Ο Τσέχωφ είχε πει πως δεν υπάρχει τίποτε καινούριο στην τέχνη, εκτός από το ταλέντο. Ο άνθρωπος που καθόταν απέναντί μου σε αυτή τη συνέντευξη θεωρώ, δικαιολογημένα, ότι το διαθέτει. Και μάλιστα διαθέτει και κάτι άλλο σημαντικό. Μια σαφή και κατασταλαγμένη άποψη για την πραγματικότητα στην οποία ζει και δημιουργεί. Μουσικός, δεινός κιθαρίστας, μελετητής της Τέχνης σε Ελλάδα και Αγγλία, συγγραφέας, δάσκαλος, ηχολήπτης και sound designer, μα πρωτίστως άνθρωπος με χαμόγελο και οξυδέρκεια.
Μια… διαφορετική συνέντευξη με τον Γιώργο Καραγκιουλέ.
-Ποιοι είναι οι κιθαρίστες και τα μουσικά είδη που έχουν επηρεάσει τη δουλειά σου;
Ανάλογα με την εποχή. Όταν ξεκίνησα να παίζω ξεκίνησα με κλασσική μουσική, δεν είχα κάποια επιρροή. Αργότερα όταν προχώρησε πιο πολύ το πράγμα και σοβάρεψε και έμπλεξα με τη rock μουσική, με τη metal και με τη fusion, θα έλεγα οι μουσικοί που με επηρέασαν πολύ ήταν ο John Petrucci των Dream Theater, στην αρχή λίγο ο Steve Vai, ο Satriani… Αυτά μέχρι την ηλικία των 20 – 21 ετών. Αργότερα όταν συνέχισα με τη jazz και τη fusion και άρχισα να γράφω και τα δικά μου πράγματα είχα κάποιες επιρροές από κιθαρίστες όπως ο Frank Gambale, ο Mike Stern, αλλά γενικά δεν έμεινα στους κιθαρίστες.
Οι επιρροές μου δεν ήταν οι κιθαρίστες καθαρά. Ζήλευα πάρα πολύ το flow του σαξοφώνου, την άνεση με την οποία έπαιζαν όλες αυτές τις μελωδικές γραμμές τα πνευστά κυρίως, οπότε πολλές φορές και ειδικά μέσα στο πανεπιστήμιο, έκανα transcription (ξαναγράψιμο ενός κομματιού για διαφορετικό όργανο από αυτό για το οποίο γράφτηκε αρχικά) σε σαξόφωνα και σε πιάνα. Κάποιες μελωδικές γραμμές όπου άκουγα και έγραφα από σαξόφωνα ή πιάνο ήταν πολύ πιο ανταγωνιστικές στο να τις παίξεις, από ότι η κιθάρα. Πολλά απ’ τα lines μου είναι από πνευστά! Από ένα σημείο και μετά δηλαδή, άρχισα να ακούω άλλα όργανα και να παίρνω ιδέες.
-Πώς ηχογραφήθηκε το Tabula Rasa και πού;
Το Tabula Rasa ήταν ο πρώτος δίσκος που έβγαλα προσωπικά σαν κιθαρίστας. Επειδή δεν υπήρχαν πολλά χρήματα και το προτείνω για πολλούς που δεν έχουν πολλά χρήματα (γέλια), ηχογραφήθηκε στο σπίτι μου σε ένα laptop! Γράψαμε dry σήματα στις κιθάρες, midi τύμπανα, γράψαμε με μια κάρτα line 6, χωρίς υπερβολές! Ουσιαστικά η διαδικασία πήρε περίπου 3 χρόνια και ήταν η εξής: εγώ τα έγραφα, μετά έκανα ένα pre-mix να δω αν μου αρέσει το αποτέλεσμα και μετά όλη η μίξη έγινε στα Grindhouse Studios από τον Γιώργο Μπόκο των Rotting Christ, ενώ το mastering το έκανε ο Βασίλης Γουβάτσος.
-Με ποια άτομα συνεργάστηκες για τον δίσκο;
Με τον φίλο μου τον Τάκη Σωτηρόπουλο, με τον Γιώργο Κωστόπουλο, έναν jazz μουσικό, στο μπάσο και τη Σοφία Παναγιωτοπούλου στα πλήκτρα. Ήταν ένα οικογενειακό project!
