Τα Δευτερότριτα μπορείτε να τον δείτε στην Βούβα της Ελένης Γκασούκα στο Σύγχρονο Θέατρο, πλάι στη Νάντια Κοντογεώργη και στο Νίκο Αρβανίτη. Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Κ.Θ.Β.Ε., ο Κωνσταντίνος Καϊκής μετράει ήδη σχεδόν 10 χρόνια στο σανίδι, με συνεργασίες με τους Δήμο Αβδελιώδη, Ανδρέα Βουτσινά, Σταμάτη Φασουλή, Γιάννη Κακλέα, Κωνσταντίνο Ασπιώτη, Ελένη Γκασούκα. Ξεχώρισε για το ευρύ κοινό και μέσα από την τηλεοπτική του εμφάνιση στη σειρά «Ηρωίδες» της Αλεξάνδρας Κ*. Ο πολυτάλαντος ηθοποιός μίλησε στο Artic.gr για την παράσταση Βούβα στην οποία συμμετέχει, τους δικούς του βραχνάδες, το θέατρο και τις παραστάσεις που θυμάται πιο έντονα ως θεατής.
Αναστάσης: – Τι σημαίνει «Βούβα»;
Κωνσταντίνος Καϊκής: – Βούβα σημαίνει «σκάσε». Στο έργο έχουμε δύο πρωταγωνιστές, τον Θωμά και την Φωτούλα. Γύρω τους είναι οι βραχνάδες τους, που λειτουργούν ως προβολείς των δύο κεντρικών προσώπων. Είναι πρόσωπα υπαρκτά, που κάποια από αυτά έχουν πεθάνει και κάποια είναι ζωντανά.
Αναστάσης: – Ποιος είναι ο δικός σου χαρακτήρας;
Κωνσταντίνος Καϊκής: – Εγώ εκπροσωπώ το κομμάτι της δουλειάς και έρχομαι να θυμίσω στον Θωμά την εργασιακή ευθύνη. Αυτός ο ρόλος δεν σου κρύβω πως με δυσκόλεψε, γιατί δεν έχει αυτονομία. Είναι ένας ρόλος πάνω στα θέματα του Θωμά, του κεντρικού ήρωα. Οπότε για να δουλέψω τον ρόλο μου έπρεπε πρώτα να καταλάβω τον Θωμά και τα θέλω του. Ο φόβος του ήρωα μου είναι μην εγκαταλείψει ο Θωμάς την δουλειά και τις ευθύνες του γιατί έτσι θα έμενε κι αυτός ξεκρέμαστος επαγγελματικά. Εκπροσωπώ το κομμάτι της Αθήνας, της φιλοδοξίας για επαγγελματική ανέλιξη.
Αναστάσης: – Πρόκειται για ένα αισιόδοξο ή απαισιόδοξο έργο;
Κωνσταντίνος Καϊκής: – Δεν μπορώ ν’ αποφασίσω αν είναι αισιόδοξο ή απαισιόδοξο το έργο. Νομίζω πως ούτως ή άλλως, στο έργο αυτό κάτι ραγίζει μέσα σου, κάτι ανοίγει και σε αφήνει να το δεις.
Αναστάσης: – Είναι εύκολο ν’ απαλλαγούμε από τους βραχνάδες μας και να πούμε «Βούβα»; Εσύ το έχεις καταφέρει;
Κωνσταντίνος Καϊκής: – Η Ελένη (σ.σ. Γκασούκα) έχει εντάξει στο έργο τους πιο βασικούς βραχνάδες, που λίγο-πολύ όλοι έχουμε στη ζωή μας. Είναι γενικότερα δύσκολο ν’ απαλλαγούμε από τα στερεότυπα και από τους περιορισμούς που μας βάζουν οι άλλοι. Ζούμε με τους βραχνάδες μας. Δεν ξέρω –ας πούμε- αν ποτέ μπορούμε ν’ απαλλαγούμε από την ανάγκη μας να εγκρίνουν αυτό που κάνουμε οι γονείς μας, οι φίλοι μας, οι άνθρωποι του κοινωνικού μας περίγυρου κι αν θα πάψουμε να φοβόμαστε την κρίση τους. Είναι κάτι που πιθανότατα έχουμε και σαν ελληνικός λαός.
Μεγαλώνουμε σ’ ένα οικογενειακό πλαίσιο ανελευθερίας και πολύ στενών σχέσεων. Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι οικογένειες φτάνουν σε χειριστικό βαθμό. Προκειμένου να μην χάσουν τα παιδιά τους, τα εφοδιάζουν για να μείνουν εκεί κι έτσι φτάνουμε 40 χρονών να ζούμε κοντά στους γονείς μας. Στην Ευρώπη, αυτό είναι εντελώς διαφορετικό. Οι γονείς αφήνουν τα παιδιά ελεύθερα στα 18 να χαράξουν μόνα τους τη διαδρομή τους και δεν τα προστατεύουν οικονομικά. Αυτό μου φαίνεται τρομερά απελευθερωτικό.
