- Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, φέτος χτυπάει σε διπλό ταμπλό: τα Δευτερότριτα πρωταγωνιστεί στην παράσταση Η γυναίκα με τα μαύρα στο Θέατρο Δανδουλάκη, τις υπόλοιπες μέρες στην παράσταση 7 Χρόνια σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλου στο θέατρο Αποθήκη. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένας «πρωταθλητής της σκηνής», καταφέρνοντας να προσφέρει φανταστικές θεατρικές στιγμές σε ό,τι κι αν καταπιαστεί. Από τους μεγάλους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στο θέατρο και τις σκηνοθεσίες του, ως την τηλεοπτική του εμφάνιση στη 10η Εντολή και την ταινία Πέντρο Νούλα, έχει ένα προσωπικό στίγμα. Πιο χαλαρός από ποτέ, και με πολλά projects να τρέχουν, ο αγαπημένος ηθοποιός μίλησε στο Artic.gr για την παράσταση 7 Χρόνια, τη συνεργασία του με τον Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλο, τη νέα του ρουτίνα που πολύ εκτιμά και τη σχέση του με την φαντασία και το θέατρο.
Αναστάσης: – Πρωταγωνιστείς στα 7 Χρόνια των Jose Cabeza και Cristian Conti σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιώπουλου. Βάλε μας στο περιβάλλον και την συνθήκη του έργου.
Κωνσταντίνος Ασπιώτης: – Η συνθήκη του έργου είναι τέσσερις φίλοι, και πρώτα απ’ όλα συνεργάτες. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν καταφέρει να κάνουν μία πολύ μεγάλη εταιρεία και είναι πετυχημένοι στη δουλειά τους. Κι είναι πετυχημένοι όχι μόνο σε θέμα δόξας, αλλά έχουν καταφέρει να φτιάξουν κι ένα πολύ καλό software και να βγάλουν πάρα πολλά λεφτά. Αποφασίζουν κάποια στιγμή να εκτρέψουν αυτά τα χρήματα στο εξωτερικό, στην Ελβετία για να τα κρύψουν από το Δημόσιο, την αντίστοιχη ισπανική ΣΔΟΕ.
Τους συναντάμε στο σημείο αυτό ακριβώς που τους έχει πιάσει το ΣΔΟΕ και τους περιμένουν. Αυτοί βρίσκουν μία πατέντα, όπου θα την πληρώσει ο ένας τους, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για το οικονομικό έγκλημα και να παραμείνει 7 χρόνια στη φυλακή. Το θέμα λοιπόν είναι ποιος «αξίζει» να πάει στη φυλακή για να σωθούν οι άλλοι τρεις και η εταιρεία. Πάνω σε αυτό το κρίσιμο θέμα καλούν έναν διαμεσολαβητή, τον Χοσέ, για να τους βοηθήσει ν’ αποφασίσουν. Έτσι γίνεται ένα ψυχολογικό θρίλερ που διαρκεί περίπου μιάμιση ώρα.
Αναστάσης: – Σκηνικά πώς μεταφέρεται όλο αυτό;
Κωνσταντίνος Ασπιώτης: – Είχε μία πάρα πολύ ωραία ιδέα ο Οδυσσέας Παπασπηλιώπουλος, ο σκηνοθέτης μας, ο οποίος είναι ένας πάρα πολύ σπουδαίος τύπος και μας αποκάλυψε ένα σωρό πράγματα για τον εαυτό μας και την υποκριτική μας. Είχε λοιπόν την ιδέα ν’ αλλάξει το θέατρο Αποθήκη αρχιτεκτονικά –θα μπορούσαμε να πούμε- και να τοποθετήσει τα γραφεία των χαρακτήρων μας ανάμεσα στα καθίσματα των θεατών.
Αυτό ακολουθεί τη νέα τάση που προτείνεται στις μεγάλες εταιρείες όπως το Facebook, και όλοι οι συνεργάτες έχουν τα γραφεία τους στον ίδιο χώρο, χωρίς να διακρίνονται οι υπάλληλοι ανάλογα με την θέση τους στην εταιρεία. Αυτό μεταφέρεται και στη σχέση μας με τους θεατές. Οι ηθοποιοί καλούμαστε να παίξουμε πιο άμεσα και σε χαμηλότερες εντάσεις. Ο θεατής ανάλογα με τη θέση που κάθεται έχει διαφορετική οπτική γωνία στην παράσταση και τοποθετείται κάπως στη θέση του Χοσέ, του διαμεσολαβητή. Ο κάθε θεατής είναι ελεύθερος να διαβάσει τον εαυτό του μέσα σε κάποιον από τους ήρωες.