-Δισκογραφική με τη μορφή που έχουν στη χώρα μας ή web release για τη μουσική σου;
Web Release! Οι δισκογραφικές όπως είναι πια, κατά την άποψή μου, επειδή είχε τύχει με κάποια συγκροτήματα στο παρελθόν να μπλέξουμε με δισκογραφικές κλπ, δε συμφέρει η υπόθεση όλη. Έχει πάει έτσι η αγορά και το internet που μπορείς να μπεις μόνος σου πια, να προμοτάρεις τον εαυτό σου, να κάνεις μια σελίδα, να “πουλήσεις” τον εαυτό σου. Υπάρχουν site σαν το Reverbnation, σαν το Cdbaby, σαν το iTunes, που μπορείς να ανεβάσεις τη μουσική σου μόνος σου, να την προωθήσεις και να πάρεις το 90-95% των χρημάτων!
Οποιοδήποτε label στην Ελλάδα έχει πρόβλημα οικονομικό, παραγωγές πολλές δε γίνονται, όπου και να πας σαν νέα μπάντα να μπλέξεις με κάποιο label, το σίγουρο είναι ότι δε θα έχεις και μεγάλο κέρδος. Μάλλον το cd σου θα πωλείται 7 – 10 ευρώ για να πάρεις εσύ 50 λεπτά ανά δίσκο… Άμα είσαι μικρός καλύτερα να ασχολείσαι μόνος σου και αν γίνεις μεγαλύτερος, τότε αναγκαστικά θα μπεις σε κάποιο label επειδή δε μπορείς να τα καταφέρεις μόνος σου. Αν φτάσεις σε άλλο επίπεδο χρειάζεσαι κάποιο support επαγγελματικό και το pushάρισμα του marketing. Άμα είσαι καλός και προχωρήσεις πολύ και γεμίζεις μαγαζιά με 600 και 1000 άτομα, αυτοί που θέλουν να σε υπογράψουν θα σε βρουν, μην ανησυχείς.
-Μπορεί ένας μουσικός να κινηθεί αποκλειστικά μέσω YouTube;
Όχι. Υπάρχουν άνθρωποι που τα καταφέρνουν μόνο από το YouTube και λες “αυτός τα κατάφερε, γιατί να μην τα καταφέρω και εγώ;”. Βασικά για τα πάντα υπάρχει η εξαίρεση στον κανόνα. Το ότι κάποιος τα κατάφερε μόνο απ’ το yοutube δε σημαίνει οτι θα τα καταφέρεις κι εσύ! Δεν είναι ο κανόνας δυστυχώς. Ένας ολοκληρωμένος μουσικός για να μπορέσει να φτάσει σε κάποιο επίπεδο και να προωθηθεί και να μπορέσει να κάνει πράγματα, χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο πακέτο marketing το οποίο θέλει αρκετά χρήματα ή αρκετό από τον χρόνο σου!
Χρειάζεσαι και το YouTube, ως συμπληρωματικό στη σελίδα σου, χρειάζεται και να παίζεις live παντού, να έχεις προσεγμένο ήχο και πολλά άλλα. Τώρα, αν θες να δώσεις μουσική μόνο στο YouTube παίρνεις ένα μεγάλο ρίσκο το οποίο δεν ξέρεις αν θα δουλέψει ή όχι. Γενικά προτείνω σαν μουσικοί να συνεχίσουμε να κάνουμε live, να γράφουμε cd, να προωθούμαστε, ΣΥΝ να χρησιμοποιούμε σελίδες, να έχουμε υλικό στο YouTube και διαδικτυακή παρουσία.
-Δώσε μας μερικές συμβουλές για το πώς μπορούμε να αξιοποιούμε σωστά τον χρόνο της, κιθαριστικής εν προκειμένω, μελέτης.
Αυτό που έκανα εγώ και όταν ήμουν στην Αγγλία και εδώ, ήταν να χωρίσω τον χρόνο μου. Και ήμουν πολύ σχολαστικός με αυτό. Για παράδειγμα 10 η ώρα με 10 και μισή prima vista, 10 και μισή με 1μιση μελετούσα αυτοσχεδιασμό κλπ. Νομίζω ότι μια οργάνωση του χρόνου βοηθάει πάρα πολύ. Δε βοηθάει τόσο να ξεκινήσεις στις 9 το πρωί και να μελετάς γενικά κιθάρα μέχρι τις 9 το βράδυ. Σημασία έχει το σύστημα.
