Pink Floyd: Δύο απλές λέξεις, που ενωμένες μαζί έμελλαν να αλλάξουν την πορεία της ροκ μουσικής για πάντα.. Ο λόγος για ένα από τα πιο φημισμένα συγκροτήματα της κλασικής ροκ, που συνεχίζει ακόμα να γοητεύει παλιές αλλά και νεότερες γενιές ακροατών και μας έχει συντροφεύσει με τα τραγούδια του καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής μας, είτε ανήκουμε στους φανατικούς θαυμαστές του είτε απλώς στους λάτρεις της καλής μουσικής.
Οι Pink Floyd –ένα όνομα-αναφορά στους blues μουσικούς από την Τζόρτζια, Pink Anderson και Floyd Council– έβαλαν τα θεμέλια για την εδραίωση της ψυχεδελικής rock σκηνής στα 60’s και της progressive rock, στα τέλη του 60 και τις αρχές του 70. Το όνομά τους συνδέθηκε άρρηκτα με τα χάπενινγκ στο φημισμένο κλαμπ UFO, τα σόου με τα οπτικά εφέ και τους ειδικούς φωτισμούς και τους πειραματισμούς στον ήχο με τη χρήση του synthesizer.
Ήταν εκείνοι που, μαζί με τους Beatles, εισήγαγαν και καθιέρωσαν τον όρο του concept album στην ροκ μουσική. Πρωτοπόροι της art rock, εντυπωσίασαν με τα ευφάνταστα εξώφυλλα των δίσκων τους –στα οποία σπάνια έδειχναν τα πρόσωπά τους-, τις περίπλοκες ενορχηστρώσεις τους, τις πρωτοποριακές για την εποχή τους συνθέσεις και τις θεαματικές τους συναυλίες. Άφησαν ιστορία με τους νεωτεριστικούς και συγκινησιακά φορτισμένους στίχους τους, γεμάτους διαχρονικά κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, που ακόμα και σήμερα τους καθιστούν πιο επίκαιρους από ποτέ (με καλύτερο παράδειγμα το album The Wall).
Σύμφωνα με υπολογισμούς οι Pink Floyd έχουν πουλήσει γύρω στα 74,5 εκ άλμπουμ στις Η.Π.Α και πάνω από 300 εκατομμύρια άλμπουμ παγκοσμίως, γεγονός που τους συγκαταλέγει ανάμεσα στα πιο επιτυχημένα, εμπορικά, ροκ συγκροτήματα όλων των εποχών. Ας δούμε όμως την ιστορία του συγκροτήματος από την αρχή..
Tα 60’s, ο Syd Barrett και η ψυχεδέλεια
Όλα ξεκίνησαν το 1964, όταν ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Syd Barret μετακόμισε από το Κέιμπριτζ στο Λονδίνο, για να παρακολουθήσει μαθήματα στο Camberwell Art College. O Roger Waters, φίλος του Syd από το σχολείο, είχε μετακομίσει από το Κέιμπριτζ πριν από δύο χρόνια, για να σπουδάσει αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο. Έτσι οι δύο παλιοί φίλοι βρέθηκαν και πάλι μαζί. Ο Syd και ο Roger είχαν παίξει για λίγο καιρό μαζί σε ένα τοπικό γκρούπ που λεγόταν Geoff Mott and the Mottoes, όσο ζούσαν στο Κέιμπριτζ. Εν τω μεταξύ ο Roger είχε ενωθεί με τους συγκατοίκους και συμφοιτητές του στο Πολυτεχνείο Nick Mason και Rick Wright και είχαν σχηματίσει ένα γκρουπ που ήταν γνωστό με ονομασίες, όπως Sigma-6, The Meggadeaths, The Abdabs και The Screaming Abdabs.
