Στα καμαρίνια της Μονής Λαζαριστών, μετά την λήξη της παράστασης Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα, βρέθηκε η υποφαινόμενη για τα χρέη αυτής της συνέντευξης. Το Artic.gr φιλοξενεί με μεγάλη χαρά έναν νεαρό ηθοποιό της Θεσσαλονικής, «παιδί» του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και πρωταγωνιστή του έργου του Άκη Δήμου: Κωνσταντίνος Λιάρος.
Βασισμένος στην Πρώτη Αγάπη του Ιωάννη Κονδυλάκη, ο Άκης Δήμου γράφει μια παραλλαγή του γνωστού αυτού έργου για την ιερή, την απελπισμένη Πρώτη Αγάπη. Σε μια γλώσσα που θα μιλήσει για όσα το σώμα δεν μπόρεσε.
Οι Κωνσταντίνος Λιάρος, Μομώ Βλάχου, Μαρία Τσιμά και Γιώργος Κολοβός θα μας μεταφέρουν σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Ένα Αγόρι ερωτεύεται για πρώτη φορά. Όχι ένα κορίτσι, αλλά μια Γυναίκα. Ένας Άντρας και μια Μάνα κλείνουν τον κύκλο των σωμάτων που χορεύουν στην άκρη του γκρεμού. Των σωμάτων που απαγορεύεται να συναντηθούν. Με την θάλασσα από κάτω τους να περιμένει.
Μαρία: – Θα ήθελα να μου πείτε σύντομα κάποια πράγματα για εσάς.
Κωνσταντίνος Λιάρος: – Γεννήθηκα και ζω στην Θεσσαλονίκη. Έχει δυόμιση χρόνια από τότε που τελείωσα την Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ. Η πρώτη μου δουλειά, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής, είναι «Το Κύμα» σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ρήγα. Τον επόμενο χρόνο, όταν ήμουν στο τρίτο έτος πλέον, συμμετείχα στην παράσταση “Alexander the Great rock opera” που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Βούρος με τον Κωνσταντίνο Αθυρίδη, με την οποία παίξαμε στο Μέγαρο Μουσικής στην Αθήνα.
Στο ίδιο έτος ανέλαβα ως διπλωματική εργασία να σκηνοθετήσω το έργο του Ιβάν Βιριπάγεφ Ψευδαισθήσεις. Τελειώνοντας την σχολή ήρθα σε επαφή με το BlackBox και ανεβάσαμε τις Ψευδαισθήσεις για πέντε παραστάσεις που πήγαν ανέλπιστα καλά.Έπειτα ήρθε η πρώτη μου συνεργασία με το ΚΘΒΕ, ως απόφοιτος πλέον, στον Μακμπέθ της Αναστασίας Ρεβή. Μετά ξεκίνησε αυτή η υπέροχη πορεία του Festen (Οικογενειακή Γιορτή) με τον Γιάννη Παρασκευόπουλο για δύο σεζόν, κατεβαίνοντας και στο Φεστιβάλ Αθηνών, που ήταν μεγάλος σταθμός για ‘μένα επαγγελματικά, αλλά και σε προσωπικό επίπεδο.
Μαρία: – Θέλατε συνειδητά να παίξετε σε μια παράσταση σαν το «Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα», που είναι μια πολύ έντονη ερωτική ιστορία;
Κωνσταντίνος Λιάρος: – Γνώριζα ότι πρόκειται για μια ερωτική ιστορία και ότι υπάρχει ο συγκεκριμένος ρόλος του Γιώργη, αλλά τίποτα παραπάνω. Προτιμώ πηγαίνοντας σε μια οντισιόν, εάν δεν ζητείται φυσικά, να μην μελετώ το έργο. Θέλω να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο ανυποψίαστος, ώστε να λειτουργώ ενστικτωδώς και λιγότερο εγκεφαλικά. Ήταν η πρώτη φορά φέτος που επέλεξα πιο στοχευμένα τις οντισιόν που θέλω να πάω. Επομένως ήταν συνειδητή επιλογή, γιατί και η σκηνική μου ηλικία είναι κοντά στην ηλικία του Γιώργη.
