Η Μαρία Τσαρούχα είναι μία ταλαντούχα και πολυμήχανη προσωπικότητα του ελληνικού θεάτρου, που καταπιάνεται με την ηθοποιία, τη σκηνοθεσία, τη συγγραφή βιβλίων και την διδασκαλία του “Method Acting” σε επαγγελματίες και ερασιτέχνες ηθοποιούς. Είναι μέλος της ομάδας ΝΑΜΑ και μόνιμος συνεργάτης του θεάτρου Επί Κολωνώ, συμμετείχε με πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ποικίλα γνωστά μιούζικαλ, όπως στη rock opera «Αδάμ και Χαλιμά» στην Λυρική σκηνή, στο μιούζικαλ «Μάλα, η μουσική του ανέμου» σε σκην. Γ. Κακλέα στο θέατρο Παλλάς, στο «Bug» σε σκην. Γ. Παλούμπη, ενώ διασκεύασε και σκηνοθέτησε την παράσταση «Η κακομοίρα της Νάπολι». Έχει συνεργαστεί με πολλούς ξένους σκηνοθέτες που ανέβασαν έργα στα τρία θέατρα της σχολής AADA και έχει συμμετάσχει σε μεγάλου μήκους ταινίες αλλά και σε σήριαλ της ελληνικής τηλεόρασης.Έχει δημιουργήσει το Μagic Room Theater, μια ομάδα καλλιτεχνών – δημιουργών όπου ανεβάζει παραστάσεις με κείμενα, τραγούδια, μουσικές συνθέσεις και σκηνοθεσία της ιδίας. Φέτος, καταπιάνεται με τη σκηνοθεσία της θεατρικής επιτυχίας του off-Broadway «Ιraq – 9 τόποι επιθυμίας», της πολυβραβευμένης συγγραφέως Heather Raffo, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα στη θεατρική σκηνή «Vault». Το έργο αποτελεί εξιστόρηση της ζωής εννέα Ιρακινών γυναικών, με φόντο τους δύο πολέμους στον Κόλπο και εμβαθύνει στο τί σημαίνει να είσαι γυναίκα, σε μια χώρα που επισκιάζεται από το καθεστώς του πολέμου. Η Μαρία Τσαρούχα μάς μίλησε για την ιδιαίτερη αυτή παράσταση, για τις δυσκολίες του να ανεβάζεις ένα έργο με τόσο ευαίσθητο θέμα, αλλά και με τραγικά επίκαιρο χαρακτήρα στην Ελλάδα του σήμερα, σε μία ενδιαφέρουσα συνέντευξη…

Λυδία: – Το έργο της HeatherRaffo πραγματεύεται ένα πολύ ρεαλιστικό θέμα, μια οδυνηρή πραγματικότητα που αφορά στις Ιρακινές γυναίκες της Μέσης Ανατολής. Πώς προσεγγίζεται σκηνοθετικά ένα τόσο ευαίσθητο θέμα;

Μαρία: – Ο λόγος που αναλαμβάνω  την ευθύνη της σκηνοθεσίας ενός οποιουδήποτε έργου έρχεται μέσα από την ανάγκη μου να ασχοληθώ συστηματικά και να εμβαθύνω σε τόπους και χώρους άγνωστους σε εμένα σε πρώτο επίπεδο.  Το θέμα με ενδιαφέρει κοινωνιολογικά και ανθρωπιστικά αλλά και σε μια βάση φιλοσοφικής προσέγγισης για το παράδοξο που ενυπάρχει μέσα στην ανθρώπινη διάνοια η οποία παράγει «πόλεμο». Στο θέατρο κάθε κείμενο είναι ένα ευαίσθητο θέμα αλλιώς οι θεατρικοί συγγραφείς δεν θα καταπιάνονταν με αυτό. Και η Heather Raffo έχει παραθέσει δημοσιογραφικά συγκλονιστικά ντοκουμέντα –άγνωστα στον κόσμο-«χρησιμοποιώντας» την δύναμη του θεάτρου που επικοινωνεί την αλήθεια μέσα από την ανάδειξη χαρακτήρων με τους οποίους μπορούμε να ταυτιστούμε παρόλες τις φαινομενικές διαφορές μας.