Οι Wright και Mason έφυγαν το καλοκαίρι, επιτρέποντας έτσι στον Syd να μείνει στο ίδιο δωμάτιο με τον Waters και γρήγορα συγκροτήθηκαν οι πρώτοι Pink Floyd. Το φθινόπωρο του 1964, ο Syd πρότεινε την ονομασία Pink Floyd Sound, που αποτελείται από τα μικρά ονόματα δύο μουσικών της blues, του Pink Anderson (1900-1974) και του Floyd «Dipper Boy» Council (1911-1976). Ο Syd Barrett είπε αργότερα στους δημοσιογράφους ότι η ονομασία μεταβιβάστηκε σε αυτόν από ένα ΟΥΦΟ καθώς καθόταν σε ένα λιβάδι στο Glustonbury Tor, κάτι που κατά πάσα πιθανότητα το πίστευε πραγματικά.
Μία από τις σημαντικές στιγμές για την μετέπειτα πορεία των Pink Floyd ήταν η γνωριμία τους με τον μελλοντικό τους μάνατζερ, Pete Jenner, στο Αυθόρμητο Αντεργκράουντ της 27ης Μαρτίου του 1966. Ο Jenner εργαζόταν με πλήρη απασχόληση ως λέκτορας στο London School of Economics, εκείνο όμως που τον ενδιέφερε περισσότερο ήταν η πειραματική μουσική. Έψαχνε να προωθήσει ένα γκρούπ, κάτι το επαναστατικό αλλά και πιο εμπορικό από τη μουσική που είχε γράψει ως τότε. Ο Jenner συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να διευθύνει ένα γκρουπ μόνος του και συζήτησε το θέμα με το φίλο του Andrew King, ο οποίος δίδασκε κυβερνητική και είχε αφήσει πρόσφατα τη δουλειά του στο τμήμα εκπαίδευσης και επιμόρφωσης της British Airways. Ο Andrew δέχτηκε να συνεργαστεί μαζί του και πήγαν στο σπίτι των Pink Floyd στο Highgate, όπου τους πρότειναν να τους μανατζάρουν.
Το συγκρότημα ήταν στην πραγματικότητα έτοιμο να διαλυθεί.Τους ήταν δύσκολο να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις των εμφανίσεων, δεν είχαν δικό τους εξοπλισμό και οι πρόβες παρεμβάλλονταν στις σπουδές τους. Ωστόσο, βλέποντας ότι ο Peter και ο Andrew μιλούσαν σοβαρά, δέχτηκαν. Ο Andrew επένδυσε 1.000 λίρες σε καινούριους ενισχυτές για το συγκρότημα και οργανώθηκε για να κάνουν εμφανίσεις. Οι Pink Floyd έπαιξαν στο London Free School όλο το φθινόπωρο του ’66. Ένα απόγευμα, ένα ζευγάρι Αμερικανών ονόματι Joel και Toni Brown έφεραν μαζί τους μια μηχανή προβολής και άρχισαν να προβάλλουν παράξενες εικόνες πάνω από το συγκρότημα, αλλάζοντάς τες ανάλογα με το ρυθμό της μουσικής. Αυτό ενθάρρυνε τον Peter Jenner να αναπτύξει μόνος του ένα σόου φωτός για το γκρούπ. Ήταν η απαρχή των περίφημων σόου φωτός των Pink Floyd.
Μέχρι τον Οκτώβριο, οι Pink Floyd είχαν το καλύτερο σόου φωτός στην πόλη, χάρη στους νέους συγκατοίκους του Syd, τον Peter Wynne-Wilson και τη φίλη του Susie Gawler-Wright, καθώς και στον δεκαεπτάχρονο Joey Gannon, ο οποίος είχε περάσει πολλές ώρες στο εργαστήριο φωτός του Hornsey College of Art και είχε σκεφτεί να χρησιμοποιήσει ισχυρούς προβολείς των 500 και των 1.000 βατ για να ρίχνει διαφάνειες με μελάνι πάνω στο γκρουπ. Ανέπτυξαν ένα σύστημα κηλίδων κυμαινόμενης φωτεινότητας από χρωματιστό μελάνι, που τις έβαζαν ανάμεσα σε γυάλινες διαφάνειες έτσι ώστε να πάλλονται, να κινούνται και να μεγαλώνουν με τη μουσική. Τα σχήματα διαστέλλονταν όταν έστρεφαν επάνω τους τη φλόγα ενός καμινέτου και συστέλλονταν όταν τα κρύωναν με ένα πιστολάκι για τα μαλλιά ρυθμισμένο να βγάζει ψυχρό αέρα. Τα φώτα λειτουργούσαν με μία σειρά από μικροδιακόπτες που ενεργοποιούνταν όταν ο Gannon περνούσε το χέρι του από πάνω τους.
