Aναδρομική  έκθεση με έργα του  Μάνθου Γαΐτη  παρουσιάζεται  στην γκαλερί Αργώ  από 16 Φεβρουαρίου ως 19 Μαρτίου 2016. Με τον γενικό τίτλο “Σπαράγματα της Μνήμης”, τα έργα καλύπτουν μια χρονική περίοδο  από το 1985 έως και σήμερα.

Τα έργα  της έκθεσης χωρίζονται σε 12 ενότητες:  Προσωπογραφίες, Νεκρές Φύσεις, Τοπία, Προσωπικότητες, Άνθρωποι και Ζώα, Άνθρωποι με Παιδιά, Αναπαυόμενοι, Αγάλματα, Οδοί, Σκιές, Γυμνά, Φαντασιακά Θέματα.

Με την ευκαιρία της έκθεσης εκδόθηκε ομότιτλο λεύκωμα σε 4 γλώσσες (Ελληνικά, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά), το οποίο θα διατίθεται από την ημέρα των εγκαινίων.

1111gaitis

             Για την έκθεση του Γαΐτη, ο ιστορικός τέχνης Μεγακλής Ρογκάκος τονίζει:

«Όλα τα σπαράγματα μνήμης είναι παραστατικά, αλλά ο τρόπος που ο καλλιτέχνης παρουσιάζει τον άνθρωπο −φιγούρα και πρόσωπο− καλύπτει όλες τις μορφές του από τη λεπτομερειακή στην αφαιρετική απόδοση. Πειραματίζεται με τις εκφάνσεις του εαυτού του. Αποτυπώνει τη φθορά του πανδαμάτορα χρόνου στην ανθρώπινη ύπαρξη. Συχνά αναπαριστά αγαπημένους του καλλιτέχνες στον ιδιαίτερο χώρο τους. Σε όλα τα έργα είναι πρόδηλο το ενδιαφέρον του Γαΐτη για τα έμβια όντα, ειδικά τον άνθρωπο και τους κατοικίδιους συντρόφους του − γάτες και σκύλους. Φιλοτεχνεί τις εικόνες κατεξοχήν με μολύβι και αφήνει ίχνη στο χαρτί που καλύπτουν όλη τη γκάμα της φωτοσκίασης. Μάλιστα, εξερευνά τη συνύπαρξη του ανθρώπου με τη σκιά του, καθώς και τα αποτυπώματα της σκιάς σε διάφορες καταστάσεις της ύλης. Επίσης εκφράζει τη νοσταλγία του ανακαλώντας μνήμες από τη νεότητά του ή εμπνεόμενος από έργα οικείων του φωτογράφων. Τέλος, χρησιμοποιεί διαθέσιμα καθημερινά και βιωμένα υλικά, όπως −σε μια περίπτωση− ένα ψηφοδέλτιο».

              Ο ίδιος ο καλλιτέχνης λέει για τη δουλειά του:

 «[…]Η κάθε ζωγραφική στιγμή (εικόνα), είναι εν δυνάμει μια συγκλονιστική αποτίμηση αυτού που έχουμε υπάρξει. Πρόθεσή μου είναι η ζωγραφική να αναδείξει στοιχεία του υποσυνείδητου, του φαντασιακού και του ονειρικού σκιαγραφώντας την ανθρώπινη περιπέτεια, οδηγώντας έτσι με το δικό της τρόπο στη συνειδητοποίηση της ανθρώπινης ζωής και του προορισμού της.

 Οι εικόνες  χωρίς πολλές φορές να το θέλω, αντανακλούν πολλαπλά σημασιολογικά επίπεδα και συνεχείς αλληγορίες που προκαλούν το θεατή να κάνει μια δική του διαδρομή, να συμμετέχει ή να αποστασιοποιείται από το μύθο που παρουσιάζεται.[…]»

 Γκαλερί Αργώ

Νεοφύτου Δούκα 5, Κολωνάκι, Αθήνα

Προηγούμενο άρθροΕρωμένες στον Καμβά: Κριτική της παράστασης
Επόμενο άρθροΟ Τελευταίος Επισκέπτης: Κριτική της παράστασης