Η Μαρία Γοργία είναι αριστούχος απόφοιτος της Κρατικής Σχολής Χορού (ΚΣΟΤ 1992). Με σπουδές με υποτροφία στη Χορογραφία, Χορολογία, Αισθητική και Σύγχρονο Χορό στο Laban Centre (City University) και M.A. με ειδίκευση στη Χορογραφία (1996), η ίδια έχει βραβευτεί και συζητηθεί πολλάκις για την πολυδιάστατη και ενδιαφέρουσα δουλειά της. Μετρά ήδη στο ενεργητικό της 19 χορογραφίες και 17 παραγωγές αλλά και αρκετές συμμετοχές σε φεστιβάλ χορού στην Αγγλία και στη Νέα Υόρκη με την ομάδα χορού Αμάλγαμα, την οποία ίδρυσε το 1996. Έχει διδάξει χορογραφία, σύγχρονο χορό και χορολογία στην Κατεύθυνση Χορού του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου (Τμήμα Θεατρικών Σπουδών) και στο τμήμα χορού του Αμερικανικού Κολεγίου Ελλάδος (Deree College).

Μετά την παράσταση «Στην άκρη του βατήρα» που γνώρισε μεγάλη επιτυχία την περσινή χρονιά, η ομάδα χορού Αμάλγαμα παρουσιάζει στο Μπανγκλαντές το «Νηπιαγωγείο», που επίσης αγκάλιασαν θερμά κοινό και κριτικοί και παρατείνεται έως τέλος Απριλίου. Το «Νηπιαγωγείο» αποτελεί ένα νέο έργο που διερευνά και εμπνέεται  από τη θεματική «Ενήλικας-Παιδί», τη θεματική του ενήλικα που εμφανίζει ανήλικες συμπεριφορές και υποκινείται από ψυχικούς μηχανισμούς που απαντώνται στα πρώτα χρόνια της ζωής, εκείνα της νηπιακής ηλικίας. Στο πλαίσιο αυτό, το Υπερεγώ του ανήλικου ενήλικα, δεν είναι παρά η άλλη εκδοχή του παιδικού ναρκισσισμού.

Η Μαρία Γοργία μας μίλησε για το νέο της έργο, τις πηγές έμπνευσής της, τους καλλιτεχνικούς στόχους της ομάδας χορού Αμάλγαμα, το διαδραστικό στοιχείο που ενέχει το “Νηπιαγωγείο”, αλλά και το πώς η δεδομένη κοινωνικοπολιτική συνθήκη που βιώνουμε βοήθησε στο να εκκολαφθεί και να πραγματωθεί η καλλιτεχνική της σύλληψη.

Μαρία Γοργία


Λυδία: – Πείτε μου λίγα λόγια για την παράσταση «Νηπιαγωγείο».

Μαρία Γοργία: – Το Νηπιαγωγείο είναι ένα έργο ακόμα πιο προσωπικό και από το έργο «Στην άκρη του βατήρα», με την έννοια ότι έχει και κειμενικά αναφορές από την προσωπική μου ζωή. Εμπνευσμένο από την παιδική μου ηλικία, την προσωπική μου ζωή και την πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα του σήμερα, μιλά για τον ανήλικο-ενήλικα, το τραυματισμένο παιδί που δε μπορεί παρά να τραυματίσει και εκείνο με τη σειρά του την επόμενη γενιά ή τους πιο οικείους του. Με λίγη παρέα τον Φρόιντ και την εφυέστατη θεωρία του σε σχέση με τα στάδια ανάπτυξης του παιδιού και τον ναρκισσισμό, την Alice Miller που μιλά για τα απωθημένα τραύματα της παιδικής ηλικίας που δημιουργούν ανήλικες, προβληματικές συμπεριφορές στον ενήλικα, αλλά και τη διαπίστωση ότι οι ναρκισσιστικές διαταραχές αποτελούν την κύρια μάλλον πάθηση των τελευταίων δεκαετιών σύμφωνα με τον Κρίστοφερ Λας, άρχισα να σχηματίζω εικόνες στο μυαλό μου για το νέο έργο πριν αρχίσει η περίοδος των προβών. Ήταν η πρώτη φορά που βρήκα και τον τίτλο του έργου κατευθείαν και χωρίς να έχω ουδεμία αμφιβολία και να χρειαστεί να δοκιμάσω κι άλλους τίτλους.

Νηπιαγωγείο - Σκηνή από την παράσταση
Μαρία Γοργία: “Η τέχνη και η θεατρική πράξη μπορεί να συνδεθεί με τα πάντα. Η τέχνη είναι πάνω από όλα επικοινωνία, έκφραση συναισθημάτων, σκέψεων, αισθήσεων”

Λυδία: – Τί σας ώθησε στη δημιουργία αυτής της παράστασης τη δεδομένη χρονική περίοδο;

Μαρία Γοργία: – Πάντα αυτό που με ωθεί είναι μια μεγάλη προσωπική μου ανάγκη. Κάθε φορά που αποφασίζω να κάνω ένα έργο, υπάρχει κάτι που με καίει, με απασχολεί πολύ έντονα. Το καλοκαίρι του 2015, από τη μια ανασκάλευα τα δικά μου υπαρξιακά θέματα ψάχνοντας και στις μνήμες της παιδικής μου ηλικίας, και πολύ συχνά συγκρίνοντας τες με το σήμερα τόσο στην προσωπική μου ζωή, όσο και στην πραγματικότητα του 3ου μνημόνιου, του δημοψηφίσματος, του ΔΝΤ, των τραπεζών, του Μερκελισμού κτλ. Το κοινό σημείο ήταν και είναι ακόμα, ανήλικοι ενήλικες με υπερτροφικά ΕΓΩ, που φωνάζουν στο προαύλιο ενός νηπιαγωγείου ώστε να «θηλάσουν» πρώτοι και περισσότερο από όλους.

Αδιεξοδικές συμπεριφορές που πηγάζουν από ναρκισσιστική διαταραχή. Άνθρωποι με ψευτοαυτογνωσία, υπολογιστική δελεαστικότητα, επικριτικοί, νευρικοί, αλλά και με αυτοαποδοκιμαστική διάθεση συχνά, όπως μας αναλύει ο Κρίστοφερ Λας. Άνθρωποι που αισθάνονται τεράστιο εσωτερικό κενό όταν δεν αισθανθούν ότι είναι το επίκεντρο και δε μπορούν να ξεφύγουν από τη νοητική κατάσταση κατά την οποία ο κόσμος εμφανίζεται σαν καθρέφτης του εαυτού.

Λυδία: – Το «Νηπιαγωγείο» είναι εμπνευσμένο εν μέρη από τη ρητορική της Alice Miller στο έργο «Οι φυλακές της παιδικής μας ηλικίας», από το «Η κουλτούρα του ναρκισσισμού» του Κρίστοφερ Λας, το «Νάρκισσος ή ο εραστής του εαυτού του» του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, κ.ά. Πόσο δύσκολο είναι να παραστασιοποιηθούν και να σωματοποιηθούν τέτοιου είδους ψυχαναλυτικές και κοινωνικοπολιτικές προσεγγίσεις;

Μαρία Γοργία: – Για μένα είναι μεγάλη πηγή έμπνευσης η θεωρία και τα διαβάσματα που κάνω. Εικόνες μου έρχονται πολύ συχνά στο μυαλό, και ειδικά λίγο πριν με πάρει ο ύπνος ή την ώρα που ξυπνώ, αλλά και μέσα στην ημέρα. Θα έλεγα ότι είναι τροφή για τη δημιουργία και οι ψυχαναλυτικές, κοινωνικοπολιτικές, ανθρωπολογικές, φιλοσοφικές προσεγγίσεις, όσο είναι και άλλα ερεθίσματα στα οποία ανοίγομαι κατά καιρούς, όπως για παράδειγμα ένα ταξίδι, η επαφή με τη φύση, οι άλλες τέχνες, η ζωή στην πόλη, ο ερωτισμός και άλλα.

