Ο Θάνος Λέκκας είναι από εκείνες τις περιπτώσεις ηθοποιών, που ξεχωρίζουν σε όποια δουλειά συμμετέχουν. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών αλλά και του τμήματος Βιολογίας του ΕΚΠΑ, ο 30χρονος ηθοποιός μετρά ήδη μια πενταετία προσεγμένων (και πετυχημένων) επιλογών στο θεατρικό σανίδι (Απόψεις Ενός Κλόουν, Ιππόλυτος, Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο, Μικρός Πρίγκιπας). Αυτό το διάστημα συμμετέχει στην επιτυχημένη παράσταση του Θεάτρου Πόρτα Η Δίκη του Κ σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, ενώ πριν μερικές μέρες έκανε πρεμιέρα η παράσταση Μύτη –βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Νικολάι Γκόγκολ- της ομάδας Patari Project, στην οποία συμμετέχει. Η ομάδα έφτιαξε μια ξεχωριστή παράσταση, όπου το κοινό μπαίνει στη θέση του ηθοποιού και ο ηθοποιός στη θέση του κοινού. Το νέο εγχείρημα που ακούει στο όνομα Μύτη, μας εξήγησε ο ηθοποιός, όπως και τον λόγο που βρίσκει την δραματοποιημένη λογοτεχνία αποκαλυπτική για έναν δημιουργό.

Αναστάσης: – Βάλε μας λίγο πίσω από την ιδέα της παράστασης Μύτη. Πώς επιλέξατε το διήγημα του Γκόγκολ και τι φτιάξατε;

Θάνος Λέκκας: – Το διήγημα το επέλεξε η Σοφία Πάσχου, η σκηνοθέτης μας στο πλαίσιο του παράλογου μαύρου χιούμορ που ήθελε να έχει φέτος το Θέατρο Πόρτα ο Θωμάς (σ.σ. Μοσχόπουλος). Το παράλογο στη Μύτη είναι πως ο Κοβαλιώφ ξύπνησε και διαπίστωσε πως είχε χάσει τη Μύτη του. Αν το σκεφτείς, είναι συγκλονιστικό το πόσο έχουμε ανάγκη το παράλογο στη ζωή μας. Οι δουλειές της ομάδας Patari Project έχουν πάντα τη συνθήκη του σκηνικού περιορισμού που με κάποιους τρόπους ενσωματώνει στη δραματουργία της παράστασης. Όταν έχεις κάτι χωρίς κανόνες, αυτό δεν έχει στόχο, δεν έχει πορεία, δεν έχει τίποτα.

Στη Μύτη, ο σκηνικός περιορισμός είναι τα μπράτσα των καθισμάτων των θεατών του Πόρτα. Οι ηθοποιοί μπορούμε να παίζουμε μόνο στις καρέκλες των θεατών, ενώ εκείνοι βρίσκονται στην σκηνή, βλέποντας μας από εκείνη την πολύ ιδιαίτερη θέση. Έχουμε τοποθετήσει στην σκηνή περίπου 100 θέσεις, παίρνουμε τους θεατές από το φουαγιέ και τους οδηγούμε απέξω, από την πόρτα που μπαίνουν συνήθως οι ηθοποιοί και κάθονται στην σκηνή αντί για την πλατεία. Είναι φοβερό αυτό που παίρνει ο ηθοποιός όταν βλέπει τα μάτια των θεατών ορθάνοικτα να τον κοιτάζουν.

Μύτη
Ο θίασος της παράστασης Μύτη

Αναστάσης: – Μαύρο Χιόνι, Η Δίκη του Κ, Μύτη… Μήπως θέλετε να υπαινιχτείτε πως η πραγματικότητα είναι παράλογη;

Θάνος Λέκκας: – Τίποτα δεν είναι παράλογο με την έννοια του μαγικού στις δραματουργίες αυτές. Αυτό που θέλουν να δείξουν νομίζω οι τρεις αυτές δουλειές –και τα κείμενα που στέκονται από πίσω τους- είναι πως υπάρχουν μηχανισμοί στην κοινωνική δομή που σε ξαφνιάζουν και σε κάνεις να γελάς μαζί τους. Κάνουμε πράγματα που έχουμε μάθει, σύμφωνα με μια λογική, η οποία ωστόσο ξαφνιάζει συχνά τον εαυτό της και εμάς.