Μαρία: – Όταν, λοιπόν, διαβάσατε το κείμενο, πώς νιώσατε μαθαίνοντας τί είναι αυτό στο οποίο θα παίξετε;
Κωνσταντίνος Λιάρος: – Με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή ο χαρακτήρας. Το έργο σαν κείμενο μου δημιούργησε κάποιον φόβο και αγωνία, λόγω της δυσκολίας του ποιητικού λόγου, έτσι το είδα σαν πρόκληση. Ήμουν πολύ χαρούμενος, το ήθελα πάρα πολύ.
Μαρία: – Τί καθιστά έντονη την συγκεκριμένη ερωτική ιστορία;
Κωνσταντίνος Λιάρος: – Αυτά που πραγματεύεται το έργο και οι χαρακτήρες. Οι σχέσεις μεταξύ τους. Τα ανείπωτα και οι βαθιές επιθυμίες τους. Δεν πρόκειται μόνο για τον έρωτα του Γιώργη και της Βαγγελιώς. Υπάρχουν και τα αιτήματα, τα αισθήματα και τα συναισθήματα της Μάνας και του Άντρα. Όλοι διεκδικούν την αγάπη και τον έρωτα. Όλοι έχουν σαρκικές επιθυμίες. Όλοι ζουν το ανεκπλήρωτο. Όλοι ζητούν αυτές τις στιγμές που θα τους κάνουν να νιώσουν ζωντανοί και ελεύθεροι. Οι στιγμές αυτές, όμως, χάνονται και πεθαίνουν. Όπως και οι άνθρωποι. Αυτό είναι το τραγικό του έργου, αλλά και της ζωής.
Μαρία: – Πώς πιστεύετε ότι μεταφέρεται στην σκηνή η ευαισθησία και η λεπτή συγκίνηση ενός ήρωα σαν τον Γιώργη;
Κωνσταντίνος Λιάρος: – Δεν ξέρω ακριβώς, απλά συμβαίνει! Έχει να κάνει με πολλά πράγματα. Το κείμενο βοηθάει πολύ σε αυτό. Η μεταγραφή του Άκη Δήμου, αν και δεν μένει σε ρεαλιστικό επίπεδο, καταφέρνει να διατηρήσει και να εμπλουτίσει σε σημεία τα λεπτά ψυχογραφήματα που έκανε ο Κονδυλάκης στην Πρώτη Αγάπη. Επιπλέον, σίγουρα βοηθάει και η ταύτιση που ένιωσα με τον χαρακτήρα σε κάποιες καταστάσεις και στιγμές. Από εκεί και πέρα βοήθησε πολύ η ομάδα με όλους τους συντελεστές που δημιούργησε το κατάλληλο κλίμα και τα πατήματα για να αφεθώ και να αφουγκραστώ την ευαισθησία ενός παιδιού σαν τον Γιώργη.
Μαρία: – Ποιοι είναι οι στόχοι σας αναφορικά με το έργο;
Κωνσταντίνος Λιάρος: – Προσωπικά έχω να εμβαθύνω πολύ, ακόμα, σε κάποια πράγματα, υποκριτικά και νοηματικά. Αυτό που έχω σαν άξονα, σαν οδηγία στον ρόλο μου, είναι κάτι που βρίσκεται διαρκώς σε σπιρτάδα, δεν έχει την ενήλικη ψυχολογική σκέψη του τύπου «σκέφτομαι και μετά απαντώ, αφουγκράζομαι αυτό που θα μου πεις». Είναι κάτι πρωτογενές, ακατέργαστο. Μέσα από αυτό θέλω να ανακαλύψω και άλλα επίπεδα του χαρακτήρα.