Τα πρωτοποριακά αυτά σόου φωτός αποτέλεσαν το χαρακτηριστικό γνώρισμα των λάιβ εμφανίσεων των Pink Floyd, ακολουθώντας τους σε συναυλίες όπως το εναρκτήριο πάρτι για την πρώτη αντεργκράουντ εφημερίδα της Ευρώπης, την International Times, λάιβ στο θρυλικό κλαπμ της εποχής UFO και στο All Saint’s Hall.
To 1967 κυκλοφόρησαν κάποια πρώιμα αλλά αρκετά επιτυχημένα singles του συγκροτήματος, (“Arnold Layne”, “See Emily Play”) και ακολούθησε το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο “The Piper At The Gates Of Dawn”,με τον Barrett να έχει αναλάβει τον συνθετικό ρόλο και το ηχητικό σύνολο να παρουσιάζει μία περίεργη μορφή πειραματισμού, δίνοντας το στίγμα ενός βρετανικού «καλοκαιριού της αγάπης». Ο Barrett συνεισέφερε στο μεγαλύτερο μέρος του υλικού, σταδιακά όμως η κατάχρηση παραισθησιογόνων ναρκωτικών τον έκανε να χάνεται στον εαυτό του, παρουσιάζοντας σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας. Τα υπόλοιπα μέλη, φοβούμενα μια συνολική κατάρρευση του συγκροτήματος, έφεραν στο συγκρότημα τον Dave Gilmour (κιθάρα/φωνητικά) το Φεβρουάριο του 1968. Η αποχώρηση του Barrett τον επόμενο Απρίλιο (ακολούθησε μια σύντομη αλλά ιδιαίτερα αναγνωρισμένη από την κριτική σόλο καριέρα) ήρθε ως φυσιολογική συνέπεια.
Το συγκρότημα ηχογράφησε το άλμπουμ “A Saucerful Of Secrets” με τον Waters ως βασικό συνθέτη, ακολουθούμενο από το σάουντρακ της ταινίας “More” του Μπάρμπετ Σρέντερ. Και οι δύο κυκλοφορίες σκαρφάλωσαν στο Top-10 των τσαρτ της πατρίδας τους και της Γαλλίας. Στα τέλη του 1969, οι Pink Floyd επέστρεψαν με το διπλό άλμπουμ “Ummagumma”, το οποίο περιείχε προσωπικές ηχογραφήσεις του κάθε μουσικού αλλά και ζωντανές ηχογραφήσεις. Ακολούθησε το σάουντρακ της ταινίας “Zabriskie Point”, αλλά ο δίσκος “Atom Heart Mother” το 1970, ήταν αυτός που έθεσε τις βάσεις για την εκτίναξη της δημοτικότητας του συγκροτήματος σε επίπεδο αστέρων. Το ομώνυμο κομμάτι καταλάμβανε ολόκληρη την πρώτη πλευρά του δίσκου και συμμετείχε σε αυτό μία 40μελής ορχήστρα. Ο δίσκος αυτός αντιπροσώπευε μια πειραματική προσπάθεια σε συνεργασία με τον avant-garde συνθέτη Ron Geesin. Με το άλμπουμ αυτό εγκαινιάστηκε μια μακρά σειρά εντυπωσιακών εξώφυλλων, σχεδιασμένων από το στούντιο Hipgnosis, κανένα από τα οποία δεν περιλάμβανε φωτογραφίες του συγκροτήματος.
