7 κρεμασμένοι από τη νουβέλα του Λεονίντ Αντρέγιεφ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Γώγουλου και Αγγελικής Πασπαλιάρη, στο Tempus Verum- Εν Αθήναις. Ο «γνωστός – άγνωστος» Αντρέγιεφ (1871-1919), που το έργο του εξακολουθεί να παραμένει αναλογικά ανεξερεύνητο από μελετητές και κριτικούς της λογοτεχνίας, εμπνέεται από μια αληθινή ιστορία για να καταλήξει, κλιμακώνοντας την αφήγηση, στην καταδίκη της θανατικής ποινής. Ο ίδιος επηρεάστηκε καλλιτεχνικά από τον ύστερο ρομαντισμό και ωρίμασε σαν δημιουργός βιώνοντας την άνθιση του ρεαλισμού. Το έργο του κατέληξε να χαρακτηριστεί μοντέρνο, αναδεικνύοντας, τόσο στη θεματική όσο και στο ύφος, στοιχεία κατά βάση εξπρεσιονιστικά χωρίς ο ίδιος να μπορεί να συστηθεί ξεκάθαρα ως εξπρεσιονιστής.
«Και αν πίστευα πρώτα ότι υπήρχε μόνο θάνατος, αρχίζω τώρα να συνειδητοποιώ ότι υπάρχει μόνο ζωή. Έτσι ήταν. Έτσι θα είναι πάντα.»
Ποιοι είναι οι 7 κρεμασμένοι;
Στα 1908, στη Ρωσία, πέντε από τα μέλη μιας οργάνωσης που κατηγορούνται για την απόπειρα δολοφονίας υψηλόβαθμου κυβερνητικού αξιωματούχου και δυο εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου καταδικάζονται και αναμένουν την εκτέλεση της θανατικής ποινής τους. Το τελευταίο βράδυ πριν την εκτέλεση το περνούν σε ένα κοινό κελί όπου κάθε ανάμνηση και αναφορά στην προηγούμενη ζωή διεγείρει μια ηχηρή αλυσίδα από σύνθετες σκέψεις και εναλλασσόμενα συναισθήματα. Οι καταδικασμένοι διανύουν την τελευταία νύχτα τους στη γη και το χάραμα θα τους βρει διαφορετικούς αλλά και απόλυτα έτοιμους για κρέμασμα…!
Τι συμβαίνει σε μια νύχτα, στο Tempus Verum;
Επτά πρόσωπα στριμώχνονται σε ένα δωμάτιο. Η ιστορία ξεκινά όταν η πόρτα της φυλακής ανοίγει και βίαια εισέρχεται ο ένας από τους δύο ποινικούς κρατουμένους. Ψηλά «κρέμεται» το παράθυρο απ’ όπου θα εισέρχεται επίσης το μόνο φυσικό φως. Σε λίγο το κελί θα γεμίσει σώματα στριμωγμένα, φοβισμένα, ανήσυχα, τρομοκρατημένα, γενναία, πληγωμένα, περήφανα, θλιμμένα και ασφυκτικά περιορισμένα, ώστε να φτάσουν να πατήσουν το ένα πάνω στο άλλο, με την αγωνία της επιβίωσης ανάμεσα στα δόντια τους, μέχρι να τα βρει το χάραμα και να οδηγηθούν, χωρίς καμιά ελπίδα, στην κρεμάλα.
7 κρεμασμένοι του Κωνσταντίνου Γώγουλου και της Αγγελικής Πασπαλιάρη | Ο χώρος
Από το κείμενο του Αντρέγιεφ στη σκηνή του Tempus Verum, η μετάβαση συμβαίνει ομαλά. Ο σκηνικός χώρος μετατρέπεται εύκολα σε κελί – εξέδρα όπου πάνω του μεταβαίνουν σταδιακά τα πρόσωπα. Γύρω τους δεν υπάρχουν τοίχοι αλλά τα μάτια των θεατών, μοιρασμένα σε τρείς ζώνες καθισμάτων να τους περιβάλλουν και να τους περικλείνουν… ή μήπως δεν έφταναν ώστε και να τους περιστοιχίζουν; Η ατμόσφαιρα της φυλακής των ηρώων εμπνέεται μεν από το αντίστοιχο περιβάλλον αλλά δεν κατορθώνει να αποτυπωθεί ανάγλυφα και να πραγματωθεί δραματικά (σκηνική Εγκατάσταση: Ιωάννα Πλέσσα). Η επιφάνεια της εξέδρας – σκηνής τους εξυψώνει μεν αλλά δεν αρκεί για να περιορίσει την κινησιολογία τους, ώστε να βλέπουμε ανθρώπους σωματικά εγκλωβισμένους σε λίγα τετραγωνικά κι όχι ήρωες που κινούνται με σχετική ελευθερία μέσα σε μια μικρή αυλή… Ακόλουθα συμβάλλει και ο φωτισμός ο οποίος διαχέεται και φωτίζει σχεδόν ολόκληρη την αίθουσα (σκηνή και πλατεία), διαλύοντας έτσι την οποιαδήποτε ψευδαίσθηση εγκλεισμού των κρατουμένων (φωτισμοί: Κωνσταντίνος Αναγνώστου).
Ήχος και εικόνα/ένδυση
Οι ήρωες φέρουν επάνω τους ως σχήμα και χρώμα όλη τη σκόνη και τη φθορά της διαδρομής τους πριν φυλακιστούν (κοστούμια: Ιωάννα Πλέσσα). Η εικόνα τους σαν σύνολο αλλά και του καθενός ξεχωριστά ταυτίζεται με την ατμόσφαιρα και το ύφος του λόγου τους. Από την άλλη η ηχώ της φωνής του δεσμοφύλακα σε voice over, ηχογραφημένη και αποξενωμένη από τη φυσική θέση των προσώπων, δε συνάδει για το θεατή με την ατμόσφαιρα που έχει ήδη αρχίσει να δομείται και μοιάζει να αλλοιώνει το συνολικό αποτέλεσμα.