Κάποιος που θα μελετήσει σωστά 3 και 4 ώρες (πολύ λιγότερο από σένα δηλαδή), αν το κάνει οργανωμένα θα έχει πολύ περισσότερη πρόοδο. Προσπάθησε κάθε μέρα που πιάνεις το όργανο να θες να κάνεις κάτι καινούριο. Ασφαλώς και θα επαναλάβεις κάποια πράγματα, ναι, αλλά άμα ξέρεις τον Μιξολύδιο τη μινόρε κλίμακα ή κάποιες τριάδες, άστα, τα ξέρεις. Δε χρειάζεται να τα ξαναπαίξεις, παίξε κάτι άλλο. Μάθε κάτι καινούριο! Επίσης στο πρόγραμμά μου έβαζα και transcriptions και μελετούσα το παίξιμο άλλων μουσικών και προσπαθούσα να χρησιμοποιήσω τις φράσεις τους σε δική μου μουσική. Τέλος, πολύ σημαντικό είναι η μελέτη να γίνεται με μετρονόμο και να συνυπάρχουμε και με άλλους μουσικούς. Να παίζεις με μια μπάντα, να συνηθίσεις να παίζεις και με άλλους ανθρώπους μαζί.
-Έχεις γράψει 2 papers και ένα ηλεκτρονικό βιβλίο διαθέσιμα για download, με πολύ ενδιαφέροντα μουσικά θέματα, ακαδημαϊκού και μη περιεχομένου, τα: “Interactive Online Guitar Performance Course”, “Research Methods and Theoretical Perspectives” και “Modern Guitar Technique and Articulation”. Τί θα διαβάσουμε στο καθένα;
Το “Interactive Online Guitar Performance Course” ήταν ένα project ακαδημαϊκό για το master, το οποίο όταν το τελείωσα το έδωσα publicly στο Academia, όπως και το “Research Methods and Theoretical Perspectives” και μπορεί να τα κατεβάσει όποιος θέλει και πραγματικά το έχουν κατεβάσει πολλοί!
Στο “Interactive Online Guitar Performance Course” μελετάμε το πώς θα μπορούσε να εξελίξει κάποιος την τεχνική του και τη γνώση του πάνω στην κιθάρα, βασισμένες περισσότερο στο internet. Είναι μια σειρά από ασκήσεις και μια σειρά από βίντεο που τα μελετάς και γίνεσαι καλύτερος. Πραγματεύεται το πώς θα μπορούσε να αντικαταστήσει μια ψηφιακή εκπαίδευση κάποιον δάσκαλο. Έγινε μια έρευνα γύρω από αυτό, βγήκαν κάποια πορίσματα, νομίζω όποιος θέλει να το διαβάσει θα καταλάβει περισσότερα.
Το “Research Methods and Theoretical Perspectives” ήταν κάτι πιο γενικό για την έρευνα. Είναι ένα paper που μελετάει διάφορους τύπους έρευνας ποιοτικούς και ποσοτικούς. Ένα χρήσιμο εργαλείο έρευνας, γνωσιακού χαρακτήρα.
Το “Modern Guitar Technique and Articulation” είναι ένα πλήρες βιβλίο – guitar course! Είναι μια σειρά ασκήσεων μιάμισης ώρας που περνούν από κάποια επίπεδα από το 1 έως το 8 και ξεκινάς από το πρώτο επίπεδο, βλέπεις, ακούς και παίζεις ταυτόχρονα με το back track και μετά από συνεχή εξάσκηση γίνεσαι καλύτερος. Ένα guitar workout!
-“Δεν υπάρχει μεγαλύτερο βασανιστήριο από το να είσαι ικανός να παίξεις, αλλά να μην ξέρεις πώς”.
Ακούω: “τι να την κάνω τη θεωρία, γιατί να πάω σε σχολή; Εγώ είμαι αυτοδίδακτος!”
Είναι καλό να είσαι αυτοδίδακτος! Αλλά και πάλι είσαι η εξαίρεση στον κανόνα. Οπωσδήποτε μπορεί να είσαι τεχνικά άρτιος και να παίζεις “παπάδες”, απλά το θέμα είναι ότι αν δεν έχεις αρκετή γνώση στο κεφάλι σου για να υλοποιήσεις κάποια πράγματα και γνωρίζεις ότι μπορείς να τα παίξεις, ταλαιπωρείσαι.
