Μερικές σκέψεις από το βράδυ της 1ης Αυγούστου στο Μοναστηράκι…Με παρουσία 20 ετών στη μουσική σκηνή, η μπάντα από τη Φινλανδία επισκέφθηκε μετά από 7 χρόνια τη χώρα μας στις 1 Αυγούστου για ένα και μοναδικό live στο Stage Volume 1 στο Μοναστηράκι, στο πλαίσιο της καλοκαιρινής τους περιοδείας, με αφορμή την κυκλοφορία του τελευταίου τους δίσκου, Tears on Tape. Το συγκρότημα είναι ιδιαίτερα αγαπητό στο ελληνικό κοινό με φανατικούς θαυμαστές κι έτσι η συναυλία ήταν sold out. Το Artic ήταν εκεί, και αυτές είναι οι εντυπώσεις που μας άφησε η βραδιά των ΗΙΜ στο Stage Volume 1.
Οι πόρτες άνοιξαν στις 19:00 με τον κόσμο να περιμένει από έξω αρκετή ώρα πριν. T-shirts, κρεμαστά και tattoos της μπάντας ήταν παντού τριγύρω, σε κάθε ένα άτομο που ήρθε να τους δει, σημάδι ότι όσα χρόνια και να περάσουν, κάτι πάντα θα του θυμίζει. Όλα ήταν έτοιμα και ένα μεγάλο Heartagram δέσποζε στο βάθος της σκηνής. Οι ΗΙΜ εμφανίστηκαν στις 21:00, χωρίς αχρείαστες υπερβολές κι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, ερμηνεύοντας νέα κομμάτια αλλά και πολλά παλιά και αγαπημένα, όπως το Join me in death και το Right here in my arms.
Τα θετικά…
Σε αυτό το Live κέρδισε η ομορφιά και η απλότητα. Ο Ville Valo και η παρέα του επιβεβαίωσαν το όνομα και την αξία τους με τον καλύτερο τρόπο, αποδεικνύοντας γιατί είναι ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα στο είδος του παγκοσμίως. Η φωνή του Valo, πάντα βαριά και σκοτεινή, έκανε και τον τελευταίο θεατή να τον χειροκροτήσει και να υποκλιθεί στο ταλέντο και το πάθος του. Τα 19 τραγούδια που ερμήνευσε, γέμισαν 2 ολόκληρες ώρες με αγαπημένες μελωδίες το Stage και σίγουρα δεν έκαναν κανέναν να πει ότι πρόκειται για «αρπαχτή». Αποκάλυψη του Live ήταν χωρίς καμία αμφιβολία ο κιθαρίστας των ΗΙΜ Mikko “Linde” Lindström που έδωσε την ψυχή του πάνω από την κιθάρα του. Με ευχάριστη διάθεση και μεγάλη οικειότητα ευχαρίστησε το κοινό κι παρέδωσε μαθήματα μουσικής. Τα 20 χρόνια της πορείας τους, όχι μόνο δεν τους έφθειραν, αλλά τους έκαναν ακόμη καλύτερους, παρόλο που οι τελευταίοι τους δίσκοι δεν έχουν κάτι από τη λάμψη των ιστορικών Razorblade Romance και Dark Shadows and Brilliant Highlights. Ωστόσο, ένα Live των HIM αποτελεί μοναδική εμπειρία για κάθε θαυμαστή τους, και αυτό γιατί είναι από τα συγκροτήματα που έχουν πιστό κοινό που τους ακολουθεί από την αρχή της καριέρας τους. Συμπερασματικά, μία λέξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την εμφάνισή τους: Απολαυστικότατοι.
Τα αρνητικά…
Δυστυχώς ή ευτυχώς τίποτα δεν είναι τέλειο, κι έτσι δεν μπορούσαν να λείπουν και τα προβλήματα από το live της Παρασκευής. Το ευτύχημα είναι βέβαια πως δεν ευθύνονταν οι HIM γι αυτό. Δεν ήταν οι δύο ώρες αναμονής, η ζέστη και η ορθοστασία αυτό που έφταιγε. Σε κάθε συναυλία υπάρχουν αυτά και αποτελούν αναπόσπαστό μέρος της προετοιμασίας που απαιτείται για να πάει κάποιος σε ένα Live και δεν θα είχε την ίδια αξία αν δεν υπήρχαν αυτά, γιατί στο κρεβάτι του και μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή μπορεί ο καθένας να ακούσει μουσική. Η ορθοστασία, το ξελαρύγγιασμα, η απώλεια ακοής και το βουητό για καμιά ώρα μετά καθώς και οι μαύροι κύκλοι την επόμενη μέρα είναι όλα αυτά που ξεχωρίζουν το Live από το CD. Στο Live των HIM όμως το θέμα ήταν σοβαρό και είχε να κάνει με τη διοργάνωση. Κατακαλόκαιρο στην Αθήνα με 38 βαθμούς δεν σου περνάει καν από το μυαλό να κλειστείς μέσα, πόσο μάλλον να σαρδελοποιηθείς για 4 ώρες σε κλειστό χώρο. Και τι χώρο. Τελείως ακατάλληλο για τους ΗΙΜ. Ας είμαστε ξεκάθαροι: Το Stage Volume 1 δεν μπορεί να φιλοξενήσει τέτοια ονόματα. Και όχι γιατί ο ένας ήταν πάνω στον άλλο, αλλά γιατί οι μισοί που ήταν στους πάνω ορόφους παρακολουθούσαν το live μέσω…video wall. Ανεπίτρεπτο αν σκεφτεί κανείς πως πληρώνεις ένα ποσό για να τους δεις Live και καταλήγεις να δίνεις σκηνοθετικές οδηγίες στον camera – man για το που θα στρίψει την κάμερα μπας και δούμε τα Tattoo του Ville. Δεύτερο σημαντικότατο πρόβλημα: ακουστική και φώτα. Επιεικώς απαράδεκτα. Το μέγεθος των ηχείων δεν εγγυάται το καλό αποτέλεσμα. Μάλλον οι υπεύθυνοι κάτι τέτοιο δεν το γνώριζαν, κι έτσι η αλλοίωση στον ήχο είχε την τιμητική της. Πολύ κρίμα αν αναλογιστεί κανείς το πόσο σωστή μουσική έπαιξαν οι ΗΙΜ. Όσο για τους προβολείς, μάλλον οι οικονομική κρίση έχει χτυπήσει και τη βιομηχανία θεαμάτων, κι έτσι αποφάσισαν να κρύβουν το πρόσωπο του Ville. Τέλος, κακή εντύπωση άφησε και η απουσία κάποιου συγκροτήματος που θα άνοιγε το live. Και αυτό όχι μόνο γιατί οι δύο ώρες της αναμονής πέρασαν με playlist (που μας έκανε να καταπίνουμε διακριτικά τα χασμουρητά μας),αλλά και γιατί δεν είχε την ευκαιρία κανένας νέος καλλιτέχνης να προωθηθεί, και το κοινό να αρχίσει να ζεσταίνεται (μεταφορικά, γιατί κυριολεκτικά είχε ζεσταθεί από τον προθάλαμο).
Ευτυχώς δηλαδή που πάνω στη σκηνή ήταν οι ΗΙΜ, γιατί αν ήταν κάποιος άλλος, πιο αδύναμος, η βραδιά δεν θα είχε την ίδια κατάληξη. Το live τελείωσε, ο κόσμος συνωστίστηκε στην έξοδο, όπου τον περίμενε δωράκι μια αφίσα της εκδήλωσης για τον καθένα. Με τα καλά και τα άσχημά της ένα είναι σίγουρο: Η βραδιά των ΗΙΜ στο Stage Volume 1 θα μείνει αξέχαστη σε όποιον κατάφερε να παρευρεθεί.