Όπως οι υπόλοιποι, έτσι και εγώ καλούμαστε να κρατήσουμε ζωντανές τις σχέσεις στο εδώ και τώρα. Αυτό συμβαίνει κάθε μέρα, γιατί η παράσταση είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Δεν γίνεται να μένουμε μόνο στην ποιητικότητα του λόγου και στα νοήματά του. Μπαίνει και σε έναν ρεαλισμό το όλο πράγμα, γιατί, αν μείνουμε μόνο στα νοήματα, τα οποία είναι κάποιες στιγμές βαθιά, κινδυνεύει να βαρύνει η παράσταση και έχει ήδη από μόνο του το έργο ένα φορτίο. Αν είναι να «παίζουμε» και εμείς αυτό το φορτίο, νομίζω δεν θα το βοηθήσουμε να αναδειχθεί. Η μουσική και η κινησιολογία βοηθάνε σ’ αυτό.
Μαρία: – Μιλήστε μου για την συνεργασία σας με τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης.
Κωνσταντίνος Λιάρος: – Ήταν αρκετά έντονη η διαδικασία που περάσαμε τους δύο μήνες των προβών. Την προσωπικότητα και τις ιδιαιτερότητες του καθένα, δουλεύοντας πάντα ομαδικά, τις εντάξαμε με κάποιον τρόπο στην παράσταση και στις σχέσεις που φέρει το έργο.
Τον Γιώργο τον Κολοβό τον είχα πριν δύο χρόνια καθηγητή στην Σχολή και ήταν πολύ περίεργο που ξαφνικά ήμασταν μαζί πάνω στην σκηνή. Κάποια στιγμή καθίσαμε μόνοι μας και δουλέψαμε κάποια πράγματα στην σκηνή του κυνηγιού. Ο Γιώργος δίδασκε αυτοσχεδιασμό στο Κρατικό -το οποίο ήταν ένα από τα αγαπημένα μου μαθήματα- οπότε ήταν ταμάμ η σκηνή για να δουλέψουμε έτσι πάνω σ΄αυτήν, να διαμορφώσουμε δράσεις, να δουλέψουμε με αντικείμενα. Έχουμε πολύ καλή χημεία με τον Γιώργο.
Με την Μαρία (Τσιμά) και την Μομώ (Βλάχου) δεν έχω ξανασυνεργαστεί. Διανύσαμε μια πορεία με τα όλα της! Δεν κολλήσαμε ούτε να διαφωνήσουμε, ούτε να «παρεξηγηθούμε», στο πλαίσιο της συνεργασίας πάντα. Ήταν μια διαδικασία επίπονη, αλλά ταυτόχρονα πολύ δημιουργική. Κάθε δυσκολία είναι για καλό και με δυνάμωσε πολύ όλο αυτό. Τώρα πλέον γνωριστήκαμε για τα καλά και είμαστε πολύ δεμένοι.
Μαρία: – Έχετε κάποια προσωπικά σχέδια ή όνειρα που θέλετε να μοιραστείτε μαζί μου για το θέατρο;
Κωνσταντίνος Λιάρος: – Όπως πάει πλέον το πράγμα στο επάγγελμά μας, στην κοινωνία και γενικότερα σε αυτό το σύστημα αποφεύγω να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Σε πρώτο πλάνο αυτό τον καιρό με ενδιαφέρει πώς θα εξελιχθεί η παράσταση μέχρι τον Μάρτιο. Ευελπιστούμε, μήπως πάρουμε παράταση. Είναι καλές οι πρώτες εντυπώσεις.
Από εκεί και πέρα έχω κάποια πράγματα στο μυαλό μου και κάποιους στόχους, οι οποίοι δεν ξέρω αν θα βρούνε τόπο, γιατί με τις καλοκαιρινές οντισιόν και παραγωγές είναι λίγο περίεργα φέτος τα πράγματα για τους άντρες ηθοποιούς της ηλικίας μου. Θα ήθελα πολύ να συνεχιστεί η χρονιά μετά το Festen και το Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα με μια περιοδεία. Αν δεν γίνει αυτό, θα είμαι σε μια άλλη δουλειά με φίλους! Εννοείται έχω στο μυαλό μου την Αθήνα και, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία, να χτυπάω πόρτες.
Κωνσταντίνος Λιάρος | Πληροφορίες για την παράσταση Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα
