Τη Δευτέρα 25 Ιανουαρίου έκανε πρεμιέρα στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης το νέο έργο του Παναγιώτη Μέντη (βασισμένο σε επιστολές που βρέθηκαν στο θέατρο της Φρυνίχου), Αδαμαντία, με τη Μάνια Παπαδημητρίου, σε σκηνοθεσία Κώστα Καπελώνη. Η Ελλάδα µετά τον εµφύλιο. Η Ελλάδα του Καραµανλή, της Δικτατορίας, η Ελλάδα του Ανδρέα. Παράλληλα µε την Αίγυπτο του Νάσερ, του Σαντάτ, του Μουµπάρακ. Γεγονότα στο Σουέζ και στην Κύπρο. Πόλεµος των έξη ηµερών, Πολυτεχνείο… Και δίπλα σε όλα αυτά η ζωή µιας γυναίκας που πρέπει να φέρει σε πέρας αυτά που είναι οι δικές της προτεραιότητες. Που πρέπει να µεγαλώσει τα παιδιά της, µέσα σε ένα περιβάλλον που απαιτεί συµβάσεις και συµβιβασµούς.
21:20 η Μάνια Παπαδημητρίου ορμάει με την πληθωρική της θεατρική φυσιογνωμία στο ιστορικό Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης και λέει πως θα μας αφηγηθεί μια ιστορία που δεν ξέρει αν μας αφορά. Σε έναν απολαυστικό σαρκαστικό διάλογο φέρνει στη μνήμη των θεατών ιστορικές και πολιτιστικές εικόνες, από περασμένες παραστάσεις και πολιτικές συγκυρίες δημιουργώντας μια ανάλαφρη αίσθηση πάνω στην οποία θα πατήσει η ερμηνεία της ως Αδαμαντία. Ακομπλεξάριστη, (αυτό)σαρκαστική, πηγαία, σεξουαλική, δυναμική, ασυγκράτητη, η Αδαμαντία της Μάνιας Παπαδημητρίου είναι από μόνη της μια υπαρκτή φυσιογνωμία κάνοντας την ομώνυμη παράσταση μια ζεστή «οικεία» βραδιά. Στην αρμονική παράσταση του Κώστα Καπελώνη, το ταπεραμέντο της δημοφιλούς θεατρανθρώπου Παπαδημητρίου είναι αυτό που θες να πάρεις μαζί σου βγαίνοντας από την αίθουσα. Η Αδαμαντία στοιχειώνεται από την παράσταση του Αγαμέμνονα με την αιμοφόρα Κλυταιμνήστα, η Μάνια Παπαδημητρίου θυμάται την ιστορική παράσταση Γάλα που είχε σκηνοθετήσει το 2005 ο Νίκος Μαστοράκης στο Εθνικό.
Η Μάνια Παπαδημητρίου μετά την επίσημη πρεμιέρα της μίλησε στο Artic.gr για το ρόλο που ερμηνεύει, αλλά και γενικότερα για τον καλλιτεχνικό χώρο.
Αναστάσης: – Ποια είναι η Αδαμαντία, της οποίας την ιστορία αφηγείστε;
Μάνια Παπαδημητρίου: – Η Αδαμαντία είναι μια γυναίκα που έπλασε ο Παναγιώτης Μέντης μέσα από τα γράμματα που βρέθηκαν στο θέατρο της Φρυνίχου πριν από 30 χρόνια και ουσιαστικά μας αφηγείται την ζωή μιας απλής και πολύ καπάτσας εμπόρισσας με τρία παιδιά από το τέλος του Β Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι το 1982 που βρέθηκαν τα γράμματα.
Αναστάσης: – Ποιες αγωνίες την απασχολούν και πώς τις διαχειρίζεται;
Μάνια Παπαδημητρίου: – Την απασχολούν η επιβίωση αυτής και των παιδιών της, το οικονομικό και η απουσία του συζύγου της που είναι στο Κάιρο τον περισσότερο καιρό. Χρησιμοποιεί τα πάντα για να επιβιώσει χωρίς καμία ηθική ή οποιαδήποτε άλλη αναστολή. Είναι φιλόδοξη και σε όλα
ακούει τον αδερφό της που έχει υψηλές σχέσεις με το Παρακράτος
Αναστάσης: – Από τα τραγούδια που ερμηνεύετε στην παράσταση, ποιο θα λέγατε πως συμπυκνώνει το συναισθηματικό υπόβαθρο της Αδαμαντίας;
Μάνια Παπαδημητρίου: – Το τραγούδι που κυρίως την αντιπροσωπεύει είναι το «ΘΕΛΩ» που στο
τέλος το λέει και ο ίδιος ο Σταυρός Σιόλας στην παράσταση μας.
Αναστάσης: – Θα έλεγα πως το έργο του Παναγιώτη Μέντη που παρουσιάζετε, χαρακτηρίζεται από τη νοσταλγική του διάθεση. Εσείς πώς αντιλαμβάνεστε τη «μνήμη» του έργου και πώς αυτή γεφυρώνει το εχτές με το σήμερα;
Μάνια Παπαδημητρίου: – Εγώ δεν βλέπω πουθενά την νοσταλγία αντίθετα νιώθω ότι είναι μια γυναίκα που γεύεται διαρκώς το παρόν. Μιλάει για τη νοσταλγία του άντρα της αλλά δεν φαίνεται να της λείπει πραγματικά. Ο άντρας της ζώντας στο εξωτερικό και στέλνοντάς της τα εμπορεύματα είναι σαν μια ιδέα που διαρκώς την απασχολεί, δηλαδή κατά πόσο τον θέλει ή αν τον θέλει γιατί εξάλλου φαίνεται πως και το ερωτικό κομμάτι από αλλού το καλύπτει… Θα έλεγα πως η Αδαμαντία είναι μια γυναίκα που διεκδικεί συνεχώς την επιβίωση και τις σχέσεις που θα της την εξασφαλίζουν δικαιολογώντας τον εαυτό της για όλα όσα κάνει. Φροντίζει πάντα να κάνει ό,τι την συμφέρει . Η ίδια λέει: «ό,τι ψηφίζω πάντα βγαίνει» γιατί φροντίζει να ψηφίζει ό,τι ψηφίζουν οι πολλοί και ό,τι της λέει ο αδερφός της. Ο Μέντης μέσα απ’ αυτό κάνει έμμεση κριτική σ’ αυτό το είδος των πολιτών που από ό, τι φαίνεται δεν είναι και λίγοι. Αυτό είναι που με ενδιέφερε κι εμένα και τον Κωστή Καπελώνη.
Αναστάσης: – Από την Simone De Beauvoir στην εύθραυστη Κλαιρ, κι από την Κλαιρ στην καπάτσα Αδαμαντία. Πώς βλέπετε τη γυναίκα μέσα από τις πρόσφατες θεατρικές σας δουλειές και με ποια νιώθετε πιο οικεία;
Μάνια Παπαδημητρίου: – Πιο κοντά μου είναι η Κλαιρ από την Κραυγή του Τ. Ουίλλιαμς που παίζουμε με τον Αλέκο Συσσοβίτη. Είναι ένα ποιητικό πρόσωπο που βγαίνει μέσα από την θεατρική παλέτα των ηρώων του Ουίλλιαμς και δείχνει ένα εγκλωβισμένο παιδί, αλλά μ’ αρέσει πάρα πολύ η Αδαμαντία γιατί με απελευθερώνει καθώς κάνω κάτι εμφανώς σατιρικό και μπορώ να καυτηριάζω πράγματα που δεν μ’ αρέσουν στον κόσμο γύρω μου και να κάνω το κοινό να γελάει με αυτά. Τώρα, όσον αφορά το Monologue, η Μύριελ της Σιμον ήταν ένας μονόλογος που αγάπησα πολύ και πρόκειται να το ξανακάνουμε. Ήταν στοίχημα υψηλό γιατί η Μπωβουάρ ήταν μια πολύ σπουδαία συγγραφέας και εμβληματική προσωπικότητα του φεμινιστικού κινήματος με χαρακτήρα και επιλογές πολύ σημαντικές για την Ιστορία. Παρόλα αυτά σαρκάζει συνεχώς τον εαυτό της και τις επιλογές της και αυτό είναι το ενδιαφέρον.