Αναστάσης: – Δεν είναι κι εύκολο να πάρει κάποιος θέση για τους ήρωες των 7 Χρόνων, και να μείνει σε αυτή…
Κωνσταντίνος Ασπιώτης: – Ναι, αλλά ούτως ή άλλως, ο κάθε θεατής ερμηνεύει αυτό που βλέπει βάσει της δικής του ηθικής. Αυτός που για μένα είναι αθώος, για το δικό σου αξιακό σύστημα μπορεί να είναι ένοχος. Εμείς οι ηθοποιοί, ωστόσο, οφείλουμε να δικαιολογούμε τους ήρωες που ερμηνεύουμε. Ας πούμε, ο ήρωας που υποδύομαι, αποκαλύπτεται πως έχει κάνει που είναι εντελώς κατακριτέο για την ορθόδοξη χριστιανική κοινωνία. Το μεγαλύτερο ποσοστό των θεατών θα το μεμφθούν, αλλά αν κάποιος θεατής είναι απαλλαγμένος από αυτά τα ταμπού, μπορεί να το δει διαφορετικά.
Αναστάσης: – Σε περιόδους Οικονομικής Κρίσης και κοινωνικής αστάθειας, είναι δυνατό να παραμείνει σταθερός ο αξιακός κώδικας των ανθρώπων;
Κωνσταντίνος Ασπιώτης: – Πιστεύω πως ο αξιακός κώδικας του ανθρώπου διαμορφώνεται σε σχέση με την εποχή και τις συνθήκες της. Είναι άλλο τώρα κι άλλο πριν 20 χρόνια. Με όλα αυτά που συμβαίνουν, θα πρέπει να διασφαλίσουμε την ανθρωπιά μας και την αξία μας. Ελπίζω να μην καταλήξουμε ζούγκλα. Τώρα θα μου πεις, εδώ δεν έχουμε σχεδόν ελευθερία λόγου. Μπορεί να πεις αυτό που πιστεύεις και ν’ αρχίζουν να σε κράζουν επειδή πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο. Δυστυχώς, το κέρδος, το χρήμα, η καπιταλιστική κοινωνία στην οποία ζούμε νομίζω μπορούν να βλάψουν την κοινωνία, αν δεν βάλουμε σε προτεραιότητα τις ηθικές αξίες που πάνε κόντρα σε όλον αυτόν τον τυφώνα που έφερε η Κρίση.
Αναστάσης: – Εσύ όταν επιλέγεις μία δουλειά στο θέατρο, σε ποιο κριτήριο δίνεις προτεραιότητα; Στις χρηματικές απολαβές; Στην ποιότητα των δημιουργικών συνθηκών; Στην ηθική των ανθρώπων που σου προτείνουν τη συνεργασία;
Κωνσταντίνος Ασπιώτης: – Να σου πω την αλήθεια δεν δίνω καμία σημασία στην ηθική των ανθρώπων που συνεργαζόμαστε, αρκεί να είναι σωστοί συνεργάτες και να τους θαυμάζω καλλιτεχνικά. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να έχω δίπλα μου καλούς συνεργάτες και να γίνουμε μαζί συνοδοιπόροι σε μία ιστορία.
Αναστάσης: – Παίζεις 7 ημέρες την εβδομάδα πια. Η Γυναίκα με τα Μαύρα τα Δευτερότριτα, 7 Χρόνια Τετάρτη με Κυριακή. Πώς είναι;
Κωνσταντίνος Ασπιώτης: – Είναι η πρώτη εβδομαδα που μου συμβαίνει και νομίζω πως είναι δώρο. Χαίρομαι πολύ που θα μπω σε μία ρουτίνα, όπου κάθε μέρα θα έχω μία παράσταση να παίξω το βράδυ. Όσο καιρό είχα διπλές πρόβες παιδεύτηκα και τώρα μπορώ να ξεκουραστώ και να το απολαύσω. Οι πρόβες είναι πολύ δύσκολο πράγμα γιατί έχουν πολλή κούραση, έχουν σωματική κούραση, εγκεφαλική κούραση, δοκιμάζεις, απορρίπτεις.