Λυδία: – Το «Νηπιαγωγείο» εκτός των άλλων, πραγματεύεται την πολιτικοκοινωνική πραγματικότητα της εποχής της κρίσης και των πρεκάριων. Πώς η πραγματικότητα αυτή συνδέεται με τη θεατρική πράξη και την τέχνη εν γένει, και ποια σχέση θεωρείτε ότι πρέπει να συνδέει τις δύο;

Μαρία Γοργία: – Η τέχνη και η θεατρική πράξη μπορεί να συνδεθεί με τα πάντα. Η τέχνη είναι πάνω από όλα επικοινωνία, έκφραση συναισθημάτων, σκέψεων, αισθήσεων. Θα αναφέρω απαντώντας σας ένα απόφθεγμα του Όσκαρ Ουάιλντ μια και είναι και ο συγγραφέας του οποίου έχω επιλέξει κάποια αποφθέγματα για το έργο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ: «Ο αληθινός δραματουργός μας δείχνει τη ζωή με τους όρους της τέχνης, όχι την τέχνη με τη μορφή της ζωής».

Λυδία: – Πού έγκεινται και πού αποσκοπούν οι σκηνές διάδρασης με το κοινό, οι οποίες λαμβάνουν χώρα στην παράσταση;

Μαρία Γοργία: – Η βιωματική εμπειρία είναι ένας από τους κύριους στόχους μου στο έργο αυτό. Ένας δεύτερος στόχος, είναι η έκθεση του θεατή, και η ενέργεια που διαχέεται από αυτήν. Ένας τρίτος είναι Ουαιλντικός…. «Έχω μεγάλη αδυναμία στο κοινό, προσωπικά, πάντα πατρονάρω το κοινό». Όπως έχω ξαναπεί, η διαδραστική παράσταση προσδίδει σε ένα έργο το στοιχείο μιας ζωντανής, όχι τόσο ελέγξιμης επικοινωνίας, όπου το αυθόρμητο και το απρόβλεπτο μπορούν να ανασάνουν και η αμηχανία μπορεί να γίνει γοητευτική. Στο συγκεκριμένο έργο, ζητάμε από το κοινό,πριν αρχίσει το έργο, να ακολουθεί τις οδηγίες (εντολές μας), που του δίνονται κατά τη διάρκεια της θεατρικής πράξης. Άλλοτε το κοινό συμμετέχει ώστε να ολοκληρωθεί μια σκηνική πράξη, που όμως φέρει και στοιχεία πολύ ρεαλιστικά και όχι «θεατρικά», άλλοτε γίνεται μάρτυρας καταστάσεων που ξεφεύγουν από τα όρια της θεατρικής παράστασης… Δε θέλω να αποκαλύψω περισσότερα… Κι άλλοτε πάλι συνευρίσκεται μαζί μας στον ίδιο χώρο ώστε να νιώσει από απόσταση αναπνοής τί συμβαίνει.

Νηπιαγωγείο - Μπανγκλαντές
“Νηπιαγωγείο”, το νέο έργο της Ομάδας Χορού Αμάλγαμα της Μαρίας Γοργία

Λυδία: – Πώς συνδέονται οι Ενήλικες-παιδιά -ή αλλιώς- ανήλικοι ενήλικες με τους «πρεκάριους» (όρος που αναφέρεται στη νέα τάξη που διαμορφώνεται παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια και προέρχεται από την αγγλική λέξη precarity); Πώς επιδρά στον ψυχισμό του ατόμου η «επισφάλεια» της ζωής, στην οποία είχε αναφερθεί και η διάσημη Αμερικανίδα μετα-στρουκτουραλίστρια φιλόσοφος, Τζούντιθ Μπάτλερ;

Μαρία Γοργία: – Η αλήθεια είναι ότι δεν συνδέονται κατ΄αυτόν τον τρόπο. Οι πρεκάριοι εμφανίστηκαν ως έμπνευση στο έργο «στην τραμπάλα» που χορογράφησα το 2014. Η κοινωνικοπολιτική-οικονομική, ιδεολογική, αξιακή και γενικά κρίση από τα έξω, με οδήγησε να ερευνήσω μετά την κρίση μου την προσωπική, την κρίση από τα μέσα. Έτσι δημιουργήθηκε το έργο «στην άκρη του βατήρα». Η έντονη υπαρξιακή μου κρίση, οι αγωνίες μου για το θάνατο, τα γηρατειά, τις υγιείς ισορροπίες των ΕΓΩ σε μια διαπροσωπική σχέση και η συλλογική ανωριμότητα και ο παραλογισμός της πολιτικοκοινωνικής πραγματικότητας, και της Μερκελικής Ευρώπης με οδήγησαν στο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ. Επισφάλεια (όρος που απαντάται ήδη στον Guy Standing  στο βιβλίο «The Precariat, the new dangerous class»), δε σημαίνει ανωριμότητα ούτε εγωπάθεια και ναρκισσισμός.

