Λίγες μόνο ημέρες έχουν περάσει από την ημέρα που άνοιξε και επίσημα το 67ο φεστιβάλ των Καννών. Ως πρωτοεμφανιζόμενη ταινία είχε επιλεχθεί το «Grace of Monaco», του Γάλλου Ολιβιέ Νταάν. Τον πρωταγωνιστικό ρόλο κράτησε η Νικόλ Κίντμαν , που ενσάρκωσε την Γκρέις Κέλι που έγινε Πριγκίπισσα του Μονακό και συνέβαλε στην επιβίωση της νέας της χώρας. Ωστόσο το τελικό αποτέλεσμα, ανέτρεψε της προσδοκίες των περισσοτέρων και δυσαρέστησε κοινό και κριτικούς που εγκατέλειψαν την αίθουσα του φεστιβάλ μάλλον απογοητευμένοι. Για ποιους λόγους όμως η ταινία συγκέντρωσε τόσο αρνητικά σχόλια από τον διεθνή τύπο; Πρώτα πρώτα, βασικό μειονέκτημα, αποτέλεσε το σενάριο που έδωσε μεγάλη βαρύτητα στην ερωτική σχέση της Γκρεις Κελι με τον τον πρίγκηπα Ρενιέ του Μονακό, μετατρέποντας την ταινία σε ένα ανιαρό ρομάντζο, χωρίς εξέλιξη. Λανθασμένη θεωρήθηκε επίσης και η επιλογή της Κιντμαν, ως Γκρεις Κέλι, αφού η ηθοποιός είναι δεκαπέντε χρόνια μεγαλύτερη από την αυθεντική Γκρέις Κέλι των αρχών της δεκαετίας του ’60.
Παρ’όλα αυτά, η Κίντμαν κατάφερε να αποτυπώσει στις εκφράσεις του προσώπου της την λάμψη και την διακριτική κομψότητα που εξέπεμπε η πραγματική Κελι, κρύβοντας την διαφορά που υπήρχε μεταξύ τους. Τέλος, στοιχειώδες αρνητικό στοιχείο υπήρξε και η προβληματική ερμηνεία των ρόλων που υποδύθηκαν οι ηθοποιοί , όπως επίσης και το γεγονός πως η πλοκή περιστρεφόταν κατά βάση γύρω από κλισέ πλάνα, δίνοντας έμφαση στα ακριβά κοσμήματα, τα φινετσάτα φορέματα, τους πομπώδεις πολυέλαιους και τις κοσμοπολίτικες τοποθεσίες.