Η  Λυδία Σέρβου είναι ένα ξεχωριστό πλάσμα. Αυτό το καταλαβαίνει κανείς από την πρώτη στιγμή που τη συναντά. Χαμογελαστή, θετική και αισιόδοξη κυκλοφορεί στην Αθήνα και ρίχνει αστερόσκονη πάνω από τα κεφάλια μας για αυτό, άπαντες απαισιόδοξοι, προσοχή! Συναντηθήκαμε στο κέντρο περισσότερο για μια φιλική κουβέντα παρά για συνέντευξη. Το υλικό που μου έδωσε ήταν πλούσιο, μακάρι να μπορούσα να αποτυπώσω όλα αυτά που είπαμε με τη Λυδία, αλλά θα αρκεστώ σε μερικές ερωτήσεις. Η Λυδία Σέρβου μας συστήνεται, μιλά για τη ζωή της, τη μουσική της, τη διδασκαλία και τα παιδιά αλλά και για την εμφάνιση που ετοιμάζει στο Ρυθμός stage στις 27 Μαρτίου.


-Ανατρέχοντας στο βιογραφικό σου, το πρώτο πράγμα που αναγνωρίζω είναι η πολύ δουλειά, οι σπουδές και η εξάσκηση στη μουσική, και όλα αυτά σε νεαρή ηλικία. Τί ήταν αυτό που σε ώθησε τόσο βαθιά στη μουσική;

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξεκίνησα τόσο μικρή τις σπουδές. Μαθήματα πιάνου μάλιστα ξεκίνησα στο Γυμνάσιο. Βέβαια, από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα ήθελα να γίνω τραγουδίστρια αλλά οι γονείς μου πίστευαν ότι είναι κάτι που θα μου περάσει. Άλλωστε, έμενα και στην επαρχία όπου δεν υπήρχαν ωδεία. Στο γυμνάσιο όμως, έπειτα από παρότρυνση μιας καθηγήτριας, γράφτηκα στο Ωδείο και εξαιτίας του ότι ήμουν μεγαλύτερη από άλλα παιδιά ντρεπόμουν, επομένως διάβαζα εντατικά και έκανα συνεχώς εξάσκηση για να περνάω τις τάξεις. Πέρα από το πιάνο, ζητούσα να κάνω και τραγούδι. Ο διευθυντής ενός ωδείου όμως με έπεισε να μην το κάνω προς στιγμήν και έτσι άρχισα να διδάσκομαι το σύστημα Κόνταλυ ενώ παράλληλα δούλευα και με τη Μαρίζα Κωχ.


-Οι σπουδές σου στο τραγούδι πως ήρθαν στη ζωή σου λοιπόν;

Αφού δούλευα με τη Μαρίζα και έκανα και δύο χρόνια το σύστημα Κόνταλυ, πήρα απόφαση ότι θέλω να ασχοληθώ με το τραγούδι. Έτσι ξεκίνησα όπερα καθώς δεν ήταν και τόσο ανεπτυγμένη η σχολή του μοντέρνου τραγουδιού μέχρι τότε. Ήθελα να έχω και κάποιες κλασσικές βάσεις, οπότε πέρα από την όπερα, έκανα και βυζαντινή μουσική. Όλα αυτά ήταν παράλληλα, οπότε τελείωσα πρώτα τα μαθήματα πιάνου και μετά ήρθαν και όλα τα υπόλοιπα. Μέχρι τα 25 είχαν ολοκληρωθεί όλες οι σπουδές μου.


