Ώρα για την Κινηματογραφική Ανασκόπηση 2020. Σε λίγες μέρες το «καταραμένο» 2020 θα γίνει πια ιστορία. Η χρονιά του COVID-19. Η χρονιά της καραντίνας, της υγειονομικής κρίσης, του φόβου και της μάσκας. Μια χρονιά που στο μεγαλύτερο μέρος της βρήκε τα σινεμά κλειστά και την κινηματογραφική βιομηχανία αποκαμωμένη. Ακόμα και αυτή την χρονιά, όμως, είτε από το σπίτι, είτε -όσο προλάβαμε- στις αίθουσες, είτε στα θερινά σινεμά κατορθώσαμε και είδαμε ταινίες. Αναμφίβολα λιγότερες από όσες θέλαμε και περιμέναμε. Μάλλον χωρίς να κρατάμε κάτι μεγαλειώδες και ανεπανάληπτο. Αλλά ακόμη κι έτσι το 2020 γευτήκαμε μικρές κινηματογραφικές χαρές, εκρηκτικές εκπλήξεις, καλές και κακές ερμηνείες, εμπορικές επιτυχίες και παταγώδεις αποτυχίες. Ταινίες που δεν θα ξεχάσουμε και ταινίες που ελπίζαμε να μην είχαμε δει ποτέ. Στόχος αυτού του αφιερώματος είναι η αναδρομή σε όλες αυτές τις στιγμές. Με την ελπίδα το 2021, όσο πιο γρήγορα και με την μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια, να ξανανταμώσουμε στις σκοτεινές αίθουσες χωρίς αποστάσεις, μάσκες και αντισηπτικά.
«Ο Φάρος» – Στις σκαλωσιές του υποσυνειδήτου
Μάλλον το κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς. Ή καλύτερα η ταινία viral του 2020. Αινιγματική, τρομακτική, τίγκα στην αλληγορία και στους συμβολισμούς. Για κάποιους υπερφίαλη και μπερδεμένη. Για κάποιους άλλους αριστουργηματική και ανυπέρβλητη. Για μερικούς δύσμοιρους απλώς ακατανόητη. Για εμάς ένα αξιόλογο δείγμα κινηματογράφου φιλόδοξου, καλλιτεχνικού και ψυχαναλυτικού. Και πάνω από όλα μια ταινία που μας χάρισε δύο από τις καλύτερες ανδρικές ερμηνείες για το 2020.
«Κατηγορώ» – Η Υπόθεση Ντρέιφους ξανά επίκαιρη
Κυκλοφόρησε στην Ελλάδα την πρώτη βδομάδα του 2020 και παρότι μεσολάβησαν δώδεκα μήνες από την πρώτη της προβολή, παραμένει για τον γράφοντα η πιο στιβαρή ταινία της χρονιάς. Ο υπέργηρος Ρόμαν Πολάνσκι με αυτοαναφορική διάθεση και κλασσικίζοντα κινηματογραφικό ύφος μιας άλλης εποχής καταπιάνεται με την υπόθεση Ντρέιφους. Και το κάνει εξαιρετικά. Τοποθετείται πολιτικά και ηθικά πάνω στην έννοια της δικαιοσύνης και στην αμφισημία που διακατέχει την απόδοση της. Αποδομεί σαρδόνια την αστική υποκρισία. Βάλλεται κατά της όποιας εξουσίας. Και υπογράφει λίγο πριν ενενηνταρίσει την πιο αξιόλογη και λυπητερά επίκαιρη στιγμή της ύστερης καριέρας του. Εξαιρετικός ο Ζαν Ντιζαρντέν.
«Capone» – Η βαριά ήττα του Τομ Χάρντι
Όπως κι αν προσπαθήσει κανείς να το πιάσει, το «Capone» είναι μια κακιά ταινία. Και ο χαρακτηρισμός είναι, δυστυχώς, ελαφρύς. Ο λόγος που αποτελεί μέρος του αφιερώματος είναι φυσικά το γεγονός ότι υπήρξε μια εκ των πλέον αναμενόμενων ταινιών του 2020. Επίσης είναι μια ταινία με θέμα την ζωή του Αλ Καπόνε. Και επίσης μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Τομ Χάρντι, ένα από τα μεγαλύτερα ανερχόμενα ονόματα της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Έλα, όμως, που τίποτα δεν λειτουργεί σωστά. Η ερμηνεία του Χάρντι προκαλεί γέλιο και θυμηδία. Το σενάριο δεν βγάζει νόημα, δεν έχει συνοχή, υπόθεση, αρχή, μέση και τέλος. Εν ολίγοις, όλα πάνε στραβά με το φιλμ να βάζει γερή υποψηφιότητα για την μεγαλύτερη απογοήτευση του 2020.