Τα πρόσωπα
Η σύλληψη του συγγραφέα και η θεματική του έργου αρκούν για μια παράσταση με έντονη δραματικότητα και ισχυρές αυξομειώσεις εντάσεων και ενεργειών. Ήρωες που βιώνουν το θάνατο τους όσο ακόμη είναι ζωντανοί. Χαρακτήρες που, εξουθενωμένοι συναισθηματικά, αποζητούν τη χάρη ή την εκδίκηση, τη συγχώρεση ή την καταδίκη. Πρόκειται για μια συνθήκη στα όρια της ανθρώπινης αντοχής, μια δοκιμασία που τους υποχρεώνει να περάσουν τη νύχτα στο καθαρτήριο της μελλοθανάτιας ζωής τους και να δώσουν λόγο τόσο για όσα έπραξαν όσο και για όσα δεν τόλμησαν. Ένας ύμνος στη ζωή, εμπνευσμένος από το βάθος της πιο σκοτεινής φυλακής.
Το παραστασιακό αποτέλεσμα, απ’ την άλλη, δεν κατάφερε να πραγματωθεί σε όλες του τις διαστάσεις. Η σωματικότητα δεν υπηρετήθηκε στο βαθμό που απαιτούσε η συνθήκη, ενώ και τα ίδια τα πρόσωπα αντιμετώπισαν τονικές δυσκολίες και τεχνικά ζητήματα τέτοιας φύσης, που τους δυσκόλεψαν να οικειοποιηθούν τις δράσεις και να τις μεταφέρουν στο κοινό ως προσωπική τους εμπειρία.
Οι 7 Κρεμασμένοι ξεπερνούν τη βία του θανάτου υμνώντας τη ζωή και την αγάπη, «μια αγάπη πλατιά σαν θάλασσα».
Ο Σέργιος του Δημήτρη Παπαβασιλείου, αν και προσεκτικός, «έχανε» από τη φυσικότητα του ρόλου του. Ο Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας ως Ιβάν δε βρήκε τεχνικά τη διαδρομή που θα τον οδηγούσε εγγύτερα του χαρακτήρα, ενώ η Τάνια της Αγγελικής Πασπαλιάρη , ικανής και με πολλές δυνατότητες, δεν κατάφερε τελικά να ξεχωρίσει και να αναδείξει όλες τις χάρες και τις αρετές της. Από την άλλη, ο Χάρης Χιώτης στο ρόλο του Βασίλι ξεχώρισε, σωματικά απαλλαγμένος από περιττά στοιχεία και υποκριτικά πλήρως συγκεντρωμένος. Ο Στέργιος Κοντακιώτης με την είσοδο του ανέβασε άμεσα την ενέργεια της σκηνής και ανταποκρίθηκε με συνέπεια και τόλμη. Ο Κωνσταντίνος Γώγουλος ή αλλιώς Βέρνερ, δε βρήκε όσα χρειάζονταν για να αποτυπώσει με ευκρίνεια τα ζητούμενα του χαρακτήρα, ενώ, τέλος, η Μούσια της Αθανασίας Κουρκάκη αποτέλεσε την έκπληξη, καθώς «μπήκε» μεν με ασταθής αλλά στην πορεία άλλαξε ενεργειακό επίπεδο και με περισσότερη συγκέντρωση κατάφερε να γίνει πιο εσωτερική και να κερδίσει το ενδιαφέρον.
Οι 7 Κρεμασμένοι ξεπερνούν τη βία του θανάτου υμνώντας τη ζωή και την αγάπη, «μια αγάπη πλατιά σαν θάλασσα».
Συντελεστές της παράστασης 7 κρεμασμένοι
- Δραματουργική επεξεργασία- Πρωτότυπα κείμενα*: Αγγελική Πασπαλιάρη
- Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνος Γώγουλος- Αγγελική Πασπαλιάρη
- Σκηνική Εγκατάσταση- Κοστούμια: Ιωάννα Πλέσσα
- Σχεδιασμός ήχου: Ιάκωβος Δρόσος
- Φωτισμοί: Κωνσταντίνος Αναγνώστου
- Μουσική διδασκαλία: Βαλέρια Δημητριάδου
- Poster artwork: George Giannimpas
- Βοηθός σκηνογράφου- ενδυματολόγου: Χαρά Κρομπά
- Παραγωγή: Constantly Productions
- Παίζουν: Κωνσταντίνος Γώγουλος, Κωνσταντίνος Δαλαμάγκας, Στέργιος Κοντακιώτης, Αθανασία Κουρκάκη, Δημήτρης Παπαβασιλείου, Αγγελική Πασπαλιάρη, Χάρης Χιώτης
- *Η διασκευή βασίστηκε στη νουβέλα «Οι 7 κρεμασμένοι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αστάρτη σε μετάφραση Μαρίνας Λιώμη.
Πληροφορίες
- Θέατρο: Tempus Verum- Εν Αθήναις
- Διεύθυνση: Ιάκχου 19, Γκάζι
- Τηλέφωνο κρατήσεων: 2103425170
- Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00 (Παράταση παραστάσεων: 16-30 Απριλίου 2018)
- Τιμές εισιτηρίων: 5 έως 12 ευρώ
- Διάρκεια: 70 λεπτά
- Facebook Page | Facebook Page παράστασης
Γυμνό: Καθόλου
Βία: Ελάχιστη
Διαβάστε περισσότερες Θεατρικές κριτικές εδώ