-Ποιο ρόλο έπαιξε η Μαρίζα Κωχ στην ενασχόληση σου με τη μουσική;

Αν και με τη Μαρίζα συνεργάζομαι από το 1994 η συνάντηση μαζί της ήταν εντελώς τυχαία. Ήταν  μάλιστα ένας άνθρωπος που δεν πίστευα ποτέ ότι θα συνεργαζόμουν. Η πρώτη έγινε στο ραδιόφωνο, στο σταθμό της εκκλησίας, όπου έκανα εκπομπή μόλις τελείωσα το σχολείο και την είχα καλεσμένη. Τότε, είχα πει πως ίσως δε θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί της. Τα έφερε όμως έτσι η ζωή, που με έψαξε εκείνη, διότι της άρεσε η επικοινωνία που είχα και μου ζήτησε να τη βοηθήσω σε μια παραγωγή που έκανε. Και κάπου εκεί στο γραφείο, κατάλαβε ότι τραγουδάω και έτσι ξεκίνησα δίπλα της τόσο μικρή. Τον πρώτο καιρό βέβαια δεν εμφανιζόμουν στην σκηνή, έκανα φωνητικά σε παιδικούς δίσκους ενώ σταδιακά βγήκα στη σκηνή. Με την Μαρίζα έμεινα πάρα πολλά χρόνια. Αυτό ήταν και καλό και κακό. Έμαθα δίπλα της πολλά και βασικά πράγματα αλλά από την άλλη ένιωσα ότι με πήγε πίσω σε κάποια άλλα πράγματα που θα ήθελα να κάνω στη μουσική.


-Μετά την Μαρίζα Κωχ, ποιές ήταν οι συνεργασίες που ακολούθησαν;

Ήμουν ακόμα με τη Μαρίζα όταν έκανα μια συνεργασία με την Ορχήστρα  Σύγχρονης Ελληνικής Μουσικής της ΕΡΤ. Αυτή κράτησε δύο χρόνια με συναυλίες στην Αθήνα και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Εκεί έγινε η γνωριμία μου με τη Μαρία Σουλτάτου, που ήταν ένας άνθρωπος καθοριστικός για τα δικά μου μονοπάτια και της χρωστάω αρκετά, καθώς ήταν ο λόγος που άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου διαφορετικά. Κάπου εκεί λοιπόν, μαζί με τη Μαρίζα ήρθε η πρόταση από το Fame studio του ANT1 να διδάξω στη σχολή. Παράλληλα, έκανα μαθήματα, σε παιδιά και ενήλικες. Επειδή όμως ένιωσα ότι ο κύκλος με τη Μαρίζα είχε κλείσει αποφάσισα να σταματήσω από εκεί και να συνεχίσω τα μαθήματα στους ενήλικες. Έπειτα από 3 χρόνια δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από τον Γιώργο Θεοφάνους, ο οποίος είχε μάθει ότι ασχολούμαι με παιδιά και ήθελε να διδάξω στο Μουσικό Εργαστηράκι, στο οποίο είμαι μέχρι τώρα. Κάπως έτσι γύρισα πάλι στα παιδάκια και άρχισα να βρίσκω πάλι τις ισορροπίες μου.


-Η ενασχόληση σου με τα παιδιά χαρακτηρίζει μεγάλο μέρος της πορείας σου, σωστά;

Η Λυδία Σέρβου και η διδασκαλίαΤο μεγαλύτερο. Φέτος είναι σχεδόν εικοσαετία που είμαι στο χώρο και επαγγελματικά και στη διδασκαλία. Ξεκίνησα πολύ μικρή να διδάσκω. Ήμουν μέσα στο χώρο πλάι σε παιδιά, χάρη στη Μαρίζα Κωχ, και τους δίδασκα πιάνο.


-Μπορείς να διακρίνεις κάτι όταν διδάσκεις στα παιδιά μουσική;

Έχει να κάνει κυρίως με την ηλικία τους. Ουσιαστικά, τα περισσότερα χρόνια τα πέρασα δίπλα σε παιδάκια από 3 έως 7 ετών, διδάσκοντας τους μουσικοκινητική. Είναι πολύ ωραίες ηλικίες γιατί τα παιδιά έχουν πολύ ανεπτυγμένη φαντασία και σου λένε ότι μπορείς να φανταστείς, κάτι πολύ όμορφο που σου δίνει ενέργεια. Από την άλλη μεριά, σου παίρνει και ενέργεια.  Να σου πω την αλήθεια όμως, δεν πίστευα ποτέ ότι θα γίνω δασκάλα. Ξεκίνησα να διδάσκω για να βγάλω το χαρτζιλίκι μου. Όμως γύρω στα 25, αποφάσισα ότι θα παραμείνω στη διδασκαλία  γιατί αφενός μου άρεσε, αφετέρου με αυτό τον τρόπο θα μπορούσα να κάνω στο τραγούδι αυτό που ακριβώς θέλω χωρίς να χρειάζεται να με κατευθύνει κάποιος.


