Το μυθιστόρημα «Ο κομμένος υπουργός», το οποίο ο ίδιος ο συγγραφέας, Λέανδρος Πολενάκης, χαρακτηρίζει ως ένα «πολιτικοερωτικό θρίλερ», κυκλοφορεί από τις εκδόσεις
Γαβριηλίδη.

Μέσα από το εύρημα της ειδεχθούς δολοφονίας του υπουργού Εσωτερικών, που
βρέθηκε νεκρός στο γραφείο του, τεμαχισμένος στο ύψος ακριβώς της μέσης, με ένα
οδοντωτό εργαλείο, ο συγγραφέας θέτει την πολιτική στο επίκεντρο της πλοκή του. Το μυστήριο καλούνται να λύσουν ο αστυνόμος Τσόγκας και η αρχιφύλαξ Τασούλα, ακολουθώντας το νήμα μιας ιστορίας στην οποία εμπλέκονται πολλά πρόσωπα και αφηγηματικά νήματα, για να οδηγηθούν σε έναν τελείως απρόβλεπτο δολοφόνο…

Τον Λέανδρο Πολενάκη τον έχουμε γνωρίσει μέχρι σήμερα ως διακεκριμένο θεατρικό κριτικό,
την πένα του οποίου απολαμβάνουν κάθε Κυριακή οι αναγνώστες από τις σελίδες της Αυγής,
αλλά και ως ποιητή και μεταφραστή. Πριν από πέντε χρόνια μας συστήθηκε και ως
μυθιστοριογράφος, με τις Ιστορίες από το χαμένο βιβλίο (Ένεκεν, 2010).

Παρακάτω μπορείτε να απολαύσετε μια συνέντευξη με τον Λέανδρο Πολενάκη με αφορμή το νέο του βιβλίο, Ο Κομμένος Υπουργός, στην οποία μιλάει για την αστυνομική φύση του έργου του, το χιούμορ, το παράδοξο, τη θέση της γυναίκας στη βαλκανική χερσόνησο και την επανάσταση.

 

Ο κομμένος υπουργός
Ο κομμένος υπουργός του Λέανδρου Πολενάκη από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη

Τη συνέντευξη πήρε η Δέσποινα Ερρίκου

Το μυθιστόρημά σας, «Ο Κομμένος Υπουργός», δίπλα στο άφθονο χιούμορ που
διαθέτει, πόσο «νουάρ» και πόσο αστυνομικό είναι εν τέλει;

Όσο «νουάρ» και όσο αστυνομική είναι σήμερα η πραγματικότητα που ζούμε. Ξεκίνησα να γράφω ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, ένα θρίλερ με κοινωνικό φαντασιακό, και μάλλον πέτυχα το αντίθετο: ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με αστυνομικό φαντασιακό και με πολύ χιούμορ, απαραίτητο για να την αντέξουμε.

Ήταν αυτό που θέλατε ;

Αισθάνομαι ότι δικαιώθηκα με την ασυνείδητη, έστω, επιλογή μου. Επειδή τα γεγονότα στο βιβλίο δεν παρουσιάζονται ως «ρεπορτάζ», με τον τρόπο του καθημερινού δελτίου ειδήσεων. Αντίθετα, καθαρίζονται από την είδηση και αναπαρίστανται στην πολυδιάστατη ποικιλία τους, με τρόπο που θα ονόμαζα θεατρικό. Και αυτό ήταν κάτι που συνειδητοποίησα όταν είχα ολοκληρώσει το βιβλίο. Η καθαρά αστυνομική πλοκή διαδραματίζει δευτερεύοντα ρόλο. Προέχουν τα πρόσωπα και η ψυχολογία τους, κοινωνικά διαμεσολαβημένη.

Η δομή, όμως, του βιβλίου είναι κλασικά αστυνομική.

