Η Life after Death Theatre Company παρουσιάζει στον ιδιαίτερο και ιδιόμορφο χώρο των Πρώην Πλεκτηρίων-Υφαντηρίων στον Βοτανικό από τις 3 Σεπτεμβρίου και για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, Το κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης. Πρόκειται για μια performance εμπνευσμένη από μαρτυρίες ανθρώπων που άκουγαν φωνές, σε συνεργασία με το Ελληνικό Δίκτυο «Ακούγοντας Φωνές». Την παράσταση συν-σκηνοθετούν η Βίκυ Αδάμου και ο Χρήστος Καπενής.
Πώς είναι να σε «κατοικούν» φωνές; Ποια είναι τα στάδια που ακολουθούν μετά την πρώτη ξαφνική φωνή που ακούς; Ποια είναι η «ταυτότητα» των φωνών σου; Η Jacqui από την Αγγλία, η Elisabeth από τη Δανία, ο Odi από τη Νιγηρία και o Ron από τη Σκωτία μοιράστηκαν κάποια στιγμή στη ζωή τους μια κοινή εμπειρία: «άκουσαν φωνές». Η σκηνοθέτις Βίκυ Αδάμου καταπιάνεται για δεύτερη φορά με τη συγκεκριμένη θεματική, 5 χρόνια μετά τις επιτυχημένες «Στρατηγικές Επιβίωσης» στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, που παρουσίασε το 2016.
Οπτικοποιώντας τις τραυματικές «φωνές»
Η παράσταση είναι εμπνευσμένη από τις μαρτυρίες των τεσσάρων ανθρώπων, οι οποίες περιγράφονται στο βιβλίο «Ζώντας με τις φωνές: 50 ιστορίες ανάρρωσης» (εκδ. Νησίδες, 2014), που κατάφεραν να μάθουν από τις φωνές τους και βρίσκονται σε διαδικασία ανάρρωσης. Η ακρόαση φωνών σχετίζεται με τραυματικές εμπειρίες που ποικίλλουν από σωματική ή σεξουαλική κακοποίηση, κακοποιητικές ή υποτιμητικές συμπεριφορές στα παιδικά τους χρόνια συνιστούν μόνο μερικές από τις αιτίες της πρώτης εμφάνισης των «φωνών». Η λύτρωση όμως θα μπορέσει να επέλθει μονάχα όταν συνειδητοποιήσουν ότι οι φωνές αυτές είναι αληθινές.
Με βάση αυτή την παραδοχή, η Βίκυ Αδάμου και ο Χρήστος Καπενής έφτιαξαν μία παράσταση που μιλάει για την ορατότητα, την αποδοχή, τη συμπερίληψη. Με μία αισθητική που ξεφεύγει από τα τετριμμένα χωρίς να υπερβάλλει, που δίνει ένα μοναδικό στίγμα χωρίς να αυτο-επιβάλλεται με περιττές φαμφάρες, η performance -με κάποιον εποικοδομητικό κι όχι μιμητικό τρόπο- θα λέγαμε ότι εικαστικά θυμίζει το “Rabbits” του David Lynch. Η οπτικοποίηση και σωματοποίηση του τραύματος, των ίδιων των φωνών, άλλοτε στο ημίφως κι άλλοτε σε εκτυφλωτικούς προβολείς ή παραμορφωτικά φώτα, αποκαλύπτουν πρωτότυπα και καίρια την τερατώδη διάσταση που λαμβάνουν οι φωνές στο μυαλό και την ψυχή του ασθενούς.
«Είμαι χαρισματική, ευαίσθητη, σχιζοφρενής, άτομο που ακούει φωνές ή άτομο νοητικά ανάπηρο ανάλογα με το με ποιον μιλάω και πώς αυτός αντιλαμβάνεται τον κόσμο.»
Η μικτή ομάδα των ηθοποιών-performers (Αλίκη Ανδρειωμένου, Κωνσταντίνα Βέρρου, Χρήστος Καπενής, Μελίσσα Κωτσάκη, Γιώργης Παρταλίδης, Ελεάνα Στραβοδήμου και Δημήτρης Τάσαινας) αποτελείται από αέρινες φιγούρες που με σάρκα και οστά επιδίδονται σε μια ανεξέλεγκτη κατάδυση στο «ανοίκειο». Η εξαιρετική τους κινησιολογία (Πετρίνα Γιαννάκου), σε συνδυασμό με τους φωτισμούς και τα multimedia (Βασίλης Αποστολάτος), δημιουργούν μια απόκοσμη, σχεδόν ονειρική ατμόσφαιρα.
Η Μελίσσα Κωτσάκη ως Elisabeth μας εισαγάγει στον κόσμο των «φωνών», συστήνοντάς μας τις δικές της σε μια ερμηνεία γεμάτη ειλικρίνεια. Η Κωνσταντίνα Βέρρου ως φωνή της Elisabeth αλλά και στη τελευταία σκηνή, αυτή του «σπιτιού του μεσοπολέμου», μας βοηθά να εμπλακούμε στο ευαίσθητο αυτό βίωμα των ανθρώπων. Η Αλίκη Ανδρειωμένου ερμηνεύει έξοχα τη φωνή της Jacqui, την οποία υποδύεται η Ελεάνα Στραβοδήμου με μοναδική εσωτερικότητα που αποκαλύπτει την ψυχική ευθραυστότητα του χαρακτήρα.
