Άλλη μία θεατρική σεζόν φτάνει στο τέλος της, με πολλές δυνατές στιγμές στο θεατρικό σανίδι. Σε αυτό το άρθρο ξεχωρίζουμε μερικές γυναικείες ερμηνείες ως τις αγαπημένες μας, για την μοναδική τεχνική τους σε απαιτητικούς ρόλους.
Αλεξάνδρα Καζάζου – Λίβια Σερπιέρι, Insenso
Θέατρο Τέχνης | Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης, Σκηνοθεσία: Πέτρος Σεβαστίκογλου
Πρόκειται για την πολωνική παραγωγή του Ινστιτούτου Γκροτόφσκι και της Avant Art, που παρουσιάστηκε για 4 μόλις παραστάσεις στο Τέχνης. Το «Insenso» είναι η ιστορία μιας γυναίκας που «παραφρονεί» από έρωτα, που ο έρωτας εξωθεί πέρα της λογικής της, πέρα του μέτρου, πέρα από κάθε αποδεκτού ορίου: «Insenso», ολοσχερής ήττα της φρόνησης – εξουθενωτικός θρίαμβος των αισθήσεων, ακροβασία στα όρια της λογικής. Η Αλεξάνδρα Καζάζου έδωσε σώμα στις (αυτο)καταστροφικές επιπτώσεις του έρωτα και της πολιτικής πάνω σε μία ιστορική προσωπικότητα. Η κινησιολογική τεχνική της ηθοποιού ήταν εντυπωσιακή και σε πλήρη συνδιαλεκτική με το έργο του Δημητριάδη. Στην εξέλιξη της παράστασης, το έδαφος υποχώρησε στους τόνους νερού που βρίσκονταν κάτω από την σκηνή.
Ιωάννα Παππά – Το μόνον της ζωής του ταξείδιον
Tempus Verum Εν Αθήναις | Κείμενο: Βιζυηνός, Σκηνοθεσία: Δήμος Αβδελιώτης
Το γλυκόπικρο διήγημα του Βιζυηνού φέρει επί σκηνή με πολλαπλούς αφηγηματικούς ρόλους, η Ιωάννα Παππά εδώ και μερικές εβδομάδες, ενώ ετοιμάζεται να περιοδεύσει ανά την Ελλάδα. Η τεχνική της Παππά είναι πάντα ολόκληρη η παράσταση. Μετά τις εξαιρετικής ποιότητας ερμηνείες της στις παραστάσεις Οδός Πολυδούρη και Μιράντα, η Ιωάννα Παππά, έχοντας στη διάθεση της το κλασικό πια διήγημα του Βιζυηνού κι απλώς ένα ξύλινο σκαμνί, δίνει μία από τις καλύτερες ερμηνείες της χρονιάς.
Έμιλυ Κολιανδρή – Βιόλα, Δωδέκατη Νύχτα
Εθνικό Θέατρο | Σαίξπηρ/μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Η Έμιλυ Κολιανδρή ήταν ένα από τα πρόσωπα που ξεχώρισαν φέτος στο Εθνικό, καθώς πέραν τον κεντρικό ρόλο της στη Δωδέκατη Νύχτα, πρωταγωνίστησε και στους κιτσοπουλικούς Τυραννόσαυρους στην Πειραματική Σκηνή. Η Βιόλα της έφερε την βασιλική ευγένεια που αρμόζει στον ρόλο, ενώ η σύγχυση των φύλων λειτούργησε άψογα, με εξαιρετικό συνοδοιπόρο τον Άρη Μπαλή.
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη – Κυρία Τσίτελ, Πλατεία Ηρώων
Θέατρο της Οδού Κυκλάδων | Τόμας Μπένχαρτ / μετάφραση: Έρι Κύργια, Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς
Ο χρόνος του έργου είναι η μέρα της κηδείας του καθηγητή μαθηματικών Γιόζεφ Σούστερ και ο τόπος είναι το διαμέρισμα της οικογένειας Σούστερ στην Πλατεία Ηρώων, απ’ όπου και αυτοκτόνησε ο καθηγητής, βουτώντας στο κενό. Στο πρώτο μέρος του δράματος, η κυρία Τσίτελ σχεδόν μονολογεί, σ’ ένα δριμύ κατηγορώ της αυστριακής αριστοκρατίας. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη πιο γήινη από ποτέ, αποδεικνύει πως μπορεί ν’ αναμετρηθεί με όλες τις ποιότητες και όλες τις εντάσεις όταν πλάθει μία ερμηνεία. Η μεγάλη πρωταγωνίστρια του ελληνικού θεάτρου, τα τελευταία χρόνια δοκίμασε με ζήλο τους νεώτερους δημιουργούς, Bijoux de Kant και τώρα Δημήτρη Καραντζά, και το αποτέλεσμα την δικαίωσε, ενώ το καλοκαίρι θα την δούμε στους Πέρσες του ανήσυχου Άρη Μπινιάρη.
