Ο Φαίδων Καστρής και η Ζωή Ξανθοπούλου, δύο ηθοποιοί έμπειροι, δύο θεατρικές φυσιογνωμίες με διαφορετικά μονοπάτια «διασταυρώνονται» επί σκηνής, αφορμώμενοι από την κοινή τους αγάπη και ανάγκη ενασχόλησης με το αριστουργηματικό κλασικό έργο του Σαίξπηρ, Άμλετ. Από το Σάββατο 11 Δεκεμβρίου, μας επανασυστήνουν στη σκηνή του θεάτρου Αργώ το σαιξπηρικό κείμενο σε έναν Άμλετ «για δύο».

Με επιρροές από τον μπεκετικό κόσμο, την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και τον υπαρξιακό εγκλεισμό του Σαρτρ, η Ζωή Ξανθοπούλου «υφαίνει» σκηνοθετικά το σαιξπηρικό κείμενο, σε δραματουργική επεξεργασία-προσαρμογή του Φαίδωνα Καστρή. Οι δύο συν-δημιουργοί της παράστασης μιλούν στο Artic.gr για το “HAMLET & Άμλετ”, για τις αντιστοιχίες του έργου με το σήμερα, αναρωτώμενοι «Να ζει κανείς ή να… Μαζί»;

Φαίδων Καστρής – Ζωή Ξανθοπούλου | Συνέντευξη

– Το «HAMLET & Άμλετ» είναι μια θεατρική συνάντηση δύο πλασμάτων, δύο κόσμων, με επιρροές από τον μπεκετικό κόσμο, την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» και τον υπαρξιακό εγκλεισμό του Σαρτρ. Πώς συνδέονται και πώς «διασταυρώνονται» δραματουργικά οι τρεις αυτοί λογοτεχνικοί κόσμοι στην παράστασή σας;

Φαίδων Καστρής: – Η ιδέα, η επιλογή της Ζωής, να συναντηθούμε οι δυο μας στο Σαιξπηρικό άγριο κήπο του πρίγκηπα της Δανίας, της συνάντησης με αυτή την οντότητα του “Hamlet” που την υποδέχεται και την οδηγεί, «γάτος και λαγός» και μέσα από τις εσωτερικές διαδρομές και μεταμορφώσεις του, την σπρώχνει να βιώσει η ίδια την διαδρομή και την θέση- σε όλη της την υπαρξιακή εκκρεμότητα- του Άμλετ, αμέσως σχεδόν, στις πρώτες πρόβες, ξεδίπλωσε τις μνήμες του κήπου της Αλίκης, όλα τα θαύματα ήταν εδώ, η αθωότητα και η συγκινητική ευρυχωρία, που ανακαλύπτει διαρκώς το μαγεμένο κορίτσι μέσα του, ήταν ένας δεύτερος, μετά τον κεντρικό Σαιξπηρικό, οδηγός, μιας ειλικρινούς προσέγγισης, χωρίς τις μάσκες του φύλου να μας αποπροσανατολίζουν, ο Άμλετ της Ζωής είναι ένας Άμλετ στη χώρα των Σαιξπηρικών θαυμάτων και στην παράστασή μας αυτό πραγματώθηκε και είναι βαθιά ανθρώπινο αλλά και μαγικό.

Από την άλλη, η διπολική αυτή αναμέτρηση, ο Σαιξπηρικός πλούτος, συμπυκνωμένος σε δύο όντα, σε μια ποιητική σκηνική «ερημιά», η αίσθηση μια ύστατης στιγμής παιχνιδιού, μιας στιγμής πριν το τέλος, «τι ώρα είναι; κοντεύει δώδεκα… όπου να’ναι» το κλειδί της παράστασης, αλλά και η ανάγνωση μιας άλλης επαφής στο μεταξύ μας, καθόλου ρεαλιστικής, όπου συναντιόμαστε ο ένας στο όνειρο κι εφιάλτη του άλλου, όλο αυτό, απλά αυτό, μεγάλος ο ποιητής μεγάλα τα όρια του κήπου του, χωράμε στο όνειρό του τα όνειρά μας.

Ζωή Ξανθοπούλου: «Μου αρέσει να δημιουργώ κόσμους που παίρνουν στοιχεία από διαφορετικές πηγές κι εμπνεύσεις».

Ζωή Ξανθοπούλου: – Μου αρέσει να δημιουργώ κόσμους που παίρνουν στοιχεία από διαφορετικές πηγές κι εμπνεύσεις. Ν’ αναμειγνύω συστατικά κόσμων για ν’ αναδύονται νέοι. Η Τέχνη κυρίως δανείζεται κι αναδημιουργεί. Στην παράσταση «HAMLET & Άμλετ» ενυπάρχει μια μίνιμαλ απαισιοδοξία, ένα εφιαλτικό υπαρξιακό παραμύθι και η σχέση δύο πλασμάτων σ’ έναν άχρονο τόπο απ’ όπου δε μπορούν να ξεφύγουν. Κάτω από αυτό το πρίσμα, διασταυρώνονται οι παραπάνω κόσμοι.

Φαίδων Καστρής
Φαίδων Καστρής: «Το «να’ναι κανείς ή να μην είναι» αρχετυπικά, στέκει σαν μετωπική κορωνίδα του υπαρξιακού μας οικοδομήματος, στη σκηνή όσο και στη ζωή…»

– Πώς πυροδοτήθηκε η ιδέα της «μετατροπής» του πολυπρόσωπου αριστουργήματος του Σαίξπηρ σε έναν Άμλετ για δύο;

Φαίδων Καστρής: – Η πρόταση για μια συνάντηση που χρόνια επιθυμούσαμε και η υπόσχεση ήταν ανοιχτή, στις καρδιές μας, κάθε φορά που τύχαινε να συναντηθούμε με τη Ζωή, ήρθε από την ίδια. Μου είπε την επιθυμία της, το όνειρο; Εγώ το λέω όνειρο κι ανάγκη, κάθε ηθοποιού, είναι τα δομικά υλικά του ήρωα, σχεδόν «κωμικά» στην σχέση των  υπαρξιακών «ανα-ρωτήσεων» και της ιδιότητας του «θεατρίνου»-ηθοποιού, τα συσχετίζει μοναδικά ο ποιητής. Όταν λοιπόν μου είπε η Ζωή την ιδέα της, την «πήρα σπίτι» αθώα εγώ, την έσπρωξα κάτω από το μαξιλάρι μου κι έτσι έχασα τον ύπνο μου.

Πάντα αγαπούσα το έργο, το μελετούσα έτσι για τη χαρά και μόνο, ένιωσα ξαφνικά ερωτευμένος με την ιδέα, με την πρόταση της Ζωής, γεννήθηκε μέσα μου μια πρώτη πλατφόρμα, μια πιθανή διαδρομή, ήρθε η «έκρηξη» όταν την αντιπρότεινα στη Ζωή κι αμέσως, με συνοπτικές διαδικασίες, πολεμήσαμε τα εμπόδια, όλα όσα κάναμε ή προγραμματίζαμε και κάναμε το «ιερό μακροβούτι»… Στην πρόβα, στον αυτοσχεδιασμό, στις συναντήσεις των συνεργατών, ολοκληρώθηκε το σχέδιο, τώρα πλέει προς την πρεμιέρα, αυτή τη στιγμή νιώθω και ξέρω πως απλά ήταν η στιγμή, έτσι συμβαίνει, έρχεται απλά η στιγμή, για αυτή τη στιγμή παλεύεις μια ζωή, να είσαι έτοιμος και να είσαι εκεί.

Φαίδων Καστρής: «Ο Άμλετ είναι το προμήνυμα μιας νέας εποχής, τότε και πάντα, το πρώτο θύμα του χιονιού και μαζί το πρώτο σημάδι μιας άνοιξης, της άνοιξης που θα μας πάρει».

Ζωή Ξανθοπούλου: – Ο βασικός λόγος για την τελική μορφή της παράστασής μας είναι η καλλιτεχνική μας συνάντηση με τον Φαίδωνα Καστρή. Γνωριζόμαστε χρόνια, παρακολουθούμε με αγάπη και θαυμασμό ο ένας τις δουλειές του άλλου και… ήρθε η ώρα του Άμλετ για μας. Αυτή η παράσταση είναι έτσι γιατί συναντηθήκαμε εμείς οι δύο. Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Οι διαφορετικές διαδρομές μας ακούμπησαν στην αγάπη μας για το θέατρο και στην ανάγκη να συνυπάρξουμε. Είμαι ενθουσιασμένη κι ευχαριστώ πολύ τον Φαίδωνα γι’ αυτό.

Ζωή Ξανθοπούλου
Ζωή Ξανθοπούλου: «Στην παράσταση «HAMLET & Άμλετ» ενυπάρχει μια μίνιμαλ απαισιοδοξία, ένα εφιαλτικό υπαρξιακό παραμύθι και η σχέση δύο πλασμάτων σ’ έναν άχρονο τόπο απ’ όπου δε μπορούν να ξεφύγουν.»

– Ποιες οι αντιστοιχίες του έργου του Σαίξπηρ με το σήμερα και πώς αυτές παρουσιάζονται στο “HAMLET & Άμλετ”;

Φαίδων Καστρής: – Στο “HAMLET & Άμλετ” υπογραμμίζουμε ακριβώς αυτές τις αντιστοιχίες που το ίδιο το αριστούργημα τις φέρει, τις έχει κυρίαρχες για όλες τις εποχές, για όσο θα υπάρχουν άνθρωποι. Το «να’ναι κανείς ή να μην είναι» αρχετυπικά, στέκει σαν μετωπική κορωνίδα του υπαρξιακού μας οικοδομήματος, στη σκηνή όσο και στη ζωή, είναι όμως και η φύση του ήρωα, του Άμλετ, τόσο έξω από την εποχή, τη δική κι όποια εποχή, απόμακρος, ξέχωρος, ταξιδιώτης μελαγχολικός του χρόνου, να προσπαθεί να συμμεριστεί και να μην τα καταφέρνει, όλα μοιάζουν με θέατρο κι ο ίδιος με ηθοποιό που ξέχασε τα λόγια του ρόλου του, ένας Άμλετ σημερινός, δεν έχει σημασία αν είναι άντρας ή γυναίκα, τι σημασία να έχει, όταν ζεις σε έναν κόσμο χωρίς σημασία.

Ο Άμλετ σηκώνει αυλαία με το χρέος μιας εκδίκησης, που το φάντασμα ενός βασιλιά πατέρα αξιώνει από τον ίδιο, ο Άμλετ ο δικός μας, ο σύγχρονός μας, έχει ήδη απωλέσει τον κόσμο, είναι το φάντασμα του κόσμου, ζούμε την καρικατούρα του κόσμου όπως κάποτε τον γνωρίσαμε, ποια εκδίκηση να ζητήσει ή να πάρει κανείς από κάτι που μέσα του έχει ήδη τελειώσει… Ο Άμλετ είναι το προμήνυμα μιας νέας εποχής, τότε και πάντα, το πρώτο θύμα του χιονιού και μαζί το πρώτο σημάδι μιας άνοιξης, της άνοιξης που θα μας πάρει. Ένας οιωνός, ένα σημάδι πως κάτι δεν είναι πια σάπιο στο βασίλειο της Δανίας, μια ελπίδα κι όλα τ’άλλα είναι σιωπή.

Ζωή Ξανθοπούλου: – Μόνο αντιστοιχίες υπάρχουν. Αυτά τα μεγάλα κλασικά κείμενα, είναι «μεγάλα» γιατί διαπερνούν τους αιώνες και μιλάνε για όλους μας. Όποια κι αν είναι η ιστορία τους καθενός μας, είναι ίδιες οι αναρωτήσεις, οι φόβοι, οι συνειδητοποιήσεις. Ο Άμλετ μιλάει για τον Άνθρωπο, για όλους μας.

HAMLET & Άμλετ
HAMLET & Άμλετ στο Θέατρο Αργώ

Λυδία: – Τελικά, «Να ζει κανείς ή να… Μαζί»;

Φαίδων Καστρής: – Μαζί βέβαια, η ζωή είναι μαζί, το μαζί, η Ζωή κι εγώ μαζί στη σκηνή, χαρά μεγάλη, ευχαριστώ την στιγμή, ευχαριστώ και σας για το ταξίδι μου στη στιγμή με αφορμή τις ερωτήσεις.

Ζωή Ξανθοπούλου: – Μαζί. Παντού και πάντα. Οι άνθρωποι μόνο μαζί ανθίζουν. Η ζωή μας είναι οι άνθρωποί μας.

HAMLET & Άμλετ | Πληροφορίες παράστασης

 

 

Διαβάστε περισσότερες θεατρικές συνεντεύξεις εδώ

 

Προηγούμενο άρθροΗ Πανούκλα του Α. Καμύ – Έξτρα Χριστουγεννιάτικες παραστάσεις στο 104
Επόμενο άρθροΗ Λυσσασμένη Μπαλαρίνα και το κυνήγι του «Μεγάλου Ονείρου»
Λυδία Τριγώνη
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ηράκλειο Κρήτης. Απόφοιτη του τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Παν/μίου Αθηνών και του μεταπτυχιακού προγράμματος «Λογοτεχνία, Πολιτισμός και Ιδεολογία», με ειδίκευση στο θέατρο. Ασχολείται με τη μετάφραση θεατρικών έργων, εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη και αρθρογραφεί στο Artic.gr από το 2012.