Την ευκαιρία –γιατί εκ του αποτελέσματος περί ευκαιρίας πρέπει να μιλήσει κανείς- να έρθει σε επαφή με το λόγο του Δημήτρη Δημητριάδη και την ερμηνευτική μεθοδολογία στην τοποθέτηση του σώματος και της φωνής της ηθοποιού Αλεξάνδρας Καζάζου, με «παρακαταθήκη» τη μαθητεία της στο φημισμένο Ινστιτούτο Γκροτόφκσι, υπό την σκηνοθετική ενορχήστρωση του σημαντικού Πέτρου Σεβαστίκογλου δια της κοινής δουλειάς των τριών, το Insenso, θα έχει μέχρι σήμερα το κοινό της Θεσσαλονίκης στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.
Η παράσταση Insenso, μια παραγωγή του Ινστιτούτου Γκροτόφσκι και της Avant Art, άνοιξε την αυλαία της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης στο Βρότσλαβ της Πολωνίας τον Ιανουάριο του 2016. Επίσης, θα παρουσιαστεί στη Θεατρική Ολυμπιάδα που πραγματοποιείται το παρόν φθινόπωρο στην πολωνική πόλη με παραστάσεις σκηνοθετών όπως οι Σουζούκι, Μπρουκ, Μπάρμπα, Τερζόπουλος, Καστελούτσι, Φαμπρ, Ουίλσον κ.ά. Το έργο σ’ αυτή του την απόδοση (έχουν προηγηθεί άλλες τρεις, με αξιομνημόνευτη αυτή του Μιχαήλ Μαρμαρινού στο Φεστιβάλ Αθηνών) έχει ήδη «περάσει» από τη σκηνή της Φρυνίχου του Θεάτρου Τέχνης μαζί με όλους τους συντελεστές του, καθώς αρθρώθηκε η επιθυμία εξ αυτών να «ανοίγουν» με ακόμα ουσιαστικότερο τρόπο το συγκεκριμένο και όχι μόνο έργο στους θεατές που συζήτησαν μαζί τους με ζέση τόσο στην Αθήνα όσο και στη Θεσσαλονίκη.
«Δεν υπάρχει θεός που να δίνει όσα ένας άνθρωπος» αποφαίνεται με στόμφο η ηρωίδα της μυθοπλασίας του Δημήτρη Δημητριάδη, Λίβια Σερπιέρι, σ’ αυτή την τόσο ρυθμική «όπερα χωρίς μουσική» που στήνουν ο λόγος και το σώμα, με σχεδόν μηδενικά σκηνικά αντικείμενα και μέσα, ωστόσο με ένα εμβληματικό σκηνικό πλαίσιο-αλληγορία της «καταβύθισης» κυριολεκτικής ή μεταφορικής (;) της Λίβια που σηματοδοτεί ο θάνατος –κυριολεκτικός και μεταφορικός- του έρωτά της.
Τη «λογική» του Senso, της ταινίας του Λουκίνο Βισκόντι, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Καμίλο Μπόιτο έρχεται να συμπληρώσει ως παραπληρωματικό αντίθετό του το έργο Insenso που εμπνεύστηκε και έγραψε με «μία ανάσα», όπως κατέθεσε, ο Δημήτρης Δημητριάδης γύρω στο 2007. Άχρονα και άτοπα η Λίβια εξομολογείται εν παραφορά, ζώντας πια η ίδια εν παραφορά, στο Φραντς, στον απρόσωπο πια Φραντς (ή και σε μία καρέκλα), δηλαδή σε κάθε απωλεσθέν ερωτικό υποκείμενο, τους δαιδαλώδεις δρόμους που ακολούθησε η ψυχή και το μυαλό της μέχρι να φτάσει στο «έγκλημα» που δε διέπραξε η ίδια εις βάρος του –γιατί δεν τον σκότωσε η ίδια, επαναλαμβάνει στωικά. Αντίθετα, εκείνος πρόδωσε τον έρωτά της με οριακές συνέπειες για τον ψυχισμό της.
Τα παραπάνω μετουσιώνονται με τρόπο που ταράζει υπαρξιακά τους θεατές και αυτό επιβεβαίωσε η μεγάλη συζήτηση που ανοίχτηκε μετά το τέλος της παράστασης μεταξύ αυτών, του Δημήτρη Δημητριάδη, του Πέτρου Σεβαστίκογλου και της Αλεξάνδρας Καζάζου.
