουδιστές κι όχι στους δημιουργούς. Μιλάμε για το αυλάκι κι όχι για την πηγή. Όχι βέβαια ότι το αυλάκι δεν έχει σημασία, έχει και παραέχει, αλλά αν δεν υπάρχει η πηγή, η νερομάνα που λένε στο Πήλιο, ποιος ο λόγος ύπαρξής του;
– Τα τραγούδια σου έχουν ένα πολύ ιδιαίτερο ύφος και ηχόχρωμα που σε κάνει να ξεχωρίζεις, ποιές είναι οι επιρροές σου;
Οι επιρροές μου είναι το ελληνικό τραγούδι λόγω της οικογενειακής κατάστασης, η κλασσική μουσική λόγω μπαλέτου που ξεκίνησα από τεσσάρων ετών και κλασσικής κιθάρας, λίγο πριν τα δέκα. Η ποπ μουσική του ΜΤV, (ακόμα θυμάμαι τη μέρα που πιάσαμε ΜΤV και ξεχύθηκε η πανδαισία χρωμάτων και μελωδιών στο σπίτι μας τέλη της δεκαετίας του’ 80). Αργότερα χάρη στον καθηγητή της τριγωνομετρίας έμαθα την Joni Mitchell, την Joan Baez, τον Nick Drake, τους Peter Paul and Mary και άλλους συναφείς καλλιτέχνες και όταν μπήκα στην μπάντα WC στο Λύκειο ήρθα σε επαφή με το ροκ. Δεν είναι οι επιρροές τόσο σημαντικές όσο το τι κάνεις με αυτές.
– Ξεκίνησες την καριέρα σου δίπλα στη Μαρίζα Κωχ, μία μεγάλη ερμηνεύτρια σε ηλικία μόλις 19 ετών. Τι ρόλο έπαιξε αυτό στην καριέρα σου;
Με έμαθε ένα πράγμα: Να κάνω ότι καλύτερο μπορώ σε κάθε στιγμή και σε κάθε συγκυρία. Θυμάμαι ένα περιστατικό στο Ηρώδειο. Ήταν σε μια παράσταση ειδική, με τίτλο: «Τα παιδιά της Ελλάδας τραγουδούν για τα παιδιά της Σερβίας». Το Ηρώδειο ήταν κατάμεστο με γυμνασιόπαιδα, σε έξαλλη κατάσταση. Δεν είχε ξεκινήσει καλά-καλά η παράσταση και άρχισαν να μας γιουχαΐζουν, να μας πετούν τα μαξιλαράκια και τα άδεια μπουκάλια τους. Η Μαρίζα γύρισε και μας είπε επιτακτικά να μην κουνηθεί κανείς. Τους άφησε να ξεσπάσουν και έπειτα από λίγο ξεκίνησε να τραγουδάει ένα νανούρισμα. Σε λίγο όλα είχαν ησυχάσει!
– Το ελληνικό μουσικό στερέωμα είναι γεμάτο από ήχους «λαϊκούς» και τα περιθώρια για κάθε τι ξεχωριστό μοιάζουν ελάχιστα, πόσο δύσκολο είναι να είσαι το ξεχωριστό;
Υπάρχουν πολλοί πιο ιδιαίτεροι και αξιόλογοι καλλιτέχνες από μένα. Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που δεν είναι mainstream και χαίρουν εκτίμησης και αποδοχής πλέον λόγω διαδικτύου. Πιστεύω όμως πως δεν είναι η μουσική καθεαυτή που σε κάνει ιδιαίτερο ή ξεχωριστό αλλά η πρόθεσή σου για αυτήν. Πιστεύω πως είναι μέσα στις δυνατότητες των ακροατών να διαισθάνονται τις καλλιτεχνικές προθέσεις του κάθε καλλιτέχνη. Άλλο αν δεν τις εξασκούν. Εγώ πάντως όταν ακούω μουσική άλλων «ακούω την αγάπη» ή, την έλλειψή της. Συνήθως αυτό που ακούω είναι τραγουδιστές να υποδύονται τους ερμηνευτές, στιχοπλόκοι να υποδύονται στους στιχουργούς, οργανοπαίκτες να υποδύονται τους μουσικούς και τραγουδοποιοί να υποδύονται τους καλλιτέχνες. Η «παραγωγή» του καθενός έχει τη χροιά των αισθημάτων του, το βάθος των σκέψεών του και την ένταση της ψυχικής του δύναμης. Όποιος έχει αφτιά ακούει!