Κατά κάποιο τρόπο, ναι. Αλλά μόνο μέχρις ενός σημείου. Υπάρχουν δύο κρίσιμα ερωτήματα: Με ποιο τρόπο έγινε η φρικτή δολοφονία – διχοτόμηση του Υπουργού μέσα στο κλειδωμένο γραφείο και πώς διέφυγε ο δολοφόνος αθέατος, αποκομίζοντας το άνω μισό του πτώματος; Αυτό είναι το ένα ερώτημα, που αφήνω τον προσεκτικό αναγνώστη να μαντέψει την απάντηση, σχεδόν από την αρχή. Το άλλο ερώτημα είναι η ταυτότητα του άγνωστου δράστη και τα σκοτεινά του κίνητρα. Γύρω από αυτό περιστρέφεται, κυρίως, η πλοκή. Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα πολύ και ο ίδιος για να βρω το δολοφόνο. Μέχρι που, προς πολύ μεγάλη μου έκπληξη, τον ανακάλυψα κρυμμένο πίσω από το προσωπείο του αόρατου «συγγραφέα» και άτυπου αφηγητή του βιβλίου, στις σελίδες του οποίου ποτέ δεν εμφανίζεται αυτοπροσώπως! Ο δολοφόνος που αναζητούσα, με άλλα λόγια, ήμουν εγώ! Κάτι που μου προκάλεσε πρόσκαιρες οιδιπόδειες ανησυχίες, τις οποίες ξεπέρασα γρήγορα. Αλλά, για περισσότερες λεπτομέρειες, παραπέμπω στο βιβλίο.

Ας έρθουμε, λοιπόν, στα πρόσωπα. Πρωταγωνιστούν τέσσερις όμορφες, όμοιες, τετράδυμες αδελφές, δημιουργημένες in vitro σε τετράγωνους δοκιμαστικούς σωλήνες, στο εργαστήριο ενός μισότρελου Γερμανού επιστήμονα εγκατεστημένου στη Χαλκίδα, που χωρίστηκαν όταν ακόμη ήσαν βρέφη, αρπαγμένες από μια μυστηριώδη καλόγρια, για να ξανασυναντηθούν μετά από χρόνια, ώριμες γυναίκες πια. Τι ιδέα! Ποιος ο συμβολισμός;

Οι τέσσερις αδελφές έχουν μεγαλώσει κάτω από εντελώς διαφορετικές κοινωνικές συνθήκες. Όταν συναντηθούν θα αναγνωρισθούν από μια κοινή, κρυφή ανατομική τους ιδιαιτερότητα, οφειλόμενη στους τετράγωνους δοκιμαστικούς σωλήνες, επειδή κάτι πήγε λάθος στους υπολογισμούς του σοφού Γερμανού. Θα αλληλοσυμπληρωθούν και τα κομμάτια του γρίφου θα αρχίσουν να μπαίνουν ένα-ένα στη θέση τους, για να δώσουν όλη την εικόνα. Το σημειωτικό τετράγωνο του Γκρεϊμά θα ολοκληρωθεί και ο κύκλος θα τετραγωνισθεί, σύμφωνα με το θεώρημα του φιλόσοφου και μαθηματικού Πουανκαρέ.

Σας δυσκόλεψε η γραφή ενός βιβλίου που ασχολείται με επιστημονικά και φιλοσοφικά ερωτήματα;

Δεν είναι επιστημονικά ή φιλοσοφικά ερωτήματα, τουλάχιστον με τον τρόπο που τίθενται. Πρόκειται για ερωτήματα που απασχολούν μονίμως τον καθημερινό άνθρωπο. Πρόκειται στην ουσία για τα δύο θεμελιώδη ερωτήματα, της Αλήθειας και της Δικαιοσύνης, που πρέπει να λειτουργούν ως ενοποιό κοινωνικό γεγονός. Αυτό είναι κάτι που το καταλαβαίνουν όλοι, εκτός από τους επαγγελματίες κακόπιστους. Παράδειγμα η αυθόρμητη λαϊκή επανάσταση που ξεσπάει στο τέλος του βιβλίου, με αφορμή την απαγωγή και βάναυση κακοποίηση τριών αθώων γυναικών. Όταν ο κόμπος της αδικίας φτάνει στο χτένι και ο απλός κόσμος αποφασίζει να τον κόψει με
το μαχαίρι.

Μπορεί να ξεσπάσει έτσι μια επανάσταση σήμερα;

Πάντα έτσι ξεσπάει μια επανάσταση.