Τα 70’s και η αλλαγή προς το Progressive Rock
Οι Pink Floyd περιόδευσαν, εκτενώς, για την προώθηση του “Atom Heart Mother”, ενώ η “ΕΜΙ” εξέδωσε τη συλλογή “Relics” με το προηγουμένως ακυκλοφόρητο τραγούδι “Biding My Time”.
Ο δίσκος “Meddle” κυκλοφόρησε στα τέλη του 1971 με την progressive πλευρά των Pink Floyd να καταλαμβάνει πλέον το κύριο μέρος της μουσικής τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλεσε το εικοσάλεπτο “Echoes”.Την επόμενη χρονιά έλαβε χώρα η μαγνητοσκόπηση της λάιβ εμφάνισής τους στον ηφαιστειακό κρατήρα της Πομπηίας, η οποία επρόκειτο να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα μουσικά βίντεο. Ο ήχος του συγκροτήματος φαινόταν να έχει αλλάξει ριζικά, καθώς μετακινήθηκαν από την ψυχεδελική ιδιορρυθμία σε αρχιτεκτονικές ηχητικές δομές. Το συγκρότημα συνέχισε με το σάουντρακ άλλης μίας ταινίας του Σρέντερ, με τίτλο “Obscured By Clouds”.
Η επόμενη κυκλοφορία των Pink Floyd αποτέλεσε το σήμα κατατεθέν τους. Ο δίσκος “The Dark Side Of The Moon” γνώρισε τεράστια επιτυχία σε όλο τον κόσμο, παραμένοντας στα αμερικάνικα τσαρτ για περισσότερες από 700 εβδομάδες και όντας το πρώτο # 1 τους στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Οι πωλήσεις του έχουν πλέον αγγίξει τα πενήντα εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως και έχει βραβευθεί ως 15 φορές πλατινένιος στις Ηνωμένες Πολιτείες και εννέα φορές πλατινένιος στην πατρίδα του συγκροτήματος. Οι ηχογραφήσεις περιείχαν κομμάτια ομιλίας του μάνατζερ των “Abbey Road Studios”, Τζέρι Ντρίσκολ.
Δύο χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 1975, κυκλοφόρησαν το επόμενο τους άλμπουμ με τίτλο “Wish You Were Here”, το οποίο ανέβηκε στο # 1 σε Μεγάλη Βρετανία, Ηνωμένες Πολιτείες, Γαλλία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Ολλανδία. Το γνωστότερο τραγούδι του δίσκου είναι το “Shine On You Crazy Diamond” και ήταν αφιερωμένο στον Syd Barrett. Σε μία περίεργη σύμπτωση, ο Barrett επισκέφθηκε το συγκρότημα στο στούντιο των ηχογραφήσεων, όντας πολύ αλλαγμένος στην όψη σε βαθμό που οι πρώην συνάδελφοι του δεν τον αναγνώρισαν. Τον Ιανουάριο του 1977, κυκλοφόρησαν τον δίσκο “Animals”,κατά την περιοδεία του οποίου προσέθεσαν στη σύνθεση τους τούς κιθαρίστες Αλ Στιούαρτ και Σνόουι Γουάιτ. Το εξώφυλλο του “Animals” εισήγαγε για πρώτη φορά την εικόνα του φουσκωτού γουρουνιού, το οποίο έκτοτε συνδέθηκε με το γκρουπ και ιδιαίτερα με τις ζωντανές εμφανίσεις του.
