Η Κέλλυ Σταμουλάκη είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός και στιχουργός. Κατάγεται από την Αθήνα και έχει σπουδάσει θέατρο στις σχολές Βεάκη και Χατζίκου. Ακόμη, φοίτησε στο New York College μαθαίνοντας εκεί, σκηνοθεσία κινηματογράφου. Μέχρι στιγμής έχει σκηνοθετήσει θεατρικές παραστάσεις για παιδιά και μικρού μήκους ταινίες σε δικό της σενάριο. Για τις θεατρικές της παραστάσεις έχει γράψει στίχους για πάνω από 100 τραγούδια. Γνωστή είναι και η συνεργασία της με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Τέλος, υπήρξε καθηγήτρια θεατρικής αγωγής και θεατρικού παιχνιδιού και ιδρύτρια του θιάσου «Αβάντι» (2002). Το Μόνο αν το πιστέψεις είναι το 5ο της βιβλίο για παιδιά. Τη σεζόν 2016-2017 μάλιστα ανεβαίνει στην Παιδική Σκηνή του Θεάτρου Αλίκη από τον θίασο «Αβάντι». Το κείμενο και τη σκηνοθεσία επιμελείται η ίδια, ενώ τη μουσική ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας.
Στη συνέντευξή της στο Artic.gr η Κέλλυ Σταμουλάκη μιλάει για το νέο της παραμύθι Μόνο αν το πιστέψεις και τους φόβους που είχε όταν ήταν μικρή. Αναφέρεται επίσης σε σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα από τα οποία εμπνεύστηκε για την υπόθεση του παραμυθιού. Δεν παραλείπει τέλος να αιτιολογήσει τις επιλογές της αναφορικά με τους χαρακτήρες του βιβλίου.
Η Κέλλυ Σταμουλάκη μιλάει στο Artic.gr
Μαίρη Μπουλή: Κα Κέλλυ Σταμουλάκη, τι αξίες θεωρείτε ότι διδάσκουν τα σύγχρονα ελληνικά παραμύθια;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Τα παραμύθια όπως και κάθε τέχνη είναι προϊόντα της εποχής τους. Έτσι και η σύγχρονη λογοτεχνία για παιδιά εμπνέεται από τις κοινωνικές δομές, τις προσωπικές καταστάσεις που ζει ο δημιουργός, καθώς και από τη στάση ζωής του συγγραφέα απέναντι σ’ αυτά που βιώνει. Τα θέματα είναι διαχρονικά, τα πρότυπα είναι αρχετυπικά, αλλά σύγχρονη είναι η διαχείρισή τους, η οποία δίνει σε κάθε εποχή νέες ερμηνείες και διαστάσεις. Βασικός ιδεολογικός στόχος των παραμυθιών είναι να προτρέψει τα παιδιά να πιστέψουν και να οραματιστούν ένα κόσμο ίσων δικαιωμάτων και ευκαιριών, ένα κόσμο με δικαίωμα στη διαφορετικότητα και τη δικαιοσύνη, την ισότητα των δύο φύλων, της ενσυναίσθησης και της ταύτισης με το διπλανό του καθώς και παραμύθια που ευαισθητοποιούν την οικολογική συνείδηση.
Η μεγάλη αξία των παραμυθιών διαχρονικά είναι ότι το παιδί έρχεται σε επαφή με τη λογοτεχνία, πλουτίζει τη γλωσσική του δεξιότητα και έχει παιδαγωγική αξία στην ψυχοσύνθεσή του, γιατί βοηθάει το παιδί να ωριμάσει, να κατανοήσει τον κόσμο που ζει, να αντιμετωπίσει μέσω των ηρώων του καταστάσεις, να τις ξεπεράσει μαζί του και να λυτρωθεί από τα προβλήματα που το καταδιώκουν.