Αναστάσης: – Ποιοι είναι οι δικοί σου βραχνάδες στην Αθήνα;
Κωνσταντίνος Καϊκής: – Εμένα μου αρέσει πολύ η ζωή μου στην Αθήνα. Από τότε που κατέβηκα από την Θεσσαλονίκη, ήθελα να είμαι εδώ. Τώρα που πέρασαν 9 χρόνια είμαι πιο οικεία. Οι βραχνάδες μου δεν έχουν να κάνουν με την πόλη. Μ’ εμένα έχουν να κάνουν, και θα τους είχα όπου κι αν ήμουν. Στο συναισθηματικό κομμάτι, για μία μεγάλη περίοδο είχα μέσα μου την ανάγκη να επιτύχω για ν’ αποδείξω την αξία μου στην οικογένειά μου.
Στο επαγγελματικό, με πιάνει κατά καιρούς ο προβληματισμός αν έκανα ό,τι ήθελα να κάνω στην πορεία μου, τι ήθελα να κάνω, τι κάνω. Παρ’ όλα αυτά η ζωή είναι μπροστά μου και μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα. Ένας βραχνάς που κουβαλάω μέσα μου είναι ό,τι κάνω θέλω να ξέρω να το κάνω καλά. Δεν ξέρω αν είναι φόβος ή τεμπελιά, αλλά δε δοκιμάζω εύκολα πράγματα. Είναι και φορές που νιώθω πως επειδή ακούω πολύ τους ανθρώπους γύρω μου, τείνω να περιορίζομαι σ’ ένα μόνο πράγμα και να μην βλέπω πέρα απ’ αυτό.
Αναστάσης: – Τι είναι αυτό που θα ήθελες να κάνεις στη συνέχεια της καριέρας σου;
Κωνσταντίνος Καϊκής: – Θα ήθελα πολύ να σκηνοθετήσω κάποια στιγμή. Είναι κάτι που φαίνεται πολύ δημιουργικό. Έχω μία αγάπη και για την σκηνογραφία.
Αναστάσης: – Έχεις στεγανά στο τι σου αρέσει και τι όχι στο θέατρο;
Κωνσταντίνος Καϊκής: – Δε θα το ‘λεγα. Μου αρέσουν και οι μεγάλες σκηνές και οι μικρές. Μου αρέσουν και τα ψαγμένα έργα και τα πιο ελαφριά. Αυτό το έχω και σαν ηθοποιός και σαν θεατής. Σαν ηθοποιός ειδικότερα, θέλω να είμαι ευτυχισμένος σε αυτό που κάνω.
Αναστάσης: – Σαν θεατής τι είναι αυτό που σ’ ευχαριστεί βλέποντας μία παράσταση;
Κωνσταντίνος Καϊκής: – Η αλήθεια σε αυτό που βλέπω. Αν κάτι είναι αληθινό είναι σίγουρα καλό.
Αναστάσης: – Θέλω να θυμηθείς παραστάσεις που είδες από παιδί ως σήμερα και σου έμειναν ανεξίτηλες.
Κωνσταντίνος Καϊκής: – Θυμάμαι μικρός που έβλεπα τις πρώτες μου παραστάσεις στο Κρατικό Θέατρο. Μετά, το 2001, είχα δει και μου άρεσε πολύ το Playmobil (σ.σ. συγγραφέας: Παναγιώτης Μέντης, σκηνοθεσία: Φώτης Μακρής). Όσο ήμουν σπουδαστής στη Δραματική, θυμάμαι πως είδα αρκετές φορές την παράσταση Εφτά Λογικές Απαντήσεις. Ερχόμασταν στην Αθήνα με την παρέα μου για να δούμε παραστάσεις του Μοσχόπουλου και του Βογιατζή. Είχα τρελαθεί με τις Δούλες που σκηνοθέτησε (σ.σ. το 2005 στο Θέατρο της οδού Κυκλάδων). Έπαιζαν η Μάγια Λυμπεροπούλου, η Μπέτυ Αρβανίτη κι η Ρένη Πιττακή. Είχα τέτοια τρέλα με το έργο που το πρότεινα στην καθηγήτριά μου και το κάναμε. Θυμάμαι το Bella Venezia, που είδα την ίδια χρονιά. Θυμάμαι την παράσταση Η Ζωή είναι ένα όνειρο του Θωμά Μοσχόπουλου (σ.σ. το 2004 στο Θέατρο Πόρτα).
Αναστάσης: – Υπάρχει κάτι που ως σήμερα φοβάσαι όταν βγαίνεις στην σκηνή;
Κωνσταντίνος Καϊκής: – Με φοβίζει η λεπτή γραμμή που υπάρχει ανάμεσα στην σκηνή και στο κοινό, ανάμεσα στο τι κάνεις στ’ αλήθεια και στο τι είναι θέατρο, αν βγεις από αυτό που κάνεις για λίγο και είσαι ο εαυτός σου. Με τρομάζει αυτή η εξουσία που έχεις όταν βγαίνεις πάνω στην σκηνή.