«Κάποτε είδα το βλέμμα του. Ένιωσα λύπη για αυτό το άσχημο κτήνος, τόσο γηραλέο το ίδιο, τόσο αρχαίο ως είδος. Κάπου είχα διαβάσει ότι οι γορίλες αποφεύγουν να σε κοιτούν στα μάτια. Δεν ξέρω αν είναι ένα είδος συστολής, ντροπής ή μιας ιδιότυπης ζωώδους ευγένειας, αυτό όμως πέρασε στο όνειρο και όλα άλλαξαν.» (Ηλίας Μαγκλίνης)
Ο Χρήστος Καπενής εκτός από το σκηνοθετικό κομμάτι, καταπιάνεται με το έργο με κινησιολογική και υποκριτική δεινότητα που ξεχωρίζει, διαγράφοντας μια αινιγματική φιγούρα που συνάδει απόλυτα με τον δραματουργικό πυρήνα της performance. Ο Γιώργης Παρταλίδης, ιδίως στην ιστορία του Odi, γεμίζει τη σκηνή με αδιάπτωτη ενέργεια. Ο Δημήτρης Τάσαινας έρχεται να σπάσει τον «τέταρτο τοίχο» με την ιστορία του Rοn, την μόνη ιστορία που θα ειπωθεί εκτός σπιτιού, με ειλικρινή και άμεση απεύθυνση στο κοινό, ενώ ερμηνεύει ζωντανά πρωτότυπη μουσική και το ατμοσφαιρικό τραγούδι “The most dangerous Organization is Mental Health” που έγραψε ο ίδιος.
Η αισθητική των κοστουμιών αλλά και η όλη διαμόρφωση του ιδιαίτερου σκηνικού χώρου σε ένα κλειστό σπίτι που οι θεατές παρακολουθούν αποκλειστικά από τα παράθυρα, καθήμενοι στον εξωτερικό προαύλιο χώρο, συντελούν στην υπογράμμιση των ασφυκτικών συναισθημάτων που προκαλεί η ακρόαση των φωνών. Οι θεατές γίνονται κοινωνοί της εμπειρίας των «φωνών» και της ανάρρωσης, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους: παρακολουθούν σαν από κλειδαρότρυπα τις ιστορίες των ηρώων, παραβρίσκονται σε μία «διάλεξη» πάνω στο ζήτημα και τέλος συμμετέχουν σε ένα μεγάλο πάρτι στη ζούγκλα, ενώ ένα αυτοκίνητο έρχεται σε απόσταση αναπνοής καταπάνω τους.
«Πρέπει να διευρύνουμε την αντίληψή μας για το τι σημαίνει να είσαι ανθρώπινος. Αντί για την ερώτηση “τι δεν πάει καλά με σένα;” χρειάζεται να ρωτήσουμε “τι σου συνέβη;”»
Jacqui Dillon, Μεγάλη Βρετανία
Παράλληλα, αντλεί υλικό και από την προσωπική εμπειρία των δημιουργών. «Είναι μία παράσταση για τους ανθρώπους και τις φωνές τους. Με τον Χρήστο Καπενή γεννηθήκαμε στη Νέα Φιλαδέλφεια, λίγα μέτρα από τον ζωολογικό κήπο που φιλοξενούσε μεγάλα άγρια ζώα κλεισμένα σε μικρά σκοτεινά κλουβιά. Κάθε χρόνο κάναμε βόλτα στο ξακουστό πανηγύρι της Πρωτομαγιάς που είχε ως ατραξιόν το κορίτσι που γίνεται γορίλας. Οι δύο μας όμως, συναντηθήκαμε πολλά πολλά χρόνια αργότερα στην πρώτη παράσταση που σκηνοθέτησα για τις φωνές. Συνεχίζουμε να περπατάμε σε παράλληλους δρόμους. Μας συνδέουν πολλά και μας χωρίζουν ακόμα περισσότερα. Συνειδητά επιλέγουμε να δούμε μαζί από το ίδιο κάδρο τέσσερις ιστορίες ανθρώπων που είχαν την ξεχωριστή εμπειρία να ακούσουν τις φωνές τους. Η πέμπτη ιστορία είναι η δική μας ιστορία, θα μπορούσε να είναι και η δική σας», λέει Βίκυ Αδάμου.
Ο γνωστός συγγραφέας και δημοσιογράφος Ηλίας Μαγκλίνης ξεκινάει από το πραγματικό αυτό γεγονός του freak show στη Νέα Φιλαδέλφεια και μέσα από τη γραφή του δημιουργεί μία πρωτότυπη πέμπτη ιστορία, αναδεικνύοντας τις διαστάσεις μιας μεταμορφωτικής εμπειρίας.
«Η οπτικοποίηση και σωματοποίηση του τραύματος, των ίδιων των φωνών, άλλοτε στο ημίφως κι άλλοτε σε εκτυφλωτικούς προβολείς ή παραμορφωτικά φώτα, αποκαλύπτουν πρωτότυπα και καίρια την τερατώδη διάσταση που λαμβάνουν οι φωνές στο μυαλό και την ψυχή του ασθενούς.»
Ωστόσο, εκτός από τη φυσική παράσταση, οι θεατές έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν μια «αυξημένη παρακολούθηση», αφού 6 κάμερες θα καταγράφουν τη δράση στους εσωτερικούς χώρους, από διαφορετικά σημεία. Μέσα από τον υπολογιστή ή το κινητό τους, οι θεατές θα μπορούν να δουν τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Αυτή η αυξημένη πρόσβαση στην παράλληλη δράση των εσωτερικών χώρων, αποδίδει το πώς αισθάνεται ένας άνθρωπος που ακούει φωνές λειτουργώντας σαν μια «κάμερα εσωτερικής παρακολούθησης», όπως λέει και η Elizabeth στο έργο. Μέσω της καταγραφής από κάμερα, η παράσταση σπάει τα όρια του φυσικού χώρου και διευρύνει την αντίληψη του κοινού, μεταδίδοντας -παρά τον ρυθμό και τη ροή της παράστασης – μια αίσθηση της εσωτερικότητας.
Το Κορίτσι που γίνεται γορίλας και άλλες ιστορίες ανάρρωσης είναι μια «σκηνική αναπαράσταση με ζωντανά ακίνητα πρόσωπα, δίνοντας την εντύπωση ζωγραφικού πίνακα», ένα μοναδικό «ταμπλό βιβάν» των φωνών που γιγαντώνονται και παίρνουν σάρκα και οστά, ταλανίζοντας την ψυχική υγεία ενός ατόμου. Η εναλλακτική αυτή performance των Βίκυς Αδάμου και Χρήστου Καπενή, μέσα από μια σειρά πρωτότυπων σκηνικών μέσων και ιδιαίτερων αισθητικών επιλογών, κατορθώνει να απαλλαγεί από το στείρο διδακτισμό και την απλή περιγραφή του πώς είναι να ακούς φωνές, προχωρώντας σε μια καίρια αποτύπωση αυτών των βιωμάτων όλο νοήματα, σε μια «διεύρυνση της αντίληψής μας για το τι σημαίνει να είσαι ανθρώπινος»….
Trailer
Συντελεστές παράστασης
- Σκηνοθεσία: Βίκυ Αδάμου, Χρήστος Καπενής
- Δραματουργία: Βίκυ Αδάμου
- Πρωτότυπο κείμενο: Ηλίας Μαγκλίνης
- Πρωτότυπη μουσική: Δημήτρης Τάσαινας
- Φωτισμός, προβολές: Βασίλης Αποστολάτος
- Επιμέλεια κίνησης: Πετρίνα Γιαννάκου
- Σκηνικα Κοστούμια: Lazy Boy*
- Οργάνωση παραγωγής: Χριστίνα Σαμπανίκου
- Βοηθοί παραγωγής:Ultravoilet-1838
- Φωτογραφίες: Ανδρέας Κανελλόπουλος
- Teaser: Στέφανος Κοσμίδης
- Στην παράσταση ακούγεται μέρος μαρτυρίων από το βιβλίο “Ζώντας με τις φωνές”
- Ερμηνεύουν: Αλίκη Ανδρειωμένου, Κωνσταντίνα Βέρρου, Χρήστος Καπενής, Μελίσσα Κωτσάκη, Γιώργης Παρταλίδης, Ελεάνα Στραβοδήμου και Δημήτρης Τάσαινας.
Πληροφορίες
- Τοποθεσία: Πρώην Πλεκτήρια-Υφαντήρια Αθηνών
- Διεύθυνση: Κορυτσάς 39, Βοτανικός
- Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 3-6, 10-13, 17-20 και 24-26 Σεπτεμβρίου, στις 21:15
- Εισιτήρια: ticketservices.gr – 15 ευρώ / άνεργοι, φοιτητές, 65+: 10 ευρώ
- Online προσβαση: 25 ευρώ – Για τους κατόχους εισιτηρίου των 15€ μειωμένο εισιτήριο 10€
- Πληροφορίες: 6976228271 – 10:00 με 13:00 και 18:00 με 20:00
- Μέρος των εσόδων θα δοθεί στο Δίκτυο “Ακούγοντας φωνές” και σε δράσεις αναδάσωσης.
- Διάρκεια: 1 ώρα και 15 λεπτά
- Με τη συνεργασία του Ελληνικού Δικτύου «Ακούγοντας Φωνές» – hearing voices.gr
παράρτημα του παγκοσμίου δικτύου Hearing Voices Network - Με την υποστήριξη του Ινστιτούτου Εκπαίδευσης και Έρευνας στη Συστημική Ψυχοθεραπεία «Λόγω ψυχής» – logopsychis.gr/
- Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
–Βία: Καθόλου
–Γυμνό: Λίγο
Διαβάστε περισσότερες Θεατρικές Κριτικές εδώ