Ο σημαντικός συγγραφέας μίλησε για τη διαδικασία της γραφής του Insenso, το οποίο –δε θα μπορούσε να ήταν αλλιώς- γράφτηκε με μία προσωπική ένταση που εκτόνωσε πλήρως η θεατρική του ανάγνωση από τον Π. Σεβαστίκογλου. Άλλωστε, ο τρόπος έκφρασης των φαινομένων με τα οποία καταπιάνεται το έργο μόνο θεατρική διάσταση θα μπορούσε να έχει, όχι ρεαλιστική, «αγγίζοντας» έτσι την πραγματική ουσία της σκηνικής πράξης. Ωστόσο, κάθε άλλο παρά στενά «θεατρικά» ο Δημήτρης Δημητριάδης τοποθέτησε στην ηθική αξιολογική κλίμα τον έρωτα ως την κορυφή για την οποία αξίζει να προδώσει και να προδοθεί, πάνω από ιδεολογίες που η ζοφερή μας πραγματικότητα έχει καταδείξει ως ξοφλημένες.
Οι θεατές έδειξαν ενδιαφέρον για τον τρόπο με τον οποίο εργάστηκαν ο Πέτρος Σεβαστίκογλου και η Αλεξάνδρα Καζάζου πάνω σ’ αυτό το εμφορούμενο από ένταση κείμενο. Όπως είπαν οι ίδιοι η διαπραγμάτευσή τους έλαβε μεγάλη διάσταση χρονικά, με διαλείμματα, κάποια αδιέξοδα και επανεκκινήσεις. Το κείμενο με την ασθματική και κατακερματισμένη ροή του «χώρεσε» μεγάλο εύρος αυτοσχεδιασμών που μεθοδικά «έδεσαν» με το λόγο, με αποτέλεσμα αυτό που βλέπουν οι θεατές επί σκηνής να δίνει την αίσθηση ενός ενιαίου καλλιτεχνικού σώματος.
Ο Πέτρος Σεβαστίκογλου, τέλος, έκανε μία ενδιαφέρουσα αναφορά στο έργο Αποσπάσματα του ερωτικού λόγου του Γάλλου μεταδομιστή κριτικού Ρολάν Μπαρτ. Πρόκειται για ένα έργο που, αν διαβαστεί παράλληλα με την πρόσληψη του Insenso, αναδεικνύει κατά αποκαλυπτικό τρόπο τον παραληρηματικό ή αλλόκοτο ή αποξενωμένο λόγο της ερωτικής απουσίας, που ήταν παρουσία και ως τέτοια κλείνεται κάτω από την ταφόπλακα της ψυχής μέσα στην οποία θα επιβιώνει, στιγματίζοντας την ύπαρξη. Ως αρχέτυπο αυτού μπορεί αν στοιχειοθετηθεί η Λίβια Σερπιέρι, από εδώ και εμπρός…
Insenso: Trailer
Insenso: Πληροφορίες παράστασης
Συντελεστές
- Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
- Σκηνοθεσία: Πέτρος Σεβαστίκογλου
- Ερμηνεία: Αλεξάνδρα Καζάζου
- Σκηνικά: Πέτρος Σεβαστίκογλου
- Κοστούμι: BajkaTworek
- Φωτισμοί: Karol Jarek
- Παραγωγή: Grotowski institute, Avant Art
- Ημέρες και ώρες παραστάσεων: 22 – 25 Σεπτεμβρίου (Αθήνα, Θέατρο Τέχνης – Φρυνίχου) στις 21.15 | 1 – 9 Οκτωβρίου (Θεσσαλονίκη, ΚΘΒΕ – Μονή Λαζαριστών)
- Σημ.: 23 Σεπτεμβρίου, ανοιχτή συζήτηση με το Δημήτρη Δημητριάδη, τον Πέτρο Σεβαστίκογλου και την Αλεξάνδρα Καζάζου μετά το πέρας της παράστασης στη Φρυνίχου
- Διάρκεια παράστασης: 60 λεπτά
Πληροφορίες
- Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν, διεύθυνση: Φρυνίχου 14, Πλάκα, χάρτης | ΚΘΒΕ, Μονή Λαζαριστών,διεύθυνση: Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη
- Tηλέφωνα ταμείου: 210 3222464 & 210 3236732 | 2315 200200
- Προπώληση: www.viva.gr
- Θέατρο Τέχνης, Facebook | ΚΘΒΕ, Facebook