Οι πρεκάριοι μπορεί να ζουν για το σήμερα και με αυξημένους φόβους για το αύριο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αναπτύσσουν εγωτικές συμπεριφορές. Βέβαια σε κοινωνίες που επικρατεί ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός, (και είναι αρκετές αυτές σήμερα), η εστίαση στο άτομο και στις ανάγκες του ως πρωταρχικό και σπουδαιότερο μέλημα, το αμερικάνικο όνειρο (φτωχός που με εξυπνάδα και σκληρή δουλειά γίνεται πάμπλουτος), ο ανταγωνισμός, η μη αποδοχή των γηρατείων και οι υπέρμετρες προσπάθειες παράτασης της νεότητας, όλα αυτά συνεισφέρουν τόσο στην εγωπάθεια όσο και στη μη ωρίμανση του ατόμου.

Λυδία: – Πείτε μου λίγα λόγια για την ομάδα χορού «αμάλγαμα» που ιδρύσατε το 1996. Ποιοι είναι οι καλλιτεχνικοί στόχοι που έχει θέσει και ποιοι από αυτούς έχουν υλοποιηθεί μέχρι τώρα;

Μαρία Γοργία: – Το Αμάλγαμα, το μείγμα ανόμοιων, επιλεγμένων στοιχείων, που κατά την ένωση διατηρούν τα ατομικά χαρακτηριστικά τους, πέρασε από μια πορεία, όπου αρχικά, (τα πρώτα 4-5 χρόνια) ασχολήθηκε πολύ με τη φόρμα, τη σύνθεση της κίνησης στο χώρο και στο χρόνο, την έμφαση στη λεπτομέρεια. Στη συνέχεια, η προσωπική μου ανάγκη ενασχόλησης με ανθρωποκεντρικά θέματα, οδήγησε στη δημιουργία έργων με αναφορές στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, στην ιστορία της Ελλάδας, στην κατασκευή της έμφυλης ταυτότητας, στις στερεοτυπικές συμπεριφορές, και πιο πρόσφατα, θέματα που πηγάζουν από τον πυρήνα ή από τα εσώτερα του ανθρώπινου ψυχισμού.

Το Αμάλγαμα είναι πλέον ένα υβρίδιο, ένα ακόμα πιο «αμάλγαμα» θα έλεγα σωστότερα, που δεν είναι ούτε μόνο χορός, ούτε μόνο θέατρο, ούτε μόνο performance. Οι στόχοι αλλάζουν, ή θα το έλεγα καλύτερα, εξελίσσονται. Ο πιο πρόσφατος στόχος που έβαλα για το Αμάλγαμα ήταν να βρω ένα τρόπο να μπορούν οι παραστάσεις να έχουν διάρκεια μισής σεζόν, δηλαδή αρχίζοντας για παράδειγμα τον Ιανουάριο να τελειώσουμε το Μάιο. Το δοκίμασα αυτό, με το έργο “Στην άκρη του βατήρα” και τελικά, δε θέλω να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά το έργο ολοκλήρωσε μια ολόκληρη σεζόν και θα παιζόταν ακόμα, αν οι πρόβες για το νέο μας έργο ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ δε μας τραβούσαν πολύ ενέργεια.

Το ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ έχει ήδη συμπληρώσει τη 18η του παράσταση, και μόλις ανακοινώσαμε παρατάσεις 12 παραστάσεων που θα πάνε μέχρι τα τέλη του Απρίλη, λόγω της αυξημένης ζήτησης. Ο κόσμος έρχεται και αυγατίζει και αρκετοί σκέφτονται ότι το έργο θα παίζεται σίγουρα μέχρι το καλοκαίρι, αλλά δεν είναι πλέον βέβαιο, μια και προέκυψε ένα θέμα με το χώρο Μπανγκλαντές για το μήνα Μάιο. Ίσως ένας στόχος που δεν έχει αρκετά επιτευχθεί, είναι οι περισσότερες συμμετοχές σε φεστιβάλ-πλατφόρμες στο εξωτερικό, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ασχοληθεί ποτέ ως τώρα σοβαρά (ενήλικα) με αυτό το κομμάτι και όσες συμμετοχές είχαμε ως τώρα, ήταν μέσω τρίτων που μας σύστησαν ή αγνώστων που μας βρήκαν από το site της ομάδας.