Λυδία: – Συναντήσατε ενδεχομένως, κάποιες σκηνοθετικές δυσκολίες δεδομένου ότι το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα;

Μαρία: – Μέσα σε μιάμιση ώρα ακούμε πέντε φορές το κάλεσμα του Ιμάμη για προσευχή , όπως ακριβώς συμβαίνει στις μουσουλμανικές χώρες. Το γεγονός αυτό ως συνήθεια και ως αρχή είναι από μόνο του τελείως ξένο σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Το θέμα της θρησκείας είναι ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα. Το συλλογικό ασυνείδητο του Έλληνα «κλωτσάει» σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Ζούμε εποχές ρατσιστικών εξάρσεων. Ήταν δύσκολο να διαπραγματευτούμε με το θέμα αυτό εφόσον είναι τελείως ξένο από εμάς και οφείλαμε να το αποδώσουμε με σεβασμό και μηδενική απόκλιση λάθους. Από την άλλη πλευρά, το έργο δεν τοποθετείται πολιτικά απέναντι στα γεγονότα και εγώ έμεινα συνεπείς στην επιλογή της Raffo.

Λυδία: – Η συγγραφέας αναφέρει σχετικά με το «ΙRAQ – 9 τόποι επιθυμίας», ότι «πρόκειται για ένα διάλογο μεταξύ ανατολής και δύσης». Εσείς πώς το εκλαμβάνετε αυτό και πώς το αποδώσατε σκηνοθετικά;

Μαρία: – Το κείμενο χτίζει αριστουργηματικά τον διάλογο – σχέση μεταξύ ανατολής και δύσης. Τόσο άρτια που σώζει την σκηνοθεσία! Η Raffo είναι Αμερικανίδα Ιρακινής καταγωγής. Το θέμα που πραγματεύεται την αφορά προσωπικά, βρίσκεται με το ένα πόδι στην ανατολή και το άλλο στην δύση. Η Rafo ως συγγραφέας και εγώ ως σκηνοθέτης δεν καλούμαστε να δώσουμε λύσεις σε τεράστια πολιτικά ζητήματα ατέρμονα και χωρίς λογική, μπορούμε μόνο να αποδώσουμε μέσα από την τέχνη μια ερμηνεία των βαθύτερων και ουσιαστικότερων ανθρώπινων αναγκών που δεν έχουν να κάνουν με θρησκείες, έθνη και κράτη. Στο έργο οι χαρακτήρες   προσπαθούν να κατανοήσουν το παράδοξο του πολέμου και της φρίκης  που βιώνουν είτε αυτό είναι θάνατος , απώλεια, τρομοκρατία, βία, μετατραυματικό στρες, ενοχή. Όλα τα παραπάνω για δύση και ανατολή είναι το ίδιο δύσκολα και απάνθρωπα.

Λυδία: – Το έργο «εμβαθύνει στο τί σημαίνει να είσαι γυναίκα, σε μια χώρα που επισκιάζεται από το καθεστώς του πολέμου». Ποια είναι η δική σας άποψη πάνω σε αυτό;

"Iraq - 9 τόποι επιθυμίας" στο θέατρο VaultΜαρία: – Αυτό που με ρωτάτε είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν εξαντλείται σε μια απάντηση. Πρώτον τι σημαίνει να είσαι γυναίκα και δεύτερον τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στο Ιράκ, μέσα στον πόλεμο; Ο πόλεμος είναι σκοταδισμός . Η γυναίκα από την φύση της είναι ζωή, είναι φως . Είναι δύο αντίθετα. Το σκοτάδι είναι έλλειψη φωτός. Η γυναίκα πώς να υπάρξει μέσα σε αυτή την συνθήκη; Δεν υπάρχει λογική, η μάνα χάνει τον γιο, η γυναίκα τον άνδρα , η κόρη τον πατέρα, είναι σκληρό, βίαιο και παράλογο. Είναι παρερμηνεία, διαστρέβλωση της αλήθειας, της αξίας της ύπαρξης του ανθρώπου.