Το βιβλίο σας αποτελείται από δύο ανεξάρτητες ιστορίες που συγκλίνουν μεταξύ τους για να συναντηθούν περίπου στη μέση. Ήταν αυτό μια σκόπιμη, προγραμματισμένη επιλογή σας, ή προέκυψε;

Όλα σε αυτό το βιβλίο ήταν προγραμματισμένα, με την έννοια ότι είχα «δει» το ανατρεπτικό τέλος και οδηγούσα προς τα εκεί. Πλην του ονόματος του δολοφόνου, που όπως ήδη είπα, μου «αποκαλύφθηκε» τελευταίο. Έτσι, εκτός από τα παθήματα των τεσσάρων αδελφών, παρακολουθούμε και εκείνα μιας Βουλγάρας μετανάστριας που έχει πέσει θύμα «τράφικινγκ» και περνάει «του λιναριού τα πάθη», μέχρι να την απελευθερώσει ένα πρόσωπο που έρχεται κατ’ ευθείαν μέσα από τα ποιήματα του Νίκου Καββαδία. Αυτή είναι η δεύτερη, παράλληλη ιστορία που «τρέχει». Τα πρόσωπά τους είναι, όμως, κοινά. Συναντάμε, έτσι, τον «παράξενο ιατροδικαστή», ποιητή και ψυχαναλυτή με διχασμένη προσωπικότητα, Μαξ Άρλαν ή Ανδρέα
Λουριώτη. Την αστρολόγο – σημειολόγο μαντάμ Εμινέ ή Ρέα. Τον δαιμόνιο και μονίμως άτυχο-τυχερό αστυνόμο Θωμά Τσόγκα, σύζυγο της γκρινιάρας Καίτης, και τον άγαμο πιστό βοηθό του, παραγνωρισμένο ιδιοφυή επιστήμονα – εφευρέτη, υπαστυνόμο Φάνη Πιτσούνη. Ακόμη, τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο Φωκίωνα Δεβλέπογλου, την Υπουργό Επισιτισμού Πίτσα Ντελήβερη και άλλους. Ενώ μπαίνει στη δράση ο φοβερός και τρομερός Ρώσος αρχιμαφιόζος Ιβάν Ρουλέτωφ, με τον αδίστακτο Έλληνα υπαρχηγό του Φώτη Καλαμπαλίκη, τέως γυμναστή ακριβών ιδιωτικών Λυκείων και δάσκαλο «Κουνγκ-Φου» της καλής αθηναϊκής κοινωνίας. Εμφανίζονται ακόμη, ο αρχηγός της Αστυνομίας, υποστράτηγος Νεόφυτος Κατσαδιάκος, ο ιδιοκτήτης – Διευθυντής ενός ακριβού ιδιωτικού Λυκείου των Βορείων προαστίων ονομαζόμενος απλώς «Βαγγέλης», ο Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του Λυκείου, πλοιοκτήτης Δημοσθένης Αλωπεκής, ο Γενικός Επιθεωρητής Μέσης Εκπαιδεύσεως Παρμενίων Κασφίκης, οι δύο ιδιόρρυθμοι γηραιοί καθηγητές του Λυκείου και πολλοί άλλοι. Για να μην ξεχνάμε και το θύμα της απεχθούς δολοφονίας, τον ίδιο τον Υπουργό με τις πολύπλοκες, ύποπτες διασυνδέσεις. Ένα πολύχρωμο πανόραμα χαρακτήρων, παρελαύνει στο βιβλίο μου. Κανένα από τα πρόσωπά του δεν έχει άσπιλο παρελθόν. Όλοι είναι πάσχοντα άτομα, θύτες και θύματα μαζί, περιλαμβανομένου του δολοφόνου. Και όλα τα πρόσωπα εξελίσσονται στη διάρκεια της πλοκής. Το βιβλίο μου, τολμώ να πω, ότι είναι ένα λαϊκό ανάγνωσμα, με την καλή έννοια του όρου.

Υπάρχει πολλή βία, σεξουαλική, κατά των γυναικών. Τι οδήγησε σε τέτοια επιλογή;

Μιλώ για την ανάδυση της γυναικείας ταυτότητας στα Βαλκάνια και όχι μόνο, συνήθως βίαιη, τραυματική. Κάτι που αφήνει ίχνος βαθύ στον ψυχισμό της γυναίκας και καταστρέφει την ερωτική της ζωή. Ένα θέμα ταμπού, που σπάνια συζητείται ανοιχτά. Δεν είχα την πρόθεση να προκαλέσω, ήθελα μόνο να δείξω. Αλλά το βιβλίο μου δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και πολλά άλλα.

Προηγούμενο άρθροΛεωφόρος της Δύσης του Μπίλι Γουάιλντερ(1950)
Επόμενο άρθροThis One Summer: Μια καλοκαιρινή ιστορία ενηλικίωσης – Η νέα graphic novel της Mariko Tamaki