-Οι δικές σου προσωπικές εμφανίσεις πότε ξεκίνησαν;

Από πολύ νωρίς. Η πρώτη φορά που βρέθηκα μόνη μου στη σκηνή ήταν το 1997 στη Θεσσαλονίκη. Με πολύ άγχος και νεύρα εκείνη τη μέρα. Δεν ήξερα κάποια πράγματα λόγω απειρίας. Σε επόμενα χρόνια που ήμουν με τη Μαρίζα Κωχ, εμφανιζόμουν και σε μικρές σκηνές, πέρα από τις παιδικές παραστάσεις. Οι εμφανίσεις μου απευθύνονταν σε ενήλικες και είχαν ένα ρεπερτόριο που εγώ αγαπούσα και το οποίο πολλές φορές στηριζόταν στον Μάνο Χατζιδάκι που είναι ο αγαπημένος μου συνθέτης.


-Ξεχωρίζεις κάποια από τις προσωπικές σου εμφανίσεις; Κάποια που λες πως δε θα την ξεχάσεις για οποιοδήποτε λόγο;

Η πρώτη ήταν το 2009, όπου μοιράστηκα ισάξια τη σκηνή με τη Μαρία Σουλτάτου σε ένα αφιέρωμα στον Ρίτσο και τον Ελύτη, μια συναυλία μαγική…  Η άλλη ήταν πριν από 2 εβδομάδες, μια συναυλία – αφιέρωμα στο Μάνο Χατζιδάκι με τον Νεοκλή Νεοφυτίδη στο πιάνο. Εκεί ένιωσα τόσο μαγικά όπου υπήρχαν στιγμές που νόμιζα πως ήμουν μόνη μου! Η ησυχία και ο σεβασμός του κόσμου σε μια παράσταση αποκλειστικά με τραγούδια του Χατζιδάκι δεν περιγράφεται.

Άλλη μια στιγμή που δεν πρόκειται να ξεχάσω, που δεν ήταν όμως καθαρά προσωπική μου συναυλία έγινε το καλοκαίρι στην Κύπρο από τον Γιώργο Θεοφάνους. Η συναυλία αφορούσε κάλαντα και προσευχές για τον Άγιο Λάζαρο, όπου συμμετείχε η Εστουδιαντίνα Νέας Ιωνίας και τραγουδούσαμε με τον Πέτρο Γαϊτάνο, τον Δημήτρη Μπάση, τον Κώστα Μακεδόνα και τη Μελίνα Ασλανίδου. Η σκηνή που μου έχει μείνει είναι όταν ψέλνω έναν ύμνο της Παναγίας, σε εξωτερικό χώρο, έξω από την εκκλησία του Αγίου Λαζάρου, και βρίσκονται από κάτω γύρω στις 6.000 άτομα μαζί τους και παιδιά, να κρατάνε όλοι κεριά και να μη μιλά κανείς. Και εγώ είμαι μόνη μου πάνω στη σκηνή και ψέλνω τον Ύμνο. Δεν νομίζω ότι έχω συγκινηθεί περισσότερο στη ζωή μου. Για αυτό και μόνο αξίζει όλο αυτό που έχω κάνει αυτά τα χρόνια.


-Μια τέτοια σκηνή, όταν τη ζεις, το θεωρείς επιτυχία;

Δε μου αρέσει η λέξη επιτυχία. Θα σου πω τη λέξη ευτυχία ή ολοκλήρωση.  Επιτυχία για εμένα είναι κάτι τελείως υποκειμενικό. Ευτυχία είναι αυτό. Άλλωστε, η επιτυχία σαν λέξη, έχει χάσει το νόημα της αυτό καθ’αυτό.


-Ποιός είναι ο λόγος που λες ότι τραγουδάς;

Δεν ήταν για μένα ποτέ η ανάγκη να βγω στα φώτα και να βγάλω λεφτά. Ήταν η ανάγκη μου να εκφραστώ. Μου αρέσει να εκφράζομαι μέσα από το στίχο, τη μουσική και το να τραγουδάω. Είτε είναι δέκα άτομα κάτω από τη σκηνή είτε είναι χίλιοι είτε ένα εκατομμύριο δε με απασχολεί, δε σημαίνει ότι στον λιγότερο κόσμο θα τραγουδήσω με λιγότερη ψυχή. Σίγουρα θες να φτάνει η δουλειά σου παραπέρα, θα ήταν ψέματα αν πω πως δε με ενδιαφέρει αλλά δεν ήταν ποτέ ο στόχος να «γίνω τραγουδίστρια για να βγάλω λεφτά»


-Εδώ και λίγους μήνες κυκλοφόρησε ο δίσκος σου «Κάμε τον ύπνο σύννεφο», ο οποίος περιλαμβάνει νανουρίσματα. Πως προέκυψε σαν concept
;

Είναι ο πρώτος προσωπικός μου δίσκος αυτός. Προέκυψε πριν 3 χρόνια σαν ανάγκη να φτιάξω κάτι που να απευθύνεται και σε παιδιά και σε μεγάλους. Είχα μια ελπίδα ότι αυτά τα τραγούδια αφού έχουν αντέξει όλα αυτά τα χρόνια, θα συνεχίσουν με αυτό τον τρόπο να υπάρχουν μέσα στα σπίτια και να μεγαλώσουν έτσι και άλλα παιδιά. Από τα τραγούδια που περιλαμβάνονται, τα 3 είναι καινούργια. Του Νεοκλή Νεοφυτιδη, του Σάββα Σάββα (το Μελισσάκι) και του Νίκου Παπακώστα. Ήρθαν όμως και ταίριαξαν όλα μεταξύ τους γιατί και αυτά τα 3 έχουν το ίδιο ύφος και στέκονται αντάξια στα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου, τα οποία είναι μεγάλων και σημαντικών συνθετών (Χατζιδάκις, Λοΐζος, Κυπουργός). Το «Κάμε τον ύπνο σύννεφο» το πήραμε από το ομώνυμο νανούρισμα των Χατζιδάκι και Γκάτσου. Είναι ένα ημιστίχιο του Νίκου Γκάτσου, το οποίο από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα ότι θέλω να κάνω αυτή τη δουλειά ήρθε και κόλλησε στο μυαλό μου.


-Μετά  από όλα αυτά, φτάνουμε στην εμφάνιση που πρόκειται να γίνει στις 27 Μαρτίου στο Ρυθμό. «Εκεί που φτερουγίζει ο νους». Αυτός ο τίτλος πως εμφανίστηκε;

Λυδία Σέρβου, Μαρία Σουλτάτου και Ευριδίκη στο Ρυθμός StageΟ τίτλος είναι και αυτός ένας στίχος από τραγούδι. Συγκεκριμένα, από το «Αερικό» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ένα κομμάτι το οποίο αγαπώ επίσης πολύ.


-Τι πρόκειται να δούμε σε αυτή την εμφάνιση;

Είναι ένα live που ήθελα πολύ καιρό να το κάνω. Και ήρθε τώρα η κατάλληλη στιγμή. Ήθελα πάρα πολύ καιρό να βρεθώ στη σκηνή με αυτούς τους μουσικούς, με αυτά τα τραγούδια και με τις δύο αυτές καλεσμένες, την Ευρυδίκη και τη Μαρία Σουλτάτου. Εκεί λοιπόν, στις 27 του μήνα το κοινό θα μάθει πως με επηρέασε η κάθε μια! Θα σας πούμε τραγούδια από αυτά που αγαπάει η ψυχή. Θα δείξουμε κάποιες από τις επιρροές μου στη μουσική και από τα λαϊκά μονοπάτια που έμαθα με τη Μαρία. Απλά, χαίρομαι πάρα πολύ που μου κάνουν αυτή την τιμή να τραγουδήσουν μαζί μου γιατί για εμένα είναι πολύ σημαντικό.