«Tenet» – Ο Κρίστοφερ Νόλαν σε σύγχυση
Και μιλώντας για απογοητεύσεις, το «Tenet» του Κρίστοφερ Νόλαν παρουσιάζεται ως άξιος μνηστήρας της «πρωτιάς» του «Capone». Η ταινία του Νόλαν κυκλοφόρησε το Καλοκαίρι με την ελπίδα να ξαναφέρει τον κόσμο στους κινηματογράφους μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας. Επίσης ο ίδιος ο Νόλαν μας είχε προετοιμάσει για κάτι μεγαλειώδες που δεν έχουμε ξαναδεί στο σινεμά και που για τον ίδιο αποτελεί το magnum opus του. Τελικά το «Tenet» είναι μια ταινία με κατασκόπους που πάνε πέρα δώθε στον χρόνο χωρίς εμφανή λόγο αντιμετωπίζοντας cult Ρώσους κακούς που θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο και στην μέση υπάρχει και μια παγερή, ανέραστη femme fatale. Ψυχρή, χωρίς ίχνος συναισθήματος, μεγαλόπνοη και ασυνάρτητη, η ταινία του Νόλαν δίνει νόημα στην φράση «πολύ κακό για το τίποτα».
«Possessor» – Το sci-fi της χρονιάς
Όσα μας υποσχέθηκε, αλλά ουδέποτε μας έδωσε το «Tenet», τα βρίσκουμε και με το παραπάνω στο «Possessor» του Brandon Cronenberg. Όχι δεν είναι συνωνυμία. Πρόκειται για τον γιο του «μεγάλου» David Cronenberg και για ένα νέο ταλέντο που ακολουθεί τα χνάρια του μπαμπά με μεγάλη επιτυχία. Το «Possessor» του, λοιπόν, είναι σίγουρα η πιο ενδιαφέρουσα ταινία επιστημονικής φαντασίας για το 2020. Καταπιάνεται με κλασσικά θέματα μεν (άνθρωπος και τεχνολογία- άνθρωπος σε αναζήτηση ταυτότητας) και παρότι δεν αποφεύγει μερικά κλισέ και σεναριακές παγίδες ξεχωρίζει και αφήνει τεράστιες προσδοκίες για το μέλλον του δημιουργού του ένεκα της εντυπωσιακής αισθητικής του διεύθυνσης.
«Απόστρατος» – Απλό, καλό σινεμά made in Greece
Αλλάζουμε, εντελώς κλίμα και διάθεση και σας παρουσιάζουμε την πιο αξιαγάπητη, μικρή-μεγάλη ταινία που μας χάρισε το ελληνικό σινεμά το 2020. Ο «Απόστρατος» του Ζαχαρία Μαυροειδή είναι μια γλυκιά, ευαίσθητη και συγκινητική ιστορία για την Ελλάδα του σήμερα και του χθες. Ένας διακριτικός ψίθυρος στα τραύματα της ιστορικής μνήμης. Μια ταινία με εντυπωσιακά δεμένο σενάριο, εξαιρετικές ερμηνείες, σύγχρονη ματιά, μετρημένο και αποτελεσματικό χιούμορ και μπόλικο συναίσθημα. Το ελληνικό σινεμά δηλώνει παρόν αγκαλιάζοντας την κρυφή αρετή της απλότητας.
«Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» – Ο «νέος» Γιάννης Οικονομίδης
Η νέα ταινία του Γιάννη Οικονομίδη είχε την ατυχία να κάνει πρεμιέρα την εβδομάδα λίγες μέρες πριν μπει λουκέτο στους κινηματογράφους. Παρόλα αυτά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η προβολή της στα θερινά είχε τεράστια εμπορική επιτυχία. Αγαπήθηκε από τον κόσμο. Χάρισε νέο ρεπερτόριο από «βρώμικες» ατάκες που μπήκαν στο «πάνθεον» της «οικονομιδικής» κουλτούρας. Μας «ταξίδεψε» πετυχημένα στον βούρκο της επαρχίας σαν «άλλο» western α λα ελληνικά. Έχει σημαντικές αρετές, αλλά και καραμπινάτες ατέλειες (υπερβολικά μεγάλη διάρκεια και αχρείαστο «ξεχείλωμα» της ιστορίας). Υπήρξε, όμως, «γεγονός» για τα κινηματογραφικά δρώμενα του έτους και σίγουρα αξίζει μια θέση στην ανασκόπηση μας.
«The Burnt Orange Heresy» – Περί τέχνης και κριτικής
Ο φέρελπις Τζουζέπε Καποτόντι σκηνοθετεί ένα θρίλερ παλιάς κοπής, που ομολογουμένως υπήρξε η πιο απολαυστική εμπειρία θέασης μιας «φρέσκιας» ταινίας σε θερινό σινεμά για το 2020. Θέμα του τα χαμένα νοήματα της καλλιτεχνικής γνησιότητας και εν γένει η ματαιοδοξία πίσω από την showbiz. Ευτύχημα για το φιλμ είναι η εκρηκτική χημεία του Κλάες Μπάνγκ με την Ελίζαμπετ Ντεμπισί. Μεγάλα προτερήματα η εύγλωττη διάρθρωση του σεναρίου, τα υπέροχα τοπία και οι δύο βετεράνοι Ντόναλντ Σάδερλαντ και Μικ Τζάγκερ ως ενέσεις κύρους και στυλ. Τι άλλο θέλετε;
«On the Rocks» – «Δροσιστικός» Μπιλ Μάρεϊ
Μιλώντας για στυλ και φινέτσα. Σας έχουμε την πιο φινετσάτη ερμηνεία για την Κινηματογραφική Ανασκόπηση μας. Πρόκειται φυσικά για την παρουσία του Μπιλ Μάρεϊ στην νέα ταινία της Σοφία Κόπολα. Ο Μάρεϊ, λοιπόν, δίνει ρέστα στον ρόλο του πνευματώδη, bon viveur πατέρα που αναθερμαίνει την σχέση με την κόρη του. Η ταινία από την άλλη παρότι ευχάριστη, συχνά αστεία και με έξυπνα ευρήματα γύρω από την κρίση της μέσης ηλικίας και τις οικογενειακές σχέσεις, δεν προσεγγίζει ούτε κατά διάνοια το «Χαμένοι στην Μετάφραση». Την στιγμή δηλαδή που η συνεργασία Κόπολα-Μάρεϊ μας χάριζε μια πραγματικά αξιομνημόνευτη ταινία.
«Da 5 Bloods» – Με την σφραγίδα του Σπάικ Λι
Το «Da 5 Bloods» -σε διανομή Netflix- μας θυμίζει για ακόμη μια φορά πόσο ανάγκη έχουμε τον πολιτικοποιημένο κινηματογραφικό λόγο του Σπάικ Λι, ιδίως σε τέτοιους καιρούς. Ο Λι εδώ καταπιάνεται με την μνήμη του πολέμου στο Βιετνάμ υπό το πρίσμα μιας παρέας αφροαμερικάνων βετεράνων. Όσο άνισος είναι ο τρόπος που αφηγείται ιστορίες ο Σπάικ Λι, άλλο τόσο μεγαλειώδες και «βαρύ» είναι το ιδεολογικό τους φορτίο. Αυτό συμβαίνει και στην προκειμένη περίπτωση. Το «Da 5 Bloods» είναι ένα αντιρατσιστικό-αντιιμπεριαλιστικό μανιφέστο που «διαβάζοντας» το θα βαρεθείς κατά στιγμές, αλλά το αποτύπωμα που θα σου αφήσει θα είναι ανεξίτηλο.
«Martin Eden» – Με ιταλικό άρωμα από τα παλιά.
