Υπόθεση “Gimme Danger” H ιστορία των Stooges: Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, σε μια εποχή όπου η ψευδαίσθηση της επανάστασης που θα άλλαζε τον κόσμο είχε αρχίσει να τελειώνει την “επήρεια” της, και το μόνο που άφηνε πίσω της ήταν η προσγείωση σε μια πραγματικότητα ενός αλώβητου κομφορμισμού, στο Αν-Άρμπορ του Μίσιγκαν ο νεαρός James Osterberg, μεγαλωμένος σε ένα τροχόσπιτο, όπου στο μεγάλο του δωμάτιο θα μάθαινε να παίζει drums, και έχοντας παίξει σε κάποιες μπάντες που όμως δεν τον ικανοποιούσαν, θα νιώσει την ανάγκη να φτιάξει την δικιά του μπάντα που θα παίξει μια μουσική που θα καταφέρει για την γενιά και τη φυλή του, ότι είχαν καταφέρει για την δικιά τους φυλή οι μαύροι μουσικοί της rock, της blues και της jazz που τόσο θαύμαζε. Θα συναντήσει τον συντοπίτη του κιθαρίστα Ron Asheton και μαζί, “προσηλυτίζοντας” στο όραμα τους τον αδελφό του Ron, Scott καθώς και τον μπασίστα Dave Alexander, θα δημιουργήσουν την μπάντα εκείνη που θα άλλαζε την πορεία της rock μουσικής τις επόμενες δεκαετίες. Ο Jim Jarmusch σκηνοθετεί με απλότητα και καθαρότητα την ιστορία του συγκροτήματος εκείνου που αποτέλεσε τον σπόρο της punk και alternative rock σκηνής, με βασικό αφηγητή τον frontman της μπάντας James Osterberg, κατά κόσμον Iggy Pop. Κυρίες και κύριοι αυτή είναι η ιστορία των Stogges.
Κριτική του Gimme Danger: Η ιστορία των Stooges
Στο άκουσμα “σκηνοθεσία” Jim Jarmusch, το μυαλό των απανταχού σινεφίλ μεταφέρεται αυτόματα σε ένα κόσμο μιας πνευματώδους νωχελικότητας, έναν κόσμο πολύ συγκεκριμένου ύφους και ρυθμού, συμπαγούς, αγαπημένου και γλυκά εθιστικού. Τι γίνεται όμως όταν ο τίτλος της ταινίας σε “σκηνοθεσία” Jim Jarmusch συνοδεύεται από τον υπότιτλο “Η ιστορία των Stooges”, και το είδος στο οποίο βρισκόμαστε δεν είναι πια αυτό της μυθοπλασίας αλλά αυτό του ντοκιμαντέρ; Τότε τα πράγματα αλλάζουν, και οι προσδοκίες μας, μην έχοντας προηγούμενο, πολλαπλασιάζονται. Και ευτυχώς για ακόμα μια φορά δεν διαψεύδονται. Το “Gimme Danger” είναι ένα ντοκιμαντέρ από τον Jim Jarmusch, που αφηγείται την ιστορία της ανόδου, της πτώσης, αλλά κυρίως της διαχρονικότητας ενός συγκροτήματος, που αποτέλεσε έμπνευση και εφαλτήριο για τις μπάντες εκείνες που θα δημιουργούσαν την σκηνή της punk και alternative rock, μιας μπάντας που ο ήχος της ήταν πρωτοποριακός και άνοιγε καινούργια κεφάλαια στην ιστορία της rock, και που όπως όλα τα πρωτοποριακά πράγματα στην τέχνη, δεν είχε άμεσο αντίκτυπο στην εποχή του, αλλά στις επόμενες γενιές. Την ιστορία των Stooges. Ο Jarmusch αυτή την φορά αφηγείται σε πιο έντονους ρυθμούς, ακολουθώντας τον ρυθμό που ταιριάζει στην σκιαγράφηση του προφίλ της νεωτερικής αυτής μπάντας, κρατώντας όμως την απλότητα και την καθαρότητα, που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζει τις αφηγήσεις του, για να μπορέσει να εξιστορήσει με λεπτομέρεια όλη την πορεία μιας παρέας φτωχόπαιδων από το Αν-Άρμπορ του Μίσιγκαν, που ξεκίνησαν μια μουσική ιστορία όχι για να κατακτήσουν τον κόσμο, αλλά επειδή μην έχοντας καμία άλλη προοπτική για το μέλλον, δεν είχαν τίποτα να χάσουν. Ο τόνος αυτής της εξιστόρησης προέρχεται αποκλειστικά από τον κύριο αφηγητή της, που δεν είναι άλλος από τον εκρηκτικά και αυθεντικά άμεσο Iggy Pop.