Μαίρη: Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το συγκεκριμένο παραμύθι;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Πριν από ένα χρόνο περίπου όλα Μ.Μ.Ε είχαν σαν πρώτο θέμα το φόβο. Διάβαζα άρθρα με τίτλους: «Τρόμος στην καρδιά της Ευρώπης», «Το χρονικό του φόβου», «Έσπειραν το φόβο στην Ευρώπη» και άλλα παρόμοια. Συνειδητοποίησα τότε πως η κουλτούρα του φόβου και η μυθοποίησή της ως εργαλείο εξουσίας είναι το μεγαλύτερο όργανο χειραγώγησης των λαών. Ο φόβος αιχμαλωτίζει τη δύναμη, την επιθυμία και τη διεκδίκηση της ζωής μας, τόσο στις κοινωνικές όσο και στις προσωπικές σχέσεις. Επειδή λοιπόν θεωρώ πως τα παιδιά πρέπει να προετοιμάζονται από νωρίς για τη ζωή, θέλησα να γράψω ένα παραμύθι για όλα τα φοβικά σύνδρομα, που ποτέ δεν προσφέρουν λύσεις, αλλά αντίθετα εγκλωβίζουν τα μέλη της κοινωνίας και τα υποβάλλουν σε παθητικές και άβουλες συμπεριφορές. Το θέμα μου στο παραμύθι το προσέγγισα με τρόπο, που να μιλάει στη γλώσσα των παιδιών και στο συναίσθημά τους, με πολύ χιούμορ και δράση, τρυφερότητα και ευαισθησία , προτείνοντας την αυτοπεποίθηση και την τόλμη ώστε να διεκδικήσουμε αυτό που μας αξίζει κι αυτό που επιθυμούμε στη ζωή μας.
Κι αυτό μπορεί να γίνει… «Μόνο αν το πιστέψεις…».
Μαίρη: Το «Μόνο αν το πιστέψεις» ανάμεσα σε άλλα πραγματεύεται το ζήτημα του φόβου. Εσείς τι φοβόσασταν όταν ήσασταν παιδί;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Όταν ήμουν παιδί φοβόμουνα τις αναίτιες απαγορεύσεις των «μεγάλων», που τις ένιωθα να με εγκλωβίζουν ασφυκτικά σε στενά όρια συμπεριφορών και πράξεων. Ο κόσμος των παραμυθιών, ένας κόσμος απελευθερωτικός, μου πρόσφερε τη διαφυγή και τη λύτρωση.
Μαίρη: Σε αντίθεση με την κλασική δομή ενός παραμυθιού όπου η μάγισσα είναι η «κακιά», εδώ εξ αρχής ο αναγνώστης κατανοεί από πού πηγάζουν οι πράξεις της Χαρχάλας και σχεδόν την λυπάται. Γιατί επιλέξατε να την παρουσιάσετε έτσι;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Γιατί πιστεύω ότι δεν υπάρχει απόλυτη τιμή. Σε όλους μας συνυπάρχει το καλό και το κακό και ενεργοποιείται από τις συνθήκες, από τις συνειδητές επιλογές μας και από τη θέλησή μας να ανέβουμε σε ανώτερο επίπεδο, να προσεγγίσουμε το εσωτερικό φως της ύπαρξής μας.
Μαίρη: Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Από θαυμασμό και εκτίμηση τόσο στον καλλιτέχνη όσο και στον άνθρωπο Λαυρέντη. Από την αρχή της συνεργασίας μας δημιουργήσαμε κοινή γλώσσα συνεργασίας, εκείνος με τις νότες κι εγώ με τις λέξεις.