Αναστάσης: – Είσαι καλός φιλαναγνώστης και ταυτόχρονα έχεις ασχοληθεί και με παραστάσεις πάνω σε διασκευές λογοτεχνικών έργων. Υπάρχει κάποιο έργο που δεν έχεις δει στο θέατρο και θα σου φαινόταν καλή ιδέα;
Κωνσταντίνος Ασπιώτης: – Ξέρεις τι θέλω πολύ να δω; Τα Χαστουκόψαρα του Λένου Χρηστίδη. Αυτό θα ήθελα να το δω, για να μη σου πω ότι θα ήθελα να το ανεβάσω. Με διασκεδάζει πολύ αυτό το βιβλίο. Το έχω διαβάσει 6 φορές.
Αναστάσης: – Πηγαίνεις θέατρο όταν έχεις χρόνο; Είδες κάτι που σου άρεσε φέτος;
Κωνσταντίνος Ασπιώτης: – Ναι, πηγαίνω θέατρο. Ακολουθώ συνήθως σκηνοθέτες, αλλά μπορεί να δω και την δουλειά κάποιου που μου φάνηκε ενδιαφέρουσα μία συνέντευξη που διάβασα. Φέτος, δεν πρόλαβα να δω πολλά πράγματα. Αν εξαιρέσουμε εσένα που είσαι μπροστά κι έκανες μία εξαιρετική παράσταση με τον Λάζαρο Βαρτάνη, το Mall, θα πω το Σεξ Λεξικόν που μου άρεσε. Μου άρεσαν κυρίως τα παιδιά που έπαιζαν, ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης και η Φωτεινή Αθερίδου. Διασκέδασα πραγματικά σε αυτή την παράσταση.
Αναστάσης: – Είσαι αναγνώστης, ηθοποιός, σκηνοθέτης… Ποια είναι η σχέση σου με την φαντασία;
Κωνσταντίνος Ασπιώτης: – Μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω με την περιοχή της φαντασίας. Είναι καταπληκτικό να μπορείς να φανταστείς κάτι και να μπορείς και να το πραγματώσεις. Επειδή φαντάζομαι πράγματα και, ξέρεις, το βρίσκω μαγικό, είναι πολύ σημαντικό για μένα να μπορώ και τεχνικά να δημιουργήσω κάτι που θ’ ανοίξει τη δική σου φαντασία ως θεατή. Όταν διάβαζα το Armadale –ας πούμε- μου ερχόντουσαν ένα σωρό εικόνες και μέρη. Ο κάθε αναγνώστης όταν διαβάζει κάτι μεταφέρεται στις δικές του εικόνες και στα δικά του βιώματα.
Όταν έρχομαι στο θέατρο και δεν έχω τα μέσα για ένα σκηνικό που θα σου φέρει κάτι πολύ ρεαλιστικό που να θυμίζει το Βικτωριανό εξοχικό κάπου στο Χομερμπάι, καλούμαι να κάνω τελείως αφαιρετικό. Εκεί, με λίγα μέσα, αλλά με τους ηθοποιούς σου, τους φωτισμούς και με τον τρόπο που αφηγούμαστε συνολικότερα την ιστορία στους θεατές, εγώ έχω φανταστεί κάτι κι εσύ μέσα από αυτό που βλέπεις φαντάζεσαι κάτι που είναι δικό σου. Στο τέλος της ημέρας, εγώ κι εσύ, έχουμε φανταστεί κάτι τελείως διαφορετικό.
Αναστάσης: – Αυτό συμβαίνει και στη Γυναίκα με τα μαύρα…
Κωνσταντίνος Ασπιώτης: – Ακριβώς. Είναι ένα έργο που παίζει απόλυτα με τα θεατρικά υλικά και τη θεατρική συνθήκη. Λέει κάποια στιγμή ο κύριος Κιπς: «Πως θα δημιουργήσουμε όλα αυτά; Την θάλασσα, την ομίχλη, την άμαξα με το άλογο;» Και του απαντά ο ρόλος μου, ο ηθοποιός-σκηνοθέτης: «Με την φαντασία κύριε Κιπς, τη φαντασία τη δική μας και των θεατών». Είναι μία καταπληκτική φράση. Όλο το θέατρο είναι εκεί.