Το «Martin Eden» του Πιέτρο Μαρσέλο έρχεται με δύναμη από το κινηματογραφικό παρελθόν για να σταθεί στιβαρά στο παρόν, με καλλιτεχνικό πάθος και δυναμισμό. Το οδοιπορικό του Μάρτιν Έντεν από την φτώχια και την εξαθλίωση, στην καταξίωση και κατόπιν στον αριστοκρατικό κατήφορο και την παρακμή θυμίζει κάτι από την πολιτική-ποιητική γραφή του Μπερτολούτσι. Κάτι άλλο από την «βισκοντική» οπτική πάνω στην «διάλυση» της αριστοκρατίας , χωρώντας επίσης σαφείς φόρους τιμής στον ιταλικό νεορεαλισμό. Κατορθώνει παραταύτα να πατάει στα πόδια του ως μια ταινία απολύτως μοντέρνα, επί της ουσίας πολιτικοποιημένη ως προς τα θέματα τα οποία επιλέγει να ανοίξει (ταξική πάλη, ταξική ταυτότητα, γέννηση του φασισμού) και ευλαβικά προσηλωμένη στην ολιστική διαμόρφωση ενός ανθρώπινου πορτρέτου. Από τις καλύτερες ταινίες του 2020.
«Bloody Nose, Empty Pockets» – Νύχτες αλκοολικές
Όχι η καλύτερη, ίσως όμως η πιο ξεχωριστή ταινία για την Κινηματογραφική Ανασκόπηση 2020. Το «Bloody Nose, Empty Pockets» είναι ένα “κατι-σαν-ντοκιμαντέρ” που αφηγείται την τελευταία μέρα λειτουργίας ενός μπαρ-καταφύγιου για μοναχικές κάπου στην αμερικανική ενδοχώρα. Εκεί όπου τα ξεθωριασμένα όνειρα των θαμώνων συναντιούνται γλυκόπικρα και νοσταλγικά. Διαλυμένοι ήρωες, που ρουφάνε λαίμαργα κάθε «υπόνοια ζωής» που μπορεί να γεννηθεί μέσα στην θολούρα του αλκοόλ. Αυτό που κάποιοι λένε «περιθώριο» γίνεται στην διάρκεια του φιλμ μια μεγάλη, άγρια αγκαλιά συντροφικότητας, ελπίδας και διαφυγής. Μια σπαρακτική ταινία – φάρος κινηματογραφικής αγάπης για τους απόκληρους, τους «λούμπεν» και τους αληθινούς ονειροπόλους.
«Another Round» – Πειραγμένο κοκτέιλ από τον Τόμας Βίντερμπεργκ
Ακόμη μια ταινία με θέμα το «αλκοόλ» και επίσης μια από τις καλύτερες του 2020. Το έργο του Βίντερμπεργκ βασισμένο στην «κιργκρεγκοριανή» θεώρηση που θέλει «την νιότη να είναι όνειρο και τον έρωτα το περιεχόμενο αυτού του ονείρου», μεταμφιέζεται διαρκώς σε γλυκόπικρη κωμωδία των χαμένων ονείρων, σε αρχετυπικό υπαρξιακό οικογενειακό δράμα και σε κοινωνική σάτιρα. Αυτό που μένει, όμως, και συνοψίζει εύγλωττα την ταινία είναι η λέξη «ξέσπασμα». Ένα ξέσπασμα απέναντι στους εσωτερικούς και εξωτερικούς μηχανισμούς καταπίεσης και καταστολής. Απέναντι στον καθωσπρεπισμό και την σοβαροφάνεια. Ξέσπασμα στην τελική απέναντι στην ίδια την φθορά, το γήρας και μακροπρόθεσμα ή και όχι τόσο μακροπρόθεσμα τον θάνατο. Ξέσπασμα το οποίο συνοψίζεται λυτρωτικά στον χορό του εξαιρετικού Μαντς Μίκελσεν στην τελευταία σκηνή.