Γνωρίζεις ότι τα χέρια σου πάνε, ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις, αλλά δεν έχεις τη γνώση να το αναπτύξεις αυτό που θες να παίξεις. Μπορείς να παίξεις πολύ γρήγορα μια κλίμακα, αλλά δεν ξέρεις ποια είναι αυτή ή δεν μπορείς να τη συνδυάσεις με άλλα πράγματα, ώστε να διευρυνθεί η δημιουργικότητά σου. Δεν μπορείς να ασχολείσαι μόνο με την τεχνική σου και μόνο με τα χέρια και να σολάρεις απίστευτα, αλλά να μην ξέρεις να ανταπεξέλθεις σε συγκεκριμένες αρμονικές καταστάσεις. Θέλει μια ισορροπία.
-Η πρόοδος ενός μουσικού στο μέλλον αντανακλά την προσπάθεια και τη συγκέντρωση που επέδειξε στο παρελθόν;
Γενικά πιστεύω ότι δεν είναι και πολύ εύκολο. Άμα δε μελέτησες νέος και αν δεν πήγες σε κάποια σχολή ή αν δεν έπαιξες με μπάντες και άλλους μουσικούς και ήσουν μόνος στο δωμάτιο μαθαίνοντας πράγματα τυχαία και αποσπασματικά, είναι δύσκολο να ανταπεξέλθεις. Το να προσπαθείς όμως να τα κάνεις όλα αυτά, είναι κάτι που θα καθρεπτιστεί στο μέλλον. Θα υπάρχει αντανάκλαση. Αυτό ισχύει για όλα τα πράγματα. Δεν μπορεί να μη δώσεις προσοχή τώρα και κάποτε να παίζεις σαν τον Gambale, δε γίνεται αυτό. Όπως και αυτός, έτσι και εσύ αν πιεστείς θα βγάλεις κάποιους καρπούς.
-Είναι εύκολο να πετύχει κανείς μουσικά, κρατώντας τις ισορροπίες στην υπόλοιπη ζωή του;
Δε θα γίνω ενοχλητικός λέγοντας πως δεν συνδυάζεται με την υπόλοιπη ζωή. Μια χαρά συνδυάζεται. Αλλά όταν πρέπει να κάνεις θυσίες θα πρέπει να τις κάνεις. Είναι σαν τη γυμναστική που κάνεις κάποιες ασκήσεις και εκεί που αρχίζεις να πονάς σταματάς. Αλλά τελικά το αποτέλεσμα βγαίνει όταν πιέσεις παραπάνω τον εαυτό σου. Εκεί που μελετάς, που γράφεις μουσική, που έχεις κάτι καλό στον εγκέφαλό σου τελοσπάντων, λες “πήγε 10 θα βγω με τους φίλους μου” και αναρωτιέσαι “θα βγω ή θα συνεχίσω τώρα που έχω τον ειρμό;” Εκεί είναι που κάνεις τη διαφορά με τους υπόλοιπους. Όταν θα θυσιάσεις πράγματα κάποιες φορές γι’ αυτό που αγαπάς πάρα πολύ. Ισορροπία μεν, με κάποιες μικρές θυσίες προς όφελος αυτού που θες και είσαι μια χαρά!
-Πες μας για τα σεμινάρια sound design που παρουσιάζεις και πώς προέκυψε η ενασχόλησή σου με το αντικείμενο;
Με το sound design ασχολήθηκα πρώτη φορά όταν έκανα κάποια ambiences και κάποια pads για το Tabula Rasa και περισσότερο όταν μπήκα στη SAE, ακριβώς επειδή ήμουν πάντοτε gamer και άρχισα να… πορώνομαι με το audio! Από κει και πέρα ήθελα να ασχοληθώ με κάποιο game, δούλεψα με τη Happy Thirteen για το Insomnia is Coming, που ήταν κάποια παιδιά από την Πολωνία, ε, και άρχισε να με ενδιαφέρει πιο πολύ το αντικείμενο και κάποια στιγμή έκανα σχεδόν πλήρη στροφή προς το sound design. Εννοείται πως συνέχισα να γράφω μουσική, ακόμα γράφω προφανώς, δεν το έχω αφήσει, ετοιμάζω και καινούριο δίσκο που θα πάρει όμως περίπου 2 χρόνια!