-Μαζί σου λοιπόν θα βρίσκονται η Ευρυδίκη και η Μαρία Σουλτάτου;

Ναι. Τόσο η Ευρυδίκη όσο και η Μαρία, συμμετέχουν στο δίσκο. Όμως ο δίσκος ήταν απλά μια αφορμή. Ήταν κάτι που ήθελα να το κάνω από καιρό ανεξάρτητα από τον δίσκο. Η Μαρία Σουλτάτου είναι ένας άνθρωπος που με έχει επηρεάσει πάρα πολύ ειδικά τα τελευταία χρόνια, στον τρόπο που έχει εξελιχθεί η δική μου πορεία. Η Ευρυδίκη από την άλλη, είναι μια τραγουδίστρια που με επηρέασε στα εφηβικά μου χρόνια. Την παρακολουθούσα από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στη μουσική, καθώς ήμουν φανατική θαυμάστρια! Κάπως έτσι αποφάσισα να βρεθώ στη σκηνή με δύο αγαπημένες φωνές που η κάθε μια με επηρέασε για διαφορετικό λόγο.


-Οι εμφανίσεις θα συνεχιστούν;

Δεν εμφανίζομαι πολύ συχνά. Αυτό είναι και λίγο θέμα επιλογής καθώς ο περισσότερος χρόνος μου είναι αφιερωμένος στη διδασκαλία. Κάθε συναυλία, θέλει μια προετοιμασία και έχω και ένα θέμα να περνάνε όλα λίγο από εμένα, δεν μου αρέσει να υπάρχει κάποιος που να με οργανώνει. Οπότε δεν έχω πάντα το χρόνο που θα ήθελα. Βέβαια, μετά από την εμφάνιση στο Ρυθμό, έχουμε και κάποιες εμφανίσεις σε επαρχία. Στην Αθήνα δεν ξέρω προς το παρόν πότε θα κάνω κάτι άλλο.


-Δισκογραφικά, παρά το γεγονός ότι ο δίσκος βγήκε πριν τα Χριστούγεννα, υπάρχει κάτι νέο;

Δισκογραφικά, ξέρω τι θέλω να κάνω παρακάτω , όμως σίγουρα νιώθω μια μεγαλύτερη ευθύνη πια. Όταν ξεκινάς με ένα τέτοιο υλικό που απευθύνεται τόσο σε παιδιά όσο και σε ενήλικες, θα πρέπει το επόμενο βήμα αν μη τι άλλο να είναι αντάξιο αυτού. Ξέρω πως θα πρέπει να προσανατολιστώ, δε νιώθω ακόμη έτοιμη να το ξεκινήσω. Νομίζω πρέπει να δώσω λίγο χρόνο σε αυτό που κυκλοφορεί τώρα.


-Κλείνοντας θέλω μια ευχή από εσένα, από την οπτική που βλέπεις και ζεις την καθημερινότητα, για να έρθει κάτι καλύτερο

Θα  ευχηθώ να βάλουμε περισσότερο παραμύθι στη ζωή μας. Είναι προτιμότερο να ζούμε μέσα στα παραμύθια και τα φαντασία των παιδιών για να μπορούμε και εμείς να παίρνουμε κουράγιο για όλα αυτά που συμβαίνουν δίπλα μας. Να βάλουμε περισσότερο χρώμα, λιγότερο εγωισμό και πολύ χαμόγελο, διαφορετικά δεν παλεύεται! Άλλωστε, είναι ωραία η αστερόσκονη…

 

 

Προηγούμενο άρθροΟ Danilo Perez για μια μοναδική εμφάνιση στο Gazarte
Επόμενο άρθροΤελευταίες ημέρες παραστάσεων στο Θέατρο Κάτω απ’τη Γέφυρα