Μαίρη: «Μετανάστες κι οι δυο, διαβατήριο κρατάμε την αγάπη μας μόνο και στ’ αστέρια πετάμε». Ο στίχος αυτός σε συνδυασμό με τα υπονοούμενα για τον φόβο, την ταυτότητα και την διαφορετικότητα κάνουν τον συνειρμό με το προσφυγικό ζήτημα αναπόφευκτο. Υπήρχε όντως κάποια σύνδεση με τα κοινωνικά θέματα της εποχής κατά τη συγγραφή του παραμυθιού;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Ασφαλώς ναι. Όπως είπαμε και παραπάνω ο καλλιτέχνης εμπνέεται από την εποχή του και τα γεγονότα που την καθορίζουν. Επίσης αισθάνθηκα ότι «μετανάστες» είμαστε όλοι καθημερινά και στην προσωπική μας ζωή όταν δεν έχουμε την αίσθηση ότι ανήκουμε δικαιωματικά κάπου.
Μαίρη: Έχετε ασχοληθεί με το παραμύθι, το θέατρο, τον κινηματογράφο και τη στιχουργική. Ποια τέχνη σας ελκύει περισσότερο;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Έχω την αίσθηση ότι το ένα κυλάει μέσα στο άλλο τελείως φυσιολογικά και το συμπληρώνει. Η ανάγκη για έκφραση σε οδηγεί σε πολλά μονοπάτια όπου το καθένα σε βοηθάει να πλησιάσεις το στόχο σου, να μοιραστείς τις σκέψεις σου, τις ιδέες σου, τα συναισθήματά σου με τους άλλους. Ο κινηματογράφος μου προσέφερε τη δύναμη της εικόνας στο θέατρο, με έκανε να καταλάβω ότι όπου «μιλάει» η εικόνα τα λόγια πρέπει να αφαιρούνται και αυτό με οδήγησε σε μία γραφή αφαιρετική αλλά συμπυκνωμένη ταυτόχρονα. Αυτή η κινηματογραφική αντίληψη για το κείμενο και τη σκηνοθεσία συνθέτουν την προσωπική μου οπτική για το θέατρο. Έχω ακούσει πολλές φορές τους θεατές στο θέατρο που τους εντυπωσιάζει η ταχύτητα εναλλαγών των εικόνων, των τόπων καθώς και ο συνολικός ρυθμός εξέλιξης της παράστασης να μου λένε: «Νόμιζα πως έβλεπα ταινία».
Μαίρη: Πώς αισθάνεσθε για την βράβευση της ταινίας σας «Τα Λιλά μαντήλια»;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Δικαιωμένη και χαρούμενη όταν θεσμικοί φορείς όπως το «Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου», το «Διεθνές Φεστιβάλ Πατρών» και το «Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου» επιβραβεύουν τη δουλειά σου.
Μαίρη: Είχατε εξ αρχής πρόθεση να μεταφέρετε το βιβλίο σε θεατρική παράσταση ή προέκυψε εκ των υστέρων;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Λόγω της σταθερής συνεργασίας μου με τις «Εκδόσεις Διάπλαση» κάθε θεατρικό έργο που ετοιμάζω παράλληλα το ξαναγράφω με αφηγηματικό λόγο για να εκδοθεί με τη μορφή παραμυθιού.
Μαίρη: Ποιο είναι το βασικό συστατικό ενός καλού παραμυθιού κατά την άποψή σας;
Κέλλυ Σταμουλάκη: Νομίζω πως το πρώτο είναι να ενδιαφέρει το θέμα, η πλοκή και ο τρόπος που θα αποδώσει κανείς το θέμα του, ώστε να κρατήσει το ενδιαφέρον των παιδιών. Να συν-κινήσει, να μαγέψει και τέλος να αγαπηθεί ώστε να βοηθήσει τους μικρούς μας αναγνώστες να διαχειριστούν τα θέματά τους με δύναμη και αισιοδοξία. Να γίνει δηλαδή το παραμύθι ένας δρόμος να βαδίσουν τα παιδιά στη ζωή.
Πληροφορίες σχετικά με το νέο παραμύθι της Κέλλυς Σταμουλάκη θα βρείτε στο άρθρο «Μόνο αν το πιστέψεις της Κέλλυς Σταμουλάκη από τις εκδόσεις Διάπλαση».
https://www.artic.grmono-an-to-pistepseis-tha-dikaiotheis/48686/