Ακόμα πιο ανώριμη αισθάνομαι ως προς το site της ομάδας, το οποίο έχω να κάνω update με τα νέα έργα πάνω από 3 χρόνια, μια και έχει κολλήσει το θέμα σε μια αλλαγή στο format αλλά και στην παιδιάστικη δικαιολογία που συχνά επικαλούμαι «είμαι άσχετη με την τεχνολογία».

Λυδία: – Τί είναι αυτό που θα θέλατε ιδανικά να προσλάβει ο θεατής φεύγοντας από την εν λόγω παράσταση;

Μαρία Γοργία: – Θέλω να προβληματίσω το θεατή και ενίοτε συνπερφόρμερ. Θέλω να πάρει μαζί του τη ματαιότητα των ΕΓΩ που παλεύουν μεταξύ τους σαν τα μικρά παιδιά, αλλά και την αδιεξοδική κατάσταση της βίας που αναπαράγεται από τον «τραυματισμένο» στην επόμενη γενιά ή στους πιο οικείους του. Κι αν δεν παραμεριστεί ο καθρέφτης (μαξιλάρι-τραύμα) του εαυτού, τότε ο ψευδής εαυτός όπως λέει και η Άλις Μύλερ θα συνεχίσει να παλιμπαιδίζει, να μνημονιάζει ή να μνημονιάζεται….

Trailer

https://www.youtube.com/watch?v=RoeMvJHwJoM

Νηπιαγωγείο: Πληροφορίες παράστασης

Συντελεστές

  • Σύλληψη – χορογραφία – σκηνοθεσία – σκηνογραφία: Μαρία Γοργία
  • Ερμηνεία: Σάνια Στριμπάκου, Τίμος Ζέχας, Μυρτώ Δελημιχάλη, Μαρία Γοργία
  • Κείμενα: Όσκαρ Ουάιλντ, Μαρία Γοργία
  • Βοηθός χορογράφου: Μυρτώ Δελημιχάλη
  • Φωτογραφία: Αγγελική Σβορώνου
  • Παραγωγή: Ομάδα Χορού Αμάλγαμα
  • Ημέρες και ώρες παραστάσεων: (Παράταση από 10 έως 26 Απριλίου) 10, 11,12,15,16,17, 21, 22, 23, 24, 25, 26 Απριλίου, ώρα έναρξης 21.15
  • Πρεμιέρα: 26 Φεβρουαρίου 2016
  • Δεύτερος κύκλος παραστάσεων: Από 23 Σεπτεμβρίου 2016 (Μόνο για 12 παραστάσεις έως 16 Οκτωβρίου), Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, ώρα έναρξης 21.15
  • Διάρκεια: 60′
  • Τιμή εισιτηρίου: Είσοδος ελεύθερη με προαιρετική οικονομική συνεισφορά

Πληροφορίες θεάτρου

  • Μπανγκλαντές, Διεύθυνση: Χαλκοκονδύλη 35, Αθήνα
  • Απαραίτητη τηλεφωνική κράτηση στο 6944686991
  • Ο χώρος υποδέχεται αυστηρά έως 35 άτομα
  • Ομάδα Χορού Αμάλγαμα – Site

 

Προηγούμενο άρθροΟ Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος διάδοχος του Φαμπρ στο Ελληνικό Φεστιβάλ
Επόμενο άρθροΗ διακειμενικότητα στα έργα του Τσέχωφ (Μέρος Β’)
Λυδία Τριγώνη
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης. Απόφοιτη του τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Παν/μίου Αθηνών και του μεταπτυχιακού προγράμματος «Λογοτεχνία, Πολιτισμός και Ιδεολογία», με ειδίκευση στο θέατρο. Ασχολείται με τη μετάφραση θεατρικών έργων, εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη και αρθρογραφεί στο Artic.gr από το 2012.