Στεφανία Γουλιώτη – AmorS, Σονέτα Σαίξπηρ
Θέατρο της Οδού Κυκλάδων | Σκηνοθεσία/Κίνηση: Rootless Root (μαζί με τους πρωταγωνιστές)
Μία πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά είδαμε για πολύ λίγες παραστάσεις στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων, στο πλαίσιο του φετινού αφιερώματος στα Σονέτα του Σαίξπηρ (στο ίδιο πλαίσιο είδαμε και την συγκλονιστική Αντιφώνηση του Δημήτρη Δημητριάδη). Ο Αργύρης Πανταζάρας κι η Στεφανία Γουλιώτη συνέπραξαν για να δημιουργήσουν ένα σκηνικό ρεσιτάλ σε κίνηση Rootless Root και μουσική επιμέλεια του Γιώργου Πούλιου. Η Στεφανία Γουλιώτη κατάφερε μέσα σ’ ελάχιστη διάρκεια να διαμορφώσει μία σκηνική περσόνα, που αφηγήθηκε τον υπερβατικό έρωτα των Σονέτων, χωρίς να επρόκειτο για έναν εξαρχής δομημένο δραματουργικά ρόλο. Εξαιρετική επίσης στην παράσταση Ο Θεός της Σφαγής που παρουσιάστηκε για δεύτερη sold out χρονιά στο Θέατρο Αθηνών σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη.
Κόρα Καρβούνη – Blanche Dubois, Λεωφορείο ο Πόθος
Σύγχρονο Θέατρο | T. Williams / μετάφραση: Γ. Χατζηνικολάου | Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Η Blanche Dubois πήρε το «Τραμ ο Πόθος» και κατέβηκε φέτος στην Οδό Ευμολπίδων στον Κεραμεικό, για την πρώτη συμπαραγωγή Επί Κολωνώ και Σύγχρονου Θεάτρου. Η Κόρα Καρβούνη, μετά τις ξεχωριστές της κινηματογραφικές δουλειές και την επιτυχία της παράστασης Παράσιτα (Θέατρο του Νέου Κόσμου), επιστρέφει στο κλασικό ρεπερτόριο, για να ερμηνεύσει έναν από τους πιο αξιοζήλευτους ρόλους της παγκόσμιας δραματουργίας. Η ηθοποιός έχει μία εντελώς δική της φυσιογνωμία που ερμηνεύει το αλλογενές, το «χάσιμο» κι αυτό είχε φανεί στις παραστάσεις Ευρυδίκη (Θέατρο Πορεία) και Πανηγύρι (Εθνικό Θέατρο). Ήταν λοιπόν, σα να έπρεπε να ερμηνεύσει την Blanche, για να ξεκλειδώσει όλα αυτά που φέρει η ηρωίδα και δεν είναι μόνο η συνήθης επιθετική σεξουαλικότητα.
Ιωάννα Κολιοπούλου – Στέλλα Γερακάρη, Στέλλα Κοιμήσου
Εθνικό Θέατρο | Σκηνοθεσία: Γιάννης Οικονομίδης
Ένα από τα πιο συζητημένα πολιτιστικά γεγονότα της χρονιάς, ήταν η θεατρική σκηνοθεσία του Γιάννη Οικονομίδη και μάλιστα με αφορμή την Στέλλα Βιολάντη του Ξενόπουλου. Η παράσταση διαφημίστηκε για τον αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα της όσον αφορά το κείμενο της εκάστοτε παράστασης. Πρωταγωνίστρια σε όλο αυτό, η συνεχώς ανερχόμενη Ιωάννα Κολλιοπούλου, που αυτό τον καιρό παίζει στην παράσταση Τρειςευτυχισμένοι στο Πορεία (σκηνοθεσία Χουβαρδά). Η Ιωάννα Κολλιοπούλου έχει ένα φυσικό νεύρο, που δε φαίνεται καθόλου επιτηδευμένο, και είχε κάνει την ερμηνεία της στα Παράσιτα (Θέατρο του Νέου Κόσμου) «συλλεκτική». Το Στέλλα Κοιμήσου θα επιστρέψει το επόμενο φθινόπωρο, καθώς φαίνεται, στο Εθνικό.
Αγορίτσα Οικονόμου – Ματριόνα, Η Δύναμη του Σκότους
Σύγχρονο Θέατρο | Κείμενο: Tolstoi, σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη-Γιώργος Χατζηνικολάου
Ένα σχεδόν άγνωστο αριστούργημα του Τολστόι γραμμένο μέσα στη δίνη μιας βαθύτατης εσωτερικής κρίσης του, με ήρωές του όχι πρόσωπα της «καλής κοινωνίας» όπως συνηθίζει, μα απλούς μουζίκους κοντά στους οποίους προσπαθεί να ζήσει γαλήνια και ειρηνικά. Κι, όμως, συμβαίνουν και εδώ πράγματα φρικαλέα. Το Σκότος, από τη μία δηλώνουν ο Νικήτα (εξαιρετικός Γιώργος Παπαγεωργίου) και η Ματριόνα, η αδίστακτη μητρική φιγούρα που ερμήνευσε η Αγορίτσα Οικονόμου, κι αφετέρου το μαύρο σκηνικό περιβάλλον. Η Αγορίτσα Οικονόμου, δέσποζε σκηνικά σε κάθε μία από τις σκηνές που συμμετείχε η Ματριόνα, ως τις ανυποχώρητες μητρικές/γυναικείες παρουσίες στην κάθε τόπου κι εποχής επαρχία.