Λυδία: – Θεωρείτε ότι η καταπάτηση των δικαιωμάτων των γυναικών αυτών και η αντιμετώπιση τους ως υποδεέστερων ατόμων σε σχέση με τους άντρες ή άλλες κοινωνικές ομάδες αποτελεί έναν φαύλο κύκλο που θα συνεχίσει να διαιωνίζεται αδιάκοπα ή ότι μπορεί να ανατραπεί με κάποιον τρόπο;

Μαρία: – Όλα μπορούν να αλλάξουν, είναι εξαιρετικά δύσκολο όμως μέσα σε παγιωμένα συστήματα που διαιωνίζονται για να διατηρήσουν τις εξουσίες, εξωδερμικές, πλασματικές κατά την γνώμη μου, εξουσίες που υποτάσσουν την γυναίκα αλλά και άλλες κοινωνικές ομάδες και την τοποθετούν στην θέση που περιγράφεται στην ερώτηση σας. Ο άνθρωπος έχει δρόμο ακόμα να διανύσει για να εξελίξει τις συμπεριφορές του βάση των μεγάλων ενάρετων ιδεών για τις οποίες πρωτομίλησαν οι αρχαίοι  Έλληνες, πριν από αυτούς οι Κινέζοι, οι Ινδουιστές ακόμη. Για να αλλάξει ο άνθρωπος παγιωμένες πρακτικές και γενικά την συμπεριφορά του οφείλει πρώτα να αναγνωρίσει τι κάνει λάθος, μετά να το αποδεχτεί και μετά θα μπορέσει να το αλλάξει. Πόσοι άνθρωποι σήμερα έχουν την δυνατότητα να εκπαιδεύσουν τον νου τους και να καλλιεργήσουν την αντίληψη που θα τους βγάλει από τον φαύλο κύκλο; Πόσοι άνθρωποι σήμερα αναλαμβάνουν την ευθύνη για ότι δημιουργούν; Δυστυχώς  είναι εξαιρετικά  αμελητέος αριθμός. Θα ήθελα όμως να σας πω ότι καμιά φορά πρέπει να πιστεύουμε ακόμα και στα θαύματα!

Λυδία: – Ποιο μήνυμα θέλετε να μεταδώσετε με την επιλογή αυτού του κειμένου και με τη συγκεκριμένη σκηνοθετική οπτική σας;

Μαρία: – Το μόνο που υπάρχει είναι η Αγάπη. Όλα τα άλλα είναι η έλλειψη της. Και αυτό είναι η μόνη μεγάλη Αλήθεια. Η Raffo έχει γράψει στο κείμενο 45 «σ’ αγαπώ» το ένα μετά το άλλο. Επειδή ασχολούμαι με την γραφή γνωρίζω την σημασία της επανάληψης μια λέξης, εδώ έχουμε την λέξη «σ’ αγαπώ». Ήταν τεράστιο δώρο για εμένα εφόσον ως άνθρωπος είμαι κατ’ επιλογήν εστιασμένη στην Αγάπη ως αξία και ανώτατο αγαθό. Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο στοίχημα που κέρδισα μέσα από αυτή την δουλειά είναι η προσφορά του «σ’ αγαπώ» κατ’ επανάληψιν. Θεωρώ ότι σκηνοθετικά είναι η καλύτερη στιγμή του έργου διότι ξεφεύγει από το τυπικού του θεατρικού γίγνεσθαι, το ξεπερνά.

Λυδία: – Στην παράσταση δόθηκε περισσότερη έμφαση στα κοινωνικοπολιτικά αίτια της κατάστασης των Ιρακινών γυναικών ή στον ψυχοσυναισθηματικό τους κόσμο;

Μαρία: – Με αφορμή τα κοινωνικοπολιτικά αίτια έχουμε μια παράθεση ντοκουμέντων που όμως εμφανίζονται μπροστά μας μέσα από την ψυχοσύνθεση των γυναικών. Το κείμενο δεν είναι πολιτικό είναι βαθύτατα κοινωνικό και ανθρωπιστικό.