Πάντως, είναι δύσκολο για όποιον προσπαθεί να φτιάξει το δικό του ψωμί. Είναι δύσκολο για κάθε άνθρωπο που δεν ξεπουλιέται για μια θέση στον ήλιο της δημοσιότητας, δίνοντας μάλιστα γη και ύδωρ. Είναι δύσκολο για κάθε άνθρωπο να σταθεί με αξιοπρέπεια σε αυτό το τσαντιρομαχαλά της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας που το παίζει και σοβαρή και έντεχνη κι εναλλακτική τώρα που είναι της μόδας. Όμως δεν αξιώνω να μου έρχονται όλα εύκολα, ούτε με τρομάζουν οι αρνήσεις και οι δυσκολίες. Μάλιστα όσο πιο δύσκολα είναι τόσο περισσότερο αισθάνομαι ότι είμαι σε καλό δρόμο.
– Ξέρω πως παίζεις μια πληθώρα μουσικών οργάνων. Πόσο σε βοηθάει στη σύνθεση των κομματιών σου;
Πληθώρα… υπερβολές! Παίζω κιθάρα και προσπαθώ να γίνω όσο πιο καλή μπορώ σε αυτήν. Κουτσοπαίζω πιάνο, κρουστά, τσαράγκο, μελόντικα κι αυτό εξ ανάγκης και μόνο για να εξυπηρετήσω στην ενορχήστρωση. Στην κιθάρα πάνω φτιάχνω τα τραγούδια μου. Το μόνο τραγούδι που μου βγήκε στο πιάνο είναι το «Αν δε μ’ αγαπάς» από το «Είναι εδώ!». Περισσότερο με βοηθάει ο χειρισμός των μουσικών προγραμμάτων για τη μουσική παραγωγή και την ενορχήστρωση των τραγουδιών μου/μας, βάζω κι αυτά του Νίκου. Δεν ξέρω αν πιάνεται στις ικανότητές μου ο προγραμματισμός αλλά πίστεψέ με αυτά είναι πιο σημαντικό. Είναι σαν να παίζεις όλα τα μουσικά όργανα.
–Πώς εξηγείς την επιτυχία του «Στην πίσω τσέπη του blue jean», θα ήθελες να μας πεις την ιστορία που κρύβεται από πίσω;
Προφανώς έπαιξε ρόλο η αμεσότητα των στίχων του Νίκο, και η ιδιαιτερότητα της μουσικής. Επίσης πιστεύω πως έπαιξαν ρόλο τα φωνητικά στη θέση του ρεφρέν που είναι μια ανατροπή και ο ρυθμός, που είναι άμεσος και οικείος. Είναι πολύ πρωτότυπο και φρέσκο τραγούδι. Στέκεται έξω από το χρόνο γιατί είναι πραγματικά εμπνευσμένο. Το ακούς σήμερα και είναι σύγχρονο. Τώρα για την ιστορία του θα πρέπει να ρωτήσετε τον Νίκο που το έγραψε. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ξεκίνησε με αγγλικούς στίχους και ότι το έχω ακούσει demo που το τραγουδάει στα αγγλικά ο Δάντης σε νεαρή ηλικία. Το έλεγε πάρα πολύ καλά! Θα προτιμούσα όμως να με ρωτήσεις για ένα τραγούδι που έγραψα εγώ. Για την Παραμυθένια, Την Ιοκάστη, Το παιδί με την κεραία, το Τι κι αν τα τραγούδια μου δεν αρέσουνε ή το Αν δε μ’ αγαπάς! Θα προτιμούσα να μη στέκεσαι σε κάτι που έγινε το 1996, όταν ήμουν 21. Εγώ αγαπώ περισσότερο Το παιδί με την κεραία και το θεωρώ πολύ πιο σημαντικό από καλλιτεχνικής άποψης αλλά περί ορέξεως…
– Τι είναι για εσένα η μουσική και ποιος ο ρόλος της στη ζωή σου;