Η δεκαετία του ’80 και το The Wall
Το 1979 κυκλοφόρησε το “The Wall”, αποτελούμενο από αυτοβιοφραφικές αναφορές του Waters, ο οποίος πλέον είχε ξεκάθαρα το πάνω χέρι. Τον Ιούλιο του 1977, ο Waters συγκέντρωσε τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας , τον David Gilmour, τον Nick Mason και τον Rick Wright και τους παρουσίασε ένα έτοιμο demo μιας ιδέας που είχε για ένα φιλόδοξο concept album. Θα λεγόταν Bricks In the Wall και θα ήταν μια αλληγορική ροκ όπερα γύρω από τη ζωή ενός άντρα που βλέπει όλες τις σχέσεις της ζωής του να θρυμματίζονται καθώς ο τοίχος που τον κρατά αποκομμένο απ’τον κοινωνικό του περίγυρο γίνεται όλο και πιο ανυπέρβλητος. Κάθε τραγούδι ήταν εμπνευσμένο κι από ένα περιστατικό της ζωής του που τον έχει σημαδέψει, επομένως, καθε τραγούδι θα αποτελούσε ένα ακόμα τούβλο σε αυτόν τον τοίχο της αποξένωσης. Όπως είχε πει ο ίδιος ο Rick Wright, όλοι τους αισθάνθηκαν πως αυτό το άλμπουμ ήταν εν δυνάμει εξαιρετικό, όμως ήταν ακόμα πολύ αδύναμο μουσικά.
Έτσι ο Waters στρατολόγησε τον παραγωγό Bob Ezrin για να τον βοηθήσει να ανεβάσει το μουσικό επίπεδο του concept του. Ο Ezrin πράγματι συνεισέφερε αρκετά, αποτελώντας καταλυτικό παράγοντα στην ολοκλήρωση του άλμπουμ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της συμβολής του στο άλμπουμ είναι το κομμάτι “Another Brick In The Wall”, που έγινε το πρώτο και μοναδικό νούμερο ένα single των Pink Floyd και αποτέλεσε σύμβολο αντίστασης απέναντι στην καταπίεση ενός ολόκληρου εκπαιδευτικού συστήματος. Ήταν ιδέα του Ezrin να προστεθεί το disco beat που έκανε τη μελωδία άμεσα “catchy” (μετατρέποντας το κομμάτι σε επιτυχία στα charts και ανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την εμπορική επιτυχία και του ίδιου του άλμπουμ που θα ακολουθούσε) και ήταν δική του ιδέα και η χρήση παιδικής χορωδίας, με τις κραυγαλέα cockney προφορές των μαθητών, που βγάζουν κάτι σαν «καθώς πρέπει οργή»,αποτελώντας μία τελική σύνθεση από ετερόκλητα στοιχεία, που όμως κατάφερε να μείνει χαραγμένη στη σύγχρονη μουσική ιστορία. Στο “The Wall” βασίστηκε το ομώνυμο φίλμ του 1982, του διάσημου σκηνοθέτη Alan Parker, με πρωταγωνιστή τον Bob Geldof και με πρωτοποριακά κινούμενα σχέδια από τον καρτουνίστα πολιτικών στριπ Gerald Scarfe, ο οποίος είχε σχεδιάσει και το εξώφυλλο του άλμπουμ.
Στην συνέχεια, κάποιες τριβές μεταξύ των μελών οδήγησαν στην αποχώρηση του Wright και στην κυκλοφορία του “The Final Cut” (1983), με την πλήρη κυριαρχία του Waters, ο οποίος την επόμενη χρονιά ξεκίνησε σόλο καριέρα. Το 1987, οι Mason και Gilmour αποφάσισαν να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν το όνομα “Pink Floyd”, ενώ στο γκρούπ επέστρεψε και ο Rick Wright, που όμως συμμετείχε πλέον ως μισθωμένος συνεργάτης και όχι ως πλήρες μέλος. Με τη σύνθεση αυτή ηχογραφήθηκαν τα “A Momentary Lapse Of Reason” (1987) και “Delicate Sound Of Thunder” (1988), τα οποία συνοδεύτηκαν από εκτενείς περιοδείες.