Σε ο,τι αφορά τα σεμινάρια, επικοινώνησα με τον διευθυντή της SAE, Νίκο Πατινιώτη και του είπα ότι έχω πολύ υλικό γιατί είχα δουλέψει σε 6-7 παιχνίδια. Του είπα ότι θέλω να μοιραστώ αυτή τη γνώση και με τους υπόλοιπους και μου απάντησε θετικά για να κανονίσουμε μια σειρά σεμιναρίων. Γενικά έχω σκοπό να ασχοληθώ με αυτό και επαγγελματικά στο μέλλον. Να απασχοληθώ σε κάποια εταιρεία στο εξωτερικό, ως sound designer για το gaming ή τον κινηματογράφο και όποτε υπάρχει ευκαιρία να μπλέκω με κάποια σεμινάρια, να μοιράζομαι αυτά που βλέπω και μαθαίνω.
-Ήχοι όπλων, τεράτων, ατμοσφαιρικά μοτίβα, καθηλωτικοί ήχοι, αλλά και πιο commercial – friendly συνθέσεις. Πού τελειώνει η προσέγγιση του μουσικού και ξεκινάει αυτή του gamer;
Βασικά, θα έλεγα “πού τελειώνει η προσέγγιση του sound designer και ξεκινάει του gamer”. Αν δεν έχεις παίξει στη ζωή σου και δεν είσαι gamer πορωμένος (γέλια) – όχι να είσαι hardcore αλλά να σου αρέσει αυτή η φάση, δεν πρόκειται να κάνεις ποτέ ήχο για games, όσο καλός μουσικός κι όσο καλός sound designer και αν είσαι γενικά. Ο λόγος είναι οτι δεν έχεις ακούσει πώς ακούγονται τα games. Θυμάμαι τον εαυτό μου παίζοντας από το 1996 που ξεκίνησα με κάτι απλά παιχνίδια πχ Doom, από τότε κιόλας έδινα σημασία στους ήχους. Άκουγα το πώς ακούγεται ο πυροβολισμός, πώς ακούγεται το βήμα, χαμηλή ανάλυση ήχου βέβαια και άσχημο sound design για τα σημερινά δεδομένα.
Ξεκινάς ακούγοντας. Και αφού αποκτήσεις μεγάλη εμπειρία ακούγοντας και μαθαίνοντας πώς ακούγονται κάποια πράγματα (όπως συμβαίνει και με τη μουσική), μετά όταν μελετήσεις και audio engineering καταλαβαίνεις και πώς θα τα υλοποιήσεις! Δεν υπάρχει σημείο που σταματάει η προσέγγιση του μουσικού ή του designer και ξεκινάει του gamer. Θα έλεγα ότι πάνε παράλληλα αυτά. Σίγουρα υπάρχουν designers που δεν είναι μουσικοί, αλλά όσους έχω γνωρίσει εγώ είναι. Το να είσαι μουσικός και να ασχολείσαι και με τον ήχο γενικά, είναι μεγάλο όπλο. Είναι ένα πολύ μεγάλο ατού να έχεις σπουδάσει μουσική, από το να έχεις ασχοληθεί μόνο με το engineering. Δεν ακούς το ίδιο!
-Θεωρείς ότι υπάρχει πρόσφορο έδαφος για το gaming sound design στη χώρα μας;
Όχι, νομίζω πως δεν υπάρχει. Η μόνη εταιρεία που εγώ γνωρίζω επίσημα, η οποία κάνει κάποιον τίτλο που είναι κάποιου επιπέδου, είναι η Aventurine που κάνει το Darkfall. Εκεί δούλευε και ο μέντοράς μου, ο δάσκαλος ο Παναγιώτης Κουβέλης. Δε γνωρίζω κάποια άλλη εταιρεία στην Ελλάδα να ασχολείται σοβαρά. Υπάρχουν κάποιες ομάδες κατά καιρούς που κάνουν πράγματα, συνέχεια κάτι υπάρχει, αλλά όταν μιλάμε για μεγάλα πράγματα οργανωμένα, για ευκαιρίες εργασίας κλπ, δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι εδώ. Κατ’ αρχήν στη χώρα μας δεν δίνονται λεφτά για το sound design και το foley art. Βλέπεις μια χολυγουντιανή παραγωγή από την πιο φτηνή μέχρι την ακριβότερη και όλος ο ήχος μπαίνει στο post-production (μεταπαραγωγή) και τίποτα δεν ηχογραφείται τη μέρα του γυρίσματος, μπαίνουν όλα μετά. Δε νομίζω ότι είδαμε ποτέ κάτι στην τηλεόραση που να έχουν κάνει design. Υπάρχει ένας μποούμαν που τα γράφει όλα. Μελλοντικά δεν ξέρω τί θα γίνει, αλλά αυτή τη στιγμή σίγουρα δεν υπάρχει το budget, είδικά με την οικονομική κατάσταση που επικρατεί. Είμαι σίγουρος ότι ακόμα και η μία ή δύο εταιρείες που υπάρχουν στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή θα έχουν κάποια οικονομικά προβλήματα.