«The Nest» – Το τέλος των παραισθήσεων
Άλλη μια μικρή-μεγάλη ταινία. Ένα υπόδειγμα λιτότητας από τον αδικημένο δημιουργό Σον Ντούρκιν. Φιλμ-σεμινάριο για την αφηγηματική του μεστότητα, την ευκρίνεια στους συμβολισμούς και στα ευρήματα του και τον υπόκωφο ηλεκτρισμό που το διαπερνά. Χωρίς ουδέποτε να πέφτει στην παγίδα της «ευκολίας» και των κλισέ. Οι θεματικές του «The Nest» ξεκάθαρες, δομημένες μεθοδικά και αποτελεσματικά : η ξιπασιά του πλούτου, η μυθομανία των ανθρώπων του, οι ψυχρές σχέσεις τους, η διάλυση της αστικής οικογένειας, η βάναυση προσγείωση τους μετά το σκάσιμο της οικονομικής φούσκας. Χωρίς ίχνος φθηνών τρικ εντυπωσιασμού στο θριλερικό σκέλος του και διαμορφώνοντας μια ισχυρή δραματική ένταση και κλιμάκωση λίγο πριν το φινάλε, το «The Nest κερδίζει επάξια μια θέση Κινηματογραφική Ανασκόπηση 2020 και μια ξεχωριστή μνεία για την κινηματογραφική του οικονομία.
«Mank» – Πίσω από τον μύθο του «Πολίτη Κέιν»
Ένα αυτοαναφορικό κλείσιμο του ματιού στην ιστορία, στις επιρροές και στους μύθους που γέννησε η βιομηχανία του Χόλιγουντ και καθόρισε γενιές και γενιές δημιουργών, αναλυτών και απλών «ερωτευμένων» με την αντανάκλαση της 7ης Τέχνης; Ένας φόρος τιμής σε έναν «σπουδαίο» και αφανή δευτεραγωνιστή, όπως τον Χέρμαν Μάνκεβιτς; Ένα καταραμένο outsider. Μια «δική μας» κλειδαρότρυπα στα άδυτα της αναλλοίωτης γοητείας του κινηματογραφικού παραμυθιού. Ίσως όλα αυτά μαζί. Σαν «ανοιχτό» κινηματογραφικό εγχειρίδιο και ταυτόχρονα σαν μια ιστορία που κοιτάει το παρελθόν του σινεμά με σκοπό να ανοίξει δρόμους για το μέλλον του, το «Mank» του Ντέιβιντ Φίντσερ έρχεται στο τέλος μιας φτωχής κινηματογραφικής χρονιάς για να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται και να θυμίσει ότι ακόμα κι αν το δόγμα που λέει ότι «στην τέχνη όλα έχουν ειπωθεί» αληθεύει, κάποιες φορές η ανασύνθεση του παρελθόντος μπορεί να γίνει πρωτοποριακή.
«Small Axe: Mangrove» – Black Lives Matter
Κομμάτι της ανθολογίας του Στιβ ΜακΚουίν με τίτλο «Small Axe», το «Mangrove» ξεχωρίζει ως μια από τις πιο πολιτικοποιημένες, αντιρατσιστικές και επίκαιρες ταινίες στην Κινηματογραφική Ανασκόπηση 2020. Ο ΜακΚουίν καταγράφει με ωμότητα, ρεαλισμό και ευαισθησία την σκληρή καταστολή και τα βίαια πογκρόμ που υπέμεναν οι μαύροι πολίτες από την τοπική αστυνομία με επίκεντρο το εστιατόριο «Mangrove»: έναν χώρο σημείο αναφοράς για την αντίσταση τους. Με αφορμή αυτό το ενδιαφέρον story, ο ΜακΚουίν πλάθει με τους κινηματογραφικούς του κώδικες έναν συλλογικό πρωταγωνιστή. Μας γειώνει στην καθημερινότητα ολόκληρης της κοινότητας. Μας καθιστά κοινωνούς στους αγώνες, αλλά και στις αγωνίες της, για να συμπυκνώσει κρυστάλλινα τα πολιτικά του μηνύματα στο δεύτερο μέρος του φιλμ. Εκεί όπου το «Mangrove» παίρνει τον χαρακτήρα ενός «κατηγορώ» με σαφείς αναφορές στο σήμερα και στην διαχρονική μάχη κατά των φυλετικών διακρίσεων.