Το Division Bell και η διάλυση
Τον Μάρτιο του 1994, κυκλοφόρησε το “The Division Bell”, σκαρφαλώνοντας στην κορυφή των τσαρτ, παγκοσμίως.Ο δίσκος περιείχε το πρώτο κομμάτι κατά το οποίο τα κύρια φωνητικά ανέλαβε ο Wright μετά το “Wish You Were Here” του 1975. Το συγκρότημα κέρδισε το πρώτο του βραβείο Grammy με το τραγούδι “Marooned” στην κατηγορία της καλύτερης ροκ ορχηστρικής εκτέλεσης.
Κατά την περιοδεία για την προώθηση του άλμπουμ, οι Pink Floyd έπαιζαν ολόκληρο το “The Dark Side Of The Moon”, κάτι που αποτυπώθηκε στο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ “P*U*L*S*E”, που τους χάρισε τη φήμη του μεγαλύτερου περιοδεύοντος rock θεάματος στον κόσμο. Τη σύνθεση του σχήματος κατά τις ζωντανές τους εμφανίσεις συμπλήρωναν ο κιθαρίστας Τιμ Ρένγουικ και ο κιμπορντίστας Τζον Κάριν. Στις 29 Οκτωβρίου 1994, το συγκρότημα έδωσε την τελευταία του συναυλία στο “Earls Court” του Λονδίνου.
Η Επανένωση
Το The Wall παίχτηκε έκτοτε ξανά ζωντανά, για φιλανθρωπικό σκοπό στο Βερολίνο το 1990, αλλά με τον Waters να έχει για συνοδεία άλλους μουσικούς, από την Sinnead O’Connor μέχρι τον Bryan Adams. Ενώ οι ίδιοι οι Pink Floyd επανενώθηκαν για μια σύντομη φορά -που έμελλε όμως να είναι ξεχωριστή- για φιλανθρωπικούς πάλι λόγους, στην συναυλία Live 8 τον Ιουλίο του 2005 στο Λονδίνο. Στην συναυλία αυτή οι τέσσερις μουσικοί άφησαν πίσω τις όποιες προσωπικές τους έχθρες και εμφανίστηκαν ξανά όλοι μαζί στην ίδια σκηνή, ερμηνεύοντας τέσσερα κομμάτια του πλούσιου ρεπερτορίου τους και χαρίζοντας μια αξέχαστη μουσική εμπειρία στους θαυμαστές τους. Η εμφάνιση αυτή θα ήταν εκ των πραγμάτων η τελευταία των Pink Floyd με την κλασική τους σύνθεση, αφού στις 15 Σεπτεμβρίου του 2008 ο Rick Wright έφυγε από τη ζωή, μετά από μάχη με την επάρατη νόσο. Δύο χρόνια νωρίτερα, στις 7 Ιουλίου του 2006, είχε ανακοινωθεί και ο θάνατος του Syd Barrett, λόγω καρκίνου στο πάγκρεας, σε συνδυασμό με τα χρόνια προβλήματα διαβήτη που αντιμετώπιζε.
The Endless River
Στις 12 Μαΐου 2011, ο David Gilmour εμφανίστηκε στη σκηνή με τον Roger Waters παίζοντας το “Comfortably Numb” στο “O2” του Λονδίνου κατά την περιοδεία “The Wall Live”. Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους, η “ΕΜΙ” κυκλοφόρησε σε επανέκδοση όλη τη δισκογραφία του συγκροτήματος, σε μία καμπάνια με τίτλο “Why Pink Floyd…?”.
Τον Ιούλιο του 2014, ανακοινώθηκε η κυκλοφορία ενός νέου δίσκου με τίτλο “The Endless River” για τις 7 Νοεμβρίου 2014, με ηχογραφήσεις του Rick Wright πριν τον θάνατο του και τη συμμετοχή των Gilmour και Mason, αλλά όχι του Waters. Το άλμπουμ αυτό είναι η πρώτη κυκλοφορία των Pink Floyd μέσω της δισκογραφικής εταιρείας Warner Bros., η οποία αγόρασε τα δικαιώματα του συγκροτήματος από την “Parlophone” το 2013.
Ποιοι είναι οι Pink Floyd:
Syd Barrett:
O Ρότζερ Κηθ Μπάρετ (6 Ιανουαρίου 1946 – 7 Ιουλίου 2006), γνωστός περισσότερο ως Σιντ Μπάρετ (Syd Barrett), ήταν Βρετανός τραγουδιστής, κιθαρίστας και συνθέτης . Υπήρξε ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Pink Floyd και μέλος του συγκροτήματος την τριετία 1965-1968. Το 1969 εγκατέλειψε τους Pink Floyd λόγω της εξάρτησής του στα ψυχεδελικά ναρκωτικά (με τους οποίους μάλιστα συνεργάστηκε ξανά το 1975 για το αφιερωμένο σε αυτόν τραγούδι Shine On You Crazy Diamond) και έκανε μια σύντομη σόλο καριέρα έως το 1975 οπότε και σταμάτησε τελείως την ενασχόλησή του με τη μουσική. Από τότε έως την 7η Ιουλίου 2006 έμενε ολομόναχος στο σπίτι που είχε στο Κέμπριτζ.
David Gilmour:
Ο Ντέιβιντ Γκίλμορ (David John Gilmour), (γεννημένος στις 6 Μαρτίου 1946 στο Κέμπριτζ) είναι Βρετανός κιθαρίστας, τραγουδιστής και συνθέτης ο οποίος έγινε γνωστός ως μέλος του συγκροτήματος Pink Floyd, στους οποίους εντάχθηκε στα τέλη του 1967 ως αναπληρωματικός κιθαρίστας του Σιντ Μπάρετ. Λίγο αργότερα, όταν ο Μπάρετ εγκατέλειψε την μπάντα λόγω των προβλημάτων που είχε με το LSD, ο Γκίλμορ έγινε ο βασικός κιθαρίστας και βοηθός του Ρότζερ Γουότερς στα φωνητικά. Πολλοί πιστεύουν πως το ταλέντο του ως συνθέτη βοήθησε τους Pink Floyd να γίνουν παγκοσμίως γνωστοί (ιδιαίτερα με το άλμπουμ Dark Side of the Moon). Από το 1987 είναι αρχηγός των Pink Floyd, μετά και την αποχώρηση του Ρότζερ Γουότερς.
Roger Waters:
Ο Ρότζερ Γουώτερς (George Roger Waters, γενν. 6 Σεπτεμβρίου 1943) είναι από τα ιδρυτικά μέλη των Pink Floyd. Έμεινε με το συγκρότημα από το 1965 έως το 1985 με πολύ μεγάλη επιτυχία. Έπαιζε μπάσο και έκανε και τα κύρια φωνητικά (μαζί με τον Γκίλμορ). Ήταν επίσης υπεύθυνος για τους περισσότερους στίχους και το επικό μέγεθος των συναυλιών τους.
Η επιτυχία και εμπορικότητα των Floyd είχε αρχίσει να βαραίνει τους ώμους του πρώτα και κύρια καλλιτέχνη Γουώτερς. Μετά τον γιγαντισμό των συναυλιών για το άλμπουμ The Wall και την πολύ μεγάλη διάδοση των τραγουδιών άρχισε να έχει προβλήματα με τα υπόλοιπα μέλη του γκρουπ. Το άλμπουμ The Final Cut ήταν φτιαγμένο σχεδόν εξολοκλήρου από τον Γουώτερς, με τα υπόλοιπα μέλη να έχουν περιθωριακό ρόλο και να μην είναι ικανοποιημένα.
Η κατάσταση οδήγησε σε πολλές τριβές και έτσι το 1985 ο Γουώτερς αποχώρησε από τους Floyd κάνοντας και μια απόπειρα να αποκτήσει τα εμπορικά δικαιώματα του ονόματος, που όμως απέτυχε γρήγορα. Μετά το 1985 άρχισε σόλο καριέρα με όχι πολύ θεαματικά αποτελέσματα, αλλά με καλές κριτικές.
Rick Wright:
O Ρίτσαρντ Ράιτ (Richard Wright, 28 Ιουλίου 1943 – 15 Σεπτεμβρίου 2008) ήταν Άγγλος μουσικός, που έπαιξε πιάνο και πλήκτρα στο βρετανικό progressive συγκρότημα Pink Floyd. Ήταν ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος, στο οποίο συμμετείχε από το 1965 ως το 1981 και ξανά από το 1987 ως και το 2008. Ο Ράιτ σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο Regent Street όπου γνώρισε άλλα δύο ιδρυτικά μέλη των Pink Floyd, τους Ρότζερ Γουώτερς και Νικ Μέισον. Ήρθε σε σύγκρουση με τον Γουώτερς στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και αποχώρησε από το συγκρότημα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του The Wall το 1979. Παρέμεινε όμως στη σύνθεση ως επί πληρωμή session μουσικός για τις ανάγκες της ζωντανής εκτέλεσης του άλμπουμ μέχρι το 1981. Το άλμπουμ The Final Cut του 1983, ήταν το μόνο των Pink Floyd που κυκλοφόρησε χωρίς τον Ράιτ στη σύνθεση. Ο Ράιτ ξαναγύρισε στο συγκρότημα μετά την αποχώρηση του Γουώτερς και παρέμεινε για τα επόμενα χρόνια, ενώ συμμετείχε και στην εμφάνιση του γκρουπ με την πλήρη του σύνθεση το 2005 στο Live 8.
Nick Mason:
Ο Νίκολας Μπέρκλεϋ Μέισον (αγγλικά: Nicholas Berkeley Mason, 27 Ιανουαρίου 1944, Ετνγκμπάστον, Μπέρμινχαμ, Αγγλία) είναι ο ντράμερ του ροκ συγκροτήματος των Pink Floyd και το μόνο μέλος του συγκροτήματος που ήταν παρόν καθ’ όλη τη διάρκειά της ύπαρξής του (1965-1995), έχοντας χαρακτηριστεί και «ενωτική δύναμη» της μπάντας. Έχει συμβάλλει σε τραγούδια όπως τα «Interstellar Overdrive», «Echoes», «Speak To Me», «One Of These Days» και έχει κάνει και φωνητικές εμφανίσεις στα «Signs Of Life» και «One Of These Days».
Δισκογραφία:
- The Piper At The Gates Of Dawn, 1967
- A Saucerful Of Secrets, 1968
- More, 1969
- Ummagumma, 1969
- Atom Heart Mother, 1970
- Meddle, 1971
- Obscured By Clouds, 1972
- The Dark Side Of The Moon, 1973
- Wish You Were Here, 1975
- Animals, 1977
- The Wall, 1979
- The Final Cut, 1983
- Momentary Lapse Of Reason, 1987
- Delicate Sound Of Thunder, 1988
- The Division Bell, 1994
- Pulse, 1995
- Is There Anybody Out There? -The Wall Live 1980-81, 2000
- The Endless River, 2014
Βιβλιογραφία:
- Βιβλίο: “Hippie, Τα παιδιά των λουλουδιών”-Barry Miles, Εκδόσεις Ψυχογιός,Αθήνα 2010
- Rock Εγκυκλοπαίδεια: “Classic Rock-Το πρώτο παγκόσμιο μουσικό ρεύμα στην ιστορία”, Επιμέλεια: Σπύρος Αλεξόπουλος, Δημοσιογραφικός Οργανισμός Λαμπράκη, 2004
- Περιοδικό: Ποπ και Ροκ,¨Roger Waters- Γκρεμίζοντας το Τείχος¨ του Θοδωρή Δημητρόπουλου, Ειδική Έκδοση Καλοκαίρι 2011
- Ιστότοπος: www.pinkfloyd.net
- Ιστότοπος: el.wikipedia.org/wiki/Pink_Floyd
Το video clip του “Louder Than Words” από το album “Endless River” του 2014