-Πώς μπορεί να κινηθεί κάποιος που θέλει να ασχοληθεί με το sound design στη χώρα μας με αυτά τα δεδομένα;
Θα πρότεινα σε κάποιον που θέλει να ασχοληθεί με αυτό, να μελετήσει πολύ σκληρά, να πάρει μέρος σε κάποια projects και έπειτα να πάει στο εξωτερικό σε κάποια εταιρεία. Υπάρχουν δουλειές στο εξωτερικό και δεν είναι ανάγκη να είναι μόνο για games! Εν τω μεταξύ διαβάζω σε forum και σε groups μια γκρίνια ότι δεν υπάρχουν ευκαιρίες και δουλειές. Ε ναι χαίρω πολύ, άμα θες να δουλέψεις για το Doom 4 και το Quake ή το Half Life δεν υπάρχουν δουλειές! Πόσους θα πάρουν για το Half Life; Για άλλα πράγματα υπάρχουν όμως δουλειές. Γιατί δεν πας στη Nickelodeon; Γιατί δεν πας σε ένα απλό studio που ασχολείται με τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο; Ξεκινάς από κάπου και κάποια στιγμή θα σε φέρει η άκρη στη Blizzard αν θέλεις να πας εκεί. Είσαι ανοιχτός άνθρωπος. Δε σημαίνει ότι πρέπει με το καλημέρα να ξεκινήσεις από κει!
-Θέλεις κλείνοντας τη συνέντευξη να δώσεις ένα μήνυμα σε αυτούς που θέλουν να ασχοληθούν σοβαρά με τη μουσική και την προώθηση της δημιουργικότητάς τους;
Η προώθηση ξεκινάει από την εκπαίδευση. Να έχει μια βασική μουσική εκπαίδευση. Θα πρότεινα οπωσδήποτε κάποιο πανεπιστήμιο, αν όχι ξένο, ίσως κάποιο ελληνικό. Υπάρχει το ανοιχτό πανεπιστήμιο, υπάρχουν τα ωδεία… Μπορείς να πάρεις μια εκπαίδευση ουσιαστική. Έπειτα είναι η προσωπική μελέτη στο σπίτι, πολύ παίξιμο με συγκροτήματα και πολύ ενεργή διαδικτυακή παρουσία. Αυτό αναφορικά με τους μουσικούς.
Σχετικά με το game audio, αυτό που δούλεψε για μένα και θα το πρότεινα σε άλλους, ήταν το να φτιάξω portfolio. Κανείς δε θα σε προσλάβει μόνο επειδή είσαι engineer. Μπορεί να βρει άλλους 100 που έχουν και μεγάλο portfolio δειγμάτων της δουλειάς τους στο design. Γι’ αυτό στην αρχή ασχολήσου με projects έστω δωρεάν, πχ σε σχετικά forum προγραμματιστών και designers. “Γεια σας είμαι ο τάδε, τελείωσα αυτή τη σχολή και δωρεάν θα κάτσω να σας κάνω projects”! Δεν υπάρχει κάτι κακό με αυτό! Υπογράφεις ένα χαρτί που να εξηγεί οτι οι ήχοι σου πάνε μόνο γι’ αυτό το παιχνίδι, πάρε κάποια ποσοστά για μετά ίσως αν κάνει κάποια επιτυχία και μόλις κάνεις 3-4 δωρεάν και χτίσεις ένα καλό portfolio, φτιάξε ένα site που θα παρουσιάζεις τη δουλειά σου. Θα δεις ότι ο άλλος θα σε πάρει πολύ πιο σοβαρά!
