Υπόθεση: Αργεντινή, 1979. Έπειτα από χρόνια εξορίας από τη Χούντα ως μέλη της Αντίστασης, ο δωδεκάχρονος Χουάν και η οικογένειά του επιστρέφουν στο Μπουένος Άιρες με καινούργιες, πλαστές ταυτότητες. Οι γονείς του Χουάν μαζί με τον θείο Μπέτο είναι μέλη της οργάνωσης των Μοντονέρος, που εξακολουθεί να μάχεται κατά της σκληρής δικτατορίας που κυβερνά ακόμη τη χώρα, και διώκονται αλύπητα λόγω των δραστηριοτήτων τους. Γι’ αυτό έξω από το σπίτι και στο σχολείο, ο ανήλικος μαθητής έχει άλλο όνομα… Εκεί όλοι τον ξέρουν ως Ερνέστο – ένα όνομα που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσει, καθώς διακυβεύεται η ασφάλεια της οικογένειάς του. Η γνωριμία του με την συμμαθήτριά του Μαρία θα αποτελέσει την αρχή για μια ιδιότυπη, δυνατή σχέση μεταξύ τους.
Κριτική
Βελούδινη Εξέγερση
Ευαίσθητη, τρυφερή και κοινωνικά στοχευμένη, το “Με λένε Ερνέστο” αποτελεί μια άτυπη αυτοβιογραφία του 40χρονου σκηνοθέτη της Μπέντζαμιν Αβίλα για την περίοδο των παιδικών του χρόνων στα χρόνια της δικτατορίας του Βιντέλα και συνιστά την επίσημη υποψηφιότητα της Αργεντινής για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 2013.
Ο έφηβος Χουάν μεγαλώνει υπό καθεστώς διωγμού και μυστικότητας στα “βρώμικα χρόνια” του άτυπου εμφυλίου πολέμου στην Αργεντινή -όταν το καθεστώς κυνηγούσε αμείλικτα κάθε αριστερό αντιφρονούντα- μαζί με τους γονείς, το θείο του και περιστασιακά με διάφορους συντρόφους-μέλη της ομάδας.
Καθώς οι γονείς του αποτελούν ηγετικά στελέχη των Μοντονέρος -αριστερής “Περονικής” αντιστασιακής ένοπλης ομάδας – ο Χουάν μαθαίνει πως είναι να ζεις με διπλή ταυτότητα και να ξυπνάς κάθε μέρα κυριολεκτικά με το ένστικτο της επιβίωσης. Καθώς ο Χουάν βρίσκεται στα πρόθυρα της εφηβείας, έρχεται σε επαφή με τον ερωτισμό του και το αίσθημα αυτονόμησης του, γεγονός το οποίο τον φέρνει σε αντιπαράθεση με τους στρατευμένους γονείς του. Σύμμαχός του Χουάν είναι ο ρομαντικός ηδονιστής θείος του, που βλέπει την επανάσταση ως εργαλείο για το “τώρα” και όχι για το επερχόμενο “οργανωμένο” μέλλον όπως ο σκληροτράχηλος πατέρας του…
Η ιστορία εξελίσσεται με όχημα την παιδική ματιά του ήρωά της, ο οποίος όμως χωρίς να επιβεβαιώνει το ρόλο του – αυτόν του αθώου παιδιού σε έναν κόσμο “μεγάλων” – και μακρυά από εύπεπτα στερεότυπα διεκδικεί -όπως και οι γονείς του – ενεργά τις επιθυμίες του, αφήνοντας το φιλμικό χρόνο να ρέει αυθόρμητα, με απλότητα και σιωπές, αναδύοντας μια όμορφη συγκεχυμένη αρμονία -όπως και οι εφηβικές ορμόνες του…Έτσι μέσα από διαδοχικές ιστορίες οικογενειακής ζωής, επαναστατικής κατήχησης και σχολικού ωραρίου, η ταινία υφαίνει ατίθασα το χιούμορ, το δράμα και τις καθημερινές αμηχανίες χωρίς να φοράει την ταμπέλα του μελοδράματος ή του απροκάλυπτου διδακτισμού.
Οπωσδήποτε στην αφήγηση υπάρχουν “καλλιγραμμίες” και ωραιοποιημένα σχήματα, αλλά ο αέρας της ενεπλέκεται τόσο με το κοινωνικό όσο και με την ματιά του ήρωά της. Ο Μπέντζαμιν Αβίλα καταφέρνει να συλλογικοποιήσει την προσωπική του ματιά -για αυτοβιογραφία μιλάμε- και να δώσει με σάρκα και οστά μια κοινωνικά δυναμιτισμένη και μαύρη εποχή χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει απευθείας γι’ αυτή με ιστορική σοβαρότητα, ανθρωπιστικές ρητορείες και ευαισθησία “από τον πάγκο”.
Οι ερμηνείες όλου του καστ χωρίς τυμπανοκρουσίες φέρουν διακριτική ευκρινεια – ιδίως του μικρού πρωταγωνιστή της- και η αφήγηση επιβάλει απρόσκοπτα το ρυθμό της χωρίς να βιάζεται για ηθικά συμπεράσματα.
Το “Με λένε Ερνεστο” μαζί με το – ανώτερο κατά τη γνώμη μου- ιδίας θεματικής βραζιλιάνικο “Το καλοκαίρι που έφυγαν οι γονείς μου” του Κάο Χάμπουργκερ αποτελούν καρπερά δείγματα του λατινοαμερικανικού σινεμά από μια γενιά δημιουργών που έβλεπαν ως παιδιά έναν κόσμο σε νάρκη, για μια εσωτερική καταγραφή με εξωστρέφεια πάνω σε “λογοκριμένες” ιστορίες κοινωνικών -κινηματικών εποχών που από ότι φαίνεται ωρίμασαν οι συνθήκες για να βγουν προς τα έξω…
Η ιστορία εξελίσσεται με όχημα την παιδική ματιά του ήρωά της, ο οποίος όμως χωρίς να επιβεβαιώνει το ρόλο του – αυτόν του αθώου παιδιού σε έναν κόσμο “μεγάλων” – και μακρυά από εύπεπτα στερεότυπα διεκδικεί -όπως και οι γονείς του – ενεργά τις επιθυμίες του, αφήνοντας το φιλμικό χρόνο να ρέει αυθόρμητα, με απλότητα και σιωπές, αναδύοντας μια όμορφη συγκεχυμένη αρμονία -όπως και οι εφηβικές ορμόνες του…Έτσι μέσα από διαδοχικές ιστορίες οικογενειακής ζωής, επαναστατικής κατήχησης και σχολικού ωραρίου, η ταινία υφαίνει ατίθασα το χιούμορ, το δράμα και τις καθημερινές αμηχανίες χωρίς να φοράει την ταμπέλα του μελοδράματος ή του απροκάλυπτου διδακτισμού.