O 69χρονος μουσικός, ώριμος πια και πάντα ο ίδιος, αφηγείται με ευθύτητα και αυτοσαρκασμό, την πορεία μιας μπάντας που προσπαθούσε να βρεί τον δικό της μουσικό μονοπάτι, μέσα από περιπέτειες του δρόμου, πειραματιζόμενη πάνω στον ήχο της, κρατώντας απλές τις μουσικές φόρμες της rock και τις στιχουργικές τις ιστορίες, σύντομες και περιεκτικές. Το πονηρό και παιχνιδιάρικο χαμόγελο του Iggy Pop συνοψίζει απόλυτα την στάση μιας μπάντας που έπαιξε ηδονιστικά με τον μηδενισμό και τον θάνατο, χωρίς να τον κάνει από συνειδητή ιδεολογία και να το ανάγει σε σημαία του, αλλά απλά και μόνο γιατί αυτή ήταν η ενστικτώδης αντίδραση τεσσάρων νέων στην κοινωνικοπολιτισμική πραγματικότητα που τους περιέβαλλε. Και αυτή ήταν και η ουσία της μουσικής παρακαταθήκης των Stooges.
Ο Jarmusch ως παιδί της μεσοδυτικής Αμερικής και ο ίδιος, αλλά κυρίως ως θαυμαστής των Stooges (άλλωστε μην ξεχνάμε ότι είναι και ο ίδιος μουσικός), προσπαθεί να δώσει με σεβασμό και ειλικρίνεια μια όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη εικόνα του αγαπημένου του θρυλικού συγκροτήματος, αλλά και του κοινωνικοπολιτικού πλαισίου που το γέννησε. Το εικονοποιεί με πλούσιο αρχειακό υλικό της μπάντας, καθώς και με εικόνες από την τηλεόραση , το σινεμά και γενικότερα την pop κουλτούρα της εποχής, και χρησιμοποιεί μέχρι και animation που απεικονίζουν τα μέλη του συγκροτήματος, για να διηγηθεί συγκεκριμένα περιστατικά. Εκτός από τον Iggy Pop, χρησιμοποιεί συνεντεύξεις από όλα τα μέλη των Stooges ( τα οποία πια στην πλειοψηφία τους δεν βρίσκονται στην ζωή- συγκεκριμένα από την αρχική τετράδα μόνο ο Iggy είναι ζωντανός) και από πολύ γνωστούς και φίλους της μπάντας, κρατώντας έξω απόψεις ειδικών και κριτικών. Περιορίζεται αυστηρά στο μουσικό προφίλ των Stooges, κρατώντας απόσταση από κοτσομπολίστικα και ηδονοβλεπτικά σημεία της “περιπετειώδους” τους ζωής.
Μακριά από συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές και διάθεση αποθέωσης, παρουσιάζει λιτά και καθαρά την θρυλική αυτή μπάντα, ως αναπόσπαστο μέρος μιας κοινωνικοπολιτικής ιστορικής στιγμής, που ως απόρροια του τέλους της “επήρειας” της ψευδαίσθησης των 60ς για αναίμακτη κοινωνική αλλαγή, άφησε απότοκο μια πραγματικότητα με αλώβητο τον κομφορμισμό, και ταυτόχρονα μια αντικομφορμιστική διάθεση σαν σωματική έξη που δεν είχε πια πεδίο εκτόνωσης. Το επόμενο βήμα είναι η βουτιά στο κενό. Ο μουσικός πειραματισμός των Stooges, ήταν συνειδητός πειραματισμός, και όχι αντιδραστικά γρατσουνίσματα αδαών μουσικών. Όπως λέει και ο ίδιος ο Iggy Pop η μουσική τους ήταν διονυσιακή και όχι απολλώνια. Μια μουσική προερχόμενη από το περιθώριο της κοινωνίας, που εξέφραζε άμεσα τα ανθρώπινα ένστικτα, φλέρταρε με την αυτοκαταστροφή και προμήνυε το μέλλον. Ένας proto punk ήχος που δεν μπόρεσε να βρει ανταπόκριση στην εποχή του και έστειλε τους Stooges μετά την διάλυση τους πίσω στα πατρικά τους, ως αποτυχημένους. Ένα συγκρότημα από τα σπουδαιότερα στην ιστορία της rock που επηρέασε όλες τις μετέπειτα γενιές της rock σκηνής, και αποτέλεσε εφαλτήριο για την punk και alternative rock. Μια ιστορία σαν την ίδια την rock που κάθε φορά που νομίζεις ότι έφτασε στο τέλος της, κάθε φορά αναγεννιέται, επιστρέφοντας πίσω στις ρίζες με μόνιμο εφαλτήριο το underground περιβάλλον της που είναι και ο φυσικός της χώρος.
Στο “Gimme Danger” o Jim Jarmusch δίνει χώρο στους Stooges να αφηγηθούν την ιστορία τους όπως μόνο αυτοί ξέρουν. Και οι ιδιοφυείς αυτοί τσαρλατάνοι, που πήραν το όνομα τους από ένα κωμικό τρίο, μας συστήνονται όπως αυτοί θέλουν. Δεν είναι επαναστάτες, δεν είναι αντιδραστικοί, δεν είναι punk, δεν είναι alternative. Απλά “είναι”.
Trailer τουGimme Danger: Η ιστορία των Stooges
Πληροφορίες για το Gimme Danger: Η ιστορία των Stooges
-
Σκηνοθεσία: Jim Jarmusch
-
Πρωταγωνιστούν: The Stooges
- Μουσική: The Stooges
- Χώρα: Η.Π.Α
- Έτος παραγωγής: 2016
- Διάρκεια: 108′
- IMDB