Λυδία: – Για ποιους λόγους θα προτείνατε στο κοινό τη συγκεκριμένη παράσταση;

Μαρία: – Το έργο προσφέρει νέα γνώση μέρους της Ιστορίας του ανθρώπου, όχι αλλοιωμένη αλλά γνήσια. Η σκηνοθεσία είναι μια προσέγγιση διαλεκτικού θεάτρου μέσα από τα μονοπάτια της Mεθόδου (“Method Acting”) που δουλεύω συστηματικά εδώ και χρόνια, οπότε η υποκριτική  βασίζεται στην αλήθεια που βιώνει ο χαρακτήρας εκείνη την στιγμή επάνω στην σκηνή και στο «οργανικό» παίξιμο. Και βέβαια η στιγμή των αξεπέραστων «σ’ αγαπώ»!

Πληροφορίες παράστασης

Συντελεστές

  • Μετάφραση: Πέπη Μοσχοβάκου
  • Σκηνοθεσία: Μαρία Τσαρούχα
  • Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρία Καραβασίλη
  • Σκηνικά – κοστούμια: Πηνελόπη Συρογιάννη
  • Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας
  • Φωτογραφικό υλικό: Νικολέττα Γιαννούλη
  • Μουσική Επιμέλεια: Μαρία Τσαρούχα, Μαρία Καραβασίλη
  • Μουσική επεξεργασία: vls productions
  • Παραγωγή- Δημόσιες σχέσεις: Καλλιτεχνικές Επιχειρήσεις Vault
  • Συμπαραγωγή : Art and Media Zone

Παίζουν

  • Χάρις Συμεωνίδου
  • Έφη Μεράβογλου
  • Χριστίνα Δενδρινού
  • Έλενα Τυρέα
  • Δήμητρα Βαμβακάρη
  • Στέλλα Δρογγίτη
  • Δήμητρα Σύρου
  • Voice Off: Δημήτρης Πιατάς

Ημέρες και ώρες παραστάσεων

  • Έναρξη παραστάσεων: Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου
  • Κάθε Πέμπτη και Παρασκευή 9.30 μμ και κάθε Σάββατο 6.30μμ.

Τιμές εισιτηρίων

  • 15€(Κανονικό)
  • 10€ (Μειωμένο). Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ)/ ΑμΕΑ/Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ)/ Κάτοχοι Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων/ Κάτοχοι Κάρτας Πολιτισμού ΥΠ.ΠΟ.Τ
  • Εισιτήρια προπωλούνται στα ταμεία του Vault Δευτέρα-Κυριακή 18:00-20:00μ.μ και για τηλεφωνικές κρατήσεις 12.00 – 14.00μ.μ και 17.00 -20.00μ.μ

Θέατρο

  • Πολυχώρος Πολιτισμού Vault

Διεύθυνση

  • Μελενίκου 26 , Βοτανικός
  • Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (5’ περίπου με τα πόδια)

Τηλέφωνο

  • 213 0356472 / 694 5993870
  • E-mail

Χορηγός επικοινωνίας

Χορηγός Επικοινωνίας Artic.gr

 

 

 

Προηγούμενο άρθροΟι Δερβίσηδες και η Αλίκη ξανά στον Πολυχώρο πολιτισμού Διέλευσις
Επόμενο άρθροΤα κινηματογραφικά διαμάντια του 2013 (μέρος Β’)
Λυδία Τριγώνη
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης. Απόφοιτη του τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Παν/μίου Αθηνών και του μεταπτυχιακού προγράμματος «Λογοτεχνία, Πολιτισμός και Ιδεολογία», με ειδίκευση στο θέατρο. Ασχολείται με τη μετάφραση θεατρικών έργων, εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη και αρθρογραφεί στο Artic.gr από το 2012.