«Bakurau» – Κραυγή ελευθερίας
Από τις «παράξενες» ταινίες του 2020 που παρόλα αυτά κέρδισε τις εντυπώσεις και τον θαυμασμό κοινού και κριτικών παγκοσμίως. Μια μοναδική περίπτωση «καθαρούαντικαπιταλιστικού σινεμά. Και κυρίως σινεμά ελευθεριακού, αναρχικού, ακηδεμόνευτου. Το δίδυμο Φίλιο-Ντορνέλες (ο πρώτος γνωστός για το μέτριο «Aquarius») στήνει ένα παράδοξο, σουρεαλιστικό, παραισθητικό, φλασαρισμένο western α λα βραζιλιάνικα. Ένα ανελέητο κινηματογραφικό ράπισμα στο αντικοινωνικό και ομοφοβικό καθεστώς Μπολσονάρου και στην διαβρωτική φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Μια ταινία απόλαυση, απολύτως feelgood που δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά, αλλά ανοίγει πετυχημένα και με τρόπο ασυμβίβαστο και αιρετικό σοβαρά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα.
«I am Thinking of ending things» – Μέσα από τον καθρέφτη του χρόνου
Χρόνος – Μνήμη – Έρωτας – Θάνατος. Το «Σκέφτομαι να βάλω ένα τέλος» είναι μια χωροχρονική περιπλάνηση ανάμεσα σε αυτές τις 4 έννοιες. Μια περιπλάνηση με αδιευκρίνιστη την ταυτότητα του περιπλανώμενου, με ασαφή αφετηρία, αλλά καθορισμένο «τέλος» . Όλα άλλωστε μάταια και αναπόφευκτα οδηγούν στην φθορά και στην θνητότητα. Ο Τσάρλι Κάουφμαν (από τους κορυφαίους σύγχρονους σεναριογράφους με μεγαλύτερη παρακαταθήκη το «Στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς») παραδίδει μια ταινία για το Netflix με βαρύ και καθοριστικό, κινηματογραφικό φορτίο σε κάθε της πτυχή. Δίχασε, συζητήθηκε, προκάλεσε διαφωνίες. Για αυτό και βρίσκεται στην Κινηματογραφική Ανασκόπηση 2020.
«Borat: Subsequent Moviefilm» – Ο Borat στην χώρα των τεράτων
14 χρόνια μετά τον πρώτο Borat, ο Σάσα Μπάρον Κοεν παράγει ξανα χιούμορ αποδομητικό, κατεδαφιστικό, οργιώδες και ανεξέλεγκτο. Δεν διακηρύσσει απλώς την εναντίωση του στην τραμπική κουλτούρα. Αλλά αποπειράται με την σάτιρα του να την μετουσιώσει σε πολιτική πράξη. Παρεμβαίνει στα δρώμενα, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον Μάικλ Πενς, μεταμορφώνεται σε Τραμπ και κουβαλάει μια 15χρόνη παλλακίδα στους ώμους του. Ξεγυμνώνει την πατριαρχία, τους εξουσιαστές παρενοχλητές, διεισδύει στην κυριολεξία στην κρεβατοκάμαρα του Ρούντι Τζουλιάνι και του φωνάζει «η κοπέλα είναι 15 είναι πολύ μεγάλη για σένα». Ο νέος Borat έρχεται να θυμίσει ότι η κωμωδία μπορεί και πρέπει να είναι βλάσφημη, υπερβατική, ριζοσπαστική και αθυρόστομη.
«The Human Voice» – Ο Αλμοδοβάρ και η τέλεια ομορφιά
Για το τέλος σπουδαίος Πέδρο Αλμοδοβάρ. Έστω και σε ταινία μικρού μήκους. Μια μικρή παραβολή για μια γυναίκα και έναν σκύλο που περιμένουν. Ένα οπτικό όργιο χρωμάτων και αισθητικής με θέμα την εγκατάλειψη, το τέλος του έρωτα και του πάθους. Κι όμως τόσο παθιασμένη ταινία. Τόσο υπέροχη στο να την βλέπεις, να την παρατηρείς, να την επεξεργάζεσαι. Η Τίλντα Σουίντον σαν μούσα δίνει ρεσιτάλ σωματικής ερμηνείας. Ενώ ο Αλμοδοβάρ μοιάζει να πλησιάζει λίγο ακόμα την τέλεια κινηματογραφική ομορφιά. Και τον ευχαριστούμε. Ιδανικό κλείσιμο για την Κινηματογραφική Ανασκόπηση 2020.
Κινηματογραφική Ανασκόπηση 2020
Κινηματογραφική Ανασκόπηση 2020
Διαβάστε περισσότερα Άρθρα για τον Κινηματογράφο εδώ