Η μουσική είναι αυτό που κάνω με ευκολία και βγαίνει αβίαστα από μέσα μου. Θέλω να πω ότι δεν προσπαθώ καθόλου. Μου είναι τόσο εύκολο που ώρες – ώρες μπουχτίζω. Ίσως για αυτό δεν κάνω προσωπικούς δίσκους τακτικά. Περιμένω να κατασταλάξουν οι καλύτερες από τις μελωδίες που ακούω στο κεφάλι μου. Πρόσφατα ανακάλυψα πως έχω και συναισθησία. Είναι όταν μπερδεύονται οι αισθήσεις. Έπρεπε να το διαβάσω και να καταλάβω πως πάντα σκέπτομαι ή αισθάνομαι ορισμένα πράγματα όταν παίζω ή τραγουδάω κάποιες φράσεις ή νότες. Το ρε ας πούμε είναι κιτρινοπράσινο νέον και μυρίζει λεμόνι, το λα είναι κόκκινο και μυρίζει ζέστη, φωτιά και κανέλλα. Το μι είναι η στίλβη του φεγγαριού και μυρίζει πάντα νυχτολούλουδο και γιασεμί. Όταν παίζω το πρελούδιο φούγκα αλέγκρο σε ρε μείζονα του Μπαχ, βλέπω ένα πολύχρωμο καλειδοσκόπιο να γυρίζει αλλάζοντας συμμετρικά τους σχηματικούς του συνδυασμούς και μυρίζω εκατόφυλλα τριαντάφυλλα, αυτά που γίνονται γλυκό και έχουν εντελώς ξεχωριστή μυρωδιά. Βιώνω τη μουσική με ένα τρόπο διαισθητικό, σαν ζώο. Πολλές φορές αισθάνομαι δέος και προσπαθώ να μην το σκέφτομαι πολύ. Όμως προκύπτει ένα πρόβλημα. Δεν μπορώ να κοστολογήσω την αμοιβή μου για τις «υπηρεσίες» μου γιατί δεν ξέρω πόσο αξίζει η ζωή μου. Το λέω με πικρό χιούμορ και πάντα σε σχέση με τη μουσική μας… «βιομηχανία»!
– Τι σε εμπνέει περισσότερο για να γράψεις;
Είμαι εγκεφαλικός τύπος κατά βάθος, τόσο πολύ που οδηγούμαι στην αδράνεια από την υπερανάλυση των πραγμάτων. Η μόνη μου ευαισθησία είναι η σκέψη μου. Τα θέματα που με απασχολούν είναι ο έρωτας κι ο θάνατος, τα μυστήρια δηλαδή. Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες αυτών των δυο.
– Ποιοι είναι οι στόχοι – φιλοδοξίες σου για το μέλλον;
Οφείλω να κάνω μια ηρωική έξοδο και αυτό προγραμματίζω. Δεν έχω σκοπό να παραμείνω πολύ ακόμα στη μουσική «βιομηχανία», έστω και τόσο οριακά εντός. Είναι δυο πράγματα που θέλω ακόμα να κάνω και μετά την… κάνω! Δεν είναι για χόρταση. Έτσι κι αλλιώς η καλλιτεχνική έκφραση είναι μια πρώιμη φάση του ανθρώπου. Πρώτα πρέπει να αισθανθεί και να εκφραστεί. Μετά πρέπει να σκεφτεί και να σιωπήσει κι έπειτα να απελευθερωθεί από τη ματαιοδοξία για το ταλέντο του. Γιατί δεν είναι δικό του. Του χαρίστηκε.
– Μπορούμε να σε δούμε κάπου ζωντανά;
Ναι, με τη νέα χρονιά έρχονται Live. Μπορείτε να ενημερώνεστε από εδώ https://www.facebook.com/kyrmizi.katerina
– Θα ήθελες να ευχηθείς κάτι στους αναγνώστες μας κάτι για τη νέα χρονιά;
Υγεία, αφθονία, ευημερία. Προσοχή στην ψήφο σας στις εκλογές που έρχονται. Σωστές σκέψεις, σωστές πράξεις, σωστές φιλοδοξίες, σωστές προθέσεις.
-Ευχαριστούμε πολύ Κατερίνα, σου ευχόμαστε ό,τι καλύτερο!
Εγώ ευχαριστώ για την όμορφη συζήτηση! Και καλή συνέχεια στο Artic.gr