Αναστάσης: – Η Αδαμαντία εκπροσωπεί όλους εκείνους που μετανάστευσαν τη δεκαετία του ’40 στην Αίγυπτο. Σε αρκετά σημεία το έργο θίγει τη γραφειοκρατία της οικονομικής μετανάστευσης και τους κοινωνικούς όρους του επαναπατρισμού. Πώς βλέπετε εσείς το σύγχρονο προσφυγικό στην χώρα μας;
Μάνια Παπαδημητρίου: – Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω γι’ αυτό το θέμα καθώς η γιαγιά μου ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία και συνεπώς εγώ είμαι εγγόνι προσφύγων. Τι να πω λοιπόν;
Αναστάσης: – Σ’ έναν αυτοσαρκαστικό μονόλογο του έργου, αναφέρεστε τόσο στην θεατρική σας πορεία όσο και στην κοινοβουλευτική. Έχοντας κοινοβουλευτική πείρα αλλά κι έξω από αυτό, πως βλέπετε την οικονομική μέριμνα και διαχείριση των πολιτιστικών φορέων;
Μάνια Παπαδημητρίου: – Ναι, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία για μένα που μου αποκάλυψε διάφορες παραμέτρους στα ζητήματα της πραγματικής ζωής, πολύ σημαντικές, στις οποίες οι καλλιτέχνες αποφεύγουμε να δώσουμε σημασία είτε από άγνοια είτε από αδυναμία, αλλά πρέπει ν’ ασχοληθούμε. Αν δεν αποφασίσουμε να το κάνουμε συντεταγμένα, θα μας παίρνουν τις ζωές μας μέσα από τα χέρια μας κι εμείς θα κοιτάμε και θα οργιζόμαστε ή θα κλαίμε χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Η διαχείριση των πολιτιστικών φορέων είναι ένα μεγάλο θέμα που πρέπει να το δει κανείς από την αρχή του. Πρέπει να σωθούν οι θεσμοί και να λειτουργήσουν με τρόπο διαυγή όπως στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Δε νοείται να αποφασίζονται «εν κρυπτώ» και με τηλεφωνήματα σε κολλητούς των εκάστοτε διευθυντών οι συμμετοχές σ’ ένα φεστιβάλ, ούτε νοείται να υπάρχουν οικονομικά ανοίγματα και να μην ζητάει το κράτος να διερευνηθούν άμεσα.. Αυτό ας πούμε είναι μια αρχή για μένα και το είχα υποστηρίξει και ως βουλευτής. Θα έπρεπε να ελεγχθούν όλοι οι θεσμοί και επίσης είμαι από εκείνους που πίστευαν πάντα πως χρειάζεται οικονομικός ή διοικητικός (όπως θέλετε πείτε τον) διευθυντής εκτός του καλλιτεχνικού στους κρατικούς θεσμούς. Το νομικό πλαίσιο δημιουργεί ανθρώπους με τεράστιες υπερεξουσίες και ευθύνες που δεν μοιράζονται.
Αναστάσης: – Κάνοντας έναν απολογισμό της θεατρικής σας διαδρομής, ποια παράσταση που παίξατε (ή είδατε) και ποιος ρόλος σας στοίχειωσε για κάποιον ενδόμυχο σας λόγο;
Μάνια Παπαδημητρίου: – Πολλές παραστάσεις, αλλά θα αναφέρω μία, το Γάλα στο Εθνικό σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη με τον αείμνηστο σπουδαίο Κωνσταντίνο Παπαχρόνη. Αναφέρω αυτή την παράσταση (λόγω ακριβώς των υπερεξουσιών των διευθυντών των κρατικών θεάτρων και της σύμπτωσης να πεθάνει ο Νίκος Κούρκουλος πριν ξαναπαιχτεί το έργο όπως ηταν προγραμματισμένο) γιατί είχε μια παράξενη ιστορία που μαζί με τον θάνατο στην συνέχεια του Κωνσταντίνου, με προκάλεσε να ασχοληθώ πιο ενεργά με τις κρυφές διαδρομές των διαδρόμων της πολιτικής και της εξουσίας του θεάματος στη χώρα μου. Πράγμα που μου αποκάλυψε πολλές ενδιαφέρουσες πτυχές της Πολιτικής και της πολιτικής του θεάματος που δεν είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή αναγνωρίσει πόσο σημαντικές ήταν. Επρόκειτο για μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Εθνικού θεάτρου που μαζί με τον «Ηλίθιο» (σκηνοθεσία Λιβαθινού) είχε φέρει πολλά χρήματα στο ταμείο του. Καμία από τις δυο παραγωγές δεν εκρίθη αναγκαίο να συνεχιστεί και μάλιστα η δική μας εδόθη εκτός Εθνικού χωρίς καν να δοθεί προσοχή σε αυτό που λεμε «αέρας της παράστασης» δηλαδή το νόμιμο διάστημα για να μην καρπωθεί άλλος τον αέρα της επιτυχίας του Εθνικού Θεάτρου. Βέβαια τα δικαιώματα των παραστάσεων ανήκουν στον παραγωγό αλλά θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε αν τα συμβόλαια των κρατικών θεάτρων δεν έχουν ρήτρα ή ασφαλιστική δικλείδα γι’ αυτές τις περιπτώσεις και πώς παρακάμφθηκε αυτή;
Trailer
Πληροφορίες της παράστασης Αδαμαντία
Συντελεστές
- Κείμενο: Παναγιώτης Μέντης
- Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης
- Σκηνικά: Μανώλης Ζαχαριουδάκης
- Κοστούμια: Κατερίνα Σωτηρίου
- Μουσική: Σταύρος Σιόλας
- Επιμέλεια κίνησης: Ειρήνη Στρατηγοπούλου
- Φωτισμοί: Κωστής Καπελώνης
- Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Παπαναστασάτου
- Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου
- Ερμηνεύει η Μάνια Παπαδημητρίου
- Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15
- Τιμές εισιτήριων: 15€ | 10€ (μειωμένο – φοιτητικό) | 5€ (άνεργοι, ΑΜΕΑ)
Πληροφορίες θεάτρου
- Θέατρο Τέχνης (Υπόγειο), Διεύθυνση: Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα
- Τηλέφωνο ταμείου: 2103228706
