Λουζιτάνια Ροκ, Μπαμπασάκης Γιώργος – Ίκαρος: Ο Γ. Ι. Μπαμπασάκης είναι το point de capiton μιας ολόκληρης γενιάς που διαμόρφωσε τη σύγχρονη «γλώσσα» της λογοτεχνίας. Το πόσο o Μπαμπασάκης έχει επηρεάσει το πεδίο, μπορεί να γίνει κατανοητό από την επιρροή που έχουν τα κύρια «μπαμπασακικά» σημαίνοντα στον σύγχρονο λόγο. Au revoir, Καλλιδρομίου, Κυψέλη, ο Λόουρυ και το Κάτω από το Ηφαίστειο, Ντεμπόρ, Έγελος, Βακαλόπουλος, Λάγιος, Moleskine, ονόματα, βιβλία και μέρη που όποτε αναφέρονται συνειρμικά φέρνουν την εικόνα του Μπαμπασάκη να χαμογελά παιχνιδιάρικα κρατώντας ένα ποτήρι ούζο στο χέρι. Η πορεία του γνωστή. Εμφανίστηκε στα γράμματα στα μέσα στης δεκαετίας του ’80 και έχει γράψει μελέτες, πεζά και ποίηση. Έχει εργαστεί στο ραδιόφωνο, αρθρογραφεί τακτικά ενώ εσχάτως εκδίδει το περιοδικό ΚΟΡΕΚΤ μαζί με τον Θάνο Σταθόπουλο.
Τι είναι το Λουζιτάνια Ροκ;
Πριν λίγους μήνες δημοσίευσε έναν περίεργο μικρό τόμο με τον τίτλο Λουζιτάνια Ροκ, μια απεικόνιση των πρώτων υλών που καίγονται στους καυστήρες της ψυχής του Μπαμπασάκη. Όλες εκείνες οι εμμονές, οι μνήμες, οι πόνοι και οι χαρές που συντηρούν τόσα χρόνια τη λογοτεχνική παραγωγή του εμφανίζονται πάλι εδώ. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν χρειάζεται κάποιος να διαβάσει το Λουζιτάνια Ροκ επειδή έχει διαβάσει προηγούμενα βιβλία του Μπαμπασάκη. Και αυτό επειδή το έργο του θυμίζει κατά μια έννοια τον κύβο του Ρούμπικ. Αν και τα «χρώματα» είναι δεδομένα κάθε φορά, οι συσχετισμοί είναι άπειροι. Και όσο πιο πολύ διαβάζεις Μπαμπασάκη τόσο πιο πολύ σε γοητεύουν οι στροβιλισμοί των γεγονότων και των προσώπων, τα οποία όσες φορές και να συναντήσεις εν τούτοις οι μικρές, ασυναίσθητες χειρονομίες και κινήσεις του Μπαμπασάκη, δημιουργούν με αυτά ένα νέους συνδυασμούς. Τι είναι ακριβώς το Λουζιτάνια Ροκ; Είναι ένα χρονογράφημα; Ένα προϊόν μυθιστορίας; Μια κιβωτός εξαιρετικών στιγμών και προσώπων; Ίσως να είναι όλα αυτά και πολλά ακόμα, το πιο σημαντικό όμως είναι πως ο ίδιος ο συγγραφέας του το εντάσσει στη σειρά «Αιφνίδια ντοκιμαντέρ» που επιμελείται στις εκδόσεις Γαβριηλίδη.
Τα διατρέξαντα και «η μουσική των γεγονότων»
Το Λουζιτάνια Ροκ είναι ένα όντως σαν ντοκιμαντέρ που αποτυπώνει ένα «επεισοδιακό» στιγμιότυπο της Μεταπολίτευσης. Η «θρυλική» συναυλία του συγκροτήματος Σπυριδούλα στο θέατρο Λουζιτάνια το 1977 υπήρξε μια ιδρυτική πράξη για το ελληνική ροκ. Μπονάτσος, Θείος Νώντας, Λογαρίδης και άλλοι ανέβηκαν στη σκηνή του Λουζιτάνια ανανεώνοντας και στιγματίζοντας με τον τρόπο τους τη μετέπειτα ιστορία του ελληνικού ροκ. Βέβαια όπως πάντα ο Μπαμπασάκης δεν περιορίζεται σε ένα γεγονός. Ίσως το μεγαλύτερο προσόν του είναι η ικανότητά του να «διαρράφει» πολλά παράλληλα πεδία αφού η κάθε του λέξη, το κάθε σημείο στίξης και η κάθε αναφορά του μοιάζει να είναι μια γενετική πληροφορία που είναι καταγεγραμμένη το DNA της εποχής. Η ατελείωτη και αλυσιδωτή παράθεση ονομάτων, τοποθεσιών και γεγονότων δεν είναι μια νοσταλγική πινακοθήκη. Αντιθέτως είναι τα γονίδια μιας περιόδου, είναι «η μουσική των γεγονότων» όπως γράφει και ο ίδιος ο Μπαμπασάκης.
Ένα αντι-ιστορικό ντοκουμέντο
Το Λουζιτάνια Ροκ είναι η αφήγηση μιας φωτογραφίας. Ενός ενσταντανέ που τραβήχτηκε το 1977. Κόσμος καπνίζει, στην πίστα γίνεται ο κακός χαμός, κάποιοι πίνουν κατευθείαν από το μπουκάλι, μια κοπέλα μιλάει σε μια άλλη κοπέλα που έχει τα χέρια της ψηλά και η φωτογραφία την πιάνει στην αρχή του λικνίσματός της, δυο τύποι της ρίχνουν κλεφτές ματιές. Ένας νέος άνδρας ανεβαίνει τα σκαλιά, το βήμα του δεν είναι αποφασιστικό, είναι το αναγκαίο βήμα της ιστορίας, το βήμα που πρέπει να γίνει. Στον εξώστη μια άλλη νεαρή, πλαγίως αριστερά, φορώντας τα γυαλιά του Τζον Λένον, έχει βρει τα μοναδικά λίγα ελεύθερα μέτρα μέσα στον κόσμο και ξεχωρίζει από όλους τους υπόλοιπους. Ξεχωρίζει όχι μέσα στη διαφορετικότητά της, αλλά μέσα στην αρχετυπική ομοιότητά της, λες και είναι η μήτρα όλων των κοριτσιών εκείνου του κοινού. Από κάτω στην έξοδο ένα κορίτσι με σκυφτό το κεφάλι ακολουθεί μια μεγαλύτερη γυναίκα, μάλλον η μητέρα της, αφήνοντας πίσω της το ξέσπασμα μια νέας εποχής. Πίσω από τη φωτογραφία, με στυλό μπλε που αρχίζει να ξεθωριάζει, βρίσκεις γραμμένη την ημερομηνία. 28 Δεκεμβρίου 1977. Και τις εξής φράσεις: «Θυμήσου στέκια. Ιπποπόταμος, Au revoir, Σφίγγα, Τιπούκειτος, Ρεφραίν κ.α. Θυμήσου μούρες, φάτσες, φυσιογνωμίες. Άσιμος, Δαυίδ, Ναπολέων, Παύλος, Γώγου …»
Εν κατακλείδι
Εν τέλει το Λουζιτάνια Ροκ είναι ένα αντι-ιστορικό ντοκουμέντο. Εάν θεωρήσουμε ως βασικό χαρακτηριστικό της ιστορίας την κίνηση, το Λουζιτάνια Ροκ και εν γένει η γραφή του Μπαμπασάκη είναι μια προσπάθεια μεταρσίωσης του ιλιγγιώδους (μετά) νεωτερικού αισθήματος διολίσθησης σε ένα μέλλον που κυριαρχεί η αδιαφορία, προς μια σειρά σημαινόντων και γεγονότων που έχουν αξία και ενέργεια. Δεν είναι μια νοσταλγία, αλλά μια κραυγή για να ξαναβρούμε την κατάφαση, να βάλουμε ένα φρένο σε αυτή την άσκοπη και αυτόματη κίνηση προς το αύριο και να αποκτήσουμε πάλι το δικαίωμα να έχουμε κάτι να θυμηθούμε στο μέλλον.
Η έκδοση
Τίτλος: «Λουζιτάνια Ροκ»
Συγγραφέας: Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Εκδόσεις: Γαβριηλίδης
Σελίδες: 124
