Συναντήσαμε την Κυριακή Μαυρογεώργη λίγο πριν την ολοκλήρωση της ατομικής της έκθεσης με τίτλο BEFORE DAWN, μια εγκατάσταση με εμβληματικά μικρής κλίμακας γλυπτά από λευκή πορσελάνη που ξεκινώντας από προσωπικές εικόνες και αναφορές δημιουργούν υβριδικές μορφές που αποκωδικοποιούν μηχανισμούς ανάγνωσης της πραγματικότητας.
Ο τίτλος της έκθεσης BEFORE DAWN συνδέεται με την μετάβαση από το ασυνείδητο στο συνειδητό, σαν στιγμή έναρξης ερμηνείας της πραγματικότητας μετά τα όνειρα. Πώς ξεκινάς από εδώ την έρευνά σου;
Τα γλυπτά μου είναι εύθραυστες υπάρξεις μετέωρες ανάμεσα στο όνειρο και αυτό που ονομάζουμε πραγματικότητα. Το αφήγημα τους, απευθύνεται στο θυμικό και δίνει υπαινικτικές αλήθειες όπως σε ένα όνειρο όπου τα σύμβολα φέρουν μηνύματα από το ασυνείδητο για να πουν έμμεσα μια ιστορία που δεν μπορεί να ειπωθεί αλλιώς.
Επέλεξα τον τίτλο ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΥΓΗ για να ορίσω τον χρόνο των ονείρων όπου οι υπάρξεις που εκθέτω μπορούν να υπάρχουν. Τα όνειρα είναι ο τόπος που συναντάμε τη γυμνή αλήθεια μας η οποία ζητά να την αποκρυπτογραφήσουμε για να ερμηνεύσουμε τους φόβους και τις επιθυμίες μας. Η διαχείριση των αποκρυπτογραφημένων μηνυμάτων μπορεί να μας φέρει με πιο ουσιαστικό τρόπο κοντά σε αυτό που αποκαλούμε πραγματικότητα.
Ο Κώστας Γεμενετζής σημειώνει στον κατάλογο πως ο αναλυόμενος μπορεί να απευθύνεται στον ψυχαναλυτή του σαν σε κάποιο υβρίδιο μεταξύ του ίδιου και του πατέρα του. Οι δικές σου υβριδικές μορφές που απευθύνονται;
Τα έργα αξιώνουν μία εσωτερική συνομιλία. Μια επίδραση στο θυμικό και απευθύνονται σε αυτούς που θέλουν να αφεθούν στην αφήγηση τους και να συγχρονιστούν στις δονήσεις των νοημάτων και των πολλαπλών αναγνώσεων τους.
Συνεχίζεις να επεξεργάζεσαι εμβληματικά την πορσελάνη ωστόσο προσθέτεις ετερογενή υλικά σε αυτά τα νέα γλυπτά. Τί διαφορετικό προκύπτει;
Το κύριο συνθετικό υλικό είναι η πορσελάνη στην οποία έχω βρει το ιδανικό μέσο για να αφηγηθώ τις ιστορίες μου. Ενώ πάντα αγαπούσα τη ζωγραφική και κυρίως τα σκίτσα που είχαν αυτό το αιφνίδιο αυθόρμητο ξέσπασμα που μπορούσε να καταγράψει μία σκέψη ακαριαία, η πορσελάνη ως υλικό γοητευτικό αλλά ατίθασο, είναι το μέσο που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο μου δίνει την πιο άρτια γέφυρα για να μετατρέψει σε υλικό αντικείμενο τις σκέψεις και το περιεχόμενο των έργων μου.
Σε κάποια έργα για να δημιουργηθεί μεγαλύτερη ένταση στη σύνθεση ή για να εντείνω τη δραματουργία της αφήγησης,προσθέτω και αλλά υλικά άλλοτε εφήμερα όπως ρυζόχαρτο και ξύλο ή κλαδιά και άλλοτε μνημειακά όπως μέταλλο, λίθοι και τσιμέντο. Η πρόθεση να ολοκληρωθεί η ιδέα του έργου δημιουργεί το τελικό αισθητικό αποτέλεσμα.
Στα έργα συνθέτεις καλουπώνοντας ευρημένα αντικείμενα που επεξεργάζεσαι (Objet Trouvé). Είναι ένα εργαλείο αποκωδικοποίησης αυτό και για τα ίδια;
Χρησιμοποιώ τα Objet Trouvé εργαλειακά για να υποστηρίξουν την κεντρική ιδέα των έργων. Σπάνια κρατάω αντικείμενα στην αρχική τους μορφή και όταν αυτό συμβαίνει λειτουργούν ως χωρικές αναφορές του πλαισίου που αναπτύσσονται οι συνθέσεις. Συχνά η κλίμακα τους δεν είναι σε αρμονία με τις μορφές που συνυπάρχουν ως υπόνοια των σχέσεων μας με τα πλαίσια που βιώνουμε στην ζωή μας.
Η επανάληψη της μικρής κλίμακας στα γλυπτά προϋποθέτει ένα συγκεκριμένο πλαίσιο βίωσης των έργων; Ποια θα ήταν μια ιδανική συνθήκη για αυτό;
Τα έργα αναζητούν ένα – κενό – χώρο, χρειάζονται σημεία που θα τους επιτρέπουν να μη χαθούν ανάμεσα σε άλλα αντικείμενα. Όμως και μέσα σε μία πιο χαοτική συνθήκη, όπως το γραφείο ή το εργαστήριο μου, καταφέρνουν να σταθούν και να επιβάλλουν την αυτάρκεια τους.
Συσχετίζεται η ερευνά σου σαν εικαστικός με την δουλειά σου σαν αρχιτέκτονας;
Υπάρχει ένας κοινός τόπος στη γλυπτική και την αρχιτεκτονική και αυτό συνίσταται στην αδιάκοπη αναζήτηση μίας άρτιας αισθητικής φόρμας, μίας υψηλής αισθητικά μορφής που εκφράζει ένα νοητικό περιεχόμενο.
Την δουλειά σου τεκμηριώνουν στον κατάλογο ένας ψυχαναλυτής και ένας κοινωνιολόγος. Πώς συνδιαλέγεσαι μαζί τους;
Τα έργα δεν εξαντλούνται στη φόρμα και στην αισθητική αλλά δομούνται με ένα περιεχόμενο που οι αναφορές σε αυτό καλύπτουν πολύ μεγαλύτερο φάσμα από τα εικαστικά.
Με ενδιαφέρει η επικοινωνία με ανθρώπους που έχουμε κοινό βλέμμα ανεξάρτητα από τον χώρο τον οποίο προέρχονται.
Η συνάντηση ανθρώπων από διαφορετικά πεδία με αφορμή μία έκθεση δημιουργεί πολλαπλές δυναμικές που αναπτύσσουν το εύρος των αφηγήσεων και των ερμηνειών. Υπάρχει εντέλει μία γοητευτική πρόκληση που ανοίγει μονοπάτια επικοινωνίας και δημιουργίας για αυτούς που συμμετέχουν.
Τα δύο έργα ΗΟΜΕ και FAR AWAY FROM HOME μοιάζουν οδυνηρά επίκαιρα στην σημερινή πραγματικότητα. Πώς τη διαχειρίζεσαι η ίδια;
Είναι αδύνατον να μην υπάρχει σε ένα σύγχρονο έργο ο απόηχος του ιστορικού γίγνεσθαι. Το έργο FAR AWAY FROM HOME έχει μία αναγνωρίσιμη, σε πρώτο επίπεδο σχέση και αναφορά σε ανθρώπους που έχουν απομακρυνθεί από τις εστίες τους. Είναι λιγότερο υπαινικτικό σε σχέση με τα έργα που προβάλλουν το αλλότριο, το μη οικείο, με τρόπο που να αποζητά την αποδοχή.
Τα παιδιά λύκοι ή με κεφάλι κορακιού ή κουκουβάγιας απευθύνουν ένα αίτημα αποδοχής της διαφορετικότητας τους.
Το αίτημα αυτό δεν αφορά μόνο το τόσο δραματικό θέμα των ανθρώπων που έχουν χάσει την πατρίδα τους αλλά και όποιον έχει βρεθεί έξω από το κατεστημένο και γενικευμένα αποδεκτό.
Είναι μία πολύ δύσκολη συνθήκη το ιστορικό πλαίσιο που διανύουμε και χρειάζεται μεγάλη δύναμη για να μη χαθεί κανείς μέσα σε μια οδυνηρή παραίτηση ή ένα αέναο θυμό. Υπάρχει όμως η αίσθηση ότι ενώ είμαστε πιο ευάλωτοι είμαστε παράλληλα και πιο ευαίσθητοι για να επαναξιολογήσουμε τα δεδομένα.
Ο κατάλογος της έκθεσης ξεκινά με το έργο REALITY και κλείνει με το PRAY. Κρύβεται εδώ ένα σχόλιο;
Το REALITY όπως και το MOOD OF THE DAY ή το NO WAY OUT, που ως διπλό έργο υποδέχεται τον επισκέπτη στην έκθεση, είναι ένα σχόλιο για τον τρόπο που ο καθένας αποτρέπει ή μπλοκάρει ένα πιο καθαρό βλέμμα πάνω στα πράγματα. Η συνείδηση ότι αυτό που ονομάζει πραγματικότητα ο καθένας, είναι η ερμηνεία του κόσμου μέσα από τα δικά του βιώματα και αναφορές και όχι μία καθολική αλήθεια, δημιουργεί το πλαίσιο και την προϋπόθεση για να δεχτεί τη φωνή του διαφορετικού.
Ο κατάλογος κλείνει με το PRAY σαν έκφραση της ανάγκης να συγκροτηθεί μία συνείδηση της ανεπάρκειας μας με τελικό αίτημα την αποδοχή, καταρχήν από τον ίδιο μας τον εαυτό.
Η Κυριακή Μαυρογεώργη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και Ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας στο εργαστήριο του Νίκου Κεσσανλή και στη συνέχεια στο εργαστήριο της Ρένας Παπασπύρου. Το τελευταίο έτος των σπουδών της παρακολούθησε το εργαστήριο γλυπτικής του Γιώργου Λάππα. Έργα της έχουν παρουσιαστεί σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στην Αυστρία. Τον Απρίλιο του 2012 έκανε την πρώτη της ατομική έκθεση Family Stories, στην Gallery Genesis, στην Αθήνα. To Σεπτέμβριο του 2015 παρουσιάζει στον ίδιο χώρο την ατομική της έκθεση Before Dawn. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα, στην Βιέννη, στο Βερολίνο και στην Κωνσταντινούπολη. www.kyriakimavrogeorgi.com
Πληροφορίες
Κυριακή Μαυρογεώργη, BEFORE DAWN, 24 Σεπτεμβρίου – 17 Οκτωβρίου 2015,
Gallery Genesis, Χάριτος 35, Κολωνάκι, Αθήνα.