Αναστάσης: – Ποια είναι η επίπτωση της απουσίας της μύτης του Κοβαλιώφ και ποια σχέση εξουσίας δημιουργείται ανάμεσά τους;

Θάνος Λέκκας: – Όλο το έργο είναι η απουσία της μύτης του Κοβαλιώφ. Ο Κοβαλιώφ, όπως ο Κ ή ο Μαξούντοφ στο Μαύρο Χιόνι, είναι κανονικοί άνθρωποι, αναγνωρίσιμοι γύρω μας. Άνθρωποι κανονικές, με κανονικές αντιδράσεις. Η απουσία της μύτης του, κάνει τον Κοβαλιώφ να έχει κανονικές αντιδράσεις σ’ έναν κόσμο όπου δεν μπορεί να λειτουργήσει κανονικά. Όσον αφορά τη σχέση εξουσίας Κοβαλιώφ-Μύτης, σ’ εμάς, η Μύτη νιώθει καταπιεσμένη και φεύγει συνειδητά από το πρόσωπο του Κοβαλιώφ, γιατί δε νιώθει πως αναγνωρίζεται η αξία της. Η Μύτη ψάχνει να βρει την ταυτότητά της. Ο Κοβαλιώφ προσπαθεί ν’ ασκήσει την εξουσία του πάνω της, αλλά στέκεται ανήμπορος και καταλήγει να εξουσιάζεται από το Σύστημα. Αυτό που συμβαίνει στην Μύτη, είναι ένα συνεχόμενο παιχνίδι, όπου ψάχνουν να βρουν τον Κανόνα.

Μύτη
Στιγμιότυπο από πρόβα της παράστασης Μύτη

Αναστάσης: – Ποια θέματα εντοπίσατε πως θίγει ο Γκόγκολ στη Μύτη;

Θάνος Λέκκας: – Να ξεκαθαρίσουμε, πως δεν παρουσιάζουμε τη Μύτη ως έχει, αλλά με αφορμή τη Μύτη και τα θέματα που εντοπίσαμε πως θίγει, φτιάξαμε ένα δικό μας κορμό παράστασης, μιλώντας γι’ αυτά που ήθελε να μιλήσει ο συγγραφέας. Μιλά σίγουρα για την ανεξαρτησία του ατόμου, την ανάγκη μας για ένα σύστημα και την ανάγκη του συστήματος για εμάς ώστε να υπάρξει. Ό,τι λέμε «πρόβλημα» σήμερα δεν είναι πρόβλημα. Απλά το έχουμε ονομάσει έτσι γιατί δεν ταιριάζει με το σύστημα.


Αναστάσης: – Μπορεί πιστεύεις ένα σύστημα να προσαρμόζεται στην ανάγκη του καθενός από εμάς;

Θάνος Λέκκας: – Πρέπει να υπάρχουν κανόνες σ’ ένα σύστημα για να έχουμε όλοι κάποιες κοινές αναφορές. Ένα σύστημα δεν αφορά τα πάντα και πρέπει να το θυμόμαστε αυτό. Μπορούν να γίνουν κάποιες εξαιρέσεις, αλλά το σύστημα δεν μπορεί ν’ αλλάξει για έναν.

Αναστάσης: – Τι σημαίνει για εσένα το Patari Project;

Θάνος Λέκκας: – Για μένα το Patari σημαίνει εξέλιξη. Έχω αλλάξει υποκριτικά από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω μαζί τους. Μαζί τους έμαθα πως «μια χαρτοπετσέτα μπορεί να είναι πιο μαγική από όλα τα εφέ του κόσμου». Το γεγονός πως δεν υπάρχει «κείμενο», αλλά το φτιάχνουμε εμείς με αφορμή ένα μύθο, είναι τρομερά δημιουργικό και απελευθερωτικό για έναν ηθοποιό. Συνειδητοποιώ, πως η πραγματικότητα δε θα φτάσει ποτέ τα όνειρά μας. Ο περιορισμός που μας βάζει το Patari, ομοιάζει –θα έλεγα- με τον περιορισμό που μας βάζει η κοινωνία και καλούμαστε να είμαστε μικροί άνθρωποι που κάνουν μεγάλα όνειρα.

Αναστάσης: – Είναι παράλογο να ονειρευόμαστε σήμερα;

Θάνος Λέκκας: – Όσο πιο δύσκολη είναι μια εποχή, τόσο πιο πολύ χρειάζεται το όνειρο. Αν ήταν όλα ονειρικά, δε θα είχαμε ανάγκη από όνειρα. Όσο πιο τρελό είναι το όνειρό σου, τόσο πιο κοντά είσαι σε αυτό που σε οδηγεί.

Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο
Ο Θάνος Λέκκας στην παράσταση Πιάνω παπούτσι πάνω στο πιάνο

Αναστάσης: – Πιστεύεις πως αυτό που δείχνετε οι ηθοποιοί σε μια παράσταση φτάνει το ίδιο στους θεατές αυτής;

Θάνος Λέκκας: – Η έγνοια μας είναι να πάρουμε τον θεατή και να κάνουμε μια διαδρομή μαζί του μέσα από όλα αυτά που μας απασχόλησαν κατά τη δημιουργία της παράστασης. Στον κάθε θεατή λειτουργεί διαφορετικά αυτό που βλέπει, γιατί στέκεται σε διαφορετικά σημεία και κάνει τους δικούς του συνειρμούς πάνω σε αυτά. Θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα, πως ένας θεατής που βλέπει την ίδια παράσταση τρεις φορές, δεν βλέπει την ίδια παράσταση, αλλά τρεις διαφορετικές.

Αναστάσης: – Αν σου ζητούσα να μου πεις ένα παραμύθι που σχετίζεται μ’ έναν μαγικό τρόπο μ’ εσένα, ποιο θα ήταν αυτό και για ποιον λόγο;

Θάνος Λέκκας: – Η μικρή γοργόνα. Υπάρχουν ιδανικά στη ζωή, που δεν τα φτάνουμε κι αν τ’ ακολουθήσουμε μέχρι το τέλος, θα καούμε. Η Άριελ, στην αυθεντική ιστορία του Άντερσεν, είναι ένα άπειρο και πράο κορίτσι που ερωτεύεται και θυσιάζει σε αυτό τον έρωτα πράγματα που την έκαναν ξεχωριστή. Έδωσε τα πάντα για να φτάσει σε κάτι τόσο δα, για να καταλήξει στο τίποτα. Η ιστορία αυτή είναι μια ωδή στην όμορφη θυσία. Να γίνεσαι από τα πάντα, ένα τίποτα.

Πληροφορίες της παράστασης Μύτη
Προηγούμενο άρθροΜύτη, το διήγημα του Νικολάι Γκόγκολ από τους Patari Project στο Θέατρο Πόρτα
Επόμενο άρθροΟι Γυναίκες παρατείνονται εως 7 Μαρτίου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο
Αναστάσιος Πινακουλάκης
Απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθηνών -Erasmus στο Limburg Katholieke University College. Είναι τελειόφοιτος στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Αθηνών. Έχει παρακολουθήσει εκπαιδευτικά σεμινάρια και εργαστήρια δημιουργικής γραφής. Ασχολείται με τη συγγραφή θεατρικών έργων, ποιημάτων και παραμυθιών. Το μεγαλύτερό του όνειρο είναι να συνθέσει μία νέα δραματουργία και να συστήνει έργα στο κοινό.