Ελεάνα Στραβοδήμου – Ιρίνα, Τρεις Αδερφές
Tempus Verum Εν Αθήναις | Chekhov, μετάφραση: Α.Ίσαρης & Γ. Δεπάστας, σκηνοθεσία: Δ. Μυλωνάς
Δύο (τρίωρες) παραγωγές Τριών Αδερφών φέτος, η συγκεκριμένη και η επανάληψη της επιτυχίας του Πορεία, και ήταν και οι δύο σχεδόν sold out. Ο Δημήτρης Μυλωνάς μπορεί να καμαρώνει, καθώς η παράσταση ταξίδεψε ως την Ρωσία για να παίξει στα πάτρια εδάφη του συγγραφέα του έργου. Η παράσταση συνολικά μου άρεσε για τον ανάλαφρο χαρακτήρα της, αλλά ξεχώρισε η δραματική κορύφωση της Ελεάνας Στραβοδήμου στον ρόλο της Ιρίνα. Η ηθοποιός φαίνεται πόσο δουλεύει από παράσταση σε παράσταση και είναι έτοιμη για σπουδαίες ερμηνείες.
Κωνσταντίνα Τάκαλου – Πόρνη, Η Επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα
Θέατρο Τέχνης (Υπόγειο) | Joel Pommerat, μτφ: Μ. Κάλμπαρη, σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης
Ο Νίκος Μαστοράκης σημείωσε την δεύτερη box office επιτυχία του στη δεύτερη συνεχόμενη παρουσία του στο Θέατρο Τέχνης. Μετά Τα Παιδιά του Ήλιου, σειρά είχε το σπονδυλωτό έργο του Joel Pommerat με σύγχρονα θέματα. Η παράσταση είχε -κατά την γνώμη του γράφοντος- ορισμένες αδυναμίες σε σκηνογραφικά ζητήματα και στο κείμενο, αλλά διέθετε σίγουρα δεινές ερμηνείες. Για παράδειγμα, η Κωνσταντίνα Τάκαλου, στην σκηνή της πόρνης που «ζητιανεύει» τον έρωτα ενός νεαρού (Χάρης Φραγκούλης), έδωσε μία από τις δυνατές στιγμές της παράστασης. Συγκλονιστική βέβαια, η ερμηνεία της στην Τάξη μας που σκηνοθέτησε ο Τάκης Τζαμαργιάς στο Εθνικό, ιδίως στην σκηνή του βιασμού της από τρεις άντρες. Το καλοκαίρι η Τάκαλου θα ερμηνεύσει αγγελιοφόρο στην Μήδεια του Τέχνης στην Επίδαυρο.
Ανερχόμενη της χρονιάς: Χαρά-Μάτα Γιαννάτου
Κλείνουμε το αφιέρωμά μας στις γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς, με την Χαρά-Μάτα Γιαννάτου, που είχε μία πολύ έντονη παρουσία στα θεατρικά πράγματα φέτος. Από την Λαμπεντούζα όπου συμπρωταγωνίστησε με τον Αργύρη Ξάφη (Θέατρο του Νέου Κόσμου) και τους κωμικούς της ρόλους (Το Έξυπνο Πουλί, Το Μεγάλο Κρεβάτι/αμφότερα σε σκηνοθεσία Μάνου Βαβαδάκη), κι από το «πέρασμα» της στο Χασίς του Ακύλλα Καραζήση, ως την πιο πρόσφατη Μητρόπολη που παρουσιάζει ο Αργύρης Πανταζάρας στο Σύγχρονο Θέατρο, η Χαρά-Μάτα ξέρει να δίνει τον εαυτό της σε ό,τι κάνει. Δε νομίζω να διαψευστώ, λέγοντας πως θα δούμε πολύ την Χαρά-Μάτα Γιαννάτου τα επόμενα χρόνια και ίσως σε μερικές σπάνιες Επιδαυρικές στιγμές.
Οι αυλαίες των κλειστών θεάτρων κατεβαίνουν η μία μετά την άλλη, καθώς βρισκόμαστε στην αρχή του Φεστιβάλ Αθηνών κι Επιδαύρου, όπου κρύβονται ένα σωρό ερμηνείες που μέλλουν να γίνουν οι νέες αγαπημένες του θεατρόφιλου